SAENRAK แสนรัก [YAOI]

 

       "เอ่อ...นี่อะไรหรอครับ" ผมถามเจ้าชายพร้อมกับชี้ไปยังกองขนมเเละเครื่องดื่มมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ 

 

       "ไม่รู้สิ" เจ้าชายตอบกลับด้วยประโยคสั้นๆเเล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ 

 

       ผมรู้สึกว่า...เจ้าชายดูเเปลกไปจากเดิม? ไม่รู้สิ ดวงตาคู่คมสีดำสนิทของเขาดูไม่สงบเฉกเช่นทุกวันที่ผ่านมา 

 

       "มีอะไรงั้นหรอ" เขาละสายตาออกมาจากหนังสืออีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมยังคงจ้องมองเขาอยู่ 

 

       "วันนี้คุณดูเเปลกไปจากทุกวัน" ผมตอบกลับ มันไม่มีเหตุผลอะไรอยู่แล้วที่ผมต้องโกหกเขาว่าไม่มีอะไร ผมเล่นจ้องเขาซะขนาดนั้น เขาคงเชื่อผมหรอก

 

       "ยังไง?" เจ้าชายถามต่อ

 

       "อืม...คุณดูไม่สงบเหมือนทุกวัน เหมือนว่าตอนนี้คุณกำลังรู้สึกไม่สบอารมณ์กับอะไรสักอย่าง" ผมตอบกลับเจ้าชาย เขามองมาที่ผมนิ่งๆจนผมรู้สึกประหม่า "ผมหรือเปล่า" ชี้มาที่ตัวเอง

 

      "ไม่ใช่" เจ้าชายพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

 

      "..." ผมเงียบ

 

       "..." เขาเงียบ

 

       เจ้าชายไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน เขาหันกลับไปอ่านหนังสืออีกครั้ง ส่วนผมก็กลับมาให้ความสนใจกับสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า

 

       "เเสนรักกกกกกก โว้ว มาเช้าจังเเหะ" เพราะเสียงของรพีดังเเทรกเข้ามาในโสต ทำให้ผมละความสนใจจากกองขนมตรงหน้า ผมส่งยิ้มให้รพีพร้อมกล่าวคำทักทายเขา

 

       "สวัสดีครับ" 

 

       "โหยยยย ใครให้เนี่ย เยอะเเยะเลย"  รพีเดินเข้ามาหาผมเมื่อวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะของตัวเอง

 

       "ไม่รู้เหมือนกัน มาถึงผมก็เจอมันวางที่โต๊ะเเล้ว ทำไงดี คือผม...ไม่อยากได้" ประโยคหลังผมพูดเสียงเบา รพีมองมาที่ผมก่อนจะยกมือขึ้นมาโยกศีรษะของผมเบาๆ

 

       "เดี๋ยวจัดการให้เอง" พูดจบรพีก็หอบซองขนมมากมายเหล่านั้นออกไปนอกห้องเรียน "เห้ย! เอาขนมปะ ให้!"

 

       รพีตะโกนบอกใครสักคน เพียงไม่นานก็มีคนเดินมาเอาขนมที่รพีนำออกไป

 

       "หมดละ เห็นมะ ง่ายจะตาย" รพีพูดออกมาพร้อมกับส่งยิ้ม เขาเดินกลับมาที่โต๊ะของผมพร้อมกับถามประโยคเดิมๆที่ผมมักจะได้ยินซ้ำๆในทุกๆเช้า "กินไรยังอะ" 

 

       "เรียบร้อยเเล้วครับ รพีล่ะ" ผมถามรพีต่อ เขากำลังจะตอบเเต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อจู่ๆเจ้าชายก็ลุกขึ้นจนเกิดเสียงดังจากเก้าอี้

 

       "..." เจ้าชายกำลังจะเดินออกไปจากห้องเรียน เขาไม่พูดอะไร ซึ่งถ้าหากเป็นปกติเเล้ว ผมก็คงจะนั่งนิ่งๆไม่สนใจอะไร เเต่วันนี้มันต่างออกไป

 

       "จะไปไหนหรอครับ" ผมโพล่งถามเขา เจ้าชายชะงักเท้า เขาหันกลับมามองผมด้วยความเเปลกใจ

 

       "ห้องสมุด" ตอบกลับมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย

 

       "เอ่อ...ผมไปด้วยได้มั้ย" ผมว่าไม่ใช่เเค่เจ้าชายหรอกที่เเปลกไป ผมเองก็เเปลกไปเช่นกัน นี่มันอะไรกันเนี่ย

 

       "เเสนรัก..." รพีเรียกชื่อผมพร้อมๆกับคำตอบรับจากเจ้าชาย

 

       "อืม ไปสิ"

 

       ..

       ..

       ..

 

       ผมเดินมาห้องสมุดกับเจ้าชาย น่าเเปลกที่รพีไม่ยอมมากับผม ผมชวนเขาเเล้วหากเเต่รพีตอบปฎิเสธ

 

       “รพีไปด้วยกันมั้ยครับ”

 

       “ไม่ นายไปเถอะ”

 

      พูดจบรพีก็เดินออกไปจากห้องเรียน ไม่รู้ไปไหนของเขา เเต่ก็คง...ไม่มีอะไรหรอกมั้ง

 

       "จะดีหรอ" ระหว่างทางขึ้นบันได จู่ๆเจ้าชายก็พูดขึ้น 

 

       "หื้ม?" ผมมองหน้าเขา

 

       "รพี" เจ้าชายพูดต่อ

 

       "อ้อ...อืม ไม่รู้สิครับ เขาคงไม่อยากมามั้ง" ผมตอบกลับไป

 

       เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันต่อจนกระทั่งเข้ามาในห้องสมุด เลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ท้ายสุดของห้อง ซึ่งเป็นโต๊ะเดียวกันกับที่ผมนั่งทำการบ้านกับรพีเมื่อวาน

 

       "นายดูสนิทกับรพีนะ" เจ้าชายพูดขึ้น ในขณะที่เราสองคนกำลังเดินเลือกหนังสืออ่าน

 

       "อืม...เขานิสัยดีนะ พูดเก่ง ตลก ช่วยสอนการบ้านผม อืม...ช่วยเหลือผมหลายอย่างเลยแหละ" ผมตอบกลับเจ้าชาย เขามองมาที่ผมด้วยใบหน้านิ่งๆ "เจ้าชายเองก็นิสัยดีนะ ใจดีกับผมด้วย ถึงเเม้ว่าบางครั้งจะดูมืดมนไปบ้าง เเต่ผมว่ามันเป็นเสน่ห์ของคุณเลยนะ" ผมพูดชมเจ้าชายบ้าง เขาอาจจะไม่ต้องการก็ได้เเต่ผมเเค่อยากพูดให้ฟังเฉยๆ

 

       "หึ"

 

       "..."

 

       "ได้เเล้ว ไปรอที่โต๊ะนะ"

 

       เจ้าชายเดินออกไปจากโซนหนังสือเเล้วเหลือเพียงผมที่ยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองเเผ่นหลังที่เคลื่อนย้ายห่างออกไป

 

       "ทั้งๆที่เป็นคนยิ้มสวยเเท้ๆ...ทำไมถึงเอาเเต่ทำหน้านิ่งกันนะ"

 

       ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของเจ้าชายยังคงติดอยู่ในความทรงจำของผม เเล้วน่าจะคงอยู่ไปอีกนาน

       ..

       ..

       ..

 

       ผมเเละเจ้าชายกลับเข้ามายังห้องเรียนเเล้ว หลังจากที่เข้าเเถวเคารพธงชาติเสร็จ ในมือของผมกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งที่ไปยืมมาจากห้องสมุด

 

       "รพี" ผมเรียกรพีเมื่อเห็นเขาเดินมา

 

       "..." รพีไม่ตอบกลับเเละเดินเลยโต๊ะผมไป ผมมองตามเขา เห็นว่าเขาเดินไปทิ้งขยะ

 

       "รพีครับ" ผมเรียกเขาอีกครั้ง หากเเต่รพียังคงเมินผม

 

       เขาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเองเเล้ว หัวเราะเเละพูดคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจผมที่เรียกชื่อเขาซ้ำๆก่อนหน้านี้

      การกระทำของรพีทำให้ผมรู้สึกเเย่เเละเสียใจ ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า เขาที่มักจะเเสนดีกับผมเสมอ พอเขาทำเมินใส่ผม บอกตามตรง

 

       ผมไม่ชอบเลย

 

       เพื่อนในห้องพูดคุยกันเเละหยอกล้อกันเสียงค่อนข้างดัง คุณครูยังไม่มาเลย ผมเองก็ไม่อยากอ่านหนังสือเเล้วด้วย มันหมดอารมณ์ หันหน้าไปมองคนข้างกาย เห็นว่าเจ้าชายฟุบลงไปนอนเรียบร้อยเเล้ว 

 

       "แค่ก! เเค่ก!" 

 

       "เห้ย!!! ใครมีน้ำบ้าง! ขอน้ำหน่อย!" ผมหันกลับไปมองหน้าห้องด้วยความสนใจ

 

       "ขอน้ำหน่อย! ไอ้เต้ข้าวเหนียวติดคอ!"

 

       "ใครมีน้ำบ้าง เอามาดิ๊! เพื่อนจะตายเเล้วเนี่ย!"

 

       "เเค่ก! เเค่ก!" เสียงตะโกนดังขึ้น ทุกอย่างมันดูชุลมุนมากเมื่อเพื่อนๆต่างไปห้อมล้อมดูอาการชองเต้ ทุกอย่างเกิดขึ้นไวไปหมด

ขนาดเจ้าชายที่นอนอยู่ยังลุกขึ้นมานั่งแล้วมองเหตุการณ์

 

       ใบหน้าของเต้ขึ้นสีเเดงก่ำ มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งคอยทุบหลังให้เขา ระหว่างที่ทุกคนกำลังตกใจอยู่นั้น รพีก็วิ่งมาที่โต๊ะของผม 

 

       "รพี..."

 

       "ขอนะ"  

 

       รพีหยิบขวดน้ำหวานที่วางอยู่บนโต๊ะผมเเล้วรีบวิ่งไปให้เต้ดื่ม เขาลูบหลังเพื่อนเเล้วประคองใบหน้าเพื่อนให้ดื่มน้ำ สีหน้าฉายเเววชัดถึงความห่วงใย 

 

       "โว้ยยยย เกือบตาย!" เต้ตะโกนออกมาพร้อมกับหอบหายใจเเรงเเละถี่รัว เขามองมาที่ผม "ขอโทษนะเเสนรัก เดี๋ยวเราซื้อน้ำคืนให้นะ"

 

       "ไม่เป็นไรหรอกเต้ ผมให้" ผมตอบกลับเต้ สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่รพี ร่างสูงที่ถือขวดน้ำหวานสีเเดงสดใส 

 

       "น้ำขวดนั้นไม่ใช่ของผม"

 

       มันเป็นของคนที่เอามาให้ผมต่างหาก