รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์
เขียนโดย 
pprimm
วันที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2560 เวลา 15.23 น.
แก้ไขเมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2560 22.13 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) ช่วยด้วยย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพอฉันลงรถปุ๊ป มีผู้หญิงมากมายต่างมองมาที่ฉัน...เอ่อ..มองทำไมแว๊..=-=
พรีม : นี่...ยัยเข็ม..รถใครอ่ะ--
พรีมเพื่อนสนิทของฉันเพิ่งสนิทกันเมื่อไม่นานนี้เอง...มันก็ช่วยทำให้หน้าฉันดีขึ้นด้วยล่ะ
ฉัน : ทำไมอ่ะ..??
พรีม : ใช่รถของพี่...เอ่อ..ภะ..ภูมิป่ะ ( ทำหน้าหนักใจ )
ไอ่พรีมมันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว..ปกติมันจะไม่เคยถามเรื่องพี่ภูมิแต่มาวันนี้มันกลับถามอย่างหนักใจ
ฉัน : อืม...ทำไมอ่ะ --
พรีม : เห้ยยยย..!!! ทะ..ทำไมถึงมาด้วยกันว่ะ ( หน้าตาโคตรตกใจ)
ฉัน : เดี๋ยวค่อยเล่าตอนกินข้าวและกัน..นี่จะเข้าแถวแล้ว--
พรีมมันคงตกใจมาก เมื่อพี่ภูมิทำให้ฉันร้องไห้โฮและฉันก็เกลียดเขามากแต่.ทำไมถึงมาด้วยกัน
ขณะที่ฉันเข้าแถวรู้สึกได้ว่า...มีสายตามามองทางฉันอยู่เยอะ..--
1 : นี่น่ะเหรอ..คนที่มากับพี่ภูมิ
2 : เออดิ...สวยตรงไหนว่ะ...
ฉึก!!สวยตรงไหนว่ะ..สวยกว่าเอ็งแล้วกัน เอ็งหน้าเหมือนปลาไหลไฟฟ้าเลยรู้ป่ะ 555( คิดในใจ)
และก็ยังมีเสียงซุบซิบมากมาย...โอ๊ยยลำคาญลำใยลำยอง--
พักกลางวัน...
พรีม : เล่ามาได้แล้ว..ว่ามากับพี่ภูมิได้ไง
ฉันลืมไปเลยว่าจะเล่าให้มันฟัง...
ฉัน : เอ่อ..คือว่า...ฉั..
มีรุ่นน้องผู้หญิงรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน..
?? : พี่คะ ว่างไหมค้าา
ฉัน : พี่เหรอ??
?? : ใช่ค่ะ..พอดีมีคนอยากคุยกับพี่อ่ะค่ะ
ฉัน : ใคร?
?? : ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้ รุ่นพี่ม.5 มาเป็นแก๊งเลยอ่ะค่ะ
ฉัน : เอ่อ...นัดไว้ที่ไหนล่ะ
?? : ตอนเย็นหลังเลิกเรียนอ่ะค่ะ ที่หลังโรงเรียน
ฉัน : อ่าๆๆ ..
น้องคนนั้นก็รีบวิ่งกลับไป
พรีม : เห้ยย..!! รับส่งๆได้ไง มันอันตรายนะ..
ฉัน : ช่างเหอะ..ฉันก็ตอบส่งๆไปและ ไม่รู้ว่าจะไปได้เปล่า การบ้านเยอะจะตาย
พรีม : แกก็ควรระวังตัวนะ ข่าวพี่ภูมิกะแกดังทั่วโรงเรียนหมดแล้ว เผื่อพวกอิจฉามันจะมาทำร้าย
แก แต่ถ้าจะไปบอกฉันด้วยนะ..เดี๋ยวไปเป็นเพื่อนนนน
ฉัน : จ่ะ
หลังเลิกเรียน...
ณ ห้องเรียนม.4 / 3
พรีม : ตกลงแกจะไปป่ะ
ฉัน : คงไปมั้ง...
พรีม : เดี๋ยวฉันไปด้วย
ฉัน : อ่าห้ะ รักที่ซู๊ดดด
ฉันกับพรีมคุยกันอยู่พักหนึ่ง กำลังเดินลงบันได ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดดังทั้วโรงเรียน --
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ภูมิิ
ฉันเห็นพี่ภูมิใส่แว่นตาดำ ยืนพิงผนังรอใครอยู่สักคน ( ไม่มีแดดจะใส่แว่นทำไม )
พรีม : เอ่อ...เอาไงดีว่ะ ลงไม่ได้ คนแน่นไปหมด
ฉัน : ไม่เป็นไรหรอก ลงๆไปเถอะ เบียดหน่อยไม่เปนไรมั้ง
ฉันกับยัยพรีมกำลังจะลงแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาพี่ภูมิมองมายังฉันและทุกคนที่กรี๊ดดด
อยู่ๆ..ก็เงียบกันหมด พร้อมเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาๆ เกลียดเสียงนินทา--
พรีม : พี่ภูมิมองมาทางแกว่ะ เอาไงดี --
ฉัน : ไม่ต้องสนใจ...เดินต่อไป
ฉันกับพรีมก็เดินปกติ ส่วนคนพวกนั้นถือซะว่าเป็นอากาศ
ในที่สุดก็พ้นความแออัดซะที เฮ้ออ..
แต่รู้สึกเหมือนมีคนตามมา...
... : แม่ฉันสั่งให้ฉันมารับเธอ
ฉันหันไปตามเสียง พี่ภูมิจ้าา-- พูดด้วยสายตาเย็นชาอีกและ เหอะ..!!
ฉัน : อ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ ฝากบอกคุณน้าด้วยนะคะ..ว่าขอบคุณค่ะ
ฉันไม่สนใจแล้วเดินไปหลังโรงเรียนกับพรีม พรีมมันก็ดูงๆ มันดูวังเวงแฮะ..น่ากลัวชะมัด!!
อึ่ก..!!! อยู่ดีๆเหมืนมีคนเอาไม้มาฟาดข้างหลังฉัน พรีมมมันกรี๊ดดดังลั่นตะโกนให้คนมาช่วย
พรีม : กรี๊ดดด!! ใครก็ได้ช่วยด้วย กรี๊ดดด!!! อึ่ก!!
ฉันได้ยินเสียงพรีมสักพักหนึ่ง ดูเหมือนพรีมมันก็โดรเหมือนฉัน...แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลงทันที...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
