Fairy tale ...

.

หน้ากาก ... สิ่งที่ใช่สวมเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน ใช้ในการปกปิดตัวตนเพื่อหลีกหนีจากบุคคลภายนอกหรือ ใช้ในการปกปิดเพื่อหนีจากบางอย่าง ...

งานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากอันแสนน่าเบื่อหน่ายสำหรับ 'ณัฐชนนท์' ผู้บริหารหนุ่มไฟแรง ทายาทเพียงคนเดียวของ พีรพงษ์เศรษฐีบ่อน้ำมันกับคุณหญิงสวนีย์ผู้ดีเก่า

ถึงจะไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นเกลียดเพราะถ้าเทียบกัน ในบรรดางานสังคมที่ถูกบังคับให้ไปออกอยู่บ่อยครั้งแล้ว งานเลี้ยงหน้ากากคงเป็นงานเลี้ยงที่เขาชอบมากที่สุดเพราะเขาสามารถหลบหนีจากความไม่จริงใจเหล่านั้นได้ เพียงเขาแต่งตัวดูสามัญ (สำหรับพวกคนที่มาในงานแบบนี้) คนอื่นๆก็เลือกที่จะเข้าหาคนที่ใส่เครื่องประดับราคาแพง และส่งสายตาดูแคลนมาให้เขา ทำให้ได้เห็นหลายอย่างได้ชัดเจนขึ้น

ไหนล่ะคนที่บอกว่าชอบเขาหนักหนา?

ไหนล่ะคนที่บอกว่าอยากได้เขาเป็นลูกสะใภ้มากมาย?

ไหนล่ะคนที่บอกว่าไม่สนใจที่หน้าตาหรือฐานะ? 

ตอนนี้เขาเห็นพวกนั้นเดินเข้าหาคนที่ใส่เครื่องประดับแพงๆ แล้วไม่แม้แต่ปรายตามองเขา

"นี่คุณคิดจะยืนอยู่อย่างนี้ทั้งงานเลยหรอคะ?" 

เขาหันไปทางต้นเสียง พบหญิงสาวตัวเล็ก ผิวขาว รวบผมเก็บอย่างเรียบร้อย ใส่ชุดเดรสยาวสีพีช สวมหน้ากากสีขาว ใส่เครื่องประดับมุก แต่ดูไม่มากจนดูโอ้อวด

เขาเผลอมองตากลมโตที่โผล่มาจากหน้ากากที่ปิดบังไปกว่าครึ่งใบหน้า ปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีอ่อน แก้มใสประดับ เครื่องสำอางค์บางๆ

"เฮ้! คุณคะ" มือบางโบกไปมาข้างหน้าเขา 

"ค ... ครับ" เขาสะดุ้งเล็กน้อยหลังหลุดจากผวังค์ความคิด ของตัวเอง

"ใจลอยไปถึงไหนแล้วคะ" เธอพูดติดตลก

"ขอโทษครับ" เขาว่า "คุณว่าไงนะครับ?" 

"อ้าว! ก็ชั้นถามว่าคุณจะยืนอยู่อย่างนี้ทั้งงานรึไงกันคะ?" เธอว่าพลางอมยิ้ม แล้วขำน้อยๆ

"ผมก็คิดไว้ว่าอย่างนั้น" 

"งั้นขอยืนอยู่ด้วยคนนะคะ" คำพูดของหญิงปริศนา ทำให้ณัฐชนนท์ประหลาดใจไม่น้อย เธอดูเป็นคุณหนูที่มีฐานะ ดูไม่น่าจะมาสนใจคนที่ดูไม่น่าจะมาอยู่ในงานแบบนี้ได้ และไม่น่ารู้ว่าคนที่อยู่ภายใต้หน้ากากที่ปิดบังเกือบทั้งใบหน้า จะเป็นตัวเขา

เขาพยักหน้าน้อยๆ ทั้งสองยืนข้างกันโดยไม่มีการพูดคุย ปล่อยให้ดนตรีคลาสสิกบรรเลงระหว่างกัน แต่น่าแปลกที่ ไม่ได้ทำให้ทั้งสองรู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย

"เต้นรำกันซักหน่อยมั้ยครับ?" เขาหันไปว่ากับหญิงข้างกาย เธอหันมามองหน้าเขา ประกายในดวงตาฉายแววฉงน 

"ไหนว่าจะยืนอยู่อย่างนี้ทั้งงานไงคะ?" เธอว่าติดตลก 

"ก็ตอนนี้มีคนที่อยากเต้นรำด้วยแล้วหนิ" เขาว่าพลางเสตา มองไปทางอื่น

"ค่ะ" เธอว่า เขาจึงจูงมือเธอไปกลางฟอร์เต้นรำ 

ทั้งสองขยับไปตามจังหวะเนิบช้าของดนตรีคลาสสิกที่ บรรเลงอยู่อย่างไพเราะ 

"คุณชื่ออะไรครับ?" ณัฐชนนท์ว่า

"ไม่ใช่ว่างานแบบนี้เขาให้ถอดหน้ากากหรือบอกชื่อกัน ก่อนที่จะถึงเวลารึเปล่าคะ?" เธอว่าเสียงใส

"ก็เห็นมีคนทำผิดกฎกันตั้งเยอะนะครับ" 

"แต่ชั้นดันเป็นคนรักษากฎน่ะสิคะ" เธอว่าติดตลก

แล้วทั้งสองก็พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยระหว่างการเต้นรำ ทั้งที่ไม่เคยแม้แต่เห็นหน้า แต่กลับคุยกันได้อย่างน่าประหลาด แลกเปลี่ยนเรื่องราวกันไปเรื่อยเปื่อย จนณัฐชนนท์หลงรัก สาวปริศนาเข้าเต็มเปา 

แต่อย่างที่เขาว่า เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เมื่อนาฬิกายุโรปเรือนใหญ่ดีตังบอกเวลาเที่ยงคืน เวลาที่ทุกคน ต้องถอดหน้ากากออก แล้วทำความรู้จักกับคนที่ตนเต้นรำ ด้วยระหว่างที่สวมหน้ากาก

"ชั้นต้องไปแล้ว" หญิงปริศนาพลางผลักอกเขาออก แล้ววิ่ง ออกไปจากงาน เขาตั้งสติแล้วรีบวิ่งตามเธอไป

เมื่อเธอเห็นว่าเขาวิ่งตามมา เธอถอดรองเท้าแก้วที่เป็น อุปสรรคในการวิ่งออก แล้วยกชายกระโปรงขึ้นเตรียมวิ่ง เธอตั้งท่าจะเก็บรองเท้าขึ้น แต่เขาเข้ามาใกล้ เธอจึงคว้าไป ได้แค่ข้างเดียว แล้วทิ้งอีกข้างไว้ แล้ววิ่งขึ้นรถหรูที่จอดไว้

"ลาก่อน ... " ปากอิ่มของเธอขยับออกมาพร้อมสายตาที่สื่อ มาหาเขาเป็นข้อความที่เขาไม่ชอบมันเอาซะเลย

เขาเดินไปหยิบรองเท้าแก้วเพียงข้างเดียวที่ตกอยู่ขึ้นมา สายตาที่มองมันดูเศร้าหมองและมั่นคงแน่วแน่ไปในเวลา เดียวกัน

"ผมจะตามคุณให้เจอ ..." 

                                     'LOST PRINCESS'

                                              'UNDER THE MASK'