มนต์บุปผา

ร่ายที่ ๑ – สู่อดีต

        “กรี๊ดดดดดด”

      ตุบ!

      “โอยยย เจ็บๆสะโพกจะพังรึเปล่าเนี่ย” เสียงแนนบ่นเบาๆ เพราะพวกเธอหล่นลงกระแทกกับพื้นดินจะๆ แต่ เอ๊ะ!

ที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย

“ตาลๆ ทะ ที่นี่มันที่ไหนอะ” สะกิดอีกคนที่มัวแต่ลูบคลำสะโพกด้วยความเจ็บ

“ไม่รู้ หันไปที่ไหนก็มีแต่ป่ากับป่า นี่เราโดนพายุพัดมาตกที่ไหนเนี่ย แล้วไอ้พายุบ้าๆนั่นมันเกิดขึ้นได้ไงวะ กลางวันแสกๆแดดจ้าๆ โอ๊ยงง” ตาลที่นั่งลูบก้นอยู่หันไปมองรอบพร้อมกับการเรียงลำดับเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะมีความเป็นไปได้

พอนึกขึ้นได้หญิงสาวสองคนจึงหันมามองหน้ากันตาโต

“เจ้าพ่อไก่แดง!!!!!!!”

“ฉันว่าแล้วถ้าใช่จริงๆ แกไม่น่าไปขออะไรแบบนั้นเลย ดูดิยังไม่ได้ไปสอบกลับโดนพัดมาตกที่ไหนก็ไม่รู้”

“เอ๊า แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่าเจ้าพ่อไก่แดงจะให้พรเก่งแบบนี้ ฉันว่าเราช่วยกันหาทางออกจากป่านี่ก่อนจะค่ำเถอะ” ว่าแล้วก็พากันลุกขึ้นก่อนคนชวนจะนึกอะไรออกอีก

“แล้วว่าแต่เราจะไปทางไหนอะ” ตาลหันมาพูดกับแนนที่สมัยอยู่รวมกันเป็นกลุ่มจะเป็นกูรูในเรื่องต่างๆ

“ฉันก็ไม่รู้สิ แต่ว่าเราน่าจะเดินไปทางทิศตะวันออกนะเผื่อเจอคน บางทีอาจเจอหมู่บ้าน”

“แล้วในป่าแบบนี้จะมีคนได้ยังไง” ตาลมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความสงสัย

“เผื่อไงเผื่อ อาจเป็นชาวบ้านมาหาของป่าก็ได้”

“อ่า จริงสิ งั้นเรารีบไปกันเถอะ”

สองสาวจับมือกันเดินไปทางทิศตะวันออกเรื่อยๆชวนกันคุยตามทางเพื่อไม่ให้เงียบเหงาจนเกินไปนัก

สำหรับตาลตลอดทางที่เดินผ่านนั้นก็ทำสัญลักษณ์ไว้กับต้นไม้ โดยมีดพกอันเล็กที่เธอกับเพื่อนพกติดตัวไว้เสมอเผื่อได้ใช้ในความจำเป็น ตามคำที่พ่อสอน

ครอบครัวของเธอสองคนรู้จักกันเพราะพ่อกับแม่เป็นเพื่อกันครอบครัวตาลทำงานในโลกมืดที่ไม่ดำจนเกินไปนัก เสมือนผู้มีอิทธิพลมากมากว่า ส่วนแนนนั้นพ่อเป็นผู้ดีเก่าที่ผันตัวไปเป็นนักการเมืองชั้นผู้ใหญ่ โดยมีพ่อของตาลสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ทำให้ทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน

“นั่นอะไรอะ เหมือนมีคนนอนอยู่ที่ใต้ต้นไม้เลย” ด้วยความตาไว ทำให้ตาลสังเกตสิ่งรอบตัวได้ไวกว่าเพื่อนสาว เหลือบเห็นชายแขนเสื้อโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้

“อะไรอะ แกเห็นอะไร ฉันกลัวจริงๆนะ”

“น่าไปดูเถอะ ไม่มีอะไรจะเสียละ เผื่อเป็นคนจะได้ขอให้ช่วยพาเราออกจากป่าไง”

“เผื่อเขาเป็นโจรเราจะไม่แย่หรอ”

“โอ๊ย จะยากอะไรถ้าเป็นจริงๆเราก็ช่วยกันกระทืบโทษฐานทำให้เสียเวลาไง”

“ตกลงจะช่วยจริงๆใช่มั้ย บอกตามตรงกลางป่าแบบนี้ไม่อยากไว้ใจใคร”

“น่าๆมีไรเกิดขึ้นฉันรับผิดชอบเอง”

ไม่รอฟังคำตอบตาลจัดการลากเพื่อนซี้เดินไปดูใต้ต้นไม่ใหญ่ทันที

“กรี๊ดดดดด ศพพพพพ” เสียงคนที่พามากรีดร้องขึ้นพร้อมกับเพื่อนข้างๆกายจนนกที่อยู่บนต้นไม้ตกใจบินหนีขึ้นฟ้า

“เดี๋ยวๆเงียบก่อนยังไม่ตาย หน้าอกยังขยับอยู่ แต่ทำไมเลือดท่วมอย่างนี้ล่ะ”

“อ้าวยังไม่ตายหรอ ฉันว่ารับดูอาการก่อนเหอะ ถ้าไม่แล้วฉันว่าได้ตายแน่ๆ” ตาลบอกพร้อมกับเอานิ้วไปอังใต้จมูกชายแปลกหน้า

“ยังหายใจอยู่ถึงจะแผ่วๆก็เถอะ”

“งั้นเก็บอาวุธเขามาไว้กับเราก่อนเผื่อเขาเล่นไม่ซื่อ”

ตาลเก็บอาวุธของคนบาดเจ็บมาไว้กับแนน เมือเล็กคลำหาอาวุธเหมือนตำรวจตรวจสอบอาวุธคนน่าสงสัยก่อนเข้าห้างทอง พบเป็นมืดเล่มเล็กกับดาบอีกเล่มที่นอนอยู่ข้างกายชายหนุ่มเท่านั้น

“เอาไงต่อดี”

“คงต้องก่อไฟแล้วเพราะใกล้จะค่ำเต็มที ฉันได้ยินเสียงน้ำไหลเดี๋ยวจะไปตักน้ำมาให้ นั่นใบสาบเสือแกไปเก็บมาเยอะๆเลยนะ ก่อไฟด้วย” แนนสั่งความก่อนจะออกเดินตามเสียงน้ำไหล พบลำธารขนาดเล็กแต่น้ำสะอาดพอใช้ได้ ถ้าจะกินคงต้องต้มก่อน แต่ปัญหาคือ...

จะเอาน้ำใส่อะไรไป

ทว่าสายตากับเหลือบไปเห็นท่อนไม้ไผ่ที่ดูท่าน่าจะมีต้นอยู่แถวๆนี้ แนนเดินทวนน้ำขึ้นไปเห็นกอไผ่มีหน่อไม้พึ่งเกิด จึงใช้มีดที่ได้จากชายหนุ่มแปลกหน้าขุดหน่อไผ่และตัดละไม้ไผ่มาสามอันเอาไว้เก็บน้ำ

ฝ่ายตาลที่อยู่เฝ้าชายหนุ่มเริ่มก่อไฟโดนใช้ไม้ถูกันที่เธอจะบอกว่ากว่าจะจุดติดเล่นเอาเหนื่อยหอบ เสร็จแล้วเดินไปเก็บใบสาบเสือที่อยู่ไม่ใกล้นักมารอเพื่อนสาว

สักพักก็เห็นเพื่อนเดินมาตาลรีบเดินไปถือของช่วยเพื่อนมาวางไว้ใกล้ตัว

“แกจะเช็ดตัวหรือจะปลอกหน่อไม้” แนนถาม

“ฉันว่าฉันปลอกหน่อไม้ดีกว่า ส่วนนั่นแกจัดการเอาเองแล้วกัน”

“อ้าวแกเป็นคนเจอไม่ใช่หรอ”

“ฉันมือหนักจบนะ”

“จบ”

ตาลเริ่มทำหน้าที่ด้วยการใช้มีดปลอกเปลือกของหน่อไม้ออกหวิดจะทำมีดบาดมือไปก็หลายครั้ง แต่มันก็ยังดีกว่าการเช็ดเลือดจากคนที่ใกล้จะเป็นศพล่ะนะ งานหมอๆแบบนี้ต้องให้แนนจัดการ ส่วนงานใช้แรงเนี่ยขอให้บอก

อยากเป็นเมียวิศวะ ไม่ใช่เมียหมอนี่บอกเลย

ด้านอีกคนที่แกะปมเชือกเสื้อคนเจ็บออกอย่างระมัดระวัง เพราะไม่ทราบว่าบาดแผลมีที่ไหนบ้างพร้อมกับต้องเร่งมือหน่อย ยิ่งค่ำสัตว์หากินตอนกลางคืนจะได้กลิ่นเร็วเป็นพิเศษ ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากไม่เจอพวกเธอชายหนุ่มคนนี้คงไม่รอดพ้นคืนนี้เป็นแน่

“ตาลไหนใบสาบเสือที่ให้ไปเก็บอะ”

“นั่นๆ อยู่เยื้องๆหัวคนเจ็บไปหน่อย”

“แล้วเอาไงกับหน่อไม้อ่ะ”

“ล้างแล้วใส่กระบอกไม้ไผ่ต้มเลย”

“โอเค”

แนนใช้วิธีที่ออกจะชาวบ้านโบราณไปสักหน่อย บดขยี้ใบสาบเสือใส่กระบอกไม้ไผ่ที่ล้างจนคิดว่าน่าจะสะอาดแล้ว จัดการเช็ดตัวชายหนุ่มแล้วพอกใบสาบเสือที่แผล

อย่างน้อยก็ไม่เสียเลือดจนตาลล่ะนะ

ทั้งคืนทั้งแนนและตาลผลัดกันเฝ้าหยามพร้อมกับดูคนป่วยไปด้วย เพราะมีอาการไข้ขึ้นเพ้อทั้งคืนกว่าจะสงบลงก็เกือบรุ่งสาง ทำเอาตาลที่เฝ้าคนสุดท้ายได้ยินเสียงแว่วจากเพื่อนสาวว่าจะออกไปหาของกิน ก่อนตาจะปิดพร้อมเอนตัวลงซบที่อกชายแปลกหน้าในที่สุด

“อืมม....” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆมาทับตรงช่วงอก พอสายตาปรับแสงได้แล้วจึงมองไปที่อกตนพบเป็นศีรษะของหญิงสาวนางหนึ่งวางซบกับอกตน

“นะ น้ำ น้ำ”

เสียงตนเจ็บดังขึ้นแต่ก็พอทำให้หญิงสาวที่นอนหลับตื่นจนตาสว่าง

“อ๊ะ ฟื้นแล้วหรอ เดี๋ยวหยิบน้ำให้นะ” หญิงสาวรูปกุลีกุจอไปหยิบน้ำแล้วประคองคนป่วยดื่ม

“ช้าๆสิ เดี๋ยวก็สำลักหรอก” ดุเบาเมื่อเห็นคนเจ็บรับดื่มจนสำลักน้ำ

นี่รอดตายจากแผล แต่จะมาสำลักน้ำตายแทน

“ออเจ้าเป็นผู้ใด แล้วช่วยชีวิตข้าไว้หรือ” ชายหนุ่มถามอย่างออกแรง

“ใช่ๆ ฉันกับเพื่อนอีกคนช่วยไว้เองแหละ ตอนแรกนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว”

“ขอบน้ำใจพวกออกเจ้านัก ว่าแต่พวกออเจ้าเป็นใครหรือ สำเนียงช่างแปลกหูนัก”

“เอ่อ...”

“จะเป็นใครไม่สำคัญหรอกค่ะ คุณไม่จำเป็นต้องรู้” หญิงสาวผู้มาใหม่บอกเสียงเรียบทว่านุ่มนวล

หลวงทิศราธาราชมองหญิงสาวผู้มาใหม่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“เช่นนั้นแม่หญิงมีชื่อเสียงเรียงนามว่ากระไรเล่า เอ่ยนามผู้มีพระคุณให้ข้ารู้เสียหน่อยเถิด” หลวงทิศถามด้วยเสียงระโหยเพราะยังไม่ค่อยมีแรงนัก

“คุณควรจะแนะนำตัวเองก่อนจะถามชื่อคนอื่นนะคะ”

“ข้าชื่อทิศ” หลวงหนุ่มตอบอย่างระวัง ยังไม่บอกศักดิ์ฐานะจนกว่าจะได้รู้จุดประสงค์ของสองแม่หญิงผู้ช่วยชีวิต

“งั้นเรียกฉันว่าลูกตาล ส่วนนั่นลูกน้ำค่ะ” เมื่อเห็นศึกน้ำลายจะยืดเยื้อ ตาลที่นิ่งฟังอยู่นานจึงเอ่ยขัดขึ้นพร้อมกับเปลี่ยนและเติมชื่อให้ตัวเองและเพื่อนเสร็จสรรพ

“คืองี้ค่ะ คุณทิศพอดีเราหลงป่าค่ะก็เลยจะขอให้คุณทิศช่วยพาเราสองคนออกจากป่าหน่อยน่ะค่ะ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะไม่ใช่โจร”

“ข้าหาใช่โจรไม่ แล้วเห็นดาบกับมีดของข้าหรือไม่”

“อ้อ พวกเราเอาเก็บไว้ตรงนู้นน่ะค่ะ เผื่อคุณเล่นไม่ซื่อ”

หลวงหนุ่มได้แต่พิจารณาแม่หญิงสองนางที่ช่วยชีวิตตนไว้ บุญคุณครั้งนี้ช่วยชีวิตก็ไม่รู้ว่าจะทดแทนได้หรือไม่

จริงอยู่ที่บิดามารดาเป็นผู้ให้ชีวิต หากแต่นางทั้งสองก็เป็นผู้ให้ชีวิตใหม่เช่นกัน

“แล้วแผลของคุณเป็นยังไงบ้างคะ รู้สึกปวดตรงไหนเพิ่มหรือเปล่า” คนที่จากแนนกลายเป็นลูกน้ำเอ่ยถาม

“มีปวดบ้างสักเล็กน้อย”

“แล้วคุณทิศคะ ฉันว่าคำพูดของคุณมันแปลกๆเหมือนคนสมัยโบราณเลย ตอนนี้พ.ศ.อะไรหรอคะ” ลูกตาลถามจากที่พอจะจับสังเกตสิ่งต่างๆรอบตัวได้ ทั้งป่าที่ไม่ถึงกับรกนักหากแต่มีความอุดมสมบูรณ์ แล้วยังจะสำเนียงการพูดแปลกๆไม่คุ้นหูนั่นอีก

“ร.ศ. 123 อย่างไรเล่า”

“หา!! ร.ศ. 123!!!” สองเพื่อนซี้หันมามองหน้ากันทันใด ใบหน้าทั้งสองคนซีดเผือดแทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

“ร้อยกว่าปี ไม่...” ลูกน้ำ

“ร.ศ. 123... ไม่จริง” ลูกตาล

“กรี๊ดดดดดด ร.ศ. 123!!!” ทั้งสองกรีดร้องลั่นจนหลวงหนุ่มแอบสะดุ้งตกใจ สีหน้าเรียบเฉยเปลี่ยนไปเพียงนิดแล้วเปลี่ยนกลับเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

“พวกออเจ้าจักกรีดร้องทำกระไรเล่า ทำเหมือนมิได้อยู่ในที่นี้เสียอย่างนั้น”

“ก็จริงน่ะสิ อุ๊บ” ลูกตาลด้วยปากที่ไปไวกว่าใจคิดทำให้เผลอหลุดปากบอกความจริงไปอย่างไม่ตั้งใจ

“ตาล!” เสียงเพื่อนรักเอ็ดเบาๆ เพราะยังไม่วางใจหลวงหนุ่มเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์

“ง่ะ”

“ช่างมันเถอะค่ะ แล้วคุณพอเดินทางไหวหรือเปล่า ถ้าไหวเราจะได้รีบเดินทางกัน จะได้ออกจากป่านี้เสียที” ลูกน้ำตัดบทก่อนที่หลวงทิศจะได้พูดอะไรขึ้นมา

“ข้าดีขึ้นมากแล้ว พักอีกประเดี๋ยวคงเดินทางได้”

“งั้นก็ทานผลไม้ก่อนเถอะค่ะ” ลูกน้ำแบ่งผลไม้ให้หลวงหนุ่มกับเพื่อนรักทานเพื่อรองท้องก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินทางออกจากป่าก่อนย่ำค่ำ

NAT_N