SAENRAK แสนรัก [YAOI]
เขียนโดย 
DAIPS
วันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 00.39 น.
แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2560 22.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) SAENRAK แสนรัก : CHAPTER.08
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
SEANRAK แสนรัก : CHAPER.08
เรื่องโดย: ++DAIPS++
RAPEE PART
ผมรู้ว่าเเสนรักกำลังมองผมอยู่ ผมรู้ว่าเขาเรียกชื่อผมอยู่ ผมรู้ว่าเขากำลังเศร้าและมีท่าท่างที่เหงาหงอย ผมรู้...เเต่ผมเลือกที่จะเมินเขา มันอาจจะเป็นการกระทำที่ไร้ซึ่งเหตุผล เเต่เเล้วไง จริงๆผมก็ไม่ใช่คนมีเหตุผลขนาดนั้นอยู่เเล้ว เเค่พยายามที่จะเป็น เพียงเพราะผมรู้มาว่า
เเสนรักเขาชอบคนแบบนั้น
"ไอ้พี...พี..."
ฮวบ...
"เห้ย! ไอ้เต้!"
ผมหลุดออกจากภวังค์ตัวเองในทันที เมื่อเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกาย มันทรุดฮวบลงไป ใบหน้าของมันซีดเซียวไร้สีเลือด ดวงตาเเดงก่ำเเละมีน้ำตาคลอหน่วย
"เป็นไรวะ ไหวมั้ยเนี่ย" ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง ลอบสังเกตใบหน้าของมัน ไม่เหลือเเล้วเค้าโครงของไอ้เพื่อนตัวเเสบ "เดี๋ยวพาไปห้องพยาบาล" ผมไม่รอฟังคำตอบรับจากมัน พยุงตัวมันลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพื่อนๆคนอื่นมองตามเเละถามอาการของเต้
"จะพามันไปห้องพยาบาล ถ้าครูถามฝากบอกด้วยละกัน"
..
..
..
อาการของไอ้เต้รุนเเรงกว่าที่ผมคิดไว้มาก มันถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลโดยมีผมติดสอยห้อยตามมาด้วย อาการของมันที่เห็นได้ชัดเลยคือ มันปวดท้องอย่างรุนเเรง บิดตัวไปมาจนใบหน้าซีดเซียวเหยเก เหงื่อกาฬผุดขึ้นเต็มตัวจนเสื้อนักเรียนสีขาวเปียกโชก
"ใกล้ถึงโรง'บาลเเล้ว อดทนหน่อยนะ" ผมจับมือให้กำลังใจเพื่อน
รถพยาบาลเลี้ยวเข้าห้องฉุกเฉิน ไอ้เต้ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องไอซียู ผมเเละคุณครูเข้าไปไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งรออยู่หน้าปะตูเท่านั้น
"รพี ทำไมเพื่อนเธอถึงอาการหนักขนาดนี้ กินอะไรผิดสำเเดงเข้าไปหรือเปล่า"
"ไม่รู้อะครู...ตอนเช้ามันไม่ได้กินอะไรมา เเต่ก่อนเข้าคาบผมก็เห็นมันกินหมูปิ้งรองท้องไปเเล้วนะ ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรเพราะผมเห็นมันกินแบบนี้ทุกวันอยู่เเล้ว" ผมตอบคุณครูด้วยสีหน้าเครียดๆ ฉับพลันภาพของบางสิ่งก็ผุดเเล่นเข้ามา
"เเต่วันนี้มันกินข้าวละติดคอ ผมเลยเอาน้ำให้มันกิน...มันเป็นน้ำหวาน"
"ทุกอย่างก็ดูปกติดีนี่" คุณครูพูดพร้อมท่าทางขุ่นคิด ผมกำลังจะบอกเธออีกเรื่องเกี่ยวกับน้ำหวาน เเต่พยาบาลก็เรียกตัวคุณครูให้ไปคุยเรื่องเอกสารเสียก่อน ผมยังไม่ได้บอกครูเลยว่าน้ำหวานขวดนั้นน่ะ....
มันผ่านการเปิดมาเเล้ว
RAPEE PART END
..
..
..
"ฝนตกอีกเเล้ว" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ สายตามองออกไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย ตรงหน้าผมมีกองหนังสือเเละสมุดเต็มไปหมด มีทั้งของผม...เต้...เเละรพี
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
"เข้ามาได้เลยครับ" ผมตะโกนบอกคนข้างนอก หันไปมองก็เห็นว่าเป็นอิงอร ใบหน้าของเธอยังคงดูสวยเเละใจดีหากเเต่ดวงตาฉายเเววชัดถึงความกังวลใจ
"เเสนรัก เเม่มีเรื่องจะบอก พอดีที่ทำงานของเเม่เขามีการจัดประชุมที่ต่างจังหวัดร่วมกับบริษัทอื่น เเม่ต้องเดินทางคืนนี้ เอ่อ...ลูกอยู่คนเดียวได้มั้ยจ๊ะ"
"แม่จะไปกี่วันครับ" ผมถามเธอ
"สองวันจ้ะ เดินทางคืนนี้กลับอีกทีมะรืนนี้"
"ไปคืนนี้เลยหรอครับ เเต่ฝนกำลังตกนะ" ผมพูดพร้อมกับมองหน้าอิงอร เธอเองก็มีสีหน้ากังวล ผมไม่อยากให้เธอไปเลย ฝนกำลังตก เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ผมกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเธอ
"เห้อ...ผมอยู่ได้ครับ จริงๆไม่อยากให้ไปเลย ผมห่วงเเม่นะ เวลาขับรถก็ระวังด้วยนะครับ" ผมพูดอย่างจำยอม อิงอรเดินเข้ามากอดผม เราพูดคุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่อิงอรจะขอตัวไปเก็บเสื้อผ้า
ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม อาการเริ่มเย็น บานหน้าต่างยังคงเปิดค้าง กลิ่นไอฝนลอยเข้ามา ผมชอบบรรยากาศตอนที่ฝนกำลังตกนะ มันให้ความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งเย็นสบาย เศร้าหมองและว่างเปล่า
หยดน้ำกระเซ็นเข้ามายังห้องนอน ผมควรจะปิดหน้าต่างได้เเล้ว ฝนกำลังตกหนักกว่าเก่า
เเกร๊ก...
"หือ?" มีชายในชุดเสื้อกันฝนสีเเดงยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน เขาถือคันร่มสีดำทับอีกที ผมมองเขาไม่วางตา วินาทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมา เราทั้งสองได้สบตากัน
..
..
..
อิงอรพาเขาเข้ามาในบ้าน ผมลงไปชั้นล่างเพื่อไปรับเขา เเปลกใจนิดหน่อยที่เขารู้ที่อยู่บ้านของผม ใบหน้าคมมีหยดน้ำฝนเกาะพราว เขาค่อยๆถอดเสื้อกันฝนออก
"รพี..." ผมเรียกชื่ออีกฝ่าย เขายังคงมีท่าทีเมินเฉยต่อผม นั่นทำให้ผมรู้สึกสับสนว่าควรวางตัวอย่างไร
"ขอโทษที่มารบกวนนะครับ พอดีผมจะมาเอากระเป๋าที่ฝากไว้กับเเสนรัก เสร็จเเล้วก็คงจะกลับเลย" รพีพูดบอกอิงอรด้วยท่าทางนอบน้อมเเละสุภาพ อิงอรเธอส่งยิ้มให้รพีเเละบอกให้เขาขึ้นไปกับผมได้เลย
"รพี..." ผมเดินนำรพีขึ้นมายังห้องนอน รพีเดินตามมาโดยไม่พูดอะไร ผมใจเสีย
"โกรธอะไรผมหรือเปล่า พูดกับผมหน่อยนะ"
"..."
"นะครับ..."
"เห้อ" รพีถอนหายใจออกมา ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเเย่กว่าเก่า ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นเเบบนี้ ถึงเเม้ว่าผมเเละรพีเราจะพึ่งรู้จักกัน เเต่ผมค่อนข้างรู้สึกผูกพันกับเขา รพีเป็นคนที่เเสนดี เขาคอยช่วยเหลือผมในหลายๆเรื่อง ผมคงต้องรู้สึกเเย่เเน่ๆ ถ้าผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจ
"อย่าคิดมากเลย" รพีพูดกับผมพร้อมยกมือขึ้นมาโยกศีรษะของผมใบหน้าของเขาคลายความตึงเครียดลงนิดหน่อย
"ห้องนี้เเหละครับ" ผมชี้เเละเดินนำเข้าไปในห้อง "รพีจะกลับเลยงั้นหรอ เเต่ฝนกำลังตกหนักนะ คือว่า...อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะครับ" ผมพูดบอกรพี สองมือก้มลงไปหยิบกระเป๋าของรพีและเต้
"ได้หรอ" รพีถามกลับพร้อมกับยื่นมือมารับกระเป๋า
"ได้ครับ" ผมตอบกลับ
"เเม่นายจะว่ามั้ย รู้สึกเกรงใจว่ะ"
"ไม่ว่าหรอก ตามสบายเถอะครับ"
"อืม...งั้นขอรบกวนจนกว่าฝนจะหยุดตกนะ ขอบใจนายมาก" รพีพูดบอก
"ครับ"
ความเงียบเริ่มปกคลุมเราทั้งสอง ปกติรพีจะเป็นคนชวนผมคุย เเต่มาตอนนี้เขากลับเงียบเเละไม่พูดอะไร ใบหน้าคมหันไปมองยังหน้าต่างบานใสที่มองทะลุออกไปเห็นหยาดน้ำฝนโปรยปราย
เดิมทีผมไม่ใช่คนที่พูดเก่งอยู่แล้ว การที่จะชวนเขาคุยก่อนนี่เป็นอะไรที่ผมไม่ถนัดเสียเลย ทำได้เพียงนั่งเเอบมองเเละสำรวจเขาอยู่เงียบๆ
เรือนผมสีเข้มของรพีเปียกเเละยุ่งเหยิง คิ้วเรียวสวยพาดเฉียงขมวดมุ้ยเข้าหากัน ดวงตากลมโตล้อมรอบด้วยเเพขนตายาว จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีซีดเเต่ดูสุขภาพดี ถึงเเม้ว่าผมจะอยู่ใกล้เขาบ่อยๆ เเต่ผมก็ไม่เคยสังเกตเขาได้ละเอียดถี่ถ้วนเท่ากับวันนี้ เขาดูดีในตอนที่ร่างกายเปียกมากๆ ร่างกายเเข็งเเรงสมกับเป็นผู้ชายจนผมนึกอิจฉา
"..." พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเขาเปียกเเละคงจะหนาว ด้วยความเป็นห่วงผมจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูเเล้วยื่นส่งไปให้เขา
ฟึบ...
"หืม? อ้อ ใจนะ" รพียิ้มขอบคุณเเละรับไป
"เเสนรัก" เขาส่งเสียงเรียกชื่อผม หลังจากที่เงียบไปสักพัก
"ครับ" ผมขานรับ
"..." รพีไม่พูดอะไรต่อ สีหน้าเขาไม่สู้ดีนัก
ห่วง...
รพีเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า ผมไม่ได้พูดอะไรนอกจากเอื้อมมือไปจับศีรษะของเขาอย่างถือวิสาสะ เขามองมาด้วยความไม่เข้าใจ ผมไม่ตอบอะไรเพียงเเค่ส่งยิ้มอ่อนๆไปให้
"..." จับศีรษะของเขาเเนบลงกับหน้าท้องแบนราบ ห้อมล้อมอ้อมเเขนกอดเขาเบาๆ โยกตัวนิดหน่อยให้เขารู้สึกผ่อนคลาย
"ไม่เครียดนะ" สิ้นคำพูดของผม รพีที่นิ่งชะงักชั่วครู่ เริ่มยกเเขนเเกร่งขึ้นมาโอบรอบเอวของผม กระชับให้เเนบเเน่นเเละซุกใบหน้าลงไปจนผมสามารถรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นเเละเรือนผมที่เปียกชื้น
"ขออยู่เเบบนี้สักพักนะ" เสียงอู้อี้พูดบอกทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
เขานี่ช่างน่าเอ็นดูจริงๆ
..
..
..
ในค่ำคืนนี้ฝนยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หนำซ้ำแล้วยังตกหนักกว่าเก่า ทางบริษัทของอิงอรอนุญาตให้เธอเลื่อนเวลาออกเดินทางเป็นพรุ่งนี้เช้าหลังจากฝนหยุดตก รพีจำเป็นต้องนอนค้างที่บ้านของผม เพราะถ้าเขาฝืนขับรถกลับคงได้เกิดอุบัติเหตุเเน่ๆ
"ทำไมวันนี้ต้องเมินผมด้วย เสียใจนะ" ผมพูดพร้อมกับมองหน้ารพี เราทั้งสองนอนตะเเคงข้างเข้าหากันบนเตียง เนื้อที่เตียงไม่ได้กว้างขนาดที่เราจะนอนห่างๆกันได้
เเรกเริ่มรพีขอผมนอนที่พื้น หากเเต่ผมไม่ยอม มันน่าเกลียดที่จะให้เเขกนอนพื้น พอผมบอกว่าผมจะนอนเอง เขาก็ไม่ยอม หาว่าผมเป็นเจ้าบ้านทำเเบบนี้มันดูไม่เหมาะสม สุดท้ายเรื่องก็ลงเอยอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ คือผมเเละรพีนอนด้วยกันบนเตียง
"คิดมากเเล้ว" รพียิ้มอ่อนๆส่งมาให้ผม
"ผมไม่ได้คิดมากนะ วันนี้คุณเมินผมจริงๆ ผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า...ขอโทษนะ" ผมตอบกลับเขา น้ำเสียงประโยคหลังๆติดจะเบา รพีเลยขยับตัวเข้ามาใกล้
"ไม่มีเรื่องอะไรหรอก เเต่...เห้อ นายนี่มันจริงๆเลยนะ" รพียกมือขึ้นมาดันหน้าผากผมเบาๆ ผมขมวดคิ้วมุ้ยบุ้ยปากเพราะไม่ชอบที่เขาทำเเบบนี้ มันเจ็บ
"..." ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมเราทั้งสองอีกครั้ง บรรยากาศในห้องนอนเย็นสบาย เราอยู่ใต้ร่มผืนผ้าเดียวกัน เสียงหยาดฝนเเละฟ้าร้องช่วยคลายความอึดอัดระหว่างเราสองคน
"ไอ้เต้มันอาการหนักเลย พึ่งได้ออกมาจากห้องไอซียูเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง" รพีพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ มือของเขายังคงวางทาบทับบนเรือนผมของผม ลูบขึ้นลงเบาๆอย่างเพลินมือ
"มันปวดท้องอย่างรุนเเรง หมอสันนิฐานว่าอาหารเป็นพิษจากการใส่สารบางชนิด"
"..." ผมเงียบรอฟังรพีพูดต่อ เขามองมาที่ผมด้วยสายตาสับสน
"ฉันกลับไปที่โรงเรียน นำน้ำขวดนั้นและอาหารที่มันกินเหลือไปให้ที่โรงพยาบาล เขาตรวจสอบพบว่ามีสารบางตัวผสมอยู่ในน้ำขวดนั้น" รพีหยุดลูบเรือนผม เขามองมาที่ผม
"มันคือขวดน้ำหวานที่ฉันเอามาจากนาย" ผมเบิกตากว้างนิดหน่อยด้วยความตกใจ มองรพีที่กำลังจ้องมองผมอยู่ ผมจำมันได้หากเเต่น้ำหวานขวดนั้นไม่ใช่ของผม
"มันไม่-" ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดปฏิเสธ รพีก็พูดเเทรกขึ้นมาก่อน
"มันผ่านการเปิดมาเเล้ว" สัมผัสอบอุ่นจากมือคู่ใหญ่วางทาบทับลงบนเเก้มของผม รพีเอื้อนเอ่ยคำพูดที่หนักแน่นและจริงจัง
"ไม่อยากคิดเลย...ว่าถ้าคนที่ดื่มน้ำขวดนั้นเป็นนาย มันจะเกิดอะไรขึ้น"
"..." ดวงตาฉายถอดถึงความอบอุ่นและห่วงใย
"ห่วงนะ"
..
..
..
D A I P S.
//สวัสดีค่ะ กลับมาอัพเเล้วนะคะ บอกตามตรงนี่คิดซ้ำเเล้วซ้ำอีกว่าควรเเต่งต่อให้จบเลยดีมั้ย ชีวิตช่วงนี้ช่างท้อเเท้เหลือหลาย ขอกำลังใจเเหน่จ้าาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
