The Morons

Episode II : The Letters
 
            2 วันก่อนทุกอย่างจะเริ่ม . . . ณ โรงเรียนม.ปลายแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เวลา 11:56 น.
เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ยังคงนั่งเหม่อลอยไปนอกหน้าต่างห้องเรียน เหมือนหยั่งที่เขาเคยทำเป็นประจำ
                                    “ กริ๊งงงงง ! ! ! ” เสียงกระดิ่งดังขึ้นดั่งเสียงสวรรค์ เด็กหนุ่มได้ยินถึงกับหลุดปากออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างบอกไม่ถูก
                                    “ Yesss ! . . ในที่สุด ” เขาพูดยังไม่ทันจบก็กระเด้งตัวขึ้นยืน เหล่าเด็กนักเรียนต่างพากันกรูออกไปอย่างกะฝูงหมดแตกรัง
                                    “ ซานนี่ . . กินข้าวมั้ยเพื่อนน ? ” เสียงเด็กหนุ่มอีกคนตะโกนเรียกชื่อของเด็กหนุ่มจอมเหม่อลอย มาจากอีกฝั่งของห้องเรียน เขาจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายว่า “ ไม่ล่ะ . . ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว ” เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่มองหน้าเพื่อนเลยแม้แต่น้อย เขาตรงไปที่ตู้ล็อคเกอร์ของเขา ซึ่งข้างหน้าตู้นั้น มีแต่จดหมาย บ้าๆบอๆไร้สาระส่งมาเต็มไปหมด นั้นก็หมายความว่า หมอนี้เนื้อหอมไม่เบา
                                    “ เหอะ . . . ไร้สาระชะมัด ” เขาดึงจดหมายทั้งหมดออกจากช่องของล็อคเกอร์ แต่ก็มีอันนึงหล่นลงกับพื้น
                                    “ เอ๋ . . ? ” เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยความสงสัย มันไม่ได้จ่าหน้าซองถึงเขา แต่ มันจ่าหน้าซองว่า . . . ถึง Judge จาก GOD . . . เขาครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะมีไอ้เพื่อนคนที่เรียกเขาในห้องนั้นแหละ เดินมาแตะไหล่
                                    “ เฮ้ ! ” ซานนี่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว
                                    “ เฮ้ยย ! ! . . . ไอ้กาย . . เอ็งอย่าทำงี้อีกนะ โห . . . ” เด็กหนุ่มที่ชื่อกายถึงกับ หัวเราะ ออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงขบขันขึ้นว่า
                                    “ ฮ่าๆๆ . . . เอ็งนี่ขวัญอ่อนจริงแหะ ” เจ้าซานหันไปทำหน้าเอือมใส่เจ้ากาย และก็เดินตีห่างออกมา เขาเดินมาพร้อมกับจดหมายประหลาดที่อยู่ในมือ เขาเดินออกมาให้ห่างที่สุดจากฝูงชน และเปิดเจ้าจดหมายประหลาดนั้นออก . . .ด้านในมีกระดาษแผ่นหนึ่ง เขียนว่า “ Kill Fo Now “ กลางกระดาษ สีขาวโล่งๆ และรูปถ่าย 1 ใบ ซึ่งด้านหลังรูปถ่ายระบุสถานที่ไว้ ซานนี่เห็นดังนั้นถึงกับพูดออกมาด้วยความงงงวย ว่า
                                    “ นี่มันบ้าอะไรกันหว่ะเนี่ย ? ” จู่ๆ ก็มีเสียงๆหนึ่งลอยมาเข้าหูของเด็กหนุ่มว่า “ นายกลัวงั้นเหรอ ? ” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียง เขาเห็นชายภายใต้หน้ากากที่ดูน่ากลัว โดยมีคำว่า Judge ติดอยู่ที่หน้ากาก คนหนึ่ง กำลังคุยอยู่กับเขา
                                    “ นายเป็นใคร ? ” เด็กหนุ่มถามเจ้าคนที่อยู่ใต้หน้ากากนั้น
                                    “ ฉันเหรอ ? . . . ฉันก็คือ นายไง ” เจ้าคนใต้หน้ากากนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วช่างน่าขนลุก เขาจึงพูดต่อไปว่า
                                    “ ฉันอยู่ในหัวของนาย ” เด็กหนุ่มได้ฟังดั่งนั้นก็นิ่งไปครู่หนึ่งด้วยความสงสัย พร้อมกับหันมองที่รูปที่อยู่ในมือ
                                    “ นาย . . อยู่ใน . . หัวฉัน เนี่ยนะ ? ” เด็กหนุ่มยังคงก้มหน้ามองรูป และยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่เข้าใจ
                                    “ เดี๋ยวนายก็รู้เอง . . . ” เมื่อสิ้นเสียงนั้น เด็กหนุ่มก็เงยหน้ากลับขึ้นมามองชายประหลาดคนดั่งกล่าว แต่ เขาหายไปแล้ว และเรื่องแปลกๆก็เกิดขึ้น เพราะ จู่ๆเขาก็มาโผล่ในห้องเรียน ที่มีคนอยู่เต็มห้อง และอาจารย์ที่หันหน้าเข้ากระดานอยู่
                                    “ นี่ . . เงียบๆกันหน่อยสิ . . . ฉันกำลังสอนอยู่นะ ” อาจารย์พูดพร้อมกับหันหน้ากลับมาที่นักเรียน แต่ อาจารย์คนดังกล่าวอยู่ภายใต้ หน้ากากทรงเดิม โดยบนหน้ากาก เขียนว่า Blame
                                    “ ปังๆ ! ! ! / มีของมาส่งครับ ! ” เด็กหนุ่มตกใจตื่นจากเสียงเคาะประตู ของบุรุษไปรษณีย์ ที่ยื่นอยู่ข้างหน้าห้องเขา
                                    “ อะไรกัน . . . ฝันไปเหรอเนี่ย ” เขาพูดพร้อมกับลุกไปเปิดประตู เพื่อรับของที่มาส่ง
                                    “ นี่ . . . พัสดุครับ ” บุรุษไปรษณีย์พูดพร้อมกับยื่นกล่องให้ซานนี่
                                    “ อ่ะ . . ครับ ” เขารับมันไว้ และยังไม่ทันพูดอะไร บุรุษไปรษณีย์ คนดั่งกล่าวก็พูดขึ้นมาว่า
                                    “ รบกวน เซ็นตรงนี้ด้วยครับ ” เขาพูดพร้อมกับยื่นกระดาษให้ ซานนี่ยังไม่ทันเอ่ยปากพูดอะไรต่อ บุรุษไปรษณีย์ก็พูดขึ้นมาว่า
                                    “ ไว้ครั้งหน้าจะมาส่งอีกนะครับ . . . มีของถึงคุณเยอะเลย ” เด็กหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ทำสีหน้างงเป็นไก่ตาแตก บุรุษไปรษณีย์เดินจากไปโดยถึงคำถามเป็นล้านแปดไว้ที่ซานนี่ เขายกกล่องดั่งกล่าวเข้ามาในห้อง และปิดประตู และเมื่อเขาหันกลับมา สิ่งที่เขาเห็นก็ทำเขาตกใจเข้าไปอีก
                                    “ ไง . . . นายเข้าใจรึยัง ” เจ้าชายใส่หน้ากาก โผล่มาอีกแล้ว เขาถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะเอ่ยออกไปว่า
                                    “ แก . . . เข้ามาได้ยังไง ! ? ”
                                    “ ฉันบอกนายแล้วไง . . . ว่า ฉัน ก็ คือ นาย ” ชายในหน้ากากพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดู น่ากลัว คำถามยังคงอยู่ในหัวของเด็กหนุ่ม เขาพยายามครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนที่จะมีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น
                                    “ นายทำเขาตกใจนะ . . รู้ตัวมั้ย ? ” เด็กหนุ่มหันไปตามเสียง เขาก็ได้เจอกับ เจ้ามนุษย์หน้ากากที่เขาเจอในความฝัน
                                    “ นี่แก ! ? ”
                                    “ เห็นมั้ยล่ะ . . แกทำเขาตกใจมากกว่าฉันอีก ” เจ้าคนที่ใส่หน้ากาก Judge พูด
                                    “ เฮ้ ! ! ! . . . พวกแกเป็นใครกันแน่เนี่ย ! ! ? ” ชายที่อยู่ใต้หน้ากากทั้งสองถึงกับปล่อยฮาออกมา
                                    “ ก็ฉันบอกนายไปแล้วไง . . . ว่า ฉัน หรือว่า เขา ก็คือ นาย ”
                                    “ เฮ้ . . . ฉันว่า นายลอง เปิด กล่องดูหน่อยก็ดีนะ ” ชายที่ใส่หน้ากาก Blame พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น เด็กหนุ่มได้ยินดั่งนั้น ก็รีบเปิดกล่องออกมา โดยไม่รอช้า . . . เมื่อเปิดออก เขาก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น นั้นก็คือ หน้ากาก ที่ ชายสองคนที่ยื่นอยู่ตรงหน้าเขา ใส่อยู่ นั้นก็คือ หน้ากาก Judge และ Blame . . .
 
 
 
 
ติดตามตอนต่อไป