นางเอกที่รักกับเจ้าชายสายลม

     ในการถ่ายทำละครในครั้งนี้ถึงแม้ว่าจะถ่ายทำที่ประเทศไทย แต่ทุกที่ที่ไปถ่ายทำมีบรรยากาศที่

สวยสดงดงามเป็นอย่างมากทั้งป่าเขา น้ำตก ซึ่งทุกคนก็ยังคงทำงานอย่างสนุกสนานและยังถือว่ามา

เที่ยวไปในตัว ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่สองแล้วแต่ทุกคนก็ยังคงเห็นทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ทรงงาน

เหมือนเดิมโดยจนเป็นที่ชินตา และทุกคนก็ยังทรงเป็นห่วงพระวรกายเนื่องจากบางวันก็เห็นว่าทูลกระ

หม่อมเจ้าฟ้าชายรังสิมันต์ไม่เข้าบรรทมแล้วต้องมาเข้าฉากอีก แต่ก็ยังคงยิ้มได้เพราะมีมายด์ที่คอย

แกล้งทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ตอลอดเวลา

     "พี่รังสิค่ะ พี่เอาบทท่อนไหมมาพูดค่ะ" มายด์มักจะพูดทุกครั้งที่เหมือนบทพูดจะขัด ๆ กันจน

มีการทำโทษทุกครั้งที่นักแสดงทุกคนเล่นผิดหรือแม้กระทั่งผู้กำกับที่ปล่อยคิวพลาด ซึ่งแม้แต่ทูลกระ

หม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ก็ไม่เว้นที่ต้องถูกทำโทษ แต่ก็ไม่ทรงว่าอะไรนอกจากจะร่วมด้วย

     "มายด์อย่าทานมากนะพี่อุ้มไม่ไหว" นี่ก็เป็นอีกคำที่มักจะได้ยินในการรับประทานอาหารซึ่ง

ก็ทำให้มายด์ถึงกับงอนในช่วงแรก ๆ แต่หลัง ๆ ก็มักจะแลบลิ้นแล้วทานอย่างไม่สนใจ ซึ่ง

พฤติกรรมทั้งหมดมักจะทำให้สายตาของทุกคนที่ได้ยินได้เห็นมีความคิดที่อยากให้ทั้งคู่จิ้นกันทั้ง

ในจอและนอกจอแต่ก็ได้แค่คิดเพราะทูลกระหม่อมฟ้าชายทรงสูงศักดิ์ จนมุกทนไม่ไหวต้องดึง

แขนมรุตราชเลขาและทหารราชองค์รักษ์มาถาม

     "พี่มรุตค่ะมุกขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมค่ะ" คำถามของมุกทำให้ทุกคนที่อยากรู้มา

รวมตัวกันยกเว้นแต่ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ที่ทรงทำงานอยู่ในกระโจมและมายด์ที่ชอบเข้า

ไปนั่งเล่นหรือนอนหลับ

     "มีอะไรถามหรือครับคุณมุก" มรุตถามออกมาอย่างสงสัยและมองไปที่ทุกคน

     "คือเรื่องที่มุกจะถามคือ สมมุติว่าผู้ที่สูงด้วยยศศักดิ์จะต้องแต่งงานกับคนที่เท่าเทียม

เสมอไปหรือเปล่าค่ะ" คำถามของมุกทำให้มรุตพอจะเดาได้ทันทีจึงยิ้มก่อนที่จะตอบ

     "ถ้าเป็นผู้ที่สูงไปด้วยยศฐาบรรดาศักดิ์ เจ้าหญิง เจ้าชาย หรือแม้แต่เชื้อพระวงษ์ก็

ใช่ครับต้องอภิเษกสมรสกับผู้ที่คู่ควร" ตอบของมรุตทำให้ทุกคนที่ได้ฟังต่างมีสีหน้าเสียดาย

และผิดหวังโดยเฉพาะมุก ก่อนที่มรุตจะพูดต่อ

     "แต่ถ้าคุณมุกหมายถึงทูลกระหม่อมแล้วล่ะก็ ทูลกระหม่อมทรงตรัสว่า สักวันหนึ่งฉัน

เมื่อถึงเวลาฉันงานที่ฉันทำตอนนี้ก็คงไม่มีความหมาย ขอแค่ได้อยู่กับคนที่ฉันรัก ยศฐา

บรรดาศักดิ์ที่มีตอนนี้มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป" มรุตพูดจบก็เดินไปกระโจมทันทีทิ้งให้ทุกคน

มองหน้ากันอย่างมีความหวัง

     หลังจากนั้นทุกครั้งที่เห็นมายด์กับทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์อยู่ด้วยกัน ทุกคนก็จะยิ้ม ๆ

ให้แล้วเดินหนีซึ่งนั่นก็รวมถึงมรุตด้วยเช่นกันซึ่งมักจะออกไปนอกกระโจมทุกครั้งที่มายด์เดินเลียบ

ๆ เข้ามาแล้วทำท่าหยิบโน่นหยิบนี่ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้นอนก่อนจะหลับและหลายครั้งที่ทุกคนเห็น

ทูลกระหม่อมฟ้าชายทรงเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้มายด์ก่อนจะเดินไปทรงนั่งทำงานต่อ หลาย

คนที่เห็นก็มักจะกระซิบกระซาบกันรวมถึงมุกด้วยถ้าได้เจอผู้ชายแบบนี้ทุกคนคงหลงรักตายเลย

หรือบางครั้งก็จะเห็นมายด์เอาผ้าห่มที่ห่มอยู่มาคุมไหล่ให้ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ที่ทรงหลับ

ในท่านั่งไคว่ห้างหลังพิงพนักท้าวแขนขวาไว้ที่แก้ม ซึ่งเห็นจนแทบชินตา แต่เวลาก็เหมือนจะผ่าน

ไปไวเพราะวันปิดกล้องก็มาถึงซึ่งเป็นวันที่ทุกคนต้องแยกย้ายกัน แต่ก็ยังหวังอยู่ลึก ๆ ในใจเพราะ

มีมุกถามในระหว่างทานอาหารว่าถ้ามุกกับมายด์จะไปหาพี่รังสิที่วังได้หรือไม่ และคำตอบที่ได้คือ

ไม่เพียงแค่น้องมุกหรือน้องมายด์ทุกคนก็สามารถเข้าไปหาได้ถ้าว่าง นั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่าห้องทรง

พระอักษรต้องมีหนังสือให้อ่านเยอะแน่ ๆ ซึ่งมายด์ก็พูดขึ้นมาในทำนองที่ว่างั้นพี่รังสิก็เตรียมขนม

ไว้เยอะ ๆ ล่ะกันมายด์จะไปทุกครั้งที่ว่างเลยล่ะ นั่นทำให้ทุกคนหันไปยิ้มให้กันโดยที่ทั้ง 2 คนก็

ไม่รู้ความหมายของการยิ้มในครั้งนั้น และก็เป็นอย่างที่พูดเพราะมายด์มักจะมาประจำซึ่งนาน ๆ ที

ถึงจะมีมุกมาด้วย ซึ่งมรุตมักจะบอกมุกว่าทุกครั้งที่มายด์มาทูลกระหม่อมฟ้าชายจะไม่ทรงงาน บาง

วันก็ทรงนั่งคุยที่สวน หรือออกไปข้างนอก พอกลับเข้ามาก็จะทรงตรัสว่าวันนี้ขอสักวันนะแล้วขึ้น

ห้องบรรทมเลย

      "ช่วงนี้งานไม่มีอะไรมาก แล้วอีกอย่างฤดูหนาวที่ญี่ปุ่นก็ใหล้จะมาถึง รวมทั้งใกล้วัน

พระชนน์พรรษาแล้ว ทูลกระหม่อมมีกำหนดต้องเสด็จไปในวันพุธพะยะค่ะ" มรุตรายงาน

ก่อนจะถวายคำนับเป็นจังหวะเดียวกับที่มายด์เดินเข้ามาพอดี

     "วันพุธนี้ไปญี่ปุ่นกันนะ พอดีเป็นวันเกิดเพื่อนด้วย" ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ตรัส

ก่อนจะลุกเดินไปที่โต๊ะทรงพระอักษร

     "ได้สิค่ะพี่รังสิ" มายด์กล่าวตอบอย่างดีใจ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาแล้วหยิบหนังสือที่อ่านค้าง

ใว้วันก่อนมาอ่าน

     "งั้นพี่จะให้มรุตดำเนินการให้เลยนะ" ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ก็เรียกมรุตเข้ามา

ดำเนินการเรื่องเอกสารทันที

     การที่มายด์มาที่วังสราญรมณ์บ่อยครั้งทำให้ทหารหลายคนมีความสุขและมักจะเห็นทูล

กระหม่อมของตนเองมีแต่รอยยิ้มมากกว่าจะเห็นพระพักต์ที่เรียบเฉยตลอดเวลาอย่างเมื่อเก่าก่อน

ทำให้ทหารและนางกำนันหลายคนมีลุ้นที่ทูลกระหม่อมจะมีพระชายา ซึ่งทหารและนางกำนันทุก

คนไม่เคยกระซิบกระซาบเรื่องความไม่เหมาะสม แต่ทุกคนกลับกระซิบกระซาบและแสดงความดีใจ

ทุกครั้งที่เห็นมายด์มาจนหลายครั้งที่เหล่าทหารและนางกำนันจะพูดกับมายด์ด้วยความเคารพ

อย่างสูง

     "ขอโทษนะค่ะพี่เปิ้น พี่รังสิอยู่ห้องหนังสือหรือเปล่าค่ะ" มายด์ถามนางกำนันคนหนึ่งที่

เดินผ่านมาพอดี

     "ทรงประทับอยู่ห้องทรงพระอักษรเพค่ะ" เปิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะถวายคำนับ

และเดินเลี่ยงออกไป ซึ่งในคราวแรก ๆ มายด์รู้สึกเขินอายจนพักหลัง ๆ ก็เป็นความเคยชิน

     ในการไปญี่ปุ่นในครั้งนี้ทำให้มายด์เขินอายเป็นอย่างมาก เพราะมีแต่คนแซวไม่เว้นแม้แต่เจ้า

หญิงเฮเลนที่มักจะแซวว่า

     "พระชายาต้องการอะไรเพิ่มไหมเพค่ะ" ซึ่งคำพูดของเจ้าหญิงเฮเลน ทำให้เจ้าหญิงเจ้า

ชายต่างทำตามบ้าง โดยเฉพาะเจ้าหญิงฮิเดโกะที่มักจะเล่าเรื่องสมัยที่ยังเป็นนักเรียนด้วยกันว่า

     "สมัยนั้นนอกจากพวกเราแล้วไม่เคยมีผู้หญิงเข้ามาใกล้ได้เลยเพราะแค่ 20 เมตรก็

ไม่กล้าเข้าใกล้ล่ะเพราะชอบทำหน้าเฉย ๆ เป็นผลมาจากที่เสด็จพ่อของรังสิมันต์ทรงฝึก

ฝนให้ทรงทำพระพักต์เฉย ๆ ไม่ให้แสดงอาการอะไรออกมา แต่ที่น่าสงสารที่สุดคือตอน

ที่รังสิมันต์ทรงหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งแต่ก็ถูกกีดกันเพราะยศศักดิ์" เจ้าหญิงฮิเดโกะทรงเท่า

นั้นก็ทำท่าถอนหายใจ แล้วมองหน้ามายด์

     "แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น เพราะรังสิมันต์มักจะพูดว่า สักวันหนึ่ง ฉันจะทิ้งทุกอย่างที่ทำ

ให้กับผู้ที่ฉันเลือกไว้แล้วฉันจะอยู่กับคนที่ฉันรัก ในที่ ๆ มีแต่เราเท่านั้นก็พอ" คำตรัสของ

เจ้าหญิงฮิเดโกะทำให้มายด์ถึงกับแก้มแดงทั้งสองข้าง เพราะตั้งแต่ที่ได้ร่วมเล่นละครเรื่องที่ 2 ทำ

ให้มายด์มีความรู้สึกดี ๆ กับทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์นอกจากจะไม่ทรงถือพระองค์แล้วยังทรง

เป็นห่วงเป็นใยกับทุกคนโดยเฉพาะมายด์ ที่หลงไหลกับกิริยาอันงดงามจึงมักจะหาเรื่องที่จะอยู่

ใกล้ ๆ แต่ก็เพราะรู้ว่ายศศักดิ์ที่ต่างกันจึงแค่เพียงขออยู่ใกล้ ๆ ก็พอ แต่เมื่อรู้ว่าทูลกระหม่อมฟ้า

ชายรังสิมันต์ไม่ทรงมองเรื่องฐานันดรทำให้ใจเต้นรัว

     "พี่ขอบใจน้องมายด์มากนะ" เจ้าหญิงฮิเดโกะตรัสพร้อมกับจับมือ

     "ขอบพระทัยเรื่องอะไรค่ะ" ความนี้มายด์ถามด้วยความสงสัย

     "ก็ขอบใจที่น้องมายด์นำรอยยิ้มของรังสิมันต์กลับมาบนใบหน้านะสิ ตั้งแต่ที่พวกเรา

อยู่มัธยมปลายกันมาก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มนี้อีกเลยจนจบการศึกษาแล้วแยกย้ายกลับ

ประเทศถึงแม้ว่าพวกเราจะจัดงานเลี้ยงกันบ่อยก็ไม่มีซักครั้งที่รังสิมันต์จะเห็นรอยยิ้มแบบ

นี้นอกจากรอยยิ้มที่มุมปากเท่านั้น" เจ้าหญิงฮิเดโกะตรัสก่อนที่ทั้ง 2 จะหันไปมองทูล

กระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ที่ทรงยืนถือแก้วไวน์องุ่นยิ้มอยูในวงเจ้าหญิงเจ้าชายที่ทรงเสวนาถึง

ละครที่ทรงแสดงซึ่งมรุตได้บันทึกเอาไว้แล้วส่งให้กับพระสหายทุกคนของทูลกระหม่อมฟ้าชายรัง

สิมันต์ได้ดูกัน จนล่วงเลยเวลาถึงเที่ยงคืองานเลี้ยงก็เลิกลง ทั้งหมดก็แยกย้ายกันเข้าที่บรรทม

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญอยู่ที่เจ้าหญิงฮิเดโกะทรงรังสั่งให้นางข้าหลวงจัดห้อง

บรรทมให้ทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์กับมายด์อยู่ห้องเดียวกันนี่สิ ถึงแม้ว่าทูลกระหม่อมฟ้าชาย

รังสิมันต์จะให้น้องมายด์นอนบนเตียงและวพระองค์นอนที่เก้าอี้ยาวแต่ก็ทำให้นอนไม่หลับเกือบทั้ง

คืนทั้ง ๆ ที่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของมายด์ที่นอนด้วยกันตอนถ่ายทำละครมีหลายครั้งที่มายด์มักจะยึด

ที่บรรทมของทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์แล้วหลับ จึงกลายเป็นว่าตื่นเช้ามามายด์ยังคงเพลีย ๆ

อยู่ทำให้เหล่าบรรดาเจ้าหญิงเจ้าชายทั้งหมดทรงมองแล้วยิ้ม ๆ

     "น้องสาวของเราท่าทางเพลีย ๆ แบบนี้เมื่อคืนรังสิทำอะไรน้องเขาหรือเปล่าบอก

มานะ" การที่เจ้าหญิงเฮเลนทรงเปิดประเด็นขึ้นมาทำให้มายด์ถึงกับหน้าแดงก้มหน้าไม่กล้ามองเพราะคิดว่าทูลกระหม่อมฟ้าชายจะทรงตรัสแย้งแต่กลับตรัสแค่

     "อยู่กับสาวงามแถมหน้ารักอีก มันก็ต้องมีกันบ้าง" ทรงตรัสก่อนที่จะหยิบแผ่นขนมปังมา

ใว้ในจานแล้วตรัสต่อ

     "พอกลับไปพี่จะรีบส่งคนไปสู่ขอนะ" แล้วก็ทานอาหารต่อไป ทำให้ทุกคนยิ้ม ๆ ขำออก

มา จนเจ้าหญิงฮิเดโกะต้องปราม

     "พอได้แล้วพูดเล่นอยู่ได้ดู น้องมายด์สิอายไปหมดแล้ว พวกเราก็รู้ ๆ กันอยู่ว่ารังสิ

เป็นคนอย่างไร" คำปรามของเจ้าหญิงฮิเดโกะทำให้มายด์ยิ้มออกมาได้เพราะทุกคนรู้จักนิสัย

เพื่อนของตนดีว่าเป็นอย่างไร แล้วขอโทษมายด์กัน หลังจากทานอาหารเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกัน

เพื่อที่จะเดินทางกลับรวมถึงทูลกระหม่อมฟ้าชายรังสิมันต์ด้วย