SAENRAK แสนรัก [YAOI]

SEANRAK แสนรัก : CHAPER.08
เรื่องโดย: ++DAIPS++
 
 
       เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาและผมได้สบตากัน ความมืดเเละความเหน็บหนาวผลักดันให้เขากับผมขยับตัวเข้ามาชิดใกล้ ไอร้อนจากตัวรพีทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นข้างใน ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆพร้อมกับสัมผัสนุ่มนวลที่วางทาบทับบนเรือนผม จมดิ่งลงสู่ห้วงนิทราพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบา
 
       "ฝันดี"
 
     
       ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก รพียังคงนอนอยู่ข้างๆ เขามีสีหน้าไม่สบอารมณ์ผมเผ้ายุ่งเหยิงและรุงรัง ดวงตากลมโตปิดสนิท
 
       ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด
 
       เอื้อมมือคว้าหยิบนาฬิกาปลุกแล้วกดปิดเสียง หันไปมองรพีที่หลับสนิทอยู่ข้างกาย นั่งคิดอยู่สักพักว่าควรปลุกเขาดีมั้ย
 
       “…” ชั่วแวบหนึ่งผมเห็นรพีแสดงสีหน้าถึงความเหนื่อยอ่อน โอเค ผมตัดสินใจได้แล้ว... เขาควรได้นอนพัก เพราะอย่างไรเสียวันนี้ก็เป็นวันหยุด
 
       ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการทำทุกอย่างให้เกิดเสียงเบาที่สุด เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมา  
 
       “ตื่นเช้าจังเลยนะจ๊ะ” อิงอรทักเมื่อเห็นผมเดินออกมาจากห้องนอน
 
       "ผมอยากมาส่งเเม่น่ะครับ" ตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
 
       “แม่ทำอะไรอยู่ ให้ผมช่วยนะ”
 
      "ขอบใจจ้ะ"
 
       ผมช่วยอิงอรยกกระเป๋ามาเก็บไว้ที่หลังรถ เราสองคนพูดคุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่เธอจะบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วขับรถออกไป
 
       “หนาว...”
       สายลมพัดโชยปะทะเข้ากับร่างบอบบางของเเสนรัก เจ้าตัวกอดตัวเองไว้เเน่นพลางกระชับเสื้อที่ตนสวมใส่ เช็คความเรียบร้อยของประตูจนแน่ใจแล้วจึงย่างก้าวกลับเข้าไปในบ้าน 
      
 
       ผมกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งหลังจากส่งอิงอรเสร็จ รพีตื่นเเล้ว เขาลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียง มองไปรอบๆด้วยความงงงวย
 
       “เออว่ะ อยู่บ้านแสนรักนี่หว่า” รพีพึมพำกับตัวเองเบาๆ
 
       "นี่ครับ" ผมยื่นผ้าขนหนูให้รพี เขารับไว้ด้วยด้วยใบหน้ามึนๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเซเข้าไปในห้องน้ำ
 
       ระหว่างที่เขากำลังอาบน้ำอยู่นั้น ผมได้เข้าไปในห้องนอนของพ่อ หยิบกางเกงและเสื้อที่เขาพับเก็บไว้ออกมา
 
       "รพี ผมวางเสื้อผ้าไว้ข้างนอกนะ!" ตะโกนบอกรพีที่อยู่ในห้องน้ำ
 
       “เค! ใจนะ” แว่วได้ยินเสียงคนตัวใหญ่ตอบกลับมา
 
        ผมจัดนู่นจัดนี่อยู่สักพักจนกระทั่งรพีเดินออกมา
 
       "ไหนอะ"
 
       “ปลายเตียงครับ...” ตอบกลับพร้อมจ้องมองร่างกำยำที่เผยให้เห็นช่วงบน หยดน้ำใสพราวระยิบค่อยๆไหลหล่นลงมาจากช่วงบ่าของเขา
 
       อึก...
 
       “อะแหนะ! แอบมองหรา” เขาลากเสียงยาวและทำหน้าตาทะเล้น
 
       “บ้าแล้วคุณ ไปแต่งตัวไป” ผมเลื่อนสายตาไปมองอย่างอื่นที่ไม่ใช่เขา
 
      “โอ้โห เดี๋ยวนี้พัฒนานะ ด่าเป็นแล้วด้วย” รพียังคงหยอกล้อผมไม่เลิก
 
       “…” ผมเงียบและทำเมินเฉยต่อเขา เมื่อเห็นว่าผมไม่เล่นด้วยเขาจึงจำยอมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปสวมใส่ในห้องน้ำ
 
       “หึ” ผมลอบหัวเราะกับตัวเองเบาๆเมื่อเขาเดินจากไป
 
       “น่ารัก”
       ..
       ..
       ..
       ผมและรพีช่วยกันทำการบ้าน เขาคอยสอนโจทย์เลขที่ผมไม่เข้าใจ ส่วนผมให้เขายืมลอกสมุดในส่วนที่เขาไม่ได้เข้าเรียน  
 
       "หิวแล้วอะ" รพีพูดขึ้น เขาแหงนหน้ามองนาฬิกาที่ติดบนฝาผนัง “สิบโมงกว่าแล้ว”
 
       "อืม...ไปกินข้าวกันเถอะครับ" ผมพูดบอกรพี เขาพยักหน้ารับพร้อมกลับรอยยิ้ม สองมือรวบหนังสือและสมุดทั้งของเขาและผมไปจัดวางอย่างมีระเบียบ
        เราสองคนเดินออกนอกห้อง ระหว่างทางเดินลงบันไดไปชั้นล่างนั้น จู่ๆรพีก็พูดขึ้น
 
       "เเสนรักฉันว่าจะไปเยี่ยมไอ้เต้มันที่โรงพยาบาล นายอยากไปกับฉันมั้ย"
 
       "ไม่รู้สิ ผมไม่เเน่ใจ"  
 
       "อ่า งั้นค่อยว่ากันอีกทีละกัน" รพีไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากเดินตามผมเข้าไปในครัว
 
       "รู้สึกว่าเเม่จะทำกับข้าวไว้ให้เเล้วนะ อืม...ข้าวผัด" พูดกับตัวเองพลางเดินไปเปิดตู้กับข้าว แอบชิมนิดหน่อยพบว่าตอนนี้ข้าวเย็นชืดหมดแล้ว “รพีไปนั่งรอผมข้างนอกก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมอุ่นข้าวเสร็จผมตามออกไป”พูดบอกรพีที่ยืนพิงเคาน์เตอร์อยู่ด้านหลัง
 
       "อ้าว ไม่ไปหรอ" รพีไม่ตอบ เขามองมาที่ผมแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม “หน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่า” ถามเขาด้วยความประหม่า รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาในทันทีเมื่อเขายังคงมองผมด้วยสายตาแบบนั้น
 
       "มีดิ" รพีตอบกลับ
 
       "จริงหรอ" ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง
 
      "อืม...มีคำว่าน่ารักติดอยู่"
 
       "..."
 
       "ไปรอข้างนอกนะ" พูดจบก็เดินออกไป ผิวปากอย่างสบายใจแล้ว ทิ้งผมไว้ให้ยืนเหวอคนเดียวกับคำพูดของเขา
 
       "คุณนี่มันจริงๆเลยนะ"
       ..
       ..
       ..
       เสียงรถดังแว่วเข้ามา รพีที่นั่งอยู่ในห้องรับเเขกรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงกึกกักหน้าประตูบ้าน ครั้นเขาจะวิ่งไปหาแสนรักที่อยู่ในครัวก็ไม่ทันเสียแล้ว ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามา 
 
       "..." กฤษณะจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความเเปลกใจ เขารู้สึกตกใจไม่น้อยที่มีคนอื่นอยู่ในบ้าน
 
       "สะ สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มยกมือไหว้เขาอย่างมีมารยาท กฤษณะพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไป
 
       "..." เขายังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรกับเด็กหนุ่ม รพีมีท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
 
       "มาเเล้วๆ" ทันทีที่ได้ยินเสียงของเเสนรัก กฤษณะก็ละสายตาจากเด็กหนุ่มคนนั้น  เขามองแสนรักในขณะที่เจ้าตัวยกจานอาหารไปวางไว้บนโต๊ะ
 
       "อ้าว...กลับมาแล้วหรอครับ" แสนรักทักทายเขา  
 
       “…” กฤษณะพยักหน้ารับและยังคงไม่พูดอะไร
 
       “พ่อทานข้าวมาหรือยังครับ ทานพร้อมผมมั้ย”
 
       เขาไม่ตอบลูกชาย ทำเพียงปรายตามองแสนรักสลับกับเด็กหนุ่มที่ยืนเคียงข้าง
 
       “เพื่อนผมเอง ชื่อรพี”  แนะนำด้วยท่าทางสนิทสนม
 
       “อืม”
 
       ทั้งๆที่ควรยินดีที่ลูกชายมีเพื่อนแต่เขากับรู้สึก…อธิบายไม่ถูก
 
       หงุดหงิด?
 
       โกรธ?
 
       ไม่ชอบ?
 
       เฉยๆ?
 
        หรือจะหึงหวง...กันนะ?
       ..
       ..
       ..
       "เเสนรัก ตกลงนายไปมั้ย เยี่ยมไอ้เต้อะ" รพีกระซิบพูดคุยกับผมเบาๆ
 
       "ไม่รู้สิ ต้องรอถามพ่อก่อน" ผมกระซิบตอบเขาก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเงยหน้าขึ้น "เอ่อ...พ่อครับ"
 
       "อืม"เขาส่งเสียงตอบรับในลำคอ สองมือจับช้อนส้อมรวบเข้าหากันเมื่อทานอาหารเสร็จ
 
       "เพื่อนที่โรงเรียนผมเขาไม่สบาย จะเป็นอะไรมั้ยครับ ถ้าผม...จะขอไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล" พ่อยังไม่ตอบอะไรในทันที เขามองมาที่ผมสลับกับรพี ใบหน้าของพ่อยังคงเรียบนิ่งและไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก
 
      "ได้" พ่อพยักหน้ารับเบาๆหลังจากที่เงียบไปสักพัก “ระวังตัวด้วยนะ” เขาพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะลุกออกไป 
 
       "เห้อ..." ลับสายตาพ่อผมรพีถึงกลับพรั่งพลูลมหายใจออกมา
 
       "คงคิดสินะว่าพ่อผมน่ากลัว" พูดแหย่เขาด้วยท่าทางขบขัน
 
        “เปล่าพูดเลยนะ นายนั่นแหละพูดเอง” เขายอกย้อน
 
       "..." ผมไม่ต่อความยาวสาวความยืดกับรพี จัดการรวบจานและช้อนส้อมทั้งหมดไว้ด้วยกัน ยกแล้วเดินหนีเขา
 
       “ไรอะ แค่นี้หนีอ๋อ!” รพีวิ่งมาแย่งกองจานไปถือไว้เองแล้วเขาเดินนำผมเข้าไปในครัว
     
       “รอผมด้วยรพี” ส่ายหน้าไปมาอย่างนึกขันก่อนจะเดินตามเขาเข้าไป
 
       รพีและแสนรักไม่รู้ตัวอีกแล้ว ว่าทุกๆคำพูดและทุกๆการกระทำของพวกเขาทั้งสอง ล้วนแต่ถูกจับจ้องด้วยสายตาของใครบางคน
 
      คนที่คุณก็รู้...ว่าใคร
       ..
       ..
       ..
 
       JAOCHAI PART
 
       "ผมให้คนงานเตรียมรถเรียบร้อยแล้วนะครับ" 
 
       "อืม" ผมพยักหน้ารับเบาๆให้กับพ่อบ้าน เขาโค้งรับก่อนจะขอตัวออกไป
 
       "คนดี ตื่นได้เเล้วนะครับ"ผมลูบศีรษะของเจ้าหญิงเบาๆ เธอค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา กระพริบตาช้าๆแล้วมองมาที่ผม
 
       "พี่ชายของน้องไง จำพี่ได้มั้ยครับ"
 
       "เจ้าชาย..."เสียงทุ้มหวานเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างไม่เเน่ใจ
 
       "ใช่ครับ เก่งมากเลย" ผมส่งยิ้มอบอุ่นไปให้เธอ เจ้าหญิงคลายความหวาดกลัวลง เธอยิ้มตอบผมเเละขยับตัวเข้ามากอด
 
       "..." ผมกอดรัดตัวเธอเบาๆ เจ้าหญิงหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาวางทาบทับลงบนใบหน้าของผม โยกไปมาอย่างสนุกสนาน
 
       "ไปโดนอะไร!" ฉับพลันใบหน้าอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นเเข็งกร้าวเธอจ้องเขม็งมาที่เเก้มของผม
 
       รอยแดงจากการข่วนของเธอ...
 
       "เเมวข่วน" ผมโกหก
 
       "เเมวหรอ! ฆ่ามัน! ฆ่ามันเลยมั้ย!" เจ้าหญิงมีท่าทางฉุนเฉียว เธอกำมือเเน่นและทุบลงบนตักตัวเองอย่าโกรธขึง
 
       "ไม่ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่เป็นไร" ผมพูดบอกเธออย่างใจเย็น เอื้อมมือไปจับที่ข้อมือเล็ก ยั้งแรงประทุษของน้องสาว
 
       "ฆ่ามัน! ฆ่าเเมว! ฆ่าเเมวให้ตายเลยมั้ย!" อาการของเจ้าหญิงเริ่มรุนเเรงขึ้นเมื่อเธอยังไม่ยอมหยุดทำร้ายตัวเอง 
 
       "หยุด! น้องอย่าทำร้ายตัวเอง!" ผมพูดเสียงดังเพื่อเรียกสติจากเธอ หากเเต่ทุกอย่างกับเลวร้ายลง
 
       "กรี๊ดดดดดดดด!!! ใคร! เเกเป็นใคร! ออกไปนะ ออกไป!!!" เจ้าหญิงผลักผมออกไป เธอกรีดร้องอย่างคุ้มคลั่ง อาการหวาดหวั่นเเละตัวสั่นกลับมาเป็นอีกครั้ง ดวงตาเเดงก่ำเเละมีน้ำตาคลอหน่วย "อย่าเข้ามานะ!!!" เจ้าหญิงชี้มาที่หน้าผม เธอถอยหลังนี้จนร่างกระเเทกเข้ากับชั้นวางของ หนังสือมากมายตกระเนระนาดลงบนพื้น เจ้าหญิงทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น
 
       "ไม่นะ หนูไม่ผิดนะ หนูไม่ผิด!" มือเรียวยกขึ้นมาจับทึ้งศีรษะของตัวเอง เท้าเหยียดตึงเเละเกร็งปลายนิ้ว 
 
       "น้องไม่ผิด มันหล่นลงมาเอง เจ้าหญิงไม่ผิดนะครับ มันหล่นลงมาเอง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พยายามใจเย็นเเล้วค่อยๆขยับเข้าไปหาเธอ "นี่พี่ชายของน้องเองนะ พี่ชายเอง ใจเย็นๆนะครับคนดี...ใจเย็นๆ" พูดกล่อมเธอจนกระทั่งเธอสงบลง
 
       "ใคร?" เจ้าหญิงเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าสดใส
 
      "เราชื่อเจ้าหญิงนะ นายชื่ออะไรหรอ"
 
       วินาทีที่เจ้าหญิงมองมา ร่างทั้งร่างผมหยุดชะงัก มันนิ่งสนิทเเละไร้เรี่ยวเเรง
 
       "สวัสดีครับ ผมชื่อเจ้าชาย ยินดีที่ได้รู้จักนะ" น้ำตารินไหลออกมาพร้อมๆกับรอยยิ้มที่กล้ำกลืนฝืนทน
 
        เจ้าหญิง...น้องจะรู้มั้ยนะว่าพี่ชายของน้องน่ะ
 
       เหมือนคนใกล้ตายเข้าไปทุกที
 
       JAOCHAI PART END
 
D A I P S.
//มาดึกหน่อยนะวันนี้ บอกตามตรงตอนนี้หินมากเวอร์ นี่นั่งแก้เป็นสิบๆรอบอ่านทวนวนซ้ำไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง เห้อ! เหนื่อยแท้ ของเก่านี่เขียนแบบติดๆขัดๆนี่แก้แล้วแก้อีกจนได้มาเป็นตอนนี้ เพราะงั้น...ช่วนกันเม้นหน่อยน้า เห็นใจเราบ้าง แง้ๆ นี่ก็ผ่านมาเก้าตอนแล้ว พึ่งรู้จักชื่อพ่อของแสนรัก โอ้มายก๊อด 555555555 ตอนนี้มีหลากหลายรสชาตินะจ๊ะ แต่ชอบสุดตอนช่วงพาร์ทของเจ้าชาย อื้อหือ เจ็บใจแท้ ฝากติดตามด้วยน้า
ฝากกดไลค์แฟนเพจเฟซบุ้คเราด้วย! เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ จุ๊บๆเด้อ
ปล.เรื่องนี้มีพระเองสองคนนะจ๊ะ บอกแค่นี้ อิอิ