รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์

หลังจากที่ฉันไล่พี่ภูมิไปสักพัก พรีมก็เข้ามาในก้องพร้อมกับพีท..

พี่พีท : ริน...เป็นอะไรมากไหม

เฮอะ..!! พี่ภูมิกับพี่พีทนี่แตกต่างกันจังเลย ขนาดคำทักทายตอนฟื้นยังแตกต่างกันเหลือเกิน..

ฉัน : ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่พีท..แค่ปวดตัวนิดหน่อย

พรีม : ยัยริน...แกรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแทบแย่  ตอนแกสลบในรถ ฉันคิดว่าแกตายแล้ว--

ฉัน : คนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอก 555

พรีม : เออ..มีเรื่องไรถาม  ปะกี้ฉันเห็นพี่ภูมิเดินหน้าบึ้งหน้าบูด  แกไปทำไรพี่เขาป่ะว่ะ

ฉัน : เขานั่นแหล่ะทำฉันก่อน.. เขาบอกว่า ทำไรถึงก่อรื่อง เขาไม่อยากซวยไปด้วย นี่นะคำแรกที่

       ฉันฟื้น เหอะ!!! ทั้งที่เขาเป็นต้นเหตุแท้ๆที่ทำให้ฉันเกือบตาย...

พรีม : ช่างมันเหอะ.. เขาคงไม่รู้เรื่องหรอกมั้ง

ฉัน : แล้วกลุ่มที่มาทำร้ายฉันพวกนั้นเป็นใคร...

พรีม : พวกนั้นคือรุ่นพี่ ม. 6 แก๊งแสบที่สุดในโรงเรียน โดดเรียนบ่อย...  ตอนนี้ตำรวจกำลังตาม..

พี่พีท : พวกนั้นมันทำไปเพื่ออะไรเนี่ยย แค่เรื่องผู้ชายคนเดียว ถึงขั้นทำร้ายกันเลยเหรอเนี๊ยะ

ฉันคิดว่าพี่พีทคงรู้เรื่องแล้วล่ะ...

ฉัน : พรีม...แล้วนี่แกเป็นอะไรมากไหม  เจ็บตรงไหนรึ้เปล่า...

พรีม : ไม่เลย.. 

พี่พีท : เลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ...มากินขนมดีกว่า

พี่พีทพยายามจะเปลี่ยนเรื่องไม่ให้พวกเราเศร้า   ส่วนฉันก็คงต้องนอนโรงบาลประมาณ 3-4 วัน

แม่ก็มาเยี่ยมบ้าง ส่วนข่าวมีแค่ฉันเพื่อนๆกับแม่ที่รู้เท่านั้น พวกเราพยายามเก็บเป็นความลับขั้น

สุดยอด....