มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ยัยนั้นก็ยังไม่หายไปไหนนี่แทนที่จะมาบอกชั้นให้ปกป้องอายาโนะของทางชั้นเอาเวลาไปดูแลคนของนายดีกว่ามั้ย?
..
ตัวผมอีกคนพูดขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือที่โต๊ะเรียนสีเทาของเขาขึ้นมาอ่าน
"โกหก..ไม่จริงน่า..ก็อายาโนะน่ะ..ตายไปแล้วนี่นา"
ผมเกิดความสับสนกับสิ่งที่ผมในลูปอื่นพูดมากจนต้องมาทบทวนความทรงจำในสมองแต่สิ่งที่ได้มากลับเป็นความว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยจนทำให้ผมทรุดตัวลงนั่งพร้อมกุมขมับอย่างเคร่งเครียดพร้อมกับความสงสัยเต็มไปหมดท่าทีของผมที่ดูอย่างกับคนบ้าทำให้ผมอีกคนเหลือบตามามองพลางเอ่ยคำบางคำออกมาด้วยความหงุดหงิด
พรํ่าเพ้ออะไรของแก..น่าลำคาญ
เมื่อตัวผมอีกคนพูดจบก็ลุกขึ้นยืนพลางเดินตรงมาหาผมอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้มือขวากระชากคอเสื้อผมขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูเย็นชา
"กลับไปที่ๆแกควรอยู่ซะ"
ผมมองอีกฝ่ายที่ตัดบทสนทนาลงเอาซะดื้อๆก่อนมิติจะพังทลายรอบข้างมีแสงสว่างวาบจนผมไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองได้
นั่นใครเหรอจ้ะชินทาโร่คุง?
..
"ไม่ต้องรู้หรอก"
เอ๋?
ในระหว่างที่หลับตาผมก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของเสียงผมอีกลูปกับเสียงเด็กสาวที่กระผมคุ้นเคย
 
..
เมื่อแสงสว่างเมื่อครู่จางหายไปผมจึงลืมตาขึ้นมามองรอบด้านก็พบว่าผมอยู่หน้าบ้านของผมเองไม่สิของทุกๆคนตางหากล่ะผมตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในบ้านก่อนจะหมุนลูกบิดสีเงินเทาพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปในบ้าน
อ้าว..ไม่มีใครอยู่เลย..
เฮ้!!..ไอ้กวาง ไอ่เถิก!...
ไม่มีใครอยู่จริงๆน่ะเหรอ
ผมมองดูรอบๆก็ทำให้รู้สึกว่าเวลาที่ผมอยู่ที่นี่คนเดียวมันดูกว้างจังเลยนะในระว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆจู่ๆก็มีเสียงอะไรบางอย่างมาพังทลายความเงียบจนทำให้ผมสดุ้งเฮือกก่อนตะค่อยๆเดินหาต้นเสียง
"เอ๋?..น..นี่มันห้องผมนี่..เจ้าเสียงเมื่อกี้ดังมาจากห้องผมเหรอ!?"
ผมตกใจจนเหงื่อไหลพรากอย่างกับพึ่งไปเล่นทะเลมา..ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือที่สั่นครือไปหาลูกบิดพลางเปิดประตูเข้าไปช้าๆ
"เฮือก!!!"