รักแทบตายนายแวมไพร์สองบุคลิก Vampire I

9.4

เขียนโดย Aquamarine

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 12.35 น.

5 ตอน

2 วิจารณ์

6,887 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 11.41 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) เจ้าเด็กแวม!! [ Chapter 4 ]

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     จิ๊บ จิ๊บ~
     วันนี้อากาศดีชะมัด ในเมืองใหญ่ๆแบบนี้หาอากาศบริสุทธิ์ยากมาก แต่.. วันนี้ดันเป็นวันที่ผู้จัดการคนใหม่ของผมจะย้ายเข้ามาอยู่กับผมน่ะสิ! นี่ครั้งแรกเลยนะที่ผมจะอยู่ห้องร่วมกับคนอื่นน่ะ ที่ผ่านมาผมอยู่คนเดียวตลอด แล้วคุณผู้จัดการจอมจุ้นนี่ดันไปขอหัวหน้าสำนักพิมพ์ว่าให้ผมพักหยุดหนึ่งเดือนเพราะอยากจะสานสัมพันธ์กับผม เหตุเพราะเราต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน แล้วรู้อะไรมั้ย.. หัวหน้าตอบตกลง!! แล้วให้เงินเดือนล่วงหน้ามาด้วย!! what!? ทีผมเบิกล่วงหน้าล่ะไม่ให้ หาว่าผมจะเถลไถลบ้างล่ะ หาว่าผมจะเบี้ยวส่งต้นฉบับบ้างล่ะ สองมาตรฐานชะมัดเลย =-=
     ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง!
     ขณะที่ผมกำลังนินทาอย่างเมามันส์กับผู้อ่าน เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น สงสัยคงจะมาแล้ว ตายยากจริงๆแฮะ =-=
     แอ๊ด~
     " สวัสดีตอนเช้าครับคุณอาร์ ผมมาเช้าไปรึเปล่าครับเนี่ย " โซลเอ่ยทักทายผมพลางลากกระเป๋าใบเบิ้มเข้ามาในห้อง วันนี้ไม่ได้ใส่ชุดสูทแฮะ ชุดไปรเวทสบายๆ จะว่าไปหมอนี่ก็ดูหล่อเหมือนกันแฮะ ผมสีน้ำตาลอ่อน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ปากนิด จมูกหน่อย แต่ตัวเล็กไปหน่อยแฮะ ถ้าสูงกว่านี้ล่ะก็สเป็คผู้หญิงเลย แต่รวมๆแล้วก็โอเคนะเนี่ย..
     " อาร์.. อาร์.. คุณอาร์ คุณอาร์!! "
     เฮือก!!
     " อะ ครับๆ " เสียงเรียกของโซลทำให้ผมตื่นจากการคาดคะเนแบบตามใจตัวเองหลุดออกไป โห้ย สะดุ้งเลย ตกใจหมด =-=
     " ผมถามว่าทานข้าวรึยังครับ คิดอะไรอยู่น่ะ " โซลเอ่ยถามผม เอิ่ม จะตอบว่าอะไรดีล่ะเนี่ย
     " อ๋อ พอดีกำลังคิดเรื่องของใช้ มันหมดพอดีน่ะครับ โซลย้ายมาอยู่ด้วยเลยต้องใช้เพิ่มอีกเท่าตัว " นี่แหละ! ปรมาจารย์การแถ!
     " งั้นเราไปซื้อของกันมั้ยครับ จะได้ไปหาอะไรทานกันด้วย " โซลเอ่ยข้อเสนอให้ผม อืม.. ก็ดีเหมือนกันนะ ผมเริ่มหิวหน่อยๆแล้วด้วย
     " ครับ ถ้างั้นผมขอเตรียมตัวแปปนึงนะ " ได้เวลาผ่อนคลาย แช่น้ำสบายๆสักที เจอเรื่องบ้าๆมาเยอะ มีแค่นี้แหละที่ช่วยได้
     " เชิญเลยครับ " โซลบอกพร้อมกับเดินไปเปิดทีวี แหม ทำเหมือนบ้านตัวเองเลยนะ ไอ้แวมไพร์นี่
     A few moments later.
     " เสร็จแล้วครับ เราจะไปกันได้รึยัง " สบายตัวสุดๆ อาบน้ำตอนเช้านี่ดีจริงๆ ต่อไปผมจะอาบทุกวันเลย อย่ามองผมแบบนั้นสิ ก็ตอนเช้าผมรีบนี่ ผมรู้ว่าผู้อ่านบางท่านก็ไม่อาบหรอก ก๊ากๆ (ผู้อ่าน : -_-) ใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อแขนยาวธรรมดาไม่เป็นไรหรอกมั้งแค่ไปซื้อของใช้เอง คงไม่ถูกโจมตีหรอกนะ โซลก็ไปด้วย
     " แต่งตัวแบบนี้ดูดีนะ " โซลเอ่ยพลางยิ้มๆ เฮ้ย! อะไร ไอ้บ้านี่ อยู่ๆอย่ามาชมนะ
     " ขอบคุณครับ " ผมตอบแล้วเดินไปในห้องครัว กินน้ำสักแก้วแก้เก้อก่อนไปดีกว่า ไม่ไหวๆ
     At Subway Station.
     " แล้ว.. เราจะไปกันยังไงครับ " โซลเอ่ยถาม นั่นสิ อืมมม น่าจะไปลงที่ x station แล้วเดินไปที่ k plaza ล่ะนะ ไม่ไกลเท่าไหร่
     " มาเลย เดี๋ยวผมนำเอง " มั่นใจสุดๆ หวังว่าจะไม่แป้กพาหลงนะ..
     ซ่อกแซ่ก ซ่อกแซ่ก~
     รถไฟกำลังเทียบชานชาลา โปรดระวังด้วยค่ะ~
     วุ่นวายชะมัดที่นี่ เสียงอะไรต่ออะไรแทบจะตะโกนคุยกันอยู่แล้วโว้ย!
     ปึก!
     ผมยืนอยู่เฉยๆ ดันโดนชนเฉยเลย เฮ้ย! ไอ้ถึกเมื่อกี้ใครวะ ชนมาได้ เจ็บนะโว้ย!
     " คุณอาร์ ขยับมาทางนี้ครับ " โซลกระซิบบอกผมก่อนจะเอาแขนโอบเอวผมดึงไปเข้าใกล้ๆ แล้วดึงไปเสร็จไม่ปล่อยด้วยนะ มีความเนียนไปอีกก
     " จะโอบอีกนานมั้ยครับ " ผมเอ่ยพลางสะบัดเอว(?)ออกจากพันธนาการของโซล
     " อ๊ะ! ขอโทษครับ ลืมน่ะ " โซลพูดแล้วยิ้มๆ
     ไอ้นี่!!
     " คุณอาร์มาครับ รถไฟมาแล้ว " โซลพูดแล้วลากผมแท่ดๆเข้าประตู
     เบียดเสียด~
     โอ้ย! คนจะเยอะอะไรขนาดนี้เนี่ย ขึ้นรอบหน้ากันไม่เป็นรึไงนะ จะแบนอยู่แล้ว!
     ฟุ่บ!
     จู่ๆผมก็รู้สึกโล่งขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองข้างหลัง โซลยืนคร่อมข้างหลังผมนี่ แล้วเอาตัวดันไม่ให้คนอื่นดันมาถึงผมได้ ตัวแค่นี้แรงเยอะจริงๆแฮะ
     " อึดอัดมั้ยครับ " โซลถามผม เหงื่อเม็ดโตผุดบนหน้าเลยแฮะ รู้สึกผิดนิดๆละนะ =-=
     " ขอบคุณครับ " ผมบอกขอบคุณโซลก่อนจะเลื่อนสายตาไปประสานกับผู้หญิงหน้าตาสะสวยที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างๆที่ผมยืน หื้อ? เธอมองผมหรอ
     ยิ้ม~
     ยิ้มให้ด้วย! อะไรเนี่ย!?
     พรึ่บ!
     โซลมันไปมองทางเดียวกับที่ผมกำลังจ้องผู้หญิงคนนั้นอยู่ จู่ๆโซลก็พูดบางคำออกมา..
     " มองอะไรยัยบ้า! " คำพูดของโซลทำให้ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าไม่พอใจก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
     " โซล! " ผมเอ็ดโซลเบาๆ ก่อนที่จะเห็นว่านัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานอีกแล้ว!! แล้ว แล้วผมต้องทำยังไงเนี่ย!
     " นั่นมันผู้หญิงนะ! อย่าพูดแบบนั้นสิ! " ผมบ่นเบาๆ แม้ลึกๆจะกลัวดวงตาสีเลือดของโซลก็เถอะ
     " ผู้หญิงที่ไหนกันล่ะ.. " คำตอบของโซลทำเอาผมถึงกับมึน
     " อย่าบอกนะว่านั่น.. "
     " แวมไพร์.. " หา? แวมไพร์!
     " ไม่รู้รึไงว่ากลิ่นของตัวเองดึงดูดน่ะ แค่ผมอยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็จะคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว! " โซลกระซิบที่หูของผม อ๊ากก ขนลุกกก หูนั่นจุดอ่อนผมเลยนะ ผมหดคอหนีก่อนจะมองหน้าโซลแบบตื่นๆ
     อ๊ะ! ตาเปลี่ยนเป็นแบบเดิมแล้ว ผมเริ่มจะอยากรู้ให้มากขึ้นกว่านี้แล้วสิ.. แต่เอาไว้ค่อยถามตอนอารมณ์ดีๆแล้วกันถามตอนนี้ไม่ได้คงจะเครื่องร้อนอยู่ ตอนนี้ผมหิวสุดๆ ไว้หลังทานข้าวแล้วกัน

At K Plaza.

หลังจากทานข้าวเสร็จ เราก็เดินซื้อของเพิ่มกันอีกนิดหน่อย ผมเลยถือโอกาสนี้ถามโซล

" โซล ขอถามอะไรหน่อยสิ " คำถามของผมทำให้โซลที่กำลังเพลินกับการเลือกผงแช่น้ำอยู่ชะงักมือแล้วหันมามอง

" ครับ " โซลวางผงแช่น้ำไว้ที่เดิมแล้วหันมาฟังผม

" ถ้าผมถามเกี่ยวกับคุณ คุณไม่โกรธผมนะ? " ต้องถามก่อนอารมณ์ล่ะครับ เดี๋ยวเป็นโรคตาแดงอีก(?) ยิ่งหลายอารมณ์อยู่ด้วย

" ผมตอบได้ก็จะตอบครับ " โซลตอบกลับมา

" คุณมาจากที่ไหนครับ.. " ผมถามคำถามที่อยากรู้ที่สุดออกไป จู่ๆจะมาได้ไง ต้องมีประเด็นสิ

" .. " โซลไม่ตอบแต่มองหน้าผมแทน อะไร.. อย่ามองเส้! ผมหลบตาโซลก่อนที่โซลจะเริ่มเล่า

" ผมเพิ่งฟื้นจากการจำศีลประจำศตวรรษของแวมไพร์น่ะครับ แต่ก็ฟื้นได้เดือนกว่าๆแล้ว เริ่มกลับสู่โหมดหากินอีกครั้ง " โซลพูดพร้อมกับหยิบครีมอาบน้ำมาดม จำศีล? มีจำศีลด้วยหรอ แล้วประจำศตวรรษเนี่ยนะ? อายุ.. นั่นสิ! ยังไม่ได้ถามอายุเลย!!

" เอ่อ.. โซลอายุเท่าไหร่ครับ " ผมเอ่ยปากถามไปด้วยความอยากรู้บวกความใจกล้านิดหน่อย " ห้าขวบครับ ' ' " โซลเงยหน้ามาตอบหน้าตาเฉย ห๊าาา!!? ห้า ห้าขวบเนี่ยนะ!!

" =[]=! " < หน้าผมเอง

" อ้อ สงสัยลืมบอกเรื่องอายุไปแฮะ พวกเราจะเจริญเติบโตไวมากและมีอายุยาวนานคล้ายกับในตำนานที่บอกว่าอมตะเลยล่ะครับ แต่จริงๆไม่นะ ไม่ถึงกับอมตะแต่ก็อยู่ได้ยาวนานหลายศตวรรษเลยครับ "

" =[]=! " < หน้าผมอีกที

" เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะน่า.. ผมทำตัวไม่ถูกนะ " เสียงโซลบ่นอุบอิบ ทำให้ผมหุบปากทันก่อนน้ำลายจะไหลออกมาเซย์ไฮ -.,-

" แล้ว.. แล้วมาทำงานได้ยังไงครับ ห้าขวบเอง เอกสารสมัครงาน เอกสารยืนยันตัวตนอื่นๆอีก.. " นั่นสิ อยู่ๆจะฟื้นมาแล้วมาทำงานได้ยังไงเนี่ย ไหนจะเตรียมทำงานไหนจะอะไรอีก อ๊ากก!

" ถ้ารู้แล้วอย่าบอกคนอื่นนะครับ.. " อยู่ๆโซลก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม ทำเอาผมชะงัก อา.. เป็นแวมไพร์แท้ๆทำไมมีกลิ่นมินต์โชยออกมานะ

" ในสำนักงานเอกสารก็มีคุณลุงแวมไพร์อยู่ด้วยน่ะครับ เขาจะจัดการเอกสารทั้งหมดของพวกเรา และมีกำหนดวันที่จะฟื้นจากการจำศีลของแต่ละตนเพื่อเตรียมตัวหาเลือดด้วย จะได้หางานให้ทันทุกตน " ห้ะ!? ระบบแบบนี้เรอะ!! ในสำนักงานน่ะนะ!!?

" แล้วคุณลุงไม่จำศีลบ้างหรอครับ " ถ้าทำงานให้แวมไพร์ตนอื่นแล้วตัวเองล่ะ?

" มีอีกหลายตนเลยครับ ถ้าอีกคนจำศีลอีกตนจะตื่นจากจำศีลแล้วมาปฏิบัติงานแทน วนเวียนไปแบบนี้เรื่อยๆครับ แล้วจะมีการคัดเลือกตัวแทนแวมไพร์ตนใหม่มาแทนคุณลุงที่ทำไม่ไหวอีกด้วยครับ " เป็นระบบดีจังแฮะ ผมตั้งใจฟังยิ่งกว่าปั่นต้นฉบับงานตัวเองซะอีก -.,-

" ว่าแต่.. ของเราครบรึยังครับ ผมเหนียวตัวอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว " โซลพูดดักความคิดฟุ้งซ่านของผม ก่อนจะถกเสื้อเพื่อเกาหลัง ไม่มีความอายอีกต่อไป =-=

" ครบแล้วครับ ไปคิดเงินแล้วกลับกันเถอะ ผมก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน " สมองผมนี่แหละครับเหนื่อย เรื่องอะไรมากมายประดังประเดมาก เฮ้อ

----------------------------------------------------------------------

" ผมหิวอีกแล้วอ่ะ ซื้อขนมได้มั้ยครับ " ขณะที่กำลังเดินๆไปคิดเงินที่เคาท์เตอร์ โซลก็พูดขึ้นมา เด็กยังไงก็เป็นเด็กล่ะนะ แต่สำหรับเจ้านี่หลายอารมณ์เหลือเกิน เดี๋ยวก็โฉด(?) เดี๋ยวก็งุ้งงิ้งเด็กน้อย เดี๋ยวก็ขรึม ผมนี่อยู่ดีๆก็ได้เป็นพ่อคน =-=

" ตรงนั้นมีโดนัท ไปซื้อเอาเองนะครับ เดี๋ยวผมจะไปจ่ายเงินรอ " ผมพูดพร้อมกับยื่นแบงก์เทาให้โซล นั่นทำให้เจ้าเด็กนี่(ผู้เขียน;ได้ทีเรียกใหญ่ -.,-)ตาแวววาวก่อนจะรีบเดินไปเข้าคิว ผมได้แต่มองตามแล้วส่ายหัวเบาๆ เห้อมม

หลังคิดเงินเรียบร้อยผมก็เดินถือของออกมานั่งรอฟุทบาทข้างหน้า สักพักก็เห็นเจ้าเด็กแวมไพร์หอบกล่องโดนัทพะรุงพะรังวิ่งยิ้มหน้าบานมาทางผม โซซัดโซเซแบบนั้นเดี๋ยวก็ล้มจนได้

" คุณอาร์!! ผมได้ขนมมาเยอะเลยยยย " วิ่งมาสักพักอยู่ๆเจ้านั่นดันตะโกนออกมา บ้าเอ้ย! จะตะโกนทำไมฟะ คนก็เยอะแยะ ทุกสายตาจับจ้องมาทางผม เหมือนกำลังเลี้ยงเด็กไม่รู้จักโตอยู่เลยอะ ผมพยายามจะเอาตัวแทรกเข้าไปในพุ่มไม้ใหญ่ข้างๆ เพื่อหลบความอับอาย กลืนกินกูไปที!!

พลั่ก!!

เสียงบางอย่างทำให้ผมล้มเลิกความคิดที่จะแทรกตัวเข้าไปในพุ่มไม้แล้วหันไปมอง เฮ้ย!! เจ้าบ้านั่น บอกแล้วว่าจะล้มน่ะ!

" โซล! " ผมตาลีตาเหลือกสะบัดตัวออกจากพุ่มไม้แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาโซลที่กำลังนอนคว่ำหน้าทับกล่องโดนัทอย่างแน่นิ่งอยู่ หัวฟาดพื้นหรอ!! หมดสติ!!?

ฟุ่บ!

จู่ๆไอ้เด็กนี่ก็เงยหน้าขึ้นมา เชี้ย! ตกใจหมด!!

" โดนัทแบนหมดเลย โธ่~ " แล้วมันก็ลุกขึ้นมาเปิดกล่องโดนัทดูความเรียบร้อย ห่า!! รีบออกไปก่อนเถอะ อายโว้ย!!

" ไปกลับก่อน มันไม่เป็นอะไรหรอกอยู่ในกล่องน่ะ ไป! " ผมเอ็ดโซลก่อนจะฉุดกระชากลากถูออกมาจากฝูงสายตาประชาชี ก่อนไปหยิบของแล้วรีบเรียกแท็กซี่กลับห้อง ไม่ขึ้นมันแล้วรถฟงรถไฟเนี่ย ยอมเสียตังโว้ยยยย!!

To Be Continued

ตอน 3

สารบัญ

ตอน 5