Laurel ภาค เสียงเพรียกหาจากดินแดนที่ถูกลืม

 
วันแรกของการเป็นนักเรียนของฟีนิกส์
เสื้อคลุมตัวโคล่งและเข็มกลัดนกฟีนิกส์สีทองดูจะเข้ากับนักเรียนทุกคน ยกเว้นเซเลียที่ตัวเล็กเกินกว่าจะสวมมันให้พอดีได้
เด็กสาวหอบชุดรุงรังก้าวลงบันไดมายังห้องโถง ที่ที่ทุกคนในหอพักตะวันออกได้มารออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
“อะไรเนี่ย เซเลีย ทำไมเธอดูตัวเล็กตัวน้อยแบบนี้ล่ะ”
ไรรีย์ทักทายมาเป็นคนแรก เซเลียเงยหน้ามองเพื่อนสาวที่สวมชุดเดรสกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีฟ้าและมีเข็มขัดหนังพร้อมซองเก็บมีดคาดไว้ที่ขา ผมสีทองสว่างของเธอก็ถูกรวบตึงเป็นหางม้าสวยงาม ดูทะมัดทะแมง เสื้อคลุมรึก็สวมใส่ได้พอดีตัว
เทียบกับเซเลียที่สวมเพียงกระโปรงสั้นเหนือเข่ากับเสื้อยืดคอเต่าง่ายๆ ดูดรอปลงอย่างเทียบชั้นไม่ได้เลย
“ชุดของฉันมันใหญ่ไปน่ะ”
“เธอนี่มันเตี้ยไม่ยอมโตจริงๆเล้ย”
เสียงคีระดังมาจากข้างหลังพร้อมกับมะเหงกน้อยๆสับลงกลางกระหม่อมเซเลียพอหยอกๆ
คีระก็แต่งตัวเนี้ยบใช่ย่อย เสื้อเชิ้ตสีดำเก็บชายเสื้อเข้าข้างในกับกางเกงสแล็ครองเท้าบูทหนังสีดำ เสื้อคลุมถูกวางพาดแขนง่ายๆแต่กลับดูดีใช่เล่น ไม่ต่างจากโลเวลกับจาเลนที่มีสไตล์การแต่งตัวคล้ายๆกัน ต่างกันแค่สีเสื้อและเครื่องประดับเล็กน้อย ทุกคนสมบูรณ์แบบ ยกเว้นเซเลีย
“ชิ ใช่สิ ฉันมันเตี้ย”
“โอ๋ๆๆ กอดๆน้า”
ไรรีย์เข้ามากอดเซเลียปลอบใจ เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นรับยามเช้าของวันแรกของการเรียน
“อรุณสวัสดิ์ ลูกศิษย์ที่น่ารัก”
เสียงทุ้มดังก้องห้องโถงมาพร้อมกับบุรุษร่างสูงใหญ่แต่งตัวเซอร์ๆแค่เสื้อเชิ้ตแขนยาวปล่อยชายด้านนอกและกางเกงยีนยับๆ ชุดคลุมของอาจารย์ที่แตกต่างจากนักเรียนตรงที่มีเครื่องประดับเยอะกว่าและมีสีทองขลิบเป็นริ้วที่ปลายแขน
“ครูไรเกอร์ อรุณสวัสดิ์ครับ”
“มัวทำอะไรอยู่ ไม่รีบทานมื้อเช้าเดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก แล้วอะไรละนั่น เซเลีย ทำไมชุดเป็นแบบนั้น”
ไรเกอร์โฟกัสมาที่เซเลียก่อนจะชี้นิ้วมาต่อหน้าและตวัดไปมาสองสามที
พรึ่บ!
จากชุดรุ่มร่ามได้ถูกเวทมนตร์จัดแจงใหม่ทั้งตัว เข้ารูปและดูสง่าขึ้นมาภายในไม่กี่นาที
“ว้าว!!”
“เอาล่ะ ไปที่ห้องอาหารกันได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะประกาศให้พวกเธอรู้กันอีก”
ภายในห้องอาหาร มื้อเช้าที่ถูกจัดขึ้นมาง่ายๆตามแต่ความเคยชินของแต่ละคน เซเลียกับคีระที่คุ้นชินกับอาหารอุ่นร้อน แค่ดื่มนมกับน้ำผึ้งก็พอ และคนที่จัดการเรื่องอาหารก็คือคีระ
“เอานี่”
“ขอบคุณ”
ทุกการกระทำของคีระถูกมองด้วยสายตาแง่งอนจากใครบางคนจนชายหนุ่มถอนหายใจและอุ่นนมเพิ่มให้อีกแก้ว
“นี่ของเธอ”
ไรรีย์ไม่พูดอะไรและยกแก้วนมอุ่นๆขึ้นดื่มไปเงียบๆ ในขณะที่โลเวลกับจาเลนก็กินขนมปังกับผลไม้เพียงเล็กน้อยตามความเคยชิน
และในระหว่างที่ทุกคนกำลังจัดการกับอาหารมื้อเช้าของตัวเอง ไรเกอร์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็ลุกขึ้น
“เอาล่ะ พวกเธอจะมีเพื่อนเพิ่มอีกสองคน เข้ามา”
ไรเกอร์ประกาศขึ้นกลางโต๊ะอาหารเช้า ก่อนที่จะมีร่างเด็กหนุ่มสาวเดินเข้ามาในห้อง
คนแรกเป็นเด็กหนุ่มร่างสูง ผมสีบรอนด์สว่างกับดวงตาสีฟ้า หน้าตาละอ่อนและมีรอยยิ้มจางๆประดับบนใบหน้า และอีกคนคือเด็กสาวที่นอกจากเส้นผมสีดำดั่งขนกายาวปรกสะโพกแล้ว เธอยังมีผิวที่ขาวอมชมพูและหน้าตาที่เย็นชา
“ เมื่อวานพวกเขาสองคนประสบอุบัติเหตุระหว่างเดินทางมาที่นี่ ทำให้ยังไม่ได้รู้จักกันสินะ เอ้า แนะนำตัวซะสิ”
“สวัสดีครับ บรุ๊ค ชารอยด์ จากมาลาไคลน์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เลล่า บลัด ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ต่อไปนี้บรุ๊คกับเลล่าจะอยู่ทีมเดียวกับพวกเรา ขอให้เป็นการเรียนที่ราบรื่น จบการประกาศข่าว แล้วเจอกันลูกศิษย์ที่น่ารัก”
ดูไรเกอร์จะไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยสักอย่าง ครูหนุ่มคว้าขนมปังแค่แผ่นเดียวคาบไว้บนปากก่อนจะเดินออกจากห้องอาหาร
“เลล่ามานั่งกับฉันสิจ๊ะ”
เซเลียลุกขึ้นยืนผายมือให้หญิงสาวที่ยังเงียบกริบ ดูเหมือนเลล่าจะจำเซเลียไม่ได้แล้ว
“เธอคือ”
“เราเจอกันเมื่อคืนไง”
เซเลียพูดออกไปอย่างใสซื่อ และเป็นคีระเองก็หันขวับมามอง
“เมื่อคืนเธอไปไหนมา”
“หืม ออกไปเดินเล่นหน้าหอพักมาน่ะ ครูไรเกอร์ก็เลยให้ฉันพาเลล่ามาที่ห้องพัก”
“ออกไปข้างนอก กลางดึกเนี่ยนะ”
“ก็….”
“อย่าให้มีอีกเป็นครั้งที่สอง”
คีระเริ่มขมวดคิ้วมองเซเลียอย่างไม่พอใจ
“ห้ามไปไหนลำพังโดยไม่มีฉันไปด้วย เข้าใจรึยัง”
“จ้าๆๆ”
“ฮึ! นายเป็นผู้ปกครองของเซเลียรึไง”
ไรรีย์แทรกขึ้นมาอย่างหมั่นไส้
ปั่ก!
แก้วเปล่ากระแทกลงบนโต๊ะอาหารเสียงดังพอที่จะให้ทุกคนเงียบและมองมาที่คีระ
“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัว”
คีระกระชากชุดคลุมนักเรียนและเดินออกจากห้องอาหารไปเงียบๆ
“เป็นอะไรของเขา”
“เอาน่า…เซเลีย ต่อไปก็อย่าออกไปข้างนอกกลางดึกแบบนั้นอีกนะ ถึงที่นี่จะเป็นฟีนิกส์ แต่อันตรายก็อยู่รอบด้าน ถ้าเจอสัตว์เทพดุร้ายเข้าอาจเป็นอันตรายก็ได้”
“ขะ เข้าใจแล้ว”
วันแรกของนักเรียนเวทมนตร์ชั้นฝึกหัดคือการเข้าปฐมนิเทศ ไม่มีอะไรนอกจากฟังอาจารย์พล่ามเรื่องประวัติศาสตร์ตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ยันอนาคต แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงครึ่งค่อนวัน
“ฮ้า!!!! น่าเบื่อชะมัดเลย นึกว่าจะได้ฝึกสนามจริงเร็วๆซะอีก”
ไรรีย์ผู้ไม่เคยอดทนกับอะไรได้นานโพล่งออกมาคนแรกหลังจากเดินออกมาจากห้องประชุมใหญ่
“เห็นว่าคาบบ่ายจะเป็นการแบ่งสายการต่อสู้ แต่ละคนจะถูกแบ่งกลุ่มออกไปตามพลังเวทเฉพาะบุคคล”
โลเวลมองแผ่นพับที่อาจารย์แจกให้พร้อมกับอ่านรายละเอียดให้พวกเพื่อนๆที่กำลังบิดกายคลายเมื่อยกันอยู่
“กลุ่มเราอาจจะถูกแยกกันไปฝึกตามสายเวทมนตร์ของตัวเอง”
“ที่จริงฉันเองก็อยากจับคู่กับเซเลียมากกว่า”
ไรรีย์โพล่งออกมาพร้อมกับเอียงตัวซบอิงเซเลียราวกับลูกแมวอ้อนเจ้าของ
เซเลียไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มแห้ง เวทมนตร์เฉพาะตัวเหรอ เธอมีซะที่ไหนล่ะ
จะบอกว่าโชคดีหรือเปล่านะที่เซเลียถูกจัดให้มาอยู่ด้วยกันกับคีระ และอาจารย์ที่ฝึกสอนคราวนี้ก็คือไรเกอร์
สนามประลองก็คือทุ่งร้างหลังโรงเรียนที่เต็มไปด้วยดินโคลนและตอไม้แห้งหักโค่น
“ขอบอกเอาไว้ก่อนนะ ถึงฉันจะเป็นอาจารย์ปกครอง แต่ตอนนี้ฉันก็คือผู้ฝึกสอนวิชาร้ายกาจของพวกเธอ เตรียมใจไว้ให้ดี การฝึกครั้งนี้จะไม่มีการออมมือ และเป็นไปได้ว่าอาจจะมีคนเสียอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งไปก็ได้”
“พูดซะน่ากลัว แต่นี่มันการเรียนนะ”
นักเรียนคนหนึ่งพูดเบาๆกับเพื่อนข้างๆที่พยักหน้าเหมือนจะเห็นด้วย แต่เพียงเสี้ยวนาทีที่พูดจบสัตว์ป่าหลายสิบตัวก็กระโจนเข้ามาจู่โจมกลุ่มนักเรียนทันที
กรรรร!!!
“กรี๊ดดดดด!!!!”
“อะไรเนี่ย”
“บทที่หนึ่ง เริ่มได้”
แล้วสมรภูมิระหว่างนักเรียนกับสัตว์ร้ายก็เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางทุ่งร้างที่กลายเป็นสนามฝึกสุดหฤโหด
“มันเกินไปไหมเนี่ยสำหรับเด็กใหม่”
เซเลียใช้วิชาจัดการสัตว์ร้ายจำเพาะที่น็อกส์เคยสอนให้จัดการกับหมาป่าที่พุ่งเข้ามา
หนึ่งตัว สองตัว และต่อด้วยตัวที่สามในเวลาไม่กี่นาที
ตุ้บ!
ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาของไรเกอร์ เขามองเด็กสาวที่ใช้เพียงมือเปล่าจัดการกับสัตว์ร้ายตรงหน้า เธอไร้อาวุธและไร้ซึ่งจิตสัมผัสของพลังใดๆ
“ไม่มีพลังแต่ก็ยังใช้ทักษะได้ดีเยี่ยมเลยนี่นา”
รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอาจารย์หนุ่มโดยไม่มีใครสังเกต
ตุ้บ!
สัตว์ร้ายตัวสุดท้ายล้มลงพร้อมกับนักเรียนที่สภาพสะบักสะบอม บ้างก็สลบไสลล้มกองไปคลุกอยู่กับโคลน
แปะๆ
“เอาล่ะ ดูท่าเราจะมีผู้ไปต่อแค่สองคนเท่านั้นสินะ เซเลีย  คีระ เดินออกมา ที่เหลือกลับไปฝึกฝนให้หนักกว่านี้ ถ้าพวกเธอยังเอาชนะสัตว์ร้ายในทุ่งร้างนี้ไม่ได้ก็จะไม่ได้เลื่อนขั้นไปเรียนบทต่อไป เข้าใจไหม”
“ครับ/ค่ะ”
“พวกเราผ่านการทดสอบแล้วใช่ไหมคะครู”
เซเลียถามตาใส มองเพื่อนๆที่ทั้งแบกทั้งหามกันกลับปราสาท
ไรเกอร์หันมายิ้มให้กับเธอ ก่อนที่ฝ่ามือข้างหนึ่งจะสวนเข้ามาอัดร่างของเซเลียจนกระเด็นขึ้นกลางอากาศ
ฟึ่บ!
ผลั๊วะ!!!
“บทเรียนที่สอง เริ่มได้”