มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

          ..เอาน่า..นายท่าน!...อย่างอแงเจ้าคะ
 สาวน้อยจากโลกไซเบอร์พยายามพูดให้กำลังใจผมพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเอาเอามือไปแตะจอคอมผมจากด้านใน. 
ถ้ายังเศร้าแบบนี้จะไปมีความหมายอะไรละเจ้าคะ!!
..ถึงนายท่านจะทำตัวแบบนี้.
แต่อายาโนะจังก็ไม่กลับมาหรอกนะเจ้าคะ!
ตั้งสติทีสิ!...นายท่าน
เด็กสาวผู้มีนัยตาสีฟ้าครามเอ่ยเตือนผมอย่างจริงจัง
แต่นั่นยิ่งทำให้ผมโกรธมากกว่าเดิม
อย่างเธอ!!..มันจะไปเข้าใจอะไร!!
ด้วยความโกรธที่เพิ่มพูนทำไห้ผม
ตะหวาดเธอใส่เธอไปทั้งๆแบบนั่น
..
เข้าใจสิเจ้าค่ะ..
นายท่านอย่าลืมสิ..
ว่าก่อนจะมาเป็นแบบนี้
ชั้นเป็นใคร..
ชื่ออะไร
อย่าลืมสิ..เจ้าคะ..นายท่าน
ชั้นเอง..ก็สูญเสียคนที่
"รัก"
ไม่ต่างจากนายท่าน!!
เลยนะ..เจ้าคะ
เด็กสาวผู้ยิ้มและชอบเล่นซนตลอด
ณ ตอนนี้กลับมีเพียงนํ้าตาที่ไหลออกมา
ไม่ขาดสายเพราะคำพูดไม่ทันคิดของผม 
เผลอพูดทำร้ายเธอออกไป
ทั้งๆที่รู้ว่าต่างคนต่างมีชะตากรรมไม่ต่างกัน
ทั้งที่รู้ว่าตลอดมาที่เธอยิ้มเป็นรอยยิ้มจอมปลอม
ที่ทำเพื่อไม่ให้ใครมาหม่นหมอง
แต่ผมกลับพูดแบบนั้นออกมา
มันคงจะถึงขีดสุดของเธอแล้วจริงๆ
บาดแผลทางใจพวกนั้นเธออาจจะกำลังพยายามลืม..
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยังเลือกที่จะไม่เอ่ย
ขอโทษอะไรเธอออกไปพลางหันหน้าหนี
ไปอีกด้านโดยพยายามเมินเสียงสะอึกสะอื้นนั้นไป
ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงตรง
ผมลุกออกจากเก้าอี้หน้าคอมพลางเดินไปหยิบอาหารมาใส่ไห้ในชามของโทโนะ
"กินเยอะๆนะจะได้โตเร็วๆ^^"
ผมพูดพลางยิ้มให้กับกระต่ายที่ได้มาจากอายาโนะ
ก่อนจะเดินไปที่เตียงสีดำสนิทพลางฟุบตัวลงนอน
ผมนอนคิดไตร่ตรองเรื่องที่ผ่านมาจนได้ข้อสรุปว่ามันเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเอง
ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้
นํ้าตาของเพื่อนที่ไม่ควรจะไหลออกมาแต่กลับ
ไหลออกมาไม่ขาดสายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ที่แสนจะทุกข์ทรมาน
เพราะผม...
"ชินทาโร่"
อ้ะ!!?..ผมลุกพวดขึ้นมาก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียงแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า
จอคอมของผมดับไปตั้งแต่ตอนไหนแล้วก็ไม่รู้
"คิดไปเองหรอกเหรอ"
สัมผัสอบอุ่นเมื่อกี้
ผมคงคิดถึงเธอมากไปจนเพ้อเจ้อไปเองสินะ
..
..
 
 
ผม..
 
 
อ่า...ที่นี่มัน..ที่ไหน..
แล้วนั่นใครน่ะ..
ผมมองเด็กสาวในเครื่องแบบนร.ที่นั่งสะอึกสะอื้น
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะเอามือไปจับที่บ่าเธอ..
รูปแบบการแต่งตัวแบบนี้ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
เธอต้องใช่อายาโนะแน่ๆ
ผมมองเธอจากทางด้านหลัง
"ชั้น..ตายซะแล้วละ.."
พอเธอพูดจบก็หันหน้ามามองผม
!!!!
ผมถึงกับสดุ้งเฮือกตัวเธอเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลขนาดใหญ่
ก่อนผมจะค่อยๆถอยหนีเธอออกมา
ณ ตอนนั้นจู่ๆหัวของเธอก็ขาดพร้อมกับตะโกนออกมาพร้อมเสียงโหยหวน
"อย่าไปนะ!" 
เธอเกาะขาผมแน่น 
อย่าไปนะ..จู่ๆก็เหมือนกับว่ามีเงาสะท้อนตัวเธอทำให้ผมเห็นเหมือนกับว่าเธอมี5คนยืนคนละทิศ
แต่สิ่งที่ผมได้เห็นคือ..
อายาโนะถือหัวขาดพร้อมกับพูดขึ้นพร้อมกันว่า
"ตายซะแล้วละ."
..
อย่าไปเลยนะ..
 
 
ชินทาโร่อย่าไปนะ!!
 
ผมกลัวจนตัวสั่นทั้งๆที่ก่อนนี้อยากเจอเธอแทบใจจะขาด แต่พอมาเจอจริงๆกลับกลัวหัวหด
 
อ๊ากกกกก!!
ผมร้องเสียงหลง
[ชินทาโร่!]
 
 
เสียงใครน่ะ
 
 
[เฮ้ คิซารากิคนพี่]
 
 
ใครกำลังเรียกผมอยู่..
 
 
 
[ชินทาโร่ซัง]
 
 
อั่ก!!ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยอะไรบางอย่างที่ชกมาที่ท้องผม..
อ้าว..ฝันหรอกเหรอ..
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะมองรอบๆ
พวกนายเข้ามาทำอะไรที่ห้องคนอื่นเขาเนี้ย
ผมถามคำถามเพื่อนๆที่แห่มาที่ห้องของผม
คิโดะมองหน้าผมพลางเอ่ยปากตอบคำถาม
"ก็นาย..ตะโกนสะดังลั้นเลยนี่.
พวกชั้นตกใจเลยเข้ามาดู"
 
ใช่ คิโดะพูดถูก..~
คาโนะรีบพูดเสริมทันทีหลังจากที่คิโดะพูดจบ
พอผมนึกถึงฝันร้ายนั้นนํ้าตาก็ไหลออกมาก่อนจะกอดคิโดะพลางร้องให้ไม่ต่างจากเด็ก
โดยไม่ทันเห็นสายตาอาฆาตที่ส่งมาจากคาโนะที่กำลังยืนมองอยู่
ชั้น...ฝันถึง..อายาโนะ
อายาโนะเป็นผี
ฝันอะไรของแก๊~~!!!
ทั้งสามคนพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันไว้ล่วงหน้า
ก่อนจะหันมองหน้าซึ่งกันและกันพลางหัวเราะ 
ออกมา
และแล้ววันนี้ก็จบไปอีกวันหนึ่ง
ที่ทุกๆคน
ยิ้มและหัวเราะออกมาดังมากจนทำให้คนบ้านข้างๆมาบริจาคหม้อคุ๊จานตะหลิวและอื่นๆ
 
 
 
ชั้นคิดว่า..
ชั้นเข้มแข็งขึ้นแล้วละ
อายาโนะ
ต่อไปนี่..ชั้นจะ
อยู่กับโค้กที่เธออุตส่ายอมปกป้องมันเอาไว้
ถึงแม้ว่าจะไม่มีเธอชั้นก็จะต้องอยู่ต่อไปให้ได้
 
 
 
 
..
 
 
ชั้นสัญญา
 
 
======================================
ยังไม่จบนะเฟ้ย!!
อย่าพึ่งเข้าใจผิด