มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

คุณน้าคุณลุง จะไปแล้วเหรอครับ?

    "ใช่จ่ะ"อายากะหญิงสาวผู้เป็นแม่ของอายาโนะได้ยืนอยู่ใกล้ๆรถคันสีดำพร้อมตัดบทสนทนาด้วยการ

บอกลาก่อนจะขึ้นรถตามลุงเคนไป

ผมได้แต่ยืนมองการจากไปอีกครั้งของพ่อแม่

เจ้าพวกเด็กบ้าสามคนนี่

ในแววตาของพ่ออายาโนะคงจะเห็นผมเป็นไอ้ปีศาจ

ตัวหนึ่งที่ได้ทำลายความสุขของครอบครัวเขาไป

ก่อนจะหันควับกลับไปในบ้าน

ผมเดินเข้าไปในบ้านอย่างเม่อลอยแบบไม่สนใจ

บรรยากาศรอบข้าง

พึ่บ!!....สีสีแดงสว่างขึ้นตรงทางที่เดินหนุ่มเดินเข้าไป

ทำให้เด็กหนุ่มสดุ้งเฮือกก่อนจะหันมองไปรอบๆ

แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ

"คิซารากิคนพี่~"

เด็กหนุ่มหันไปตามที่มาของเสียงนั่นก็คือคาโนะผู้ที่พูดลากเสียงก่อนจะเดินตรงมาหาผมในมือถือไม้กระบองที่ไม่คุ้น

แถมบรรยากาศรอบข้างก็เปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก.

ผมมองหันซ้ายหันขวาหาคิโดะกับเซโตะ

แต่ในแววตาของทั้งสองคนกลับดูแล้วช่างน่าขนลุกสิ้นดี

นั่นมัน..ผมเหรอ?

ผมมองไปที่ชายคนหนึ่งซึ่งมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกับผมมาก มากเสียจนน่ากลัว

จนทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า..เกิดจากอะไรกันแน่

ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมด้วยสายตาเกลียดชัง

เกินเยียวยา..

ผมวิ่งหนีไปทุกหนแห่งด้วยนัยตาอ่อนล้าหนังตาถึงกับหนักอึ้งจนทำให้ผมผลอยหลับไป

. 

.....

..

 

ส...แสบตา..

 

เมื่อผมลืมขึ้นก็ได้พบกับผญ.ที่ผมคิดว่าไม่มีทางจะได้พบอีกแล้ว

ชินทาโร่คุง?

หญิงสาวเรียกชื่อผมก่อนจะก้มหน้าลงมามองจนทำให้เรือนผมสีนํ้าตาลของเธอนั้นลงมาปิดหน้าผม

ผมเอื้อมมือไปจับที่ข้างแก้มเธอเบาๆก่อนจะตั้งคำถามที่ผมสงสัย

อายาโนะ..นี่เธอจริงๆเหรอ

หญิงผู้ถูกถามเมื่อฟังคำถามจบก็ยิ้มออกมา

"จ่ะ"นี่ชั้นเองนะ..ชินทาโร่คุง

เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม

ถึงแม้ว่า...นี่จะแค่ความฝันก็เถอะนะ

 

ประโยคสุดท้ายทำให้ผมเอะใจอะไรหลายๆอย่างขึ้นมาก่อนจะมอง

 

 

.ความฝัน

 

 

 

 

 

ที่ชั้นฝันมาเป็นฝีมือเธอ

 

 

 

 

ใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

...

 

 

 

 

 

"อายาโนะ"

อีกด้านหนึ่ง

ม...มะ...มา...ไม่เห็นค่ะ...

เสียงแหลมเล็กที่สั่นครือเอื้อนเอ่ยกับเพื่อนๆก่อนจะ

เผลอร้องให้โฮ่ออกมา

ด้วยความตื่นตระหนกตกใจ

จนทำให้ชายติดกิ๊บเหลืองเดินมานั่งคุกเข่าท่าที่คนทั่วไปเขาเอาไว้ขอแต่งงาน

ลงมาเช็ดนํ้าตาให้เด็กสาวตัวน้อยก่อนจะยิ้มอ่อนโยน

ให้เด็กสาวรู้สึกถึงความปลอดภัย

อย่าร้องสิครับ...มารี..นํ้าตาน่ะ..ไม่เหมาะกันมารีหรอกนะ "ว่าพลางเอามือวางไว้บนหัวร่างบาง

"ป่ะ เราไปบอกพวกคิโดะดีกว่านะ"พอพูดจบเซโตะก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเอื้อมมือไปจัยมือมารีเพื่อเดินนำลงไปหาเพื่อนๆที่นั่งรอจนกระเพาะพรุน

มาช้าจริง แล้วชินทาโร่ละ?

คิโดะนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาสีม่วงซึ่งเป็นที่นั่งประจำของเธอก่อนจะเอ่ยถามถึงเพื่อนชายที่ไม่เห็นตามลงมาด้วย

คะ...คือว่า...

ชินทาโร่ซังเค้า...หายตัวไปครับ!..

เซโตะพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังกว่าปกติตามมาด้วยมารีที่ทำหน้าเหมือนจะร้องให้ 

ว่าแต่..เห็นคาโนะบ้างรึเปล่า?

คิโดะถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ร้อนรนเอาเรื่องด้วยสาเหตุที่ว่ากลัวว่าคาโนะจะไปหาเรื่องคนอื่นเขาแล้วโดนลากไปกระทืบที่ไหนสักแห่ง

"โอ้! ถ้าคาโนะละก็ไปทำงานพิเศษน่ะ"

เซโตะตอบคำถามของหญิงสาวผู้ที่ดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนกว่าชาวบ้านชาวเมืองแต่นั้นยิ่งทำไห้เซโตะรู้สึกสะบายใจขึ้นมาบ้างว่าคาโนะอาจจะไม่ได้รักคิโดะข้างเดียว(ตอกยํ้าไอเถิก=^=)

ยิ้มอะไรของนาย?เซโตะ

คิโดะขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะจ้องมองชายตรงหน้าที่ยืนยิ้มเล็กยิ้มน้อยมาตั้งแต่เมื่อกี้

เปล่าครับ..ก็แค้คิดว่า

คาโนะอาจจะไม่ได้ฝันลมๆแล้งๆ

เท่านั้นเองน่ะครับ

เซโตะพูดพลางยิ้มก่อนจะเอาคางเกยหัวมารี

นายหมายถึงอะไรเซโตะ

เมื่อคิโดะได้ยินคำตอบเมื่อครู่แล้วก็ได้ยิงคำถามไปอีก1คำถามด้วยความสงสัย

 

ก็ เรื่องเธอน่ะคิโดะ

ค่โนะเขา

แอบชอบเธอมาตั้งนานละ

ไม่รู้คัวเลยรึไงนะ!?!

เมื่อคิโดะฟังจบก็เบิดตาโพล่งขึ้นมาก่อนจะหลบหน้าเซโตะไปซะดื้อๆ

คิโดะนั่งไตร่ตรองสิ่งที่เซโตะพูดมาทั้งหมดก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาอย่างแผ่วเบา

คาโนะ...

 

 

 

 

 

นี่นาย!