Laurel ภาค เสียงเพรียกหาจากดินแดนที่ถูกลืม

ต้องเก่งขึ้น

ไม่ว่ายังไงก็ต้องเก่งขึ้นให้ได้

ความตั้งใจมันคอยกวนใจจนนอนไม่หลับ ทำให้เซเลียต้องดีดตัวลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืดและออกวิ่งเพื่อระบายความอึดอัด

“แฮ่กๆๆ”

นานแล้วที่ไม่ได้ออกวิ่งนานขนาดนี้ ตั้งแต่มาที่ฟีนิกส์ คิดถึงตอนที่อยู่หมู่บ้านมายา ทุกวันเซเลียต้องออกไปวิ่งเล่นบนเขาเป็นเพื่อนเจ้าเด็กกำพร้าแห่งคะยา แถมการวิ่งเล่นก็ไม่ใช่การวิ่งเหยาะๆ ในพื้นที่ราบแบบนี้เสียด้วยสิ เสร็จแล้วก็ต้องมาฝึกความแข็งแกร่งกับลุงที่ลานหน้าบ้าน ทุกวันเซเลียต้องฝึกแล้วก็ฝึก ซึ่งมันก็ไม่แปลกเลยถ้าเซเลียจะมีพละกำลังที่ล้มสัตว์เทพตัวใหญ่ได้โดยปราศจากเวทมนตร์ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เซเลียพอใจเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เพราะเซเลียใช้เวทมนตร์ไม่เป็นเหมือนคนอื่นๆ ถึงจะได้รับการฝึกจากครูแอนนาแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะก้าวหน้าเลย

เพราะอะไรกันนะ หรือว่าเธอจะไร้เวทมนตร์จริงๆ

พรึ่บ!

“อะ!!!”

จู่ๆ ก็มีบางอย่างตัดหน้าไปจนเซเลียต้องเบรกกะทันหัน ลมพัดกระโชกนำพากิ่งไม้ใบหญ้ารอบๆ ปลิดปลิวเข้ามาจนต้องยกแขนตั้งการ์ด

“อะไรกันเนี่ย นกเหรอ”

ท่าทางจะเป็นนกตัวใหญ่น่าดูเลยนะเนี่ย

“ใช่ซะที่ไหนกันเล่า ยายเด็กซื่อบื้อ”

“หา? ฮะ! อาราโก ไม่เจอกันนานเลย”

ร่างสิงโตสีทองเยื้องย่างออกมาจากชายป่ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเซเลีย ดวงตาสีทองของสัตว์เทพยังคงมองมาที่เซเลียอย่างประเมินค่าเหมือนเดิม

“อะไรที่ทำให้เจ้าออกมาจากหอพักตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้กัน”

“แค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”

“ฮึ! รู้รึเปล่าว่ามันอันตรายแค่ไหนที่ออกมาข้างนอกตอนนี้คนเดียว ถึงจะเป็นฟีนิกส์แต่อันตรายมันก็มีอยู่รอบด้านยิ่งกว่าโลกข้างนอกที่เจ้ารู้จักอีกนะ จะบอกให้”

“ฉันรู้ เมื่อคืน รีรีลก็บอกฉันเหมือนกัน”

“นางเด็กเฝ้าหอคอยนั่นน่ะเหรอ”

“รู้จักเหรอ”

“อา”

“พอได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอแล้วฉันก็รู้สึกได้ว่าตัวเองจะเอาแต่พึ่งพาคนอื่นตลอดไปไม่ได้ ฉันต้องเก่งขึ้นและปกป้องตัวเองให้ได้”

“ความเก่งกาจไม่ได้แปลว่าเจ้าจะอยู่รอดปลอดภัยไปตลอดหรอกนะ เจ้านี่มันอ่อนต่อโลกจริงๆ”

“หา? นี่ฉันกำลังพยายามอยู่นะ จะให้กำลังใจกันหน่อยไม่ได้รึไง”

“ไม่ล่ะ ข้าไม่ได้ว่างมาเล่นขายของกับเจ้า”

“หืม? อย่าบอกนะว่ากำลังไล่ตามเจ้าตัวที่ผ่านไปเมื่อกี้”

“รู้รึว่ามันคืออะไร”

“ไม่รู้”

“ฮึ! เด็กหนอเด็ก กลับเข้าไปในหอพักของเจ้าซะ และอย่าออกมาเพ่นพ่านอีกจนกว่าฟ้าจะสาง ไม่อย่างนั้นข้าไม่รับรองความปลอดภัยของเจ้า”

พูดจบราชสีห์ทองคำก็เดินอาดๆ ผ่านหน้าเซเลียไปยังทิศทางที่เจ้าสิ่งปริศนาพุ่งตัวผ่านไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

หมับ!

“อ๊าก! กล้าดียังไงมาดึงขนของข้าเนี่ย!”

“ฉันไปด้วยนะ”

“ว่าไงนะ”

มือข้างหนึ่งของเซเลียคว้าขนแผงคอของอาราโกเอาไว้พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์

อะไรที่ทำให้เธออยากรู้อยากเห็นเสียขนาดนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าจู่ๆ ร่างกายมันก็เคลื่อนไหวไปเองซะงั้น

“ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องเข้ามายุ่ง อะ!”

“ฉันรู้สึกแปลกๆ น่ะ”

“ชิ! เอาเถอะ ถ้าเห็นท่าไม่ดีข้าจะส่งตัวเจ้ากลับทันทีโดยไม่มีข้อแม้”

“อื้ม”

อาราโกสัมผัสได้ถึงแรงกระตุ้นบางอย่างจากเซเลีย แต่ก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร รู้แค่เพียงว่ามันเป็นพลังขั้วเดียวกับเจ้าสิ่งปริศนาที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่

ร่องรอยของมันมุ่งตรงไปยังหอคอยสีดำ ที่พำนักของเสาหลักทั้งห้า

และเมื่อมาถึงสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นตรงหน้า

ร่างวิญญาณของรีรีลกอดเข่าซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของโถงทางเดินด้วยอาการสั่นกลัว

“รีรีล”

“อะ!”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”

เซเลียวิ่งเหยาะๆ เข้าไปหาวิญญาณติดที่ ที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่มุมทางเดิน แต่เสียงตะคอกก็ดังขึ้นมาก่อนที่จะก้าวไปถึง

“อย่าเข้ามานะ!”

“อ๊ะ!”

“อันตราย!”

ครือออออออออออ!!!!

บางอย่างพุ่งเข้ามาหาเซเลีย หากแต่อาราโกกระชากคอเสื้อของเด็กสาวจากด้านหลังและเหวี่ยงออกจากทิศทางอันตรายนั้นได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด

ตุบ!

ร่างของเซเลียถูกปล่อยลงบนพื้นอย่างไม่มีการทะนุถนอมใดๆ ก่อนที่ร่างใหญ่โตของราชสีห์ทองคำจะเข้ามายืนตรงหน้ากั้นกลางระหว่างเธอและสิ่งเร้นลับอัปมงคงตรงหน้า

“เผยตัวตนของเจ้าออกมาซะ”

อาราโกขู่คำราม แต่สิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีเทาขาดรุ่งริ่งนั้นยังคงนิ่งเงียบและเอียงคอเหมือนไม่รับรู้สิ่งใด เซเลียมองเห็น ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมนั้น ถึงจะไม่ชัดเจนแต่มันให้ความรู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

และฉับพลันมันก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่มีจังหวะ อาราโกกระทืบเท้าจนพื้นสั่นสะเทือนและเกิดเป็นปราการหินขึ้นมาต่อหน้า แต่เจ้าสิ่งอัปมงคงนั้นก็พุ่งผ่านข้ามปราการเข้ามาอย่างง่ายดาย ราชสีห์ทองคำส่งพลังทำลายล้างจากปากเข้าโจมตีมันจนไหม้กลายเป็นจุณร่างลงสู่พื้น

ตุ้บ!

ไฟสีทองมอดไหม้ร่างตรงหน้าอย่างไรปรานี มันดิ้นทุรนทุรายคลานออกมา ซึ่งงตอนนั้นเองเซเลียถึงได้เห็นชัดๆ ว่าสิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมคืออะไรกันแน่

มันมีเพียงโครงกระดูก รูปร่างเหมือนคนแต่สูงใหญ่และมีเขาเหมือนกวาง ตามร่างกายของมันเต็มไปด้วยกิ่งก้านคล้ายกับกิ่งไม้งอกออกมาทั่วทั้งร่าง

“นะ นั่นตัวอะไร”

“พวกอสูรทมิฬ”

อาราโกขู่คำราม พวกมันมีมากกว่าหนึ่งตนกำลังคืบคลานเข้ามา มันทำให้เซเลียรู้สึกกลัวขึ้นมา

“เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าจะกลัว”

“ทำไงดี พวกมันคงไม่เที่ยวไปอาละวาดข้างนอกหรอกนะ”

“ห่วงตัวเองดีกว่าไหมยายเด็กน้อย ขึ้นมาบนหลังข้า เร็ว”

เซเลียทำตามที่ราชสีห์ทองคำบอก

“ดูให้ดี ยายเด็กอ่อนหัด วิธีใช้เวทมนตร์ที่สมบูรณ์แบบ”

“หา?”

จะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ไม่วายถูกแขวะอยู่เรื่อย เซเลียนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ

อย่าให้เก่งขึ้นละกัน

ในขณะที่ตกอยู่ในห้วงความคิด อาราโกก็กระทืบเท้าแรงๆ กำแพงและพื้นกรวดกลายเป็นหอกงอกออกมาทิ่มแทงทะลุร่างของอสูรทมิฬ ตรึงพวกมันให้อยู่กับที่

ฉึกๆๆๆ!!!

พวกมันไม่มีเสียงร้องโหยหวน และยังเคลื่อนไหวร่างกายดิ้นรนให้หลุดจากหนามแหลมที่อาราโกสร้างขึ้น ถึงแม้ว่าร่างกายของพวกมันจะฉีกขาดไปมากแค่ไหนก็ตาม

เป็นภาพที่น่าสะอิดสะเอียนจริงๆ

“อาราโก”

“จับแน่นๆ”

พูดจบอาราโกก็กระโดดหลบเคียวแหลมคมที่พุ่งมาจากด้านข้าง และพุ่งทะยานออกไปยังลานหญ้าด้านนอกโถงทางเดินของปราสาท ล่อให้พวกมันตามออกมาให้ห่างจากปราสาท

เซเลียจับขนสีทองด้วยสองมือ ในขณะที่ก้มหลบกิ่งไม้สองข้างทางที่อาราโกวิ่งฝ่าเข้าไป พวกอสูรทมิฬตามมาจริงๆ ด้วย พวกมันสามารถทะลุทะลวงทุกอย่างที่ขวางทางและไม่มีความเจ็บปวดแม้ร่างกายจะขาดรุ่งริ่งไปมากขนาดไหนก็ตาม เหมือนกับว่า

“หุ่นเชิด”

“โอ้ ฉลาดเหมือนกันนี่”

จริงเหรอเนี่ย พวกมันคือหุ่นเชิด และมีใครบางคนกำลังบังคับพวกมันอยู่ที่ไหนสักแห่ง

“อย่าบอกนะว่าจะไปหาคนที่ควบคุมพวกมันน่ะ”

“ก็ใช่น่ะสิ จับแน่นๆ ล่ะ”

พูดจบอาราโกก็พุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความเร็วขึ้นจนเซเลียต้องหมอบต่ำลงจนใบหน้าแนบกับขนสีทองบนแผ่นหลังกำยำตรงหน้า

พลุ่บ!

ซ่า!!!!

ร่างของราชสีห์ทองคำโผล่พ้นออกมาจากแนวป่าทึบและหยุดอยู่ที่เนินหญ้าด้านหลังปราสาท มันไกลจากปราสาทพอตัวและยังเต็มไปด้วยม่านหมอกปกคลุมหนาแน่นเหมือนเดิม

ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงสิ่งเคลื่อนไหวได้ชัดเจน เซเลียผ่อนลมหายใจให้นิ่งและหลับตาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

เสียงกุกกักของโครงกระดูกดังอยู่ไกลๆ และกำลังใกล้เข้ามา แต่ว่าท่ามกลางเสียงของพวกอสูรทมิฬที่กำลังเคลื่อนไหวยังมีอีกเสียงหนึ่งที่ดังแทรกเข้ามา มันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

เสียงเหมือนเส้นด้าย

ฟิ้ว.........

ฟึ่บ!.......

ต้องใช่แน่ๆ คนที่ชักใยพวกอสูรทมิฬอยู่ในที่ที่ลับตาคน

“เจอแล้ว ทางนั้น!”

“ฮ่า! จัดไป”

ตึงงงงงง!!!!!

อาราโกหัวเราะชอบใจพร้อมกระทืบเท้าสร้างแรงแผ่นดินไหวขึ้นมา แรงสั่นสะเทือนปัดเป่าทุกอย่างออกไปเป็นวงกว้างไม่เว้นแม้แต่ม่านหมอกที่ปกคลุมอยู่หนาแน่น และไม่นานก็ทำให้พบกับตัวต้นเหตุที่ว่าจริงๆ

“เจอตัวจนได้ ซ่อนตัวอยู่ไม่ต่างจากหนูสกปรกเลยนะแก”

“อ่ะ!”

คนแคระ!

แถมยังเป็คนแคระสูงอายุพอตัว ผิวหนังตะปุ่มตะป่ำเต็มไปด้วยกละ นิ้วทั้งสิบแต่งแต้มด้วยเล็บยาวงองุ้มเข้าหากันเหมือนสัตว์ป่า ใบหน้าถูกผ้าขี้ริ้วพันรอบและมีฮู้ดคลุมเอาไว้ทั้งตัว

หลักฐานเต็มสองตาว่าเขาคือคนควบคุมอสูรทมิฬคือไม้ไผ่กับเส้นด้ายที่โยงใยกันนับสิบเส้นที่อยู่ในมือของเขา

“ไม่ได้เจอกันนานนะ ซูลู ยังใช้วิธีลอบกัดเหมือนเดิม”

“ฮี่ๆๆ เจ้าเองก็ยังโผงผางเหมือนเดิม”

“ชิ! หนีออกมาจากคุกในนรกได้แล้วเหรอ ร้อยปีที่นั่นคงไม่ได้ทำให้เจ้าสำเหนียกเลยสินะ”

“ชิๆๆๆ พูดดีไปเถอะ เจ้าก็รู้ว่าข้าเก่งขึ้นขนาดไหน”

“จะยังไงก็เถอะ มีธุระอะไรถึงได้มาที่นี่”

“ฮึ! เอาไว้ข้าจะบอกตอนที่จะเชือดคอเจ้าก็แล้วกัน”

พูดจบอสูรทมิฬก็พุ่งออกมาจากแนวป่าตรงเข้ามาขย้ำราชสีห์ทองคำ อาราโกกระโดดหลบได้แต่เซเลียก็พลาดท่าถูกกรุงเล็บของอสูรทมิฬเกี่ยวชายเสื้อจนตกจากหลังสัตว์เทพสีทอง

“อ๊ะ!”

พลั่ก!

“แย่ล่ะสิ”

“ฮี่ๆๆ จัดการเชือดคอมันซะ”

สิ้นเสียงซูลู อสูรทมิฬก็เงื้อแขนของมันที่โค้งงอเหมือนเคียวขึ้นสูงและตวัดกลับมาหมายจะสะบั้นคอเซเลียให้ขาดเสียตรงนั้น แต่ว่าการเคลื่อนไหวของพวกมันช้ากว่าเซเลียนิดหน่อย

ฟึ่บ!

เด็กสาวกระโดดหลบเคียวแหลมที่พุ่งเข้ามาได้อย่างเฉียดฉิวและสวนกลับด้วยลูกเตะพลังช้างสารอย่างไม่ปรานี

ผลัวะ!

เคร้ง!

โครม!!!!

“อะไรกัน!”

“ดูถูกกันมากไปแล้ว คิดว่าฉันจะยอมให้พวกแกเล่นอยู่ฝ่ายเดียวรึไง”

“นางเด็กน้อยไม่เจียมตัว”

ซูลูขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างน่าเกลียดและบังอสูรทมิฬทุกตนเข้ามาโจมตีเซเลียอย่างอิสระ

เด็กสาวหลบแล้วก็หลบ ถึงจะใช้กำลังมหาศาลตอบโต้ไปแต่พวกมันก็ยังลุกขึ้นมาโจมตีเธอได้อีก

“แฮ่กๆๆ”

และเซเลียก็เริ่มจะหมดแรงไปตามระเบียบ

“แฮ่กๆๆ ไม่สิ มันต้องไม่เป็นอย่างนี้”

เด็กสาวคุกเข่าหอบหายใจอยู่ท่ามกลางอสูรทมิฬ อาราโกเข้าปะทะกับซูลูและไล่ตามซูลูเข้าไปในป่า ไม่ว่างพอจะมาช่วยเธอได้

ครือออออ.....

อสูรทมิฬที่ไม่มีเส้นใยชักจูงเคลื่อนไหวได้อิสระและกำลังคืบคลานเข้ามาจะหั่นร่างของเซเลียเป็นท่อนๆ

กร้วม!

“กรี๊ดดดดดดด!!!!”

หนึ่งในอสูรทมิฬกัดขาข้างหนึ่งของเธอลึกเข้าถึงกระดูก สร้างความเจ็บปวดจนแทบขาดสติ และอีกหนึ่งตนก็ใช้แขนของมันที่แหลมคมแทงเข้าที่หัวไหล่ของเธออีกครั้ง

ฉึก!

“อั่ก!”

เซเลียหมดแรงล้มลงหอบหายใจ

หรือว่าที่นี่จะเป็นที่ฝังศพของเธอกันนะ

ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น

คนอ่อนแอที่แม้แต่เวทมนตร์ง่ายๆ ยังใช้ไม่เป็น อาจจะสมควรแล้วก็ได้ถ้าจะถูกปีศาจฆ่าตาย

เจ็บใจ.....

เจ็บใจ...........

เซเลียเอ๋ยเซเลีย แม้แต่ตัวเองยังปกป้องไม่ได้แล้วยังคิดจะไปปกป้องใครเขาได้

“อึก! ไม่ ฉันจะไม่ยอมกลายเป็นอาหารของพวกแกหรอก พวกโสโครก!”

ตึกตักๆๆๆๆ .....

เสียงหัวใจเต้นแรงผิดแปลกไปจากเดิม มันไม่ใช่ความกลัวแต่เหมือนกับว่ามีบางอย่างในตัวกำลังจะระเบิดออกมายังไงอย่างนั้น

“เฮือก!”

ตึงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!

กร๊าสสสสสสสสสสสสสส!!!!!

เสียงกรีดร้องของอสูรทมิฬดังก้องจนแสบแก้วหูก่อนที่ร่างของพวกมันจะบิดงอและฉีกกระชากออกจากกันราวกับมีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นกำลังบดขยี้ร่างของพวกมันอยู่

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องนั้นเซเลียได้ยินเสียงกึกก้องเหมือนเสียงระฆัง แต่มันเบาบางและอื้ออึงจนจับทิศทางไม่ถูก

ตาสองข้างมองร่างของอสูรทมิฬกำลังถูกบดขยี้และกลายเป็นฝุ่นผงปลิวว่อนอยู่กลางอากาศ ก่อนที่โลกทั้งใบของเซเลียจะหมุนเคว้างและมืดลง

ตุ้บ!

…………………………….

ลูกรัก..........

เสียงใครน่ะ

เซเลีย...........

พ่อเหรอ............ แต่ใครคือพ่อของเซเลียล่ะ ตั้งแต่จำความได้ก็มีแต่ลุงน็อกส์เท่านั้นที่เลี้ยงดูเซเลียมา

ลูกรัก ในที่สุดก็ตามหาเจ้าพบเสียที.........

ข้าจะตามหาเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน........

จงมีชีวิต แล้วข้าจะตามหาเจ้า........เซเลีย.......

“เฮือก!”

เซเลียสะดุ้งเฮือกใหญ่เหมือนมีใครกระชากขึ้นมาจากก้นทะเลโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ

“แฮ่กๆๆๆ .......”

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็พบกับเพดานสีขาว พร้อมกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่อบอวลไปทั้งห้อง

แปลบ!

“อึก!”

ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั้งร่างเมื่อจะเอี้ยวตัว

“อย่าเพิ่งขยับตัวจะดีกว่านะ”

“คุณ....เป็นใคร”

คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงไม่ใช่คนที่เซเลียรู้จัก เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนผู้มีเส้นผมสีขาวมัดตึงเป็นหางม้าและมีผิวสีแทน ดวงตาสีทองมองเซเลียอย่างพิจารณาเหมือนกำลังประเมินอาการของเธอทางอ้อม

“พิษของอสูรทมิฬทำลายเส้นประสาทไปบางส่วน แต่ก็ยังดีที่มันไม่ได้ทำลายจุดสำคัญก่อนที่เธอจะถูกส่งมาถึงมือฉัน”

เซเลียฟังคนตรงหน้าอธิบายยาวเหยียด แต่ไม่ทันจะได้ถามอะไรอีกแอนนาก็เดินเข้ามาสมทบ

“รู้สึกเป็นไง”

“ครูแอนนา....หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“นักเวทที่ลาดตระเวนพบเธอหมดสติอยู่ด้านหลังของปราสาทน่ะ ก็เลยพาเธอมาส่งที่หอคอยนี่”

“หนูหมดสติอยู่เหรอ........”

“จำไม่ได้เหรอ”

“เหมือนกับฝันไปเลยค่ะ พวกอสูรทมิฬเล่นงานหนู จากนั้นพวกมันก็ถูกอะไรบางอย่างทำลายจนกลายเป็นขี้เถ้าต่อหน้าต่อตาหนู”

เซเลียพยายามปะติดปะต่อทุกอย่างเท่าที่จำได้ แต่สุดท้ายก็ยังหาคำตอบไม่ได้เลยว่าเจ้าสิ่งที่ทำให้อสูรทมิฬพวกนั้นกลายเป็นขี้เถ้าคืออะไรกันแน่

“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพักฟื้น นี่คืออารยัน (อาระยัน) หนึ่งในเสาหลักทั้งห้าของฟีนิกส์ เป็นคนที่ถอนพิษของอสูรทมิฬให้กับเธอ”

“ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าร่องรอยของอสูรทมิฬจะหายไปจากตัวเธอเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นระหว่างนี้อย่าเพิ่งใช้เวทมนตร์จะดีกว่า”

“เด็กคนนี้ใช้เวทมนตร์ไม่ได้ อารยัน”

แอนนาโพล่งออกมา หากแต่คนที่ฟังดูเหมือนจะไม่เชื่อในคำพูดนั้นเสียเท่าไหร่ อารยันมองแอนนาก่อนจะหันกลับมามองเซเลีย เหมือนเธอต้องการจะเปิดปากพูดบางอย่างแต่สุดท้ายก็เงียบและเดินออกจากห้องไป

เซเลียได้แต่นอนนิ่ง ขยับตัวเล็กน้อยก็เจ็บร้าวไปทั้งร่างกาย

แอนนานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง มองเธอด้วยสายตาหลากหลายความหมาย

“อย่าบอกใครว่านั่นคือเวทมนตร์”

“เอ๊ะ”

“มันอันตรายมากถ้ามีคนรู้ว่านั่นคือเวทมนตร์ของเธอ เซเลีย”

“ครูหมายถึงอะไรคะ”

“.................”

“ครูคะ หนูไม่เข้าใจ”

แวบแรกที่เซเลียเห็นสีหน้าปั้นยากของแอนนา แต่มันก็ถูกเก็บซ่อนเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ครูสาวหลับตาปรับอารมณ์อยู่ชั่วครู่ก่อนที่เธอจะยกมือดีดนิ้ว

เปาะ!

พรึ่บ!

แบ่งแยกอาณาเขตอย่างสมบูรณ์แบบ

ไม่มีใครได้ยินและเข้ามาในนี้ได้หากไม่ได้รับอนุญาต

และเมื่อเห็นว่าทุกอย่างปลอดภัยครูสาวก็มองมาที่เซเลียตรงๆ

“พลังที่บดขยี้พวกอสูรทมิฬ คือพลังจากโล่สีทอง และคนที่ใช้มันก็คือเธอ เซเลีย”

“อะไรนะ”

“ครูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฟีนิกส์ถึงได้ยอมรับเธอเข้ามา แต่ว่า เวทมนตร์ที่ไม่อาจควบคุมในยามที่มีสติได้ มันอันตรายแค่ไหน เธอรู้รึเปล่า”

“หนูไม่รู้ หนูแค่ไม่อยากเป็นภาระให้เพื่อนๆ ก็เท่านั้น หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโล่สีทองคืออะไร”

“มันคือ.......พลังของเทพเจ้าเซลอน”

ตึก!!!!!

อีกครั้งที่หัวใจของเซเลียกระตุกวูบราวกับกำลังตกจากที่สูง มันรุนแรงเสียจนเซเลียต้องยกมือกุมอกซ้ายเอาไว้

แอนนายังมองปฏิกิริยาของลูกศิษย์ตรงหน้า คำพูดของไรเกอร์ที่เคยบอกเธอเมื่อนานมาแล้วกำลังยืนยันสิ่งที่เธอมองเห็นอยู่ตอนนี้

 

สงครามเทพเจ้าครั้งสุดท้าย เจ้าหญิงเซเลีย ธิดาองค์เดียวของเทพเจ้าเซลอนได้ต่อสู้กับบาซิลิสก์ เกิดพลาดพลั้งและหายสาบสูญไปในสนามรบ พร้อมกับกริฟฟินดอร์ สัตว์เทพเจ้าที่เป็นทั้งพาหนะและคู่หูคนสนิทของนาง.........

บ้างก็ว่านางถูกบาซิลิสก์สาปให้เป็นหินและแตกสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน

บ้างก็ว่านางตกลงไปในหุบเหวอเวจี และบางเรื่องเล่าที่ดูจะจริงมากที่สุดก็คือ

นางถูกกริฟฟินดอร์ลักพาตัวมายังโลกมนุษย์........!!!!

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของแอนนาตอนนี้คือร่องรอยของเรื่องเล่านั้นรึเปล่านะ

...................

..................................

..................................................

ทีมภารกิจ

บึ้ม!

ปราการสูงพังทลายลงมาทับถมผู้คนที่อยู่เบื้องล่าง

เพราะการต่อสู้อันยืดยาวกินเวลาหลายวันทำให้ทุกคนเหนื่อยล้าและไม่เหลือแรงจะไปต่อได้อีก

ครึ่ก!

ก้อนหินหนักหลายสิบกิโลนับสิบก้อนถูกยกออกจนกระทั่งพบคนที่ติดอยู่ด้านใน

“เฮ้ พวกเธอโอเคไหม”

เสียงตะโกนลงมายังช่องแคบที่ถูกทับถม หากแต่คนที่ถูกก้อนหินทับแขนขาเอาไว้กลับอ่อนล้าเกินกว่าจะขานรับ

กว่าจะพาร่างของผู้บาดเจ็บออกมาได้ก็กินเวลาหลายชั่วโมง

ภารกิจเสร็จสมบูรณ์และถูกเก็บกวาดในเวลาไม่นาน

“เฮ้อ เหนื่อยตัวจะขาดอยู่แล้ว ฉันเดินกลับโรงเรียนไม่ไหวแล้ว”

ไรรีย์โอดครวญพร้อมกับร่างกายที่สวมเกราะเงินทรุดนั่งลงพิงต้นไม้ข้างทางเหมือนทหารคนอื่นๆ

เลล่ากับบรุ๊คหลับไปเรียบร้อย

“บ่นได้ทั้งวี่ทั้งวันจริงๆ เล้ย เธอนี่ เหนื่อยก็นอนพักไปสิ”

คู่กัดตลอดกาลอย่างคีระไม่วายจะแขวะสักที

“ชิ ใช่สิ ใครจะเหมือนนายกันห๊ะ! ต่อสู้สามวันสามคืนไม่รู้จักเหนื่อย อย่างกับเคยผ่านสงครามเทพเจ้ามาอย่างนั้นล่ะ”

“หึ ก็ฉันมันเก่ง”

“เหรอ”

“เฮ้อ”

เสียงถอนหายใจจากผู้ที่นั่งพักอยู่ใกล้ดังขึ้นมาแทรกให้ทั้งคู่หยุดได้ ภารกิจครั้งนี้ไม่มีโลเวลมาด้วยจึงไม่มีใครคอยห้ามทัพน้ำลายของทั้งคู่ จาเลนจึงรับบทหนักแทน

ชายหนุ่มผู้เงียบสงัดเช็ดดาบสั้นของตัวเองจนเงาวับก่อนจะเก็บมันเข้าฝักหนังเสร็จสรรพ

“เอาล่ะ เจ้าพวกตัวแสบทั้งหลายลุกขึ้นได้แล้ว”

ไรเกอร์เดินเข้ามาปรบมือให้สัญญาณเหล่าลูกศิษย์ของตัวเอง

“เราจะไปพักที่เมืองใกล้ๆ นี้ก่อนกลับฟีนิกส์ รีบลุกซะ ยานจะมาถึงชายป่าข้างหน้าอีกห้านาที เพราะฉะนั้นเราต้องวิ่ง!”

“ว่าไงน้า!!!!”

“เอ้า! เร็ว ถ้าตกยานละก็ ฉันจะปล่อยให้พวกเธอเดินหลงป่าอยู่ที่นี่แหละ”

บทจะโหดก็โหดเกิ๊น ครูนะครู

ไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามคำสั่ง ไม่อย่างนั้นคงได้ตายเป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ

“บอกไว้ก่อนนะ ฉันไม่แบกเธอหรอก”

“ใครอยากให้นายแบกมิทราบ”

“เอ้า! เกาะกลุ่มกันไว้อย่าให้คลาดสายตา วิ่ง!!!!!”

กองทัพภารกิจออกตัววิ่งสุดกำลัง และด้วยพละกำลังที่เหนือคนธรรมดา การวิ่งของพวกเขาจึงไม่ต่างจากสายลมพัดไปตามแนวต้นไม้บนเขา

ฟึ่บ!

ฟึ่บ!

ซ่า!!!!

ใช้เวลาแค่สามนาทีก็ถึงแนวชายป่า จุดนัดพบของยานที่มาถึงและกำลังลงจอดพอดี

“แฮ่กๆๆ กลับไปนะ ฉันจะแช่น้ำร้อนให้หนำใจเลย”

“แฮ่กๆๆ ....”

“อะไร หมดแรงแล้วเหรอ คุณเจ้าชาย”

“อึ่ก!”

“คีระ!”

“อั่ก!!!”

จู่ๆ คนที่ดูจะแข็งแรงที่สุดก็ล้มฮวบลงต่อหน้าต่อตาเพื่อน

ตุ้บ!

มือสองข้างพยายามดึงทึ้งเกราะเงินที่สวมอยู่ออกแต่ก็ไม่เป็นเป็นผล ร่างสูงล้มลงกลิ้งทุรนทุรายไปบนพื้นหญ้าต่อหน้าต่อตาทีมภารกิจ

“คีระ! เฮ้!!!”

“เกิดอะไรขึ้น เขาได้รับบาดเจ็บรึไง”

“จับเขาไว้”

“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!”

ทั้งจาเลนและบรุ๊คช่วยกันกดร่างทุรนทุรายของคีระเอาไว้ให้นิ่ง ก่อนที่ไรเกอร์จะถอดชุดเกราะออกและสำรวจร่างกายของลูกศิษย์ ไม่มีร่องรอยของอาการบาดเจ็บ แต่เขากลับทรมานเหมือนกำลังจิกทึ้งหัวใจตัวเองยังไงอย่างนั้น

ฉับพลัน ร่างที่ดิ้นทุรนทุรายก็กระตุกเฮือกและแน่นิ่งไปพร้อมกับท้องฟ้าครึ้มจนกลายเป็นสีดำและปล่อยเม็ดฝนลงมาเป็นสายมอบความชุ่มฉ่ำให้ผืนดินเบื้องล่าง

ครืนนนนนนน.........

แปะๆๆๆๆ .........

ซ่า...........................