มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ผมตื่นขึ้นมาต้อนรับเช้าวันไหม่
ในฤดูหนาวที่มาเยือนอีกครา
ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินยํ้าเท้า
ไปที่หน้าต่างแล้วก็พบว่าข้างนอกมีหิมะปกคลุมไปทั่ว
ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อวอร์มตัวเดิมที่ผมใส่ประจำ(เคยซักมั้ย- -"?)
ก็ได้สังเกตเห็นว่าข้างนอกมีคนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน
ภาพหลอนอีกแล้วเหรอ
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะขยี้ตาพลางมองอีกครั้ง
แต่ก็ยังเห็นเหมือนเดิม..
ผมจึงตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปเปิดประตู
ให้แขกผู้มาเยือน
 
อ้าว..ลุงเองเหรอ
ผมมองผู้มาเยือนที่กำลังยืนกอดอก
ใช่..แล้วพวกเด็กๆละ?
 
เด็ก?
ผมเริ่มสงสัยกับคำถามของชายสูงวัยตรงหน้า
 
ลูกสาวชั้นไง!..กลับมาบ้านทั้งทีแต่กลับไม่เห็นหน้าลูกสาวตัวเองเลยนี่มัน...
จู่ๆผมก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าบางทีลุงอาจจะยังไม่รู้ว่าอายาโนะตายไปแล้วก็เป็นได้ผมจึงพยายามจะเลี่ยงการตอบคำถามข้อนี้มากที่สุด
เน่~~ยังเช้าอยู่เลยน่า~
เอะอะโวยวายอะไรแต่เช้าเลย~
คิซารากิคนพี่
คาโนะเดินมาตามเสียงของผมกับลุงเคนจิโร่
เมื่อคาโนะมาถึงก็มองเคนจิโร่พร้อมกับสดุ้งเฮือกอย่างตกใจ
 
อะ...เอ่อ..ผมลืมไปเลยว่าคิโดะให้ผมออกไปซื้อของ
ของตัวก่อนนะครับ!
พอคาโนะพูดจบก็เผ่นแน้บออกไปนอกบ้านแบบติดเกียหมา
"หนีซะไวเลยนะเอ็ง==""ผมมองคาโนะที่กำลังวิ่งออกไปอย่างรีบร้อนก่อนจะหันกลับมามองผู้เป็นพ่อ
ของอายาโนะ
 
ร่าเริงกันดีนี่นา..^^
เคนจิโร่มองพลางยิ้มกับท่าทีของเด็กๆที่แสดงออกมา
ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน พลางแบกกระเป๋าเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไม่รีรอให้ผมจุดธูปอันเชิญ
 
"สึโบมิกับโคสุเกะแล้วก็ลูกสาวชั้น..อยู่ไหน?"
 
ผมยังคงนั่งเงียบไม่พูดอะไรเหมือนเดิม
ก่อนจะรินชาใส่แก้วพลางยื่นให้เคนจิโร่
"ทำไมไม่ตอบละ?..เทลาะอะไรกันเหรอ"
เปล่าครับ"ผมตอบแบบผ่านๆก่อนจะหลบสายตาหันไปมองพื้นแทน
อ้ะ...ค..คุณแม่!..
จู่ๆก็ได้ยินเสียงคิโดะดังมาจากทางประตูบ้าน
สัมผัสได้ว่ามีผู้มาเยือนคนไหม่อยู่กับคิโดะ
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนทำให้ผมแอบนึกถึงฉากในหนังผีไม่ได้ในเวลาแบบนี้แต่ตัวผมก็ยังคิดได้แต่เรื่องไร้สาระแบบนี้
สวัสดีจ้ะ^^
เธอคงจะเป็นเพื่อนของอายาโนะลูกสาวน้าสินะจ้ะ
เมื่อผู้มาเยือนผู้มาเยือนผู้มีนามว่าอายากะมาถึงก็หยุดยืนเอ่ยทักทายกับผม
ตามมารยาททางสังคม
สวัสดีครับคุณน้า
พอทักทายเสร็จป้าอายากะก็เดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆลุงเคนจิโร่ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
วันนี้เราสองคนมาเยี่ยมเด็กๆ^^
เพื่อจะมาเช็คว่าอยู่กับครบรึเปล่า
พอป้าอายากะพูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ผมอย่างอบอุ่นจน
เผลอแอบคิดว่าคนตรงหน้าคืออายาโนะ
ทำไมน่ะเหรอก็เพราะสองคนนี้เป็นแม่ลูกก็ไม่แปลกที่หน้าตาจะคล้ายกัน
ผมหันไปมองเซโตะที่แอบซุ่มดูเหตุการณ์อยู่หลังแจกันดอกไม้(โถๆ--)
อ้าว..โคสุเกะเข้ามานั่งสิจ้ะ^^
ไปหลบอยู่ตรงนั้นทำไมกัน
 
 
เซโตะถึงกับสดุ้งเพราะไม่นึกว่าจะโดนเหัวตัวได้เร็วขนาดนี้พลางลุกขึ้นยืนเดินตรงมานั่งข้างๆผม
 
ตั้งแต่มา..ยังไม่เห็นอายาโนะเลยนะ
 
พ...พี่..เขาน่ะเหรอครับ..คุณแม่
เซโตะพยายามรวบรวมเสียงทั้งหมดถามออกไปถึงแม้ว่าเสียงจะสั่นก็ตามทีเถอะ
 
ใช่จ่ะ 
มีเรื่องอะไรอะไรรึเปล่าจ้ะ?
โคสุเกะ
ป้าอายากะเริ่มทำสีหน้ากังวลอย่างห่วงๆ
 
พี่เขา..ไม่อยู่..ฮรึก..แล้วครับ..คุณแม่
เซโตะรวบรวมและเรียบเรียงคำพูดมาตอบคำถามแม่ของตนพร้อมกับนํ้าตาที่ห้ามไม่อยู่
 
ไม่อยู่?
อายาโนะไปไหนเหรอ.?
ป้าอายากะยิ้มพลางถามต่ออีกครั้งทั้งๆที่พอจะเดาออกจากท่าทีของลูกๆทั้งสอง
 
พี่อายาโนะ..ตายแล้วค่ะ..คุณแม่..ฮึ..ฮรึก
พวกเราขอโทษจริงๆนะคะ..คุณแม่..
คิโดะพูดพลางปาดนํ้าตา
คิโดะตอบแทนเซโตะที่ดูท่าจะตอบคำถามไม่ไหวแล้ว
นัยตาของหญิงชราผู้เป็นแม่ของเด็กๆสั่นระเลือ..ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนกับกำลังพยายามฝืนตัวเอง
ไม่เป็นไรจ้ะ..แม่ให้อภัย..
งั้นขอตัวไปหาของที่ลืมไว้ในรถก่อนนะจ้ะ^^
พอพูดจบป้าอายากะก็เดินออกไปทั้งๆอย่างนั้นโดนที่ลุงเคนจิโร่ยังคงนั่งกุมขมับอยู่กับที่โดยไม่ขยับตัว
อายากะน่ะ..ดูเหมือนจะเข้มแข็งตลอดเวลา..
แต่ว่า..ถ้าเป็นเรื่องที่ต้องสูญเสียลูกสาวเพียงคนเดียวที่เป็นสิ่งสำคัญเท่าชีวิต..
ก็จะเสียใจมากจนใจแทบจะขาดเอาให้ได้..
ที่เดินออกไปเมื่อกี้..คงจะเพราะว่า
แม่เขาน่ะ....คงจะแอบไปร้องให้เหมือนเดิม
เหมือนแบบทุกๆครั้ง...
 
ณ วินาทีนั้นผมได้รับรู้ว่า..
ผมเป็นฆาตกรที่เป็นคนฆ่าลูกสาวแท้ๆเพียงคนเดียว
ของป้าอายากะ..ถึงแม้จะไม่ใช่โดยตรงเลยก็ตามที
 
 
ชีวิตนี้..ผมจะชดใช้ยังไงกันนะ
 
 
รึว่า
 
 
ควรหายไปจาก
 
 
โลกนี้ดี
 
 
 
 
 
.....
 
 
=======================================
ชินทาโร่ไอเลว!!
QAQ