สงครามนาวี

                    นานแล้วสิน้ะ ที่ผมใช้ชีวิตอยู่ในสงครามแบบนี้ มันทำให้ผมคิดถึงวันเก่านั้น
และก็วันเดิมๆ ที่ผมเคยอยู่กับมันมานาน จนตอนนี้ ผม.....
//พลขับเรือตะโกนเสียงดัง//:พวกมันยิงมาแล้ว!!!
ตอปิดดน้ำลึกพุ่งเข้ามาหาเรือของพวกผม ผมทำอะไรไม่ถูกเลย...ในตอนนั้น
*เสียงระเบิดดังขึ้น ที่ท้ายเรือทางกราบขาว*:แย่แล้ว!!!...น้ำกำลังเข้าห้องเครื่อง!!!
ทุกคนรีบไปซ่อมแซมเร็วเข้า!!!
ไม่นานนักสงครามก็จบลงเป็นครั้งที่ 8 ในรอบ10กว่าปี ผมเป็นกัปตันเรือ
กัปตันที่ไม่เคยหวาดกลัวอะไรทั้งสิ้น
ผม....กิมจิ ในนามกัปตันเรือลาดตระเวนหนัก ทาคาโอะ กองเรือธงที่ 1 ของเรือลาดตระเวนหนัก
นี่คือ...เรื่องราวของผม และชีวิตของผม
#ณ ป้อมปราการ ยามาโมโตะ#
ในห้องประชุมกองเรือ ผมได้รับเชิญให้เข้าร่วม การประชุมนี้
//ยามาโมโตะชี้ไม้ไปที่กระดาน//:นี่คือ...แผนการรบของพวกอเมริกา มีการคาดเดาได้ว่า
พวกมันจะมาทำการยึดแผ่นดินเราตามนี้ เป็นแน่แท้ พวกเราต้องเตรียมตัวให้เร็วกว่าพวกมัน
และ.....ไม่ให้พวกมันฉวยโอกาส เข้าโจมตี พวกเรา
//วางไม้ลงที่ขอบหน้ากระดาน//:เอาล่ะ ทุกท่าน มีอะไรจะเสนอแนะมั้ยครับ
//ทุกคนนั่งเงี่ยบ ไม่มีใครเอ่ยปากพูดมาเลยแม้แต่น้อย//:งั้น...เป็นอันว่าตกลงตามนี้น้ะครับ
                    ไม่นานนักผมก็ออกจากห้องประชุม ผมเดินไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย
ผมคิดว่าการที่พวกเราไม่ยอมพูด หรือเอ่ยปากบอกอะไรเกี่ยวกับการเสนอข้อมูลนั้น.....
ผมยอมไม่ได้ ที่ผมไม่พูดอะไรออกไป เพราะมันเกี่ยวกับการสู้รบ เรือกับเรือ ก็แค่นั้น
ผมไม่มีข้อมูลพอที่จะบอกอะไรออกไปให้ท่านฟังเป็นแน่ คนอื่นก็อาจจะเป็นแบบผมเช่นกัน
*อิโซโรกุ เดินเข้ามาหา*:สวัสดี กิมจิ
//ก้มหัวน้อมรับ//:เอ่อ...สวัสดีครับ ท่านอิโซโรกุ
//ท่านพูด//:เรียกว่า อิโซโรก็ได้ ชั้นกับนายก็อายุไม่ต่างกันหรอกน้ะกิมจิ
//พูดติดขัด//:คะ..คะ ..ครับ ท่านอิโซโร
                    ท่านอิโซโรกุ ท่านคือผู้ขับเรือประจัญบาน มูซาชิ ได้ยินคนนอกพูดกันว่า
ท่านขับเรือที่เป็นฝาแผดกับ ยามาโตะ แต่เรือนั้น มีขนาดเล็กกว่านิดหน่อย
แต่ก็...เอาเถอะ อย่างไงซ้ะ ผมกับเรือคู่ใจของผมก็ไปกันได้ด้วยดีเลยล่ะ
*ท่านถามผม*:เป็นไงบ้างล่ะ ได้เข้าห้องประชุมกับคนอื่นๆแล้วนินา ท่ายามาดมโตะ ท่านได้พูด
อะไรให้นายฟังมั่งล่ะ
*ผมคิด*:ก็ เป้นเรื่องเกี่ยวกับแผนการโจมตีของ อเมริกา เขาบอกว่า เป็นแผนการยึดแผ่นดิน
เขาบอกว่า พลทหารของพวกท่าน นำมันมาได้จากการชุนละมุนในสงคราม ลักลอบเข้าเรือศัตรู
แล้วนำมาให้...ครับ
*อิโซโรทำหน้าดีใจ*:555+นั่นล่ะ นายต้องระวังไว้ด้วยล่ะน้ะ มันอันตรายต่อนาย และก็บ้านเมือง
และประเทศของพวกเรา ถ้านายทำให้ท่านยามาโมโตะภูมิใจได้ล่ะก็น้ะ...จะดีมากเลย
//หันหลังเดินจากไป//:ไปก่อนน้ะกินจิ ไว้เจอกันใหม่
*ผมโบกมือให้*:ไว้โอกาสหน้าน้ะครับ!!!
//ถอนหายใจ//:เฮ้อ~ เหนื่อยจริงๆ
//มองดูท้อฟ้า//:ชวงเย็นแล้วหรอเนี้ยะ~
*เสียงประกาศ*:โปรดทราบนายทหารทุกคน มารับสเบียงอาหารไปประจำที่เรือของตนด้วย
โปรดทราบ มารับเสบียงอาหารไปประจำเรือของตนด้วย ขอมคุณครับ
                    พลทหารทุกคน ก็เดินไปรับอาหาร และไปที่เรือของตน มีของกินมากมาย
ที่ผมเห็นในตอนนั้น ผมและลูกเรือ ก้แบ่งหน้าที่กันไปรับเสบียง ผมเห็นแล้ว...ผมสงสารลูกเรือ
ของผมจริงๆ ทั้งหนัก ทั้งเยอะ มากมายก่ายกอง ผมมองดูไม่กระพริบตา มองดูทุกๆคน
*ลูกเรือล้มลง*:โอ้ย!!! บ้าจริงเชียว!!!
*ผมวิ่งไปดู*:ไม่เป็นไรน้ะ
//ค่อยๆลุกขึ้นมา//:อ่า~ ไม่เป็นไรครับ ผมไหวครับ
*ผมมตามคนๆนั้น*:นีมันแย่ที่สุด (ไม่มีอะไรให้ทำกันแล้วหรือไงกัน)
#ณ ห้องประชาสัมพันธ์#
*อิโซโรกุ*:ผมประกาศไปเรียบร้อยแล้วครับท่าน ยามาโมโตะ
*ท่านตอบ*:ขอบคุณน้ะ อิโซโร
*อิโซโรกุถาม*:ท่านจะรับประทานอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้
//ส่ายหน้า//:ไม่ล่ะ~ ขอบใจ
//หามาหาอิโซโร//:นี่...อิโซโร
*อิโซโรตกใจ*:ครับท่าน
*ท่านถาม*:เมื่อใหร่พวกเราจะได้ออกรบด้วยกันอีก อิโซโร มันนานแล้วน้ะ~
//เขาหันมา//:ท่านก็ู้ดี ว่าผมต้องทำหน้าที่ของผม มันยากน้ะครับที่จะได้ในสิ่งที่ต้องการ
อีกไม่นาน ผมคง...ไปคนเดียวแล้ว ท่านก็รู้ดี...ผมได้รับคำสั่งบ่อย
(ไม่นานแล้วซิน้ะ ที่ชั้นจะต้องทำให้มันจบ)
*ท่านถาม*:ท่านเองก็คงไม่ได้คิดอะไรอยู่ใช่มั้ย พวกเราน่ะ เป็นสายเลือดของราชาประเทศ
ท่านเองก็คงคิดแบบนั้น ใช่มั้ย
//ตอบกลับ//:ผมคิดแบบนั้นครับท่าน ผมต้องไปแล้วครับ//เปิดประตู เดินออกไป//
#####ติดตามตอนต่อไป#####