นางเอกที่รักกับเจ้าชายสายลม

          ขณะที่เดินทางอยู่นั้นสิ่งที่ทำให้มายด์เกิดความสงสัยคือทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ไม่

ได้เดินทางไปสนามบินแต่กลับพามายด์มายังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีธรรมชาติและทะเลสาบที่สวย

สดงดงามและวังที่ไม่ใหญ่โตเหมือนวังอื่น

     "วันหนึ่งพี่จะทิ้งทุกอย่างแล้วจะมาอยู่ที่นี่" ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ทรงตรัสก่อนจะ

เดินเข้าไปข้างในที่สะอาดจึงทำให้มายด์สงสัย

     "มายด์ไม่เห็นมีใครซักคนแต่ทำไมข้างในสะอาดจังค่ะเหมือนมีการทำความสะอาด

ทุกวัน" มายด์ถามพร้อมกับหันไปมองรอบ ๆ

     "ฮิเดโกะ จะส่งคนมาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันน่ะ แต่ต่อไปคงไม่ต้องแล้วเพราะพี่จะ

ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว" คำสรัสของทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ทำให้มายด์ถึงกับหน้าเสียไป

แปปหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

     "แล้วพี่รังสิจะมาเมื่อไหร่ แล้วอยู่ที่นี่เลยหรือค่ะ" มายด์ถามออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่

ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ยิ้ม

     "พี่จะมาที่นี่ทุกครั้งเมื่อถึงฤดูหนาว พอสิ้นสุดก็กลับ แต่อีกหน่อยก็อยู่ถาวรเลยเพราะ

ที่นี่จะเป็นที่ประทับที่สุดท้ายหลังจากวางงานที่ทำทั้งหมด มายด์ชอบที่นี่ไหม" คำตรัสของ

ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ทำให้มายด์หน้าแดงไม่รู้ตัว

     หลังจากนั้นทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ก็พามายด์ไปนั่นที่ข้างทะเลสาบ สักพักมรุตก็เดินถือ

เครื่องดื่มมาวางให้ก่อนจะถวายคำนับและเดินออกไป ซึ่งการอยู่ด้วยกันถึงแม้จะไม่มีการพูดคุยกัน

ก็ทำให้มายด์รู้สึกได้ว่ากระหม่อมฟ้าชายทรงอบอุ่นและเป็นห่วงในพระวรกายที่มรุตมักจะบอกว่า

ทรงงานหนักเหมือนเก่าก่อนทุกคืน ซึ่งก็มีอยู่ครั้งหนึ่งขณะที่มายด์เดินเข้าห้องทรงพระอักษรของ

ทูลกระหม่อมฟ้าชายก็เจอกับหมอหลวงที่เดินสวนกันพอดีจึงได้ทราบว่าทูลกระหม่อมฟ้าชายทรง

ประชวรเนื่องจากพักผ่อนน้อย

     "ไม่เป็นอะไรมากหรอก หมอกับมรุตเขาแค่ตื่นตูมไปเท่านั้นเอง" ซึ่งมรุตบอกว่านี่เป็น

คำตรัสที่ชินหูไปแล้วสำหรับที่นี่ และไม่มีใครกล้าขัดจนมายด์ต้องดึงเองการในพระหัตต์ออกแล้ว

ทูลให้ทรงพักผ่อนด้วยสีหน้าโกรษ ๆ จนทูลกระหม่อมฟ้าชายตรัสได้แค่แหม แล้วทรงนอนที่เกาอี้

ยาวสักพักก็บรรทมหลับด้วยฤทธิ์ยา

     ในวันรุ่งขึ้นทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์และมายด์ก็เดินทางกลับถึงไทย โดยที่ทูลกระหม่อม

ฟ้าชายทรงไปส่งถึงบ้านเป็นครั้งแรก มายด์ก็เชิญเสด็จเข้าไปข้างในซึ่งขณะนั้นพ่อกับแม่ของมายด์

กำลังช่วยทำอาหารกันอยู่ เมื่อรู้ว่าทูลกระหม่อมฟ้าชายเสด็จมาก็ทำอะไรแทบไม่ถูก

     "ตามสบายเถิด ฉันแค่มาส่งให้ถึงบ้านเท่านั้น แล้วพบกันใหม่" จากนั้นทูลกระหม่อมฟ้า

ชายก็เสด็จขึ้นรถไปทันที ซึ่งพ่อกับแม่ของมายด์ไม่เคยรู้มาก่อนจารู้วันนี้เองว่าทุกครั้งที่ไม่มีงาน

แสดงมายด์ก็มักจะมาอยู่ที่วังสราญรมย์จนถึงเย็นก็กลับ ทำให้ทั้งพ่อและแม่ของมายด์ถึงกับเรียก

คุยทันที

     "นี่ลูกพ่อคิดว่ามันไม่ถูกนะที่ลูกจะทำตัวตีสนิทแบบนั้น ถึงยังไงท่านก็ทรงเป็นทูล

กระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์" พ่อของมายด์กล่าวอย่างหวัน ๆ

     "แต่พี่รังสิไม่เคยถือนะค่ะคุณพ่อคุณแม่  กลับกันยังชอบให้เรียกแบบนี้ซะอีกแต่ถ้า

คุณพ่อกับคุณแม่ไม่สบายใจมายด์ก็จะระวังค่ะ" มายด์แย้งแต่ก็เข้าใจที่พ่อกับแม่กังวล

     "รวมถึงการไปที่วังด้วยใช่ไหมลูก" แม่พูดเสริมขึ้นมาทันที

     "ไม่ค่ะ เรื่องนั้นไม่เกี่ยว" มายด์พูดก่อนจะลุกเดินหนีไปปล่อยให้พ่อกับแม่นั่งมองหน้ากัน

อย่างห่วงใยว่าลูกจะฝันเกินเอื้อม

     หลังจากนั้นไม่นานมายด์ก็บอกว่าทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์เชิญไปรับประทานอาหารที่วัง

สราญรมย์ โดยที่ทุกคนไม่ทราบเลยว่าการทานอาหารในครั้งนี้จะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

เมื่อไปถึงสิ่งที่พ่อกับแม่มายด์เห็นคือ ทหารรักษาพระองค์ นางกำนัน หรือกระทั่งมรุตที่เป็นถึง

ราชเลขาส่วนพระองค์และเป็นราชองค์รักษ์ ถวายคำนับให้มายด์ ซึ่งเมื่อพ่อและแม่ถามพร้อมกัน

ก็ได้คำตอบแค่ว่าเป็นเรื่องธรรมดาเพราะทุกครั้งที่มาทุกคนก็ทำกับมายด์แบบนี้ตลอด

     "ทูลกระหม่อมทรงรับสั่งว่าถ้ามาถึงแล้วให้เชิญเสด็จไปยังห้องเสวยพะยะค่ะ" มรุต

กล่าวจบก็คำนับอีกครั้งก่อนทำท่าจะเดินนำ

     "ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่มรุต ตามสบายเถอะเดียวมายด์พาคุณพ่อกับคุณแม่ไปเอง"

พูดจบมาก็เดินนำพ่อกับแม่ไปยังโต๊ะเสวยทันที

     "หม่อมฉันขอพระราชทานอภัยเพค่ะ ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ทรงให้หม่อมฉัน

มากราบทูลว่าทรงเปลี่ยนที่เสวยเป็นในอุทยานเพค่ะ เชิญเสด็จเพค่ะ" นางกำนันกราบทูล

จบก็ผายมือไปทางอุทยาน

     "ขอบใจจ๊ะ" มายด์กล่าวเพียงสั่น ๆ ก่อนจะลุกเดินนำพ่อกับแม่ไปยังอุทยานที่ได้จัดวาง

อาหารไว้พร้อมโดยที่ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ทรงประทับอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับมุกและคนอื่น

อีกพอสมควรเมื่อทรงเห็นว่ามาแล้วก็เชิญทุกคนนั่ง หลังจากนั้นก็รับประทานอาหารโดยไม่มีใครพูด

จนกระทั่งทางเสร็จ

     "ที่แห่งนี้อากาศเริ่มร้อนแล้ว คงได้เวลาจะต้องย้ายไปอยู่วังที่ญี่ปุ่นเสียที นี่ไม่ใช่การ

บังคับแต่เป็นคำถามเพื่อขอความเห็นใจ น้องมายด์เต็มใจที่จะไปพำนับที่วังเจ้าฟ้ากับพี่

ไหม" เพียงคำตรัสเท่านี้ก็ทำให้พ่อกับแม่ของมายด์รู้ในความหมายของคำที่รับสั่งทันที

     "นี่เป็นชีวิตของลูกก่อนจะตัดสินใจอะไรคิดให้รอบคอบ พ่อกับแม่เคารพทุกการตัด

สินใจของลูก" พอพ่อมายด์พูดจบก็บีบมือเบา ๆ

     "ทำไมวันนี้พี่รังสิพูดแปลกจัง ช่วงนี้มายด์ไม่มีถ่ายละครก็ต้องไปได้สิค่ะ อีกอย่างพี่

รังสิก็เคยบอกว่าตอนไปที่นั่นทหารองครักษ์และเหล่านางกำนันก็ไปเป็นสิบนี่นา" มายด์

ตอบก่อนจะหันไปมองหน้าพ่อกับแม่แล้วหันไปมองทุกคนอย่างสงสัย

     "ที่พี่รังสิพูดเมื่อกี้หมายถึง พี่รังสิจะสู่ขอน้องมายด์ต่างหาก ถ้ามายด์ตกลงจะไปอยู่

กับพี่รังสิพี่เขาก็จะให้เสด็จป้าไปขออย่างถูกต้อง" คำพูดของมุกทำให้มายด์เข้าใจความ

หมายที่ทูลกระหม่อมฟ้าชายตรัสทันที ทำให้มายถึงกับพูดอะไรไม่ออก

     "พี่ไม่ได้รีบร้อนจะเอาคำตอบนะ ขอให้น้องลองกลับไปคิดดูนะ" ตรัสจบทูลกระหม่อม

ฟ้าชายก็ทรงเปลี่ยนเรื่อง แต่ในใจของมายด์กลับยังคงคิดถึงแต่เรื่องที่ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมัน

ต์รับสั่ง ซึ่งใจหนึ่งก็ดีใจที่ทรงรับสั่งสู่ขอต่อหน้าพ่อกับแม่แต่อีกใจก็ไม่อยากทิ้งความฝันที่ได้เป็น

นักแสดงและอยากจะแสดงหนังต่อไป

     "ลูกคิดไม่ตกเรื่องอะไรหรือจ๊ะบอกแม่ได้หรือเปล่า" มายด์หันไปมองหน้า

     "มายด์ดีใจค่ะที่พี่รังสิรักมายด์และมายด์ก็รักพี่รังสิ แต่มายด์ก็ไม่อยากทิ้งงานแสดง

ยังอย่างแสดงหนังอยู่ค่ะ มายด์จะทำยังไงดีค่ะคุณแม่" มายด์ถามก่อนที่พ่อจะเดินเข้ามา

     "ถ้าลูกแต่งงานลูกก็จะได้เป็นพระชายาซึ่งนั่นจะไปการไม่ดีถ้าลูกยังอยากจะเป็นนัก

แสดงนะเพราะลูกก็รู้ว่าบทที่ได้รับอาจทำให้ลูกเสื่อมเสียรวมถึงทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิ

มันต์ด้วยที่ปล่อยให้พระชายาไปจูบกับคนอื่น" ผู้เป็นพ่อเอามือแตะไหลเพื่อปลอบ

     "อย่างที่พ่อบอกนะ พ่อเคารพในการตัดสินใจของลูก ทำไมไม่เข้านอนแล้วพรุ่งนี้

ลองหาทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ดูล่ะว่าถ้าลูกยังอยากเป็นนักแสดงอยู่จะได้ไหม"

พ่อพูดก่อนจะดึงตัวมายด์ให้ลุกขึ้นแล้วพาเข้าห้อง เช้าวันรุ่งขึ้นถึงแม้มายด์จะนอนไม่หลับทั้งคืน

แต่ก็ออกจากบ้านเพื่อไปวังสราญรมย์เพื่อไปถามคำถามนี้

     "พี่รังสิค่ะ มายด์ฝันตั้งแต่เด็ก ๆ ที่จะเป็นนักแสดงซึ่งตอนนี้มายด์ก็ได้เป็นแล้วแต่

มายด์ยังอยากแสดงหนังอยู่มายด์จะต้องทำยังไงดีค่ะ" มายด์ถามอย่างเศร้า ๆ เพราะนั่นอาจ

หมายถึงมายด์ได้ตอบปฏิเสษที่จะแต่งงานทั้งที่ภายในใจก็รักทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์มาโดย

ตลอด

     "ก็ไม่เห็นยากนี่นา น้องมายด์ก็แสดงหนังแสดงละครต่อไปสิเพียงแต่บทที่จะได้รับก็

ต้องเป็นบทที่ดูแล้วไม่ทำให้เราเสียหาย ซึ่งก็มีหลายเรื่องที่ไม่ต้องมีบทถึงอย่างนั้น

เหมือนกับที่พี่เล่นยังไงล่ะ จับมือถือแขนหรือกอดแขนแค่นั้นเอง" คำตรัสของทูลกระหม่อม

ฟ้าชายรังสิมันต์เป็นคำตรัสที่เหมือนแสงสว่างและเป็นเหมือนน้ำที่ชโลมให้เย็นชุ่มฉ่ำ ขณะที่มายด์

คิดแทบจะหาทางออกไม่ได้จนเหมือนตัวเองเองไปถึงทางแยกที่จะต้องเลือกว่าจะเดินไปทางไหน

ทั้งที่ใจอยากจะเดินไปทั้งสองทางจนนอนไม่หลับ แต่เมื่อมาถามทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์

กลับทำให้ทางที่ไม่สามารถเป็นทางเดียวไปได้ก็กลับกลายเป็นทางเส้นเดียว

     "นั่นสิค่ะ ทำไม่มายด์ถึงคิดไม่ถึงนะ ว่าพี่รังสิก็เป็นเจ้าฟ้ายังสามารถแสดงละครได้

เลยทั้งที่ไม่มีบทเลิฟซีนซักครั้งเเดียว" พูดจบมายด์ก็หาวแล้วหลับด้วยรอยยิ้ม

     "ท่าจะคิดมากจนไม่ได้นอนทั้งคืนเลยล่ะสิ สาวน้อย" ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ทรง

ลุกจากเก้าอี้เดินหยิบผ้าห่มห่มให้ก่อนจะลูบที่ผมอย่างแผ่วเบาแล้วยิ้มให้ แล้วทรงเดินไปที่โต๊ะทำ

งานเพื่อตรวจเอกสารต่อไป หลังจากที่มายด์ตื่นก็เป็นเวลาเที่ยงพอดีจึงร่วมโต๊ะเสวนกับทูล

กระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์แล้วกลับบ้านทันที

     "เอ๋ยิ้มมาแบบนี้แปลว่ามีคำตอบในใจแล้วใช่ไหมลูก" ผู้เป็นพ่อแซวมายด์ทันที่ที่เห็นว่า

ลูกสาวของตนมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มผิดจากเมื่อวานที่หลังจากกลับมาก็ได้แต่นั่งหน้าเศร้า

     หลังจากนั้นไม่นานทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ก็เชิญสมเสด็จป้า พร้อมทั้งมีราชสารถึงผู้จัด

ผู้กำกับและทีมงานทั้งหมดที่เคยร่วมแสดงละครด้วยกัน พร้อมทั้งเพื่อน ๆ และนักแสดงคนอื่นมา

ร่วมเป็นสักขีพยานในงานหมั่นโดยที่มุกทำหน้าที่เป็นเพื่อนเพื่อนเจ้าสาวส่วนฝ่ายทูลกระหม่อมฟ้า

ชายรังสิมันต์ก็ได้เจ้าหญิงเจ้าชายจากประเทศต่าง ๆ ที่ทรงเป็นสหายในวัยเรียนมาร่วมงานกันทุก

คนโดยชุดในงานหมั่นครั้งนี้เจ้าหญิงเฮเลนและเจ้าหญิงฮิเดโกะทรงลงมือตัดเย็บด้วยพระองค์เอง

หลังจากพิธีหมั่นผ่านพ้นไปอาทิตย์กว่า ๆ ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ เจ้าหญิงวารีรัตน์(มายด์)

และมุก ก็เดินทางไปวังเหมันต์ที่ญี่ปุ่นทันทีโดยมีเหล่าองค์รักษ์และนางกำนันตามเสด็จไปด้วย

ซึ่งเมื่อมุกไปถึงก็ต้องตื่นตะลึงกับความสวยของธรรมชาติและอากาศที่สดชื่นเย็นสบาย

     "วังเหมันต์หรือวังเจ้าฟ้าเป็นของเจ้าพ่อขององค์หญิงฮิเดโกะที่ประทานมาให้พี่ครั้ง

สมัยที่เรายังเรียนอยู่ที่เมืองไทยแล้วได้มาพักผ่อนที่ญี่ปุ่นน่ะ" ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์

ทรงตรัสให้มุกฟัง ซึ่งมุกก็ได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ

     "ตอนที่มายด์มาครั้งแรกมายด์ก็ติดใจบรรยากาศของที่นี่เหมือนพี่มุกนี่แหละ" มายด์

กล่าวอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ อีกครั้งพลางคิดใจใจว่านี่คือบ้านในอนาคตของเราสองคน

บ้านที่ไม่เรื่องการเมืองและสิ่งอื่นใดจะมีแต่ความอบอุ่นและความรักต่อแต่นี้ไป