รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์

พอฉันลงรถปุ๊ป มีผู้หญิงมากมายต่างมองมาที่ฉัน...เอ่อ..มองทำไมแว๊..=-=
 
 
พรีม : นี่...ยัยเข็ม..รถใครอ่ะ--
 
 
พรีมเพื่อนสนิทของฉันเพิ่งสนิทกันเมื่อไม่นานนี้เอง...มันก็ช่วยทำให้หน้าฉันดีขึ้นด้วยล่ะ
 
 
ฉัน : ทำไมอ่ะ..??
 
 
พรีม : ใช่รถของพี่...เอ่อ..ภะ..ภูมิป่ะ ( ทำหน้าหนักใจ )
 
 
ไอ่พรีมมันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว..ปกติมันจะไม่เคยถามเรื่องพี่ภูมิแต่มาวันนี้มันกลับถามอย่างหนักใจ
 
 
ฉัน : อืม...ทำไมอ่ะ --
 
 
พรีม : เห้ยยยย..!!! ทะ..ทำไมถึงมาด้วยกันว่ะ ( หน้าตาโคตรตกใจ)
 
 
ฉัน : เดี๋ยวค่อยเล่าตอนกินข้าวและกัน..นี่จะเข้าแถวแล้ว--
 
 
พรีมมันคงตกใจมาก  เมื่อพี่ภูมิทำให้ฉันร้องไห้โฮและฉันก็เกลียดเขามากแต่.ทำไมถึงมาด้วยกัน
 
 
ขณะที่ฉันเข้าแถวรู้สึกได้ว่า...มีสายตามามองทางฉันอยู่เยอะ..-- 
 
 
1 : นี่น่ะเหรอ..คนที่มากับพี่ภูมิ
 
 
2 : เออดิ...สวยตรงไหนว่ะ...
 
 
ฉึก!!สวยตรงไหนว่ะ..สวยกว่าเอ็งแล้วกัน เอ็งหน้าเหมือนปลาไหลไฟฟ้าเลยรู้ป่ะ 555( คิดในใจ)
 
และก็ยังมีเสียงซุบซิบมากมาย...โอ๊ยยลำคาญลำใยลำยอง--
 
 
พักกลางวัน...
 
 
พรีม : เล่ามาได้แล้ว..ว่ามากับพี่ภูมิได้ไง
 
 
ฉันลืมไปเลยว่าจะเล่าให้มันฟัง...
 
 
ฉัน : เอ่อ..คือว่า...ฉั..
 
มีรุ่นน้องผู้หญิงรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน.. 
 
 
?? : พี่คะ ว่างไหมค้าา 
 
 
ฉัน : พี่เหรอ??
 
 
?? : ใช่ค่ะ..พอดีมีคนอยากคุยกับพี่อ่ะค่ะ
 
 
ฉัน : ใคร?
 
 
?? : ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้ รุ่นพี่ม.5 มาเป็นแก๊งเลยอ่ะค่ะ
 
 
ฉัน : เอ่อ...นัดไว้ที่ไหนล่ะ 
 
 
?? : ตอนเย็นหลังเลิกเรียนอ่ะค่ะ ที่หลังโรงเรียน
 
 
ฉัน : อ่าๆๆ .. 
 
 
น้องคนนั้นก็รีบวิ่งกลับไป
 
 
พรีม : เห้ยย..!! รับส่งๆได้ไง มันอันตรายนะ..
 
 
ฉัน : ช่างเหอะ..ฉันก็ตอบส่งๆไปและ ไม่รู้ว่าจะไปได้เปล่า การบ้านเยอะจะตาย
 
 
พรีม : แกก็ควรระวังตัวนะ  ข่าวพี่ภูมิกะแกดังทั่วโรงเรียนหมดแล้ว เผื่อพวกอิจฉามันจะมาทำร้าย
        แก    แต่ถ้าจะไปบอกฉันด้วยนะ..เดี๋ยวไปเป็นเพื่อนนนน
 
 
ฉัน : จ่ะ 
 
 
หลังเลิกเรียน...
 
 
ณ ห้องเรียนม.4 / 3
 
พรีม : ตกลงแกจะไปป่ะ
 
 
ฉัน : คงไปมั้ง...
 
 
พรีม : เดี๋ยวฉันไปด้วย
 
 
ฉัน : อ่าห้ะ  รักที่ซู๊ดดด 
 
 
ฉันกับพรีมคุยกันอยู่พักหนึ่ง กำลังเดินลงบันได ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดดังทั้วโรงเรียน --
 
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ภูมิิ
 
 
ฉันเห็นพี่ภูมิใส่แว่นตาดำ ยืนพิงผนังรอใครอยู่สักคน ( ไม่มีแดดจะใส่แว่นทำไม )
 
 
พรีม : เอ่อ...เอาไงดีว่ะ ลงไม่ได้ คนแน่นไปหมด
 
 
ฉัน : ไม่เป็นไรหรอก ลงๆไปเถอะ  เบียดหน่อยไม่เปนไรมั้ง
 
 
ฉันกับยัยพรีมกำลังจะลงแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาพี่ภูมิมองมายังฉันและทุกคนที่กรี๊ดดด
อยู่ๆ..ก็เงียบกันหมด พร้อมเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาๆ เกลียดเสียงนินทา--
 
 
พรีม : พี่ภูมิมองมาทางแกว่ะ เอาไงดี --
 
 
ฉัน : ไม่ต้องสนใจ...เดินต่อไป
 
 
ฉันกับพรีมก็เดินปกติ ส่วนคนพวกนั้นถือซะว่าเป็นอากาศ
 ในที่สุดก็พ้นความแออัดซะที เฮ้ออ..
 
 
แต่รู้สึกเหมือนมีคนตามมา...
 
 
... : แม่ฉันสั่งให้ฉันมารับเธอ
 
 
ฉันหันไปตามเสียง พี่ภูมิจ้าา--  พูดด้วยสายตาเย็นชาอีกและ  เหอะ..!!
 
 
ฉัน : อ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ  ฝากบอกคุณน้าด้วยนะคะ..ว่าขอบคุณค่ะ
 
 
ฉันไม่สนใจแล้วเดินไปหลังโรงเรียนกับพรีม พรีมมันก็ดูงๆ  มันดูวังเวงแฮะ..น่ากลัวชะมัด!!
 
 
 อึ่ก..!!!  อยู่ดีๆเหมืนมีคนเอาไม้มาฟาดข้างหลังฉัน พรีมมมันกรี๊ดดดังลั่นตะโกนให้คนมาช่วย
 
 
พรีม : กรี๊ดดด!! ใครก็ได้ช่วยด้วย กรี๊ดดด!!!  อึ่ก!!
 
 
ฉันได้ยินเสียงพรีมสักพักหนึ่ง ดูเหมือนพรีมมันก็โดรเหมือนฉัน...แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลงทันที...