มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ยัยนั้นก็ยังไม่หายไปไหนนี่แทนที่จะมาบอกชั้นให้ปกป้องอายาโนะของทางชั้นเอาเวลาไปดูแลคนของนายดีกว่ามั้ย?

..

ตัวผมอีกคนพูดขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือที่โต๊ะเรียนสีเทาของเขาขึ้นมาอ่าน

"โกหก..ไม่จริงน่า..ก็อายาโนะน่ะ..ตายไปแล้วนี่นา"

ผมเกิดความสับสนกับสิ่งที่ผมในลูปอื่นพูดมากจนต้องมาทบทวนความทรงจำในสมองแต่สิ่งที่ได้มากลับเป็นความว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยจนทำให้ผมทรุดตัวลงนั่งพร้อมกุมขมับอย่างเคร่งเครียดพร้อมกับความสงสัยเต็มไปหมดท่าทีของผมที่ดูอย่างกับคนบ้าทำให้ผมอีกคนเหลือบตามามองพลางเอ่ยคำบางคำออกมาด้วยความหงุดหงิด

พรํ่าเพ้ออะไรของแก..น่าลำคาญ

เมื่อตัวผมอีกคนพูดจบก็ลุกขึ้นยืนพลางเดินตรงมาหาผมอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้มือขวากระชากคอเสื้อผมขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูเย็นชา

"กลับไปที่ๆแกควรอยู่ซะ"

ผมมองอีกฝ่ายที่ตัดบทสนทนาลงเอาซะดื้อๆก่อนมิติจะพังทลายรอบข้างมีแสงสว่างวาบจนผมไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองได้

นั่นใครเหรอจ้ะชินทาโร่คุง?

..

"ไม่ต้องรู้หรอก"

เอ๋?

ในระหว่างที่หลับตาผมก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของเสียงผมอีกลูปกับเสียงเด็กสาวที่กระผมคุ้นเคย

..

เมื่อแสงสว่างเมื่อครู่จางหายไปผมจึงลืมตาขึ้นมามองรอบด้านก็พบว่าผมอยู่หน้าบ้านของผมเองไม่สิของทุกๆคนตางหากล่ะผมตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในบ้านก่อนจะหมุนลูกบิดสีเงินเทาพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปในบ้าน

อ้าว..ไม่มีใครอยู่เลย..

เฮ้!!..ไอ้กวาง ไอ่เถิก!...

ไม่มีใครอยู่จริงๆน่ะเหรอ

ผมมองดูรอบๆก็ทำให้รู้สึกว่าเวลาที่ผมอยู่ที่นี่คนเดียวมันดูกว้างจังเลยนะในระว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆจู่ๆก็มีเสียงอะไรบางอย่างมาพังทลายความเงียบจนทำให้ผมสดุ้งเฮือกก่อนตะค่อยๆเดินหาต้นเสียง

"เอ๋?..น..นี่มันห้องผมนี่..เจ้าเสียงเมื่อกี้ดังมาจากห้องผมเหรอ!?"

ผมตกใจจนเหงื่อไหลพรากอย่างกับพึ่งไปเล่นทะเลมา..ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือที่สั่นครือไปหาลูกบิดพลางเปิดประตูเข้าไปช้าๆ

"เฮือก!!!"