รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์

 
 
พวกนั้นรีบหนีกัน เหลือแต่ฉันกับพรีมอยู่ 2 คน
 
 
พรีม : โอเคไหมเข็ม..
 
 
ฉัน : พวกเราปลอดภัยกันแล้วใช่ไหม..
 
 
พรีม : ใช่ๆ แกไหวไหม ฮรือๆๆ.. ฉันขอโทษฉันน่าจะห้ามแกไว้..
 
 
ฉัน : เห้ย..ฉันตังหากที่ต้องขอโทษ ที่พาแกมาเจ็บตัวด้วย
 
 
พรีม : ช่างมันเหอะ....แกลุกไหวไหม
 
 
ฉัน : น่าจะไหว
 
 
พรีมช่วยพยุงฉัน ฉันแถบจะไม่มีแรงเดิน 
 
 
พรีม : เดี๋ยวฉันจะพาแกไปโรงบสลนะ แกต้องอดทนนะ
 
 
ฉัน : อืออ ( เสียงสั่น )
 
 
พรีม : แกเป็นอะไร..
 
 
ฉัน : นะ..หนาวว ( ตอนแรกโดนพวกนั้นสาดน้ำใส่ ) 
 
 
พรีม : แกต้องอดทนหน่อยนะ ใกล้จะถึงหน้าโรงเรียนแล้ว..
 
 
ฉันน้ำตาคลอ พยายามกลั้นน้ำตา.. ฮรือๆๆ แม่จ๋าา ฮรือออ..
 
 
อยู่ดีๆก็มีคนวิ่งมาอุ้มฉัน  คนๆนั้นคือพี่ภูมิ!!
 
 
ฉัน : ปะ..ปล่อยนะ!!
 
 
พี่ภูมิไม่ตอบอะไร..
 
 
ฉัน : พรีมช่วยด้วย!
 
 
พรีม : ไม่เป็นไรหรอกแก อีกอย่างฉันแทบจะหมดแรงแล้ว
 
 
พี่ภูมิอุ้มฉันไปวางในรถ ส่วนพรีม นั่งอยู่ข้างหลัง...
 
 
พรีม : ใกล้ถึงแล้วเข็ม..
 
 
ฉัน : ฮรืออๆ.. พรีมฉันหนาวว
 
 
 พรีม : แกอดทนหน่อยยนะ
 
 
สิ้นเสียงพรีม ทุกอย่างก็ดับมืดหมด... พอตื่นมาอีกที...ทุกอย่างสว่างจ้าไปหมด นี่ฉันอยู่่ที่ไหน
ห้องสีขาว มีโซฟาข้างๆ และยังมีน้ำเกลืออีก สงสัย..น่าจะถึงโรงบาลแล้ว..เฮ้ออ
 
 
ฉัน : พรีมม
 
 
เงียบ.... ฉันได้ยินเสียงคนเปิดประตู เขา คือ พี่ภูมิ
 
 
พี่ภูมิ : นี่ยา กินซะ 
 
 
ฉันไม่ตอบออะไร เกลียดเขาที่สุด  ฉันรับยาจากเขาพร้อมกิน 
 
 
ฉัน : พรีมอยู่ไหน
 
 
พี่ภูมิ : เพื่อนเธอลงไปซื้อขนมให้เธอ
 
 
ฉันไม่อยากอยู่กับเขา  เมื่อไหร่พรีมจะมานะ
 
 
พี่ภูมิ : แล้วนี่ไปทำอิท่าไหน..ถึงมีคนมารุมทำร้ายหน่ะ ก่อเรื่องไรล่ะ ฉันไม่อยากซวยไปด้วยนะ
 
 
ปรี๊ดดดด ฉันโมโห จนโยนหมอนใส่หน้าเขา 
 
 
พี่ภูมิ : เห้ย..!! ทำบ้าไรเนี่ยย!!
 
 
ฉัน : ออกไปให้พ้น ออกไป๊..!! แล้วอย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก!!!
 
 
ฉันพูดจบ พี่ภูมิทำหน้างงๆ พร้อมเดินออกจากห้อง เฮ้ออ..! เขาเป็นต้นเหตุของเรืองทั้งหมด
แล้วยังมีหน้ามาโทษฉันอีก  ฉันเกือบตา่ยเพราะเขาคนเดียว!!! ฉันเกลียดเขา
เกลียดจนไม่อยากเห็นขี้หน้า!!!
 
 
 
 
สวัสดีนักอ่านทุกท่าน เรื่องนี้จะไม่ค่อยอัพแล้วน้าา ไม่รู้จะจบรึเปล่า เรื่องใกล้ตันแล้วง่ะ
แล้วก็ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วย ฮรือๆๆ ขอดทษด้วยนะค่ะะะะ