Laurel ภาค เสียงเพรียกหาจากดินแดนที่ถูกลืม

วันแรกของการเป็นนักเรียนของฟีนิกส์

เสื้อคลุมตัวโคล่งและเข็มกลัดนกฟีนิกส์สีทองดูจะเข้ากับนักเรียนทุกคน ยกเว้นเซเลียที่ตัวเล็กเกินกว่าจะสวมมันให้พอดีได้

เด็กสาวหอบชุดรุงรังก้าวลงบันไดมายังห้องโถง ที่ที่ทุกคนในหอพักตะวันออกได้มารออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว

“อะไรเนี่ย เซเลีย ทำไมเธอดูตัวเล็กตัวน้อยแบบนี้ล่ะ”

ไรรีย์ทักทายมาเป็นคนแรก เซเลียเงยหน้ามองเพื่อนสาวที่สวมชุดเดรสกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีฟ้าและมีเข็มขัดหนังพร้อมซองเก็บมีดคาดไว้ที่ขา ผมสีทองสว่างของเธอก็ถูกรวบตึงเป็นหางม้าสวยงาม ดูทะมัดทะแมง เสื้อคลุมรึก็สวมใส่ได้พอดีตัว

เทียบกับเซเลียที่สวมเพียงกระโปรงสั้นเหนือเข่ากับเสื้อยืดคอเต่าง่ายๆ ดูดรอปลงอย่างเทียบชั้นไม่ได้เลย

“ชุดของฉันมันใหญ่ไปน่ะ”

“เธอนี่มันเตี้ยไม่ยอมโตจริงๆเล้ย”

เสียงคีระดังมาจากข้างหลังพร้อมกับมะเหงกน้อยๆสับลงกลางกระหม่อมเซเลียพอหยอกๆ

คีระก็แต่งตัวเนี้ยบใช่ย่อย เสื้อเชิ้ตสีดำเก็บชายเสื้อเข้าข้างในกับกางเกงสแล็ครองเท้าบูทหนังสีดำ เสื้อคลุมถูกวางพาดแขนง่ายๆแต่กลับดูดีใช่เล่น ไม่ต่างจากโลเวลกับจาเลนที่มีสไตล์การแต่งตัวคล้ายๆกัน ต่างกันแค่สีเสื้อและเครื่องประดับเล็กน้อย ทุกคนสมบูรณ์แบบ ยกเว้นเซเลีย

“ชิ ใช่สิ ฉันมันเตี้ย”

“โอ๋ๆๆ กอดๆน้า”

ไรรีย์เข้ามากอดเซเลียปลอบใจ เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นรับยามเช้าของวันแรกของการเรียน

“อรุณสวัสดิ์ ลูกศิษย์ที่น่ารัก”

เสียงทุ้มดังก้องห้องโถงมาพร้อมกับบุรุษร่างสูงใหญ่แต่งตัวเซอร์ๆแค่เสื้อเชิ้ตแขนยาวปล่อยชายด้านนอกและกางเกงยีนยับๆ ชุดคลุมของอาจารย์ที่แตกต่างจากนักเรียนตรงที่มีเครื่องประดับเยอะกว่าและมีสีทองขลิบเป็นริ้วที่ปลายแขน

“ครูไรเกอร์ อรุณสวัสดิ์ครับ”

“มัวทำอะไรอยู่ ไม่รีบทานมื้อเช้าเดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก แล้วอะไรละนั่น เซเลีย ทำไมชุดเป็นแบบนั้น”

ไรเกอร์โฟกัสมาที่เซเลียก่อนจะชี้นิ้วมาต่อหน้าและตวัดไปมาสองสามที

พรึ่บ!

จากชุดรุ่มร่ามได้ถูกเวทมนตร์จัดแจงใหม่ทั้งตัว เข้ารูปและดูสง่าขึ้นมาภายในไม่กี่นาที

“ว้าว!!”

“เอาล่ะ ไปที่ห้องอาหารกันได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะประกาศให้พวกเธอรู้กันอีก”

ภายในห้องอาหาร มื้อเช้าที่ถูกจัดขึ้นมาง่ายๆตามแต่ความเคยชินของแต่ละคน เซเลียกับคีระที่คุ้นชินกับอาหารอุ่นร้อน แค่ดื่มนมกับน้ำผึ้งก็พอ และคนที่จัดการเรื่องอาหารก็คือคีระ

“เอานี่”

“ขอบคุณ”

ทุกการกระทำของคีระถูกมองด้วยสายตาแง่งอนจากใครบางคนจนชายหนุ่มถอนหายใจและอุ่นนมเพิ่มให้อีกแก้ว

“นี่ของเธอ”

ไรรีย์ไม่พูดอะไรและยกแก้วนมอุ่นๆขึ้นดื่มไปเงียบๆ ในขณะที่โลเวลกับจาเลนก็กินขนมปังกับผลไม้เพียงเล็กน้อยตามความเคยชิน

และในระหว่างที่ทุกคนกำลังจัดการกับอาหารมื้อเช้าของตัวเอง ไรเกอร์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็ลุกขึ้น

“เอาล่ะ พวกเธอจะมีเพื่อนเพิ่มอีกสองคน เข้ามา”

ไรเกอร์ประกาศขึ้นกลางโต๊ะอาหารเช้า ก่อนที่จะมีร่างเด็กหนุ่มสาวเดินเข้ามาในห้อง

คนแรกเป็นเด็กหนุ่มร่างสูง ผมสีบรอนด์สว่างกับดวงตาสีฟ้า หน้าตาละอ่อนและมีรอยยิ้มจางๆประดับบนใบหน้า และอีกคนคือเด็กสาวที่นอกจากเส้นผมสีดำดั่งขนกายาวปรกสะโพกแล้ว เธอยังมีผิวที่ขาวอมชมพูและหน้าตาที่เย็นชา

“ เมื่อวานพวกเขาสองคนประสบอุบัติเหตุระหว่างเดินทางมาที่นี่ ทำให้ยังไม่ได้รู้จักกันสินะ เอ้า แนะนำตัวซะสิ”

“สวัสดีครับ บรุ๊ค ชารอยด์ จากมาลาไคลน์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“เลล่า บลัด ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“ต่อไปนี้บรุ๊คกับเลล่าจะอยู่ทีมเดียวกับพวกเรา ขอให้เป็นการเรียนที่ราบรื่น จบการประกาศข่าว แล้วเจอกันลูกศิษย์ที่น่ารัก”

ดูไรเกอร์จะไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยสักอย่าง ครูหนุ่มคว้าขนมปังแค่แผ่นเดียวคาบไว้บนปากก่อนจะเดินออกจากห้องอาหาร

“เลล่ามานั่งกับฉันสิจ๊ะ”

เซเลียลุกขึ้นยืนผายมือให้หญิงสาวที่ยังเงียบกริบ ดูเหมือนเลล่าจะจำเซเลียไม่ได้แล้ว

“เธอคือ”

“เราเจอกันเมื่อคืนไง”

เซเลียพูดออกไปอย่างใสซื่อ และเป็นคีระเองก็หันขวับมามอง

“เมื่อคืนเธอไปไหนมา”

“หืม ออกไปเดินเล่นหน้าหอพักมาน่ะ ครูไรเกอร์ก็เลยให้ฉันพาเลล่ามาที่ห้องพัก”

“ออกไปข้างนอก กลางดึกเนี่ยนะ”

“ก็….”

“อย่าให้มีอีกเป็นครั้งที่สอง”

คีระเริ่มขมวดคิ้วมองเซเลียอย่างไม่พอใจ

“ห้ามไปไหนลำพังโดยไม่มีฉันไปด้วย เข้าใจรึยัง”

“จ้าๆๆ”

“ฮึ! นายเป็นผู้ปกครองของเซเลียรึไง”

ไรรีย์แทรกขึ้นมาอย่างหมั่นไส้

ปั่ก!

แก้วเปล่ากระแทกลงบนโต๊ะอาหารเสียงดังพอที่จะให้ทุกคนเงียบและมองมาที่คีระ

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัว”

คีระกระชากชุดคลุมนักเรียนและเดินออกจากห้องอาหารไปเงียบๆ

“เป็นอะไรของเขา”

“เอาน่า…เซเลีย ต่อไปก็อย่าออกไปข้างนอกกลางดึกแบบนั้นอีกนะ ถึงที่นี่จะเป็นฟีนิกส์ แต่อันตรายก็อยู่รอบด้าน ถ้าเจอสัตว์เทพดุร้ายเข้าอาจเป็นอันตรายก็ได้”

“ขะ เข้าใจแล้ว”

วันแรกของนักเรียนเวทมนตร์ชั้นฝึกหัดคือการเข้าปฐมนิเทศ ไม่มีอะไรนอกจากฟังอาจารย์พล่ามเรื่องประวัติศาสตร์ตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ยันอนาคต แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงครึ่งค่อนวัน

“ฮ้า!!!! น่าเบื่อชะมัดเลย นึกว่าจะได้ฝึกสนามจริงเร็วๆซะอีก”

ไรรีย์ผู้ไม่เคยอดทนกับอะไรได้นานโพล่งออกมาคนแรกหลังจากเดินออกมาจากห้องประชุมใหญ่

“เห็นว่าคาบบ่ายจะเป็นการแบ่งสายการต่อสู้ แต่ละคนจะถูกแบ่งกลุ่มออกไปตามพลังเวทเฉพาะบุคคล”

โลเวลมองแผ่นพับที่อาจารย์แจกให้พร้อมกับอ่านรายละเอียดให้พวกเพื่อนๆที่กำลังบิดกายคลายเมื่อยกันอยู่

“กลุ่มเราอาจจะถูกแยกกันไปฝึกตามสายเวทมนตร์ของตัวเอง”

“ที่จริงฉันเองก็อยากจับคู่กับเซเลียมากกว่า”

ไรรีย์โพล่งออกมาพร้อมกับเอียงตัวซบอิงเซเลียราวกับลูกแมวอ้อนเจ้าของ

เซเลียไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มแห้ง เวทมนตร์เฉพาะตัวเหรอ เธอมีซะที่ไหนล่ะ

จะบอกว่าโชคดีหรือเปล่านะที่เซเลียถูกจัดให้มาอยู่ด้วยกันกับคีระ และอาจารย์ที่ฝึกสอนคราวนี้ก็คือไรเกอร์

สนามประลองก็คือทุ่งร้างหลังโรงเรียนที่เต็มไปด้วยดินโคลนและตอไม้แห้งหักโค่น

“ขอบอกเอาไว้ก่อนนะ ถึงฉันจะเป็นอาจารย์ปกครอง แต่ตอนนี้ฉันก็คือผู้ฝึกสอนวิชาร้ายกาจของพวกเธอ เตรียมใจไว้ให้ดี การฝึกครั้งนี้จะไม่มีการออมมือ และเป็นไปได้ว่าอาจจะมีคนเสียอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งไปก็ได้”

“พูดซะน่ากลัว แต่นี่มันการเรียนนะ”

นักเรียนคนหนึ่งพูดเบาๆกับเพื่อนข้างๆที่พยักหน้าเหมือนจะเห็นด้วย แต่เพียงเสี้ยวนาทีที่พูดจบสัตว์ป่าหลายสิบตัวก็กระโจนเข้ามาจู่โจมกลุ่มนักเรียนทันที

กรรรร!!!

“กรี๊ดดดดด!!!!”

“อะไรเนี่ย”

“บทที่หนึ่ง เริ่มได้”

แล้วสมรภูมิระหว่างนักเรียนกับสัตว์ร้ายก็เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางทุ่งร้างที่กลายเป็นสนามฝึกสุดหฤโหด

“มันเกินไปไหมเนี่ยสำหรับเด็กใหม่”

เซเลียใช้วิชาจัดการสัตว์ร้ายจำเพาะที่น็อกส์เคยสอนให้จัดการกับหมาป่าที่พุ่งเข้ามา

หนึ่งตัว สองตัว และต่อด้วยตัวที่สามในเวลาไม่กี่นาที

ตุ้บ!

ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาของไรเกอร์ เขามองเด็กสาวที่ใช้เพียงมือเปล่าจัดการกับสัตว์ร้ายตรงหน้า เธอไร้อาวุธและไร้ซึ่งจิตสัมผัสของพลังใดๆ

“ไม่มีพลังแต่ก็ยังใช้ทักษะได้ดีเยี่ยมเลยนี่นา”

รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอาจารย์หนุ่มโดยไม่มีใครสังเกต

ตุ้บ!

สัตว์ร้ายตัวสุดท้ายล้มลงพร้อมกับนักเรียนที่สภาพสะบักสะบอม บ้างก็สลบไสลล้มกองไปคลุกอยู่กับโคลน

แปะๆ

“เอาล่ะ ดูท่าเราจะมีผู้ไปต่อแค่สองคนเท่านั้นสินะ เซเลีย  คีระ เดินออกมา ที่เหลือกลับไปฝึกฝนให้หนักกว่านี้ ถ้าพวกเธอยังเอาชนะสัตว์ร้ายในทุ่งร้างนี้ไม่ได้ก็จะไม่ได้เลื่อนขั้นไปเรียนบทต่อไป เข้าใจไหม”

“ครับ/ค่ะ”

“พวกเราผ่านการทดสอบแล้วใช่ไหมคะครู”

เซเลียถามตาใส มองเพื่อนๆที่ทั้งแบกทั้งหามกันกลับปราสาท

ไรเกอร์หันมายิ้มให้กับเธอ ก่อนที่ฝ่ามือข้างหนึ่งจะสวนเข้ามาอัดร่างของเซเลียจนกระเด็นขึ้นกลางอากาศ

ฟึ่บ!

ผลั๊วะ!!!

“บทเรียนที่สอง เริ่มได้”