The Morons

                             Episode I : The Personals

                        ณ  ตรอกเล็กๆ ซักแห่งในกรุงเทพ  เวลา 03:43 น. เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังยื่นจ้องกำแพงอยู่ โดยที่หลังพิงฝา ในตรอกเล็กๆแห่งนั้น สีหน้าเขาดูหมดอาลัยตายอยากเหลือทน จนกระทั่งเขาได้เผลอปากพูดออกมาลอยๆ ว่า

                   “ มันไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา . . นายควรจะอยู่ข้างในนั้น ไม่ใช่จู่ๆก็ พุ่งออกมา ” พอพูดจบ เขาก็พูดออกมาอีกโดยที่น้ำเสียงเปลี่ยนไป ว่า

                   “ จริงๆแล้ว นายไม่ควรวิ่งหนีด้วยซ้ำ . . นายเป็นอะไรของนาย ? ” และ เขาก็พูดขึ้นมาโดยที่เปลี่ยนไปเป็นน้ำเสียงที่แตกต่างจากน้ำเสียงเดิม อีกว่า

“ นายทำให้เรื่องเล็ก กลายเป็นเรื่องใหญ่นะ รู้ตัวมั้ย ? “

“ เงียบนา . . ฉันกำลังคุยกับ เจ้าเบี๊ยกนิอยู่ . .นายจะเป็นอะไรก็ได้ ที่อยากเป็น . . .” แล้วเขาพูดยังไม่ทันจบ เขาก็เปลี่ยนไปเป็นอีกน้ำเสียงนึง

“ แต่ นี่มันโลกของฉัน . . นายอย่าสอด “

                2 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ . . . บน ถนนที่รถเริ่มจะน้อยลง เด็กหนุ่มคนเดิมกำลังนั่งแช่อยู่บน

รถสับปะรังเค ที่ดูเก่าเหลือเกิน ท่าทางของเขาดูรุกรี้รุกรนเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบหนึ่งตัว พร้อมกับ รูปถ่ายที่อยู่ในมือเขา 1 ใบ เขาพลิกรูปดูด้านหลัง ก็มีข้อความเขียนที่อยู่ไว้ เขาหลับตาลง และพึมพำขึ้นมาว่า

                   “ นายต้องทำได้ ซานนี่ . .  นายต้องทำได้ ซานนี่ . . ๆ ๆ ๆ” เขาพึมพำแบบนั้นไม่ยอมหยุดจนกระทั้ง ชายคนที่อยู่ในรูป เดินออกมาจาก ภัตตาคารที่อยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับชายชุดดำ ราวๆ 3-4 คน ในขณะนั้นเขาก็หยิบของบางอย่างที่อยู่ในกล่องที่วางอยู่ข้างๆคนขับออกมา สิ่งนั้นก็คือ หน้ากากที่มองดูดีๆมันก็น่าขนลุก ด้วยตัวอักษรที่เขียนติดอยู่บนหน้าผากว่า Judge ขอบตาที่เป็นสีดำ เหมือนมีน้ำตาสีดำไหลออกมาเล็กน้อย และปากสีดำ เขาสวมมัน และเดินลงจากรถ มุ่งตรงไปหา ชายคนในรูป เหล่าชายชุดดำเห็น เด็กหนุ่มในหน้ากากเดินเข้ามาก็ชะงัก พร้อมกับ ตะโกนออกไปว่า

                   “ เฮ้ย . . ! ! แกน่ะ หยุดตรงนั้นเลยนะ ! ” ณ เวลานั้นอะไรก็หยุดเด็กหนุ่มภายใต้หน้ากาก อันน่าขนลุกนั้นไม่ได้แล้ว เขาตรงดิ่งเข้าไปหาชายชุดดำคนแรก

                   “  ข้าบอกให้เอ็ง หยุดงะ . . อ้า ! ! ! ” ชายชุดดำพูดพร้อมกับยกปืนขึ้นมาจ่อเด็กหนุ่ม แต่ ยังพูดไม่ทันจบ เจ้าอสูรภายใต้หน้ากากก็ดึงปืนออกจากมือพร้อมกับหักนิ้วชายคนดังกล่าวทันที ทำเอาเขาร้องเสียงหลง . . . ชายชุดดำคนอื่นเห็นท่าไม่ดี พากันกรูเข้ามาหวังจะจัดการกับ เจ้าปีศาจตนนี้ แต่ ก็คงเอาไม่อยู่ เมื่อปีศาจตนดังกล่าว ลั่นไกด์ใส่ทุกคนที่เข้ามาหาเขา โดยเริ่มจากคนที่เขาหักนิ้วก่อน โดยเอาปากกระบอกปืนยัดเข้าไปในปากแล้วลั่นไกด์ 1 นัด พร้อมกับ ดึงมันออกมา และลั่นไกด์ใส่เจ้าพวกที่เหลือ อีก 3 คน . . . ตอนนี้ เหลือเพียงแต่ เป้าหมายที่อยู่ในรูป เขาเดินตรงเข้าไปหา ชายวัยกลางคนคนนั้น พร้อมกับ ลั่นไกด์ใส่ขาไป 1 นัด

                   “ ปัง ! ! ! / โอ้ยยย . . ! ! ขาฉัน . . ขอร้อง อย่าฆ่าฉันละ . . .” เด็กหนุ่มภายใต้หน้ากากซัดหน้าชายคนนั้นไป 1 ที ทำเอาซะสลบไปเลย

                   50 นาทีต่อมา ในตรอกเล็กๆแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เขาเปิดประตูรถลงมา มุ่งตรงไปที่ท้ายรถ และเปิดมันออก ชายเป้าหมายนอนอยู่ท้ายรถพร้อมกับผ้าที่ยัดปากเขาอยู่ และเชือกที่มัดแขนไคว้หลังเขาเอาไว้ สายตาเขาอ้อนวอน ขอชีวิตกับมัจจุราชที่ยื่นอยู่ตรงหน้าเขา แต่ก็สายไปแล้ว . . . ชายหนุ่มถูกลากลงมาจากท้ายรถ ยาวเข้าไปในตรอก เจ้าปีศาจทิ้งเขาลงพร้อมกับซัดเขาไม่หยัง จนเลือดติดหมัดมาด้วย แต่ ก็มีบางอย่างทำเขาชะงัก พร้อมกับ เดินกลับไปที่รถ คว้าปืนที่วางอยู่ตรงเบาะข้าง และตรงกลับมาที่ร่างไร้สตินั้น และยกเขาใส่ลงไปในถังขยะเหล็กทรงห้าเหลี่ยมอันใหญ่ข้างๆเขา พร้อมกับเหนี่ยวไกด์จนหมด และทิ้งปืนลงไปในถังด้วย เขาเดินออกมา พร้อมกับถอดหน้ากากออก เขาทิ้งตัวไปพิงกับกำแพงด้านข้าง ทิ้งหน้ากากลงกับพื้น และพูดขึ้นว่า

                   “ มันไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา . . . นายควรจะอยู่ข้างในนั้น ไม่ใช่จู่ๆก็พุ่งออกมา” สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเด็กหนุ่ม คือ มัจจุราชในหน้ากาก Judge ที่เขาใส่ แต่ น้ำเสียงไม่ใช่เขาเลย ซึ่งพูดขึ้นมาว่า  

                “ จริงๆแล้ว นายไม่ควรวิ่งหนีด้วยซ้ำ . . นายเป็นอะไรของนาย ? ”

                “ นายทำให้เรื่องเล็ก กลายเป็นเรื่องใหญ่นะ รู้ตัวมั้ย ? “ เสียงอีกเสียงได้ดังมาจากในเหงามืดในตรอก พร้อมปรากฏภาพของมัจจุราชอีกตนที่ใส่หน้ากาก Blame

                   “ เงียบนา . . ฉันกำลังคุยกับ เจ้าเบี๊ยกนิอยู่ . .นายจะเป็นอะไรก็ได้ ที่อยากเป็น . . .” บุคคลในหน้ากาก Judge พูดยังไม่ทันจบ เด็กหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า

“ แต่ นี่มันโลกของฉัน . . นายอย่าสอด “

เด็กหนุ่มพูดจบ ก็เก็บหน้ากากขึ้นมา และจุดไฟเผารูปของเป้าหมาย เขาค่อยๆยืนดูมันไหม้ทีล่ะนิด พร้อมกับพึมพำขึ้นมาว่า

                   “ . . . โลกของฉันเหรอ . . . เฮอะๆ” เขาเดินกลับไปขึ้นรถ ถอยมันออกจากตรอก และขับมันออกไป . . .

ติดตามตอนต่อไป