สงครามนาวี

                    นานแล้วสิน้ะ ที่ผมใช้ชีวิตอยู่ในสงครามแบบนี้ มันทำให้ผมคิดถึงวันเก่านั้น

และก็วันเดิมๆ ที่ผมเคยอยู่กับมันมานาน จนตอนนี้ ผม.....

//พลขับเรือตะโกนเสียงดัง//:พวกมันยิงมาแล้ว!!!

ตอปิดดน้ำลึกพุ่งเข้ามาหาเรือของพวกผม ผมทำอะไรไม่ถูกเลย...ในตอนนั้น

*เสียงระเบิดดังขึ้น ที่ท้ายเรือทางกราบขาว*:แย่แล้ว!!!...น้ำกำลังเข้าห้องเครื่อง!!!

ทุกคนรีบไปซ่อมแซมเร็วเข้า!!!

ไม่นานนักสงครามก็จบลงเป็นครั้งที่ 8 ในรอบ10กว่าปี ผมเป็นกัปตันเรือ

กัปตันที่ไม่เคยหวาดกลัวอะไรทั้งสิ้น

ผม....กิมจิ ในนามกัปตันเรือลาดตระเวนหนัก ทาคาโอะ กองเรือธงที่ 1 ของเรือลาดตระเวนหนัก

นี่คือ...เรื่องราวของผม และชีวิตของผม

#ณ ป้อมปราการ ยามาโมโตะ#

ในห้องประชุมกองเรือ ผมได้รับเชิญให้เข้าร่วม การประชุมนี้

//ยามาโมโตะชี้ไม้ไปที่กระดาน//:นี่คือ...แผนการรบของพวกอเมริกา มีการคาดเดาได้ว่า

พวกมันจะมาทำการยึดแผ่นดินเราตามนี้ เป็นแน่แท้ พวกเราต้องเตรียมตัวให้เร็วกว่าพวกมัน

และ.....ไม่ให้พวกมันฉวยโอกาส เข้าโจมตี พวกเรา

//วางไม้ลงที่ขอบหน้ากระดาน//:เอาล่ะ ทุกท่าน มีอะไรจะเสนอแนะมั้ยครับ

//ทุกคนนั่งเงี่ยบ ไม่มีใครเอ่ยปากพูดมาเลยแม้แต่น้อย//:งั้น...เป็นอันว่าตกลงตามนี้น้ะครับ

                    ไม่นานนักผมก็ออกจากห้องประชุม ผมเดินไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย

ผมคิดว่าการที่พวกเราไม่ยอมพูด หรือเอ่ยปากบอกอะไรเกี่ยวกับการเสนอข้อมูลนั้น.....

ผมยอมไม่ได้ ที่ผมไม่พูดอะไรออกไป เพราะมันเกี่ยวกับการสู้รบ เรือกับเรือ ก็แค่นั้น

ผมไม่มีข้อมูลพอที่จะบอกอะไรออกไปให้ท่านฟังเป็นแน่ คนอื่นก็อาจจะเป็นแบบผมเช่นกัน

*อิโซโรกุ เดินเข้ามาหา*:สวัสดี กิมจิ

//ก้มหัวน้อมรับ//:เอ่อ...สวัสดีครับ ท่านอิโซโรกุ

//ท่านพูด//:เรียกว่า อิโซโรก็ได้ ชั้นกับนายก็อายุไม่ต่างกันหรอกน้ะกิมจิ

//พูดติดขัด//:คะ..คะ ..ครับ ท่านอิโซโร

                    ท่านอิโซโรกุ ท่านคือผู้ขับเรือประจัญบาน มูซาชิ ได้ยินคนนอกพูดกันว่า

ท่านขับเรือที่เป็นฝาแผดกับ ยามาโตะ แต่เรือนั้น มีขนาดเล็กกว่านิดหน่อย

แต่ก็...เอาเถอะ อย่างไงซ้ะ ผมกับเรือคู่ใจของผมก็ไปกันได้ด้วยดีเลยล่ะ

*ท่านถามผม*:เป็นไงบ้างล่ะ ได้เข้าห้องประชุมกับคนอื่นๆแล้วนินา ท่ายามาดมโตะ ท่านได้พูด

อะไรให้นายฟังมั่งล่ะ

*ผมคิด*:ก็ เป้นเรื่องเกี่ยวกับแผนการโจมตีของ อเมริกา เขาบอกว่า เป็นแผนการยึดแผ่นดิน

เขาบอกว่า พลทหารของพวกท่าน นำมันมาได้จากการชุนละมุนในสงคราม ลักลอบเข้าเรือศัตรู

แล้วนำมาให้...ครับ

*อิโซโรทำหน้าดีใจ*:555+นั่นล่ะ นายต้องระวังไว้ด้วยล่ะน้ะ มันอันตรายต่อนาย และก็บ้านเมือง

และประเทศของพวกเรา ถ้านายทำให้ท่านยามาโมโตะภูมิใจได้ล่ะก็น้ะ...จะดีมากเลย

//หันหลังเดินจากไป//:ไปก่อนน้ะกินจิ ไว้เจอกันใหม่

*ผมโบกมือให้*:ไว้โอกาสหน้าน้ะครับ!!!

//ถอนหายใจ//:เฮ้อ~ เหนื่อยจริงๆ

//มองดูท้อฟ้า//:ชวงเย็นแล้วหรอเนี้ยะ~

*เสียงประกาศ*:โปรดทราบนายทหารทุกคน มารับสเบียงอาหารไปประจำที่เรือของตนด้วย

โปรดทราบ มารับเสบียงอาหารไปประจำเรือของตนด้วย ขอมคุณครับ

                    พลทหารทุกคน ก็เดินไปรับอาหาร และไปที่เรือของตน มีของกินมากมาย

ที่ผมเห็นในตอนนั้น ผมและลูกเรือ ก้แบ่งหน้าที่กันไปรับเสบียง ผมเห็นแล้ว...ผมสงสารลูกเรือ

ของผมจริงๆ ทั้งหนัก ทั้งเยอะ มากมายก่ายกอง ผมมองดูไม่กระพริบตา มองดูทุกๆคน

*ลูกเรือล้มลง*:โอ้ย!!! บ้าจริงเชียว!!!

*ผมวิ่งไปดู*:ไม่เป็นไรน้ะ

//ค่อยๆลุกขึ้นมา//:อ่า~ ไม่เป็นไรครับ ผมไหวครับ

*ผมมตามคนๆนั้น*:นีมันแย่ที่สุด (ไม่มีอะไรให้ทำกันแล้วหรือไงกัน)

#ณ ห้องประชาสัมพันธ์#

*อิโซโรกุ*:ผมประกาศไปเรียบร้อยแล้วครับท่าน ยามาโมโตะ

*ท่านตอบ*:ขอบคุณน้ะ อิโซโร

*อิโซโรกุถาม*:ท่านจะรับประทานอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้

//ส่ายหน้า//:ไม่ล่ะ~ ขอบใจ

//หามาหาอิโซโร//:นี่...อิโซโร

*อิโซโรตกใจ*:ครับท่าน

*ท่านถาม*:เมื่อใหร่พวกเราจะได้ออกรบด้วยกันอีก อิโซโร มันนานแล้วน้ะ~

//เขาหันมา//:ท่านก็ู้ดี ว่าผมต้องทำหน้าที่ของผม มันยากน้ะครับที่จะได้ในสิ่งที่ต้องการ

อีกไม่นาน ผมคง...ไปคนเดียวแล้ว ท่านก็รู้ดี...ผมได้รับคำสั่งบ่อย

(ไม่นานแล้วซิน้ะ ที่ชั้นจะต้องทำให้มันจบ)

*ท่านถาม*:ท่านเองก็คงไม่ได้คิดอะไรอยู่ใช่มั้ย พวกเราน่ะ เป็นสายเลือดของราชาประเทศ

ท่านเองก็คงคิดแบบนั้น ใช่มั้ย

//ตอบกลับ//:ผมคิดแบบนั้นครับท่าน ผมต้องไปแล้วครับ//เปิดประตู เดินออกไป//

#####ติดตามตอนต่อไป#####