Fairy tale ...

.
 
 
 
กุหลาบ ... ดอกไม้ที่สวย แต่ซับซ้อน มีกลิ่นหอม แต่มีหนาม ดั่งสำนวนที่ว่า กุหลาบงามย่อมมีหนาม เหมือนผู้หญิงที่สวย ซับซ้อน แต่ร้ายกาจ แต่ยังร้ายไม่พอ ...
 
 
 
พนักงานประจำของร้านขนมแห่งหนึ่ง'วีรฎา'เด็กต่างจังหวัดที่ตัดสินใจกันกับบิดาว่าจะมาล่าฝันในเมืองหลวงแสนศิวิไล หลังจากเรียนจบปริญญาตรีที่บ้านเกิด
 
 
 
ด้วยความที่บริษัทต่างๆไม่มั่นใจในวุฒิการศึกษาที่ได้รับมา จากต่างจังหวัด ทำให้เมื่อมีคนที่ดีกว่า เธอก็ถูกเขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดี
 
 
 
"พี่เพลง วีกลับบ้านแล้วนะคะ" เธอตะโกนบอกพิมพ์ชนก หญิงใจดีที่ช่วยให้งานกับเธอระหว่างหางานทำ 
"จ้ะ เดินทางปลอดภัยนะ" พิมพ์ชนกตอบกลับขณะที่กำลัง ทำบัญชีของร้าน
"พี่กันต์ วีกลับแล้วนะคะ" เธอหันไปลากันตภณสามีของ พิมพ์ชนกที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ
"พรุ่งนี้เจอกันนะครับ" เขาตอบกลับมา พลางโบกมือเป็นสัญลักษณ์ว่าลาก่อน
 
 
 
เธอรู้สึกขอบคุณสามี ภรรยาคู่นี้มาก ทั้งสองช่วยเหลือเธอ มากมายในวันที่มืดแปดด้าน พิมพ์ชนกเป็นเจ้าของร้านขนม ส่วนกันตภณเป็นแพทย์หัวใจ แต่เวลาว่าง เขาจะมาช่วย พิมพ์ชนกทำงานเสมอ
 
 
 
เธอเดินทอดน่องไปเรื่อยๆตามทางเดินกลับบ้าน ในหัวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องของบิดา เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องอนาคต 
 
 
 
'Rr...Rr...Rr...' เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือราคาถูก  ที่สภาพจะพังแหล่ไม่พังแหล่ดึงเธอหลุดจากห้วงความคิด
'09X-XXX-XXXX' เบอร์แปลกทำให้เธอชั่งใจนิดหน่อยว่าจะรับหรือจะไม่รับ 
"วีรฎาพูดสายค่ะ" เธอตัดสินใจรับ 
'ค่ะ คุณวีรฎาติดต่อจากบริษัทxxxx นะคะ' เสียงปลายสาย ทำใจวีรฎาพองโตอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคนที่โทรมาคือคน ของบริษัทชื่อดังที่เธอได้ยื่นใบสมัคร
'ผลการสมัครงาน ต้องขออภัยด้วยนะคะที่เราไม่ได้รับคุณเข้าทำงาน' คำพูดต่อมาจากปลายสาย ทำให้ใจของวีรฎา ลีบลงด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็ก
"ค่ะ" เธอกรอกเสียงลงไป แล้วกดวางสาย
 
 
 
"เฮ้อ ... " เธอถอนใจเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง
'โดนปฏิเสธอีกแล้ว' เธอคิดในใจ
'เอาวะ! สู้ต่อ' เธอให้กำลังใจตัวเอง
 
 
 
ทั้งที่คิดอย่างนั้นแต่น้ำใสๆดันคลอเต็มหน่วยเอาเสียดื้อๆ มือบางปาดน้ำตาออก แต่มันไหลออกมาเรื่อยเสียอย่างนั้น เธอจึงปล่อยให้มันไหลไปอย่างไม่คิดจะเช็ดออก
 
 
 
ระหว่างนั้นฟ้าเริ่มครึ้ม ฝนเริ่มลงเม็ดกระทบพื้น เธอรีบวิ่ง เข้าไปหลบในป้ายรถเมล์ ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ฟ้าร้องลั่น ฟ้าแลบแสงสว่างวาบ ฟ้าผ่าลงลั่น
 
 
 
เธอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแสดงเวลาสิบเจ็ดนาฬิกา เป็นเวลาที่เธอควรจะกลับบ้านได้แล้ว และจากตรงนี้ก็เกือบจะถึงบ้านเช่าของเธอ คิดได้ดังนั้นก็วิ่งฝ่าสายฝนที่กระหน่ำเท ลงมาอย่างไม่ขาดสาย
 
 
 
"แฮ่ก! แฮ่ก!" เธอหอบจนตัวโยนหลังจากวิ่งมาจนถึงบ้าน น้ำเปียกโชกไปทั้งร่าง
 
 
 
เธอพยายามไขกุญแจเข้าไป แต่พบว่าประตูไม่ได้ล็อค 
"พ่อจ๋า วีกลับมาแล้วจ้ะ" เธอตะโกนหาบิดา แต่ผิดวิสัย ไม่มีเสียงตอบกลับจากผู้เป็นบิดา
 
 
 
เธอเดินไปในบ้านเช่า เธอได้ยินเสียงมาจากห้องนอนบิดา เธอเปิดเข้าไปอย่างไม่ลังเล
 
 
 
มือบางผลักประตูเข้าไปพบบิดาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ กับชายฉกรรจ์สองคนที่ยืนอยู่ 
"วี วีลูก" เสียงของบิดาดังขึ้น
"พ่อ!" เธอวิ่งไปหาบิดา "มึงเป็นใคร!" ชายคนหนึ่งว่าขึ้น
"ชั้นเป็นลูกสาวเขา" 
"งั้นก็ดี พ่อมึงติดหนี้นายกู" ชายอีกคนกล่าวขึ้น
"พ่อ" เธอหันไปพูดกับพ่อเชิงสงสัย "พ่อไปกู้เงินเขามาให้ หนูเรียนลูก" ผู้เป็นบิดาตอบ ทำให้ผู้เป็นลูกสาวน้ำตาไหล
 
 
 
"เท่าไหร่คะ" เธอนิ่งไปสักพัก แล้วว่าต่อ
"รวมดอกเบี้ยทบต้นทบดอกก็สิบล้าน" ชายหนึ่งในนั้นว่า หลังจากที่บิดาของเธออึกอัก
 
 
 
เธอหันไปมองหน้าบิดาที่นั่งนิ่ง "เราขอผลัดไปก่อนได้ไหม" เธอหันไปพูดกับพวกนั้น "พวกมึงผลัดมาจะเป็นปีแล้ว ยังไม่จ่ายพวกกูสักแดง" ชายคนหนึ่งตอบกลับ
 
 
 
"งั้น ... ชั้นขอไปคุยกับเจ้านายของพวกคุณหน่อย"
 
 
 
 
                                    'HONEST PRINCESS
                                                  LIE OR LOVE ... ?'