มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

คุณน้าคุณลุง จะไปแล้วเหรอครับ?
    "ใช่จ่ะ"อายากะหญิงสาวผู้เป็นแม่ของอายาโนะได้ยืนอยู่ใกล้ๆรถคันสีดำพร้อมตัดบทสนทนาด้วยการ
บอกลาก่อนจะขึ้นรถตามลุงเคนไป
ผมได้แต่ยืนมองการจากไปอีกครั้งของพ่อแม่
เจ้าพวกเด็กบ้าสามคนนี่
ในแววตาของพ่ออายาโนะคงจะเห็นผมเป็นไอ้ปีศาจ
ตัวหนึ่งที่ได้ทำลายความสุขของครอบครัวเขาไป
ก่อนจะหันควับกลับไปในบ้าน
ผมเดินเข้าไปในบ้านอย่างเม่อลอยแบบไม่สนใจ
บรรยากาศรอบข้าง
พึ่บ!!....สีสีแดงสว่างขึ้นตรงทางที่เดินหนุ่มเดินเข้าไป
ทำให้เด็กหนุ่มสดุ้งเฮือกก่อนจะหันมองไปรอบๆ
แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ
"คิซารากิคนพี่~"
เด็กหนุ่มหันไปตามที่มาของเสียงนั่นก็คือคาโนะผู้ที่พูดลากเสียงก่อนจะเดินตรงมาหาผมในมือถือไม้กระบองที่ไม่คุ้น
แถมบรรยากาศรอบข้างก็เปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก.
ผมมองหันซ้ายหันขวาหาคิโดะกับเซโตะ
แต่ในแววตาของทั้งสองคนกลับดูแล้วช่างน่าขนลุกสิ้นดี
นั่นมัน..ผมเหรอ?
ผมมองไปที่ชายคนหนึ่งซึ่งมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกับผมมาก มากเสียจนน่ากลัว
จนทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า..เกิดจากอะไรกันแน่
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมด้วยสายตาเกลียดชัง
เกินเยียวยา..
ผมวิ่งหนีไปทุกหนแห่งด้วยนัยตาอ่อนล้าหนังตาถึงกับหนักอึ้งจนทำให้ผมผลอยหลับไป
. 
.....
..
 
ส...แสบตา..
 
เมื่อผมลืมขึ้นก็ได้พบกับผญ.ที่ผมคิดว่าไม่มีทางจะได้พบอีกแล้ว
ชินทาโร่คุง?
หญิงสาวเรียกชื่อผมก่อนจะก้มหน้าลงมามองจนทำให้เรือนผมสีนํ้าตาลของเธอนั้นลงมาปิดหน้าผม
ผมเอื้อมมือไปจับที่ข้างแก้มเธอเบาๆก่อนจะตั้งคำถามที่ผมสงสัย
อายาโนะ..นี่เธอจริงๆเหรอ
หญิงผู้ถูกถามเมื่อฟังคำถามจบก็ยิ้มออกมา
"จ่ะ"นี่ชั้นเองนะ..ชินทาโร่คุง
เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม
ถึงแม้ว่า...นี่จะแค่ความฝันก็เถอะนะ
 
ประโยคสุดท้ายทำให้ผมเอะใจอะไรหลายๆอย่างขึ้นมาก่อนจะมอง
 
 
.ความฝัน
 
 
 
 
 
ที่ชั้นฝันมาเป็นฝีมือเธอ
 
 
 
 
ใช่มั้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
...
 
 
 
 
 
"อายาโนะ"
อีกด้านหนึ่ง
ม...มะ...มา...ไม่เห็นค่ะ...
เสียงแหลมเล็กที่สั่นครือเอื้อนเอ่ยกับเพื่อนๆก่อนจะ
เผลอร้องให้โฮ่ออกมา
ด้วยความตื่นตระหนกตกใจ
จนทำให้ชายติดกิ๊บเหลืองเดินมานั่งคุกเข่าท่าที่คนทั่วไปเขาเอาไว้ขอแต่งงาน
ลงมาเช็ดนํ้าตาให้เด็กสาวตัวน้อยก่อนจะยิ้มอ่อนโยน
ให้เด็กสาวรู้สึกถึงความปลอดภัย
อย่าร้องสิครับ...มารี..นํ้าตาน่ะ..ไม่เหมาะกันมารีหรอกนะ "ว่าพลางเอามือวางไว้บนหัวร่างบาง
"ป่ะ เราไปบอกพวกคิโดะดีกว่านะ"พอพูดจบเซโตะก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเอื้อมมือไปจัยมือมารีเพื่อเดินนำลงไปหาเพื่อนๆที่นั่งรอจนกระเพาะพรุน
มาช้าจริง แล้วชินทาโร่ละ?
คิโดะนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาสีม่วงซึ่งเป็นที่นั่งประจำของเธอก่อนจะเอ่ยถามถึงเพื่อนชายที่ไม่เห็นตามลงมาด้วย
คะ...คือว่า...
ชินทาโร่ซังเค้า...หายตัวไปครับ!..
เซโตะพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังกว่าปกติตามมาด้วยมารีที่ทำหน้าเหมือนจะร้องให้ 
ว่าแต่..เห็นคาโนะบ้างรึเปล่า?
คิโดะถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ร้อนรนเอาเรื่องด้วยสาเหตุที่ว่ากลัวว่าคาโนะจะไปหาเรื่องคนอื่นเขาแล้วโดนลากไปกระทืบที่ไหนสักแห่ง
"โอ้! ถ้าคาโนะละก็ไปทำงานพิเศษน่ะ"
เซโตะตอบคำถามของหญิงสาวผู้ที่ดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนกว่าชาวบ้านชาวเมืองแต่นั้นยิ่งทำไห้เซโตะรู้สึกสะบายใจขึ้นมาบ้างว่าคาโนะอาจจะไม่ได้รักคิโดะข้างเดียว(ตอกยํ้าไอเถิก=^=)
ยิ้มอะไรของนาย?เซโตะ
คิโดะขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะจ้องมองชายตรงหน้าที่ยืนยิ้มเล็กยิ้มน้อยมาตั้งแต่เมื่อกี้
เปล่าครับ..ก็แค้คิดว่า
คาโนะอาจจะไม่ได้ฝันลมๆแล้งๆ
เท่านั้นเองน่ะครับ
เซโตะพูดพลางยิ้มก่อนจะเอาคางเกยหัวมารี
นายหมายถึงอะไรเซโตะ
เมื่อคิโดะได้ยินคำตอบเมื่อครู่แล้วก็ได้ยิงคำถามไปอีก1คำถามด้วยความสงสัย
 
ก็ เรื่องเธอน่ะคิโดะ
ค่โนะเขา
แอบชอบเธอมาตั้งนานละ
ไม่รู้คัวเลยรึไงนะ!?!
เมื่อคิโดะฟังจบก็เบิดตาโพล่งขึ้นมาก่อนจะหลบหน้าเซโตะไปซะดื้อๆ
คิโดะนั่งไตร่ตรองสิ่งที่เซโตะพูดมาทั้งหมดก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาอย่างแผ่วเบา
คาโนะ...
 
 
 
 
 
นี่นาย!