รักแทบตายนายแวมไพร์สองบุคลิก Vampire I

G Apartment.     ปึง!     ผมใช้แรงทั้งหมดที่สะสมมาตลอดชีวิตเอามาใช้วันนี้จนเกลี้ยงหมดแล้วครับ เสียงปิดประตูดังสนั่นทำให้เจ้าเด็กแวมหันมามองผมแบบงงๆ สงสัยต้องสอนอะไรใหม่ๆให้อีกซะแล้ว =-=
     " คุณอาร์ เป็นอะไรครับ? " นั่น ยังมีหน้ามาถาม     " นี่! เวลาอยู่ข้างนอก ถ้าหอบของพะรุงพะรังแบบนั้น ห้ามวิ่ง ดูวันนี้เป็นตัวอย่าง เป็นยังไงเจ็บมั้ยล่ะ " ผมบอกโซล มือก็จัดแจงเคลียร์ของที่ซื้อมาด้วย     ส่วนหมอนี่น่ะหรอครับ.. นั่งกินโดนัทสบายใจเฉิบ-_-     " ')0(' "      หมั่นไส้ชะมัด=-=     " เวลาคนอื่นสอนหัดฟังซะบ้างนะ ถ้ากินเสร็จแล้วห้ามทิ้งกล่องไว้ตรงนี้ มดจะขึ้น ต้อง.. "     ฟึ่บ!     จู่ๆโซลก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วก็เดินมาทางผม จ้องผมเขม็งเลย=[]=! ว้ากกกก! จะตายเพราะปากตัวเองหรอวะเนี้ย!!!     " หลบหน่อยครับ หิวน้ำ " โซลพูดแล้วก็ดันตัวผมให้ออกจากประตูห้องครัวก่อนจะเดินเข้าไปหยิบขวดน้ำส้มที่เพิ่งซื้อยกขึ้นดื่ม อีกแล้วนะเจ้านี่!     " ห้าม! "      เฮือก!     เสียงผมตะโกน ทำให้โซลสะดุ้งทำน้ำส้มกระฉอกจากขวด พ่อคุณ จะขวัญอ่อนไปไหน=-=     " ห้ามยกดื่มแบบนั้น ให้เทใส่แก้วแล้วค่อยดื่ม แก้วก็มีบนชั้นวาง ตรงนี้ " ผมบอกโซลก่อนจะเดินผ่านโซลไปหยิบแก้วน้ำมาให้     " เอ้า นี่ แล้วหลบไปได้แล้ว ผมจะเช็ดพื้น " ผมยื่นแก้วให้โซลก่อนจะดันหลังโซลให้ออกไปจากห้องครัว อยู่หลายคนไม่เท่าไหร่ครับแต่ต้องมาสอนเจ้าเด็กนี่ด้วยน่ะสิ เหนื่อยของจริงเลยครับผมบรรจงใช้ฟองน้ำเนื้อนุ่มเช็ดไปบนพื้นไม้ชั้นดีที่ผมไม่เคยทำร้ายมันสักครั้ง แล้วเจ้าเด็กนี่ดันมาทำพังซะได้ เนื้อไม้จะเสียมั้ยเนี่ย ฮือ T^T (เว่อร์)     หลังจากจัดของกับเช็ดพื้นเรียบร้อยแล้วผมเดินออกมาจากห้องครัวก่อนจะเห็นเจ้าเด็กนี่นอนดูการ์ตูนบนโซฟาหัวเราะคิกคักสบายใจโดยทิ้งซากสมรภูมิไว้ให้ผมเก็บอีก บอกไม่รู้จักจำ!     " นี่! "      เสียงเรียกของผมทำให้คุณแวมที่นอนอยู่บนโซฟาเหลียวมามอง หนอย ไอ้นี่!     " ขวดน้ำส้มถ้ากินหมดแล้วให้เอาไปทิ้งถังขยะในห้องครัว ล้างแก้วน้ำส้มด้วย โดนัทถ้ากินไม่หมด ปิดกล่องแล้วเอาไปใส่ตู้เย็น " ผมบ่นๆแล้วก็เดินมานั่งโซฟาข้างๆเจ้าเด็กแวม มือก็เก็บเศษขนม เศษกระจุยกระจายจากการฉีกกล่องอย่างหิวกระหายของเด็กนี่     " เวลาจะกินอะไรอย่าฉีกกล่องให้เปิดดีๆ กล่องจะได้เก็บได้ด้วย ฉีกอย่างนี้จะเก็บยังไงต้องหากล่องมาใส่อีก มันยุ่งยากแล้วก็.. "     ฟุ่บ!     เสียงผมขาดหายไปก่อนผมจะสัมผัสบางอย่างที่นุ่มๆบนริมฝีปาก ชั่วขณะสัมผัสนั้นก็หายไป แต่ผมรู้สึกว่ามีอะไรติดปากผมอยู่เลย พร้อมกับกลิ่นหอมของขนมปัง นี่มัน.. ไอซิ่ง?     " หวานจัง ' )3( ' " เจ้าเด็กแวมเอาโดนัทที่มาปิดริมฝีปากผมขณะที่ผมกำลังบ่นๆอยู่เมื่อกี้กัดเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวตุ้ยๆสบายใจเฉยเลย     แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากจูบทางอ้อมเลยสิ!!     แต่งงานไม่ได้แล้ว!! T[]T (เว่อร์)     " อย่าเล่นแบบนี้ได้มั้ยหา!! " ผมโวยวายใส่โซลที่กำลังเคี้ยวขนมปังอย่างเอร็ดอร่อย     " ไปอาบน้ำได้แล้ว ไป " ผมว่าพลางดึงโซลให้ลุกจากโซฟา แล้วดันโซลไปทางห้องน้ำ     " ผมยังไม่อิ่มเลยนะ~ " โซลดึงดันจะกินโดนัทต่อให้หมด ผมนี่สิ จะเป็นบ้าแล้วโว้ยย!!     " อาบแล้วค่อยมากินน่า ไปๆ " ผมเอ่ยปากไล่โซล ก่อนจะเริ่มเก็บกวาดซากพวกนี้ ฮึ้ย!      " ' ' "      รับรู้ได้ถึงพลังกดดันบางอย่าง=-= ผมหยุดทำความสะอาดก่อนจะหันไปมองทางห้องน้ำ     " ' ' "      เจ้าบ้านี่ยังมองไม่เลิกอีก!     " ไปอาบน้ำสิ!! " ผมตะโกนใส่โซลที่โผล่ตามามองจากประตูห้องน้ำ     " อย่าทิ้งขนมนะ ' ' " โซลบอกผมเสียงอ่อย ผมเริ่มหงุดหงิดนิดๆแล้วนะว้อยย!!     " รู้แล้วน่า! ไปอาบน้ำ!! " คราวนี้ผมตะคอกดังขึ้น ทำให้โซลรีบปิดประตูห้องน้ำด้วยความไวแสง เลี้ยงลูกนี่เหนื่อยแบบนี้มั้ยครับ?! =-=
             +++++++++++++++++++++++++++++++++++     ซู่ ซู่!     เทคนิคการผัดข้าวของผมนี่ขั้นเทพจริงๆ กลิ่นก็หอมใช้ได้ แต่รสชาตินี่ไม่รับประกันนะ แต่ผมว่ามันกินได้แหละ แค่เอาผักที่ซื้อมากับข้าวมาผัดรวมกันเฉยๆเอง ผมแอบทำเปลือกไข่ตกลงไปด้วยแหละ นิดเดียวน่า คนเรามันพลาดกันได้ ถือว่าเสริมโปรตีน -.,-     " หอมจัง กำลังทำอะไรอยู่หรอครับ "     เฮือก!     เสียงที่จู่ๆก็ดังขึ้นด้านหลังทำให้ผมสะดุ้ง ตกใจหมด ทำไมชอบแวบไปแวบมาแบบนี้วะไอ้เด็กนี่!     " อย่ามายืนซ้อนหลังแบบนี้สิ มันอันตราย แล้วมาให้สุ้มให้เสียงด้วย คนเค้าตกใจหมด "     ผมบอกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ชะโงกหน้ามามองอย่างสนใจ กลิ่นหอมของสบู่ตีกับกลิ่นของผงแช่น้ำผสมกัน มันทำให้ผมรู้สึกตัวร้อนอย่างบอกไม่ถูกเลยแฮะ กลิ่นหวานของมันทำให้คนที่ยืนใกล้ๆถึงกับมึนได้เลยนะเนี่ย      เลือกของได้เหมาะกับตัวเองจริงๆแฮะ     " หิวแล้วอะ " โซลพูดแล้วเอื้อมมือจากด้านหลังสอดมาตรงเอวผมเพื่อจะหยิบเบคอนที่ผมเพิ่งหยิบออกมาจากเตาอบ     เพียะ!     " อย่าหยิบ ไปแต่งตัวก่อน ค่อยมากินดีๆ " ผมตีมือเจ้าเด็กแวมก่อนจะบ่นๆความไม่มีมารยาทของเด็กนี่ ให้ตายเถอะ ต้องมาคอยสั่งคอยสอนอะไรแบบนี้ด้วยวะ!     " โหย ดุจัง " โซลบ่นอุบอิบก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ห้องครัวที่ด้านหลัง     บอกให้ไปแต่งตัวมันยังไม่ไปอีก =-=     " - - " ผมละมือจากการเป็นเชฟ(?)ตรงหน้าแล้วหันไปส่งสายตาให้คนที่นั่งด้านหลัง
     " ' ' " เจ้าเด็กแวมยังนั่งหน้าตาเฉย =-=
     " เมื่อกี้บอกว่าอะไร " ผมเอ่ยปากถามคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง พร้อมกับสงสายตาเป็นนัยๆ
     " นั่งรอกินตรงนี้ ' ' " ดูมันครับ =-=
     " ไม่ใช่โว้ย! บอกให้ไปแต่งตัวไง!! " ผมแหกปากโวยวายพร้อมกับกวัดแกว่งตะหลิวผัดข้าวไปมา ทำให้น้ำมันกระเด็นกระดอนไปทั่ว
     " โอ๊ยๆ! ไปแล้วครับๆ! " โซลโยกหลบ(?)น้ำมันจากผมก่อนจะรีบวิ่งหน้าตั้งออกไปจากห้องครัว
     " เฮ้อ~ " ผมถอนหายใจก่อนจะมองตามหลังโซลไปแล้วส่ายหัวให้กับความดื้อของเด็กนี่ ก่อนจะผัดข้าวต่อ อันที่จริง.. ผมก็โดนน้ำมันที่ตัวเองสะบัดเมื่อกี้ด้วยนะนี่ อะไรวะ เหนียวตัวชะมัด สงสัยต้องไปอาบน้ำก่อนกินข้าวละ=-=
-------------------------------------------------------------------------------
     ตึก ตึก ตึก!
     " มาแล้วว~ หิวจังง " หลังจากผมผัดข้าวเสร็จได้สักพัก โซลก็วิ่งออกมาพร้อมกับแหกปากมาแต่ไกล แล้วกระโดดขึ้นนั่งบนเก้าอี้ แล้วหันมาส่งสายตาให้ผม
     ' กินได้ยังอะ *0* '
     ครับ สายตาของหมอนี่บอกว่าอย่างนั้น =-=
     " กินไปก่อนเลย ผมขอไปอาบน้ำก่อน " วางจานสุดท้ายลงบนโต๊ะปุ๊ป ผมก็บอกโซลแล้วเดินออกมาจากห้องครัว เฮ้อ! นี่ขนาดวันแรกนะ ยังป่วนขนาดนี้ แล้วผมต้องอยู่แบบนี้จนกว่าพี่ทรายจะกลับมาหรือเนี่ย แค่คิดก็ปวดหัวแล้วโว้ย! ผมเดินเข้าห้องไปหยิบเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำ แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินไปห้องน้ำผมเดินผ่านห้องครัวก่อน แอบชะโงกหน้าดูดีกว่า
     ง่ำ ง่ำ ง่ำ!
     โซลก้มหน้าก้มตากินอย่างหิวกระหายสุดๆ เหมือนไม่มีอะไรตกถึงท้องมานานแรมปี(?) ตัวเล็กแค่นั้นเนี่ยนะ?
     น่ากลัวชะมัด=-=
     อยู่ๆเจ้าเด็กแวมก็ละสายตาจากจานข้าวตรงหน้า แล้วหันมาทางผมทันที เชี้ย! เซ้นไวชะมัด รู้ได้ยังไงเนี่ย อย่างว่าแหละ หมอนี่ไม่ใช่คนนี่หว่า =-=
     " เอ้อ เห็นผ้าเช็ดตัวผมมั้ย ผมหามันอยู่น่ะ " แถโคตรโง่เลยกู นี่มันห้องครัวจะมาถามหาผ้าเช็ดตัวไรที่นี่เนี่ยยย!
     " ในห้องน้ำครับ " โซลตอบกลับมาอย่างทันที ก็แน่แหละ ผมนี่.. ฮึ้ย!
     " อ้อ.. ขอบคุณนะ " ผมตอบไปได้แค่นั้นก็รีบเดินหนีออกมา อะไรเนี่ย รู้สึกสมเพชตัวเองชอบกล -*- พอถึงห้องน้ำผมก็จัดแจงวางเสื้อผ้า แล้วถอดเสื้อออก เหม็นเหงื่อตัวเองชิบหาย วันนี้ก็ร้อนจนไม่มีที่จะอยู่อยู่แล้ว
     ปึง!
     เสียงประตูที่ดังลั่นจากทางด้านหลังของผม ทำให้ผมหันไปมอง
     เฮ้ย! =[]=!
     " เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ! " ผมแหกปากโวยวายเมื่อรู้ว่าที่มาของเสียงคืออะไร โซลดันประตูเข้ามาก่อนจะเอามือยันไว้ไม่ให้ปิด จะเข้ามาทำถ้วยอะไร้!!
     " แค่มาดูเฉยๆครับว่าหาผ้าเช็ดตัวเจอมั้ย " โซลตอบกลับมาพร้อมกับใช้สายตาคมมองมาที่ผม ความรู้สึกร้อนๆหนาวทำให้ผมยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเอง(?)
     " เจอแล้วนี่ไง ออกไปได้แล้ว! " ผมบอกก่อนจะยื่นผ้าเช็ดตัวให้โซลดูจนเกือบจะชนหน้าโซล แล้วหันหลังให้เด็กนี่ อันตราย!
     " อ้อ... " โซลตอบกลับมา ก่อนเสียงจะเงียบไป ผมถึงเริ่มปลดซิบกางเกง
     กึก!
     เสียงกึกด้านหลังผม ทำให้ผมเลิกง่วนอยู่กับกางเกงตัวเองแล้วหันไปมองอย่างเร็วจนคอแทบหัก(?)
     " อะไร ก็อาบไปสิ " หมอนี่ยังไม่ไปอีก ดีนะยังไม่ถอดกางเกง โว้ยยยย!
     " จะอาบยังไงเล่า! ก็มายืนมองอยู่แบบนี้ " 
     " อ้อ ขอโทษที " โซลเอ่ยบอกก่อนจะยืนหันหลังให้
     " ไม่ใช่โว้ย! ออกไปจากห้องน้ำเส้! " ผมแหกปากพร้อมกับสะบัดผ้าเช็ดตัวไปทั่ว ไปฟาดหน้าฟาดแขนโซลบ้าง ฟรีดอมสุดๆ(?)
     " โอ๊ยๆ ไปก็ได้ " โซลปัดผ้าเช็ดตัวออก แล้วเดินออกไป ก่อนจะเหลียวมามองนิดหนึ่ง
     เอ๊ะ!?
     ทำไม.. นัยน์ตาเป็นสีแดง!! แถวนี้มีแวมไพร์งั้นหรอ!
     ไวกว่าความกลัวคือมือของผม รีบปิดประตูห้องน้ำก่อนจะล็อคอย่างดี แล้วทำไม.. ถึงเปลี่ยนสีนะ ทั้งๆที่ในห้องมีแต่ผมกับหมอนั่น..
     ช่างเถอะ! อาบน้ำให้ใจเย็นลงแล้วค่อยสังเกตดูดีกว่า แต่ข้างห้องผมก็ไม่มีใครอยู่นะ ด้านหนึ่งก็ไปทำงานต่างประเทศ อีกด้านก็ไปพักร้อน อืมมม.. อะไรกันล่ะเนี่ย!?
                                        To Be Continue