mad brother พี่ชายโรคจิต

                เมื่อถึงบ้าน รินลดาลงจากรถพร้อมกระเป๋านักเรียนของตน ในขณะที่รุจิราหยิบกองเอกสารออกมาจากท้ายรถ และเดินเข้าบ้าน โดยมีน้องสาวเป็นคนเปิดประตูให้
                พอเข้าบ้านได้แล้ว ชายหนุ่มก็เดินไปวางกองกระดาษบนโต๊ะทำงานที่อยู่ในห้องนั่งเล่น ก่อนจะหันมาหาน้องสาวด้วยรอยยิ้มสวยงามแต่แฝงอันตรายไว้
                “ริน มานั่งใกล้ๆ พี่สิ” เขาเรียกพร้อมกับนั่งบนโซฟากลางห้อง
                รินลดาที่ไม่สามารถขัดคำสั่งคนเป็นพี่จำต้องไปนั่งข้างๆ เขาทางด้านซ้าย ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว ในขณะที่รุจิรามองด้วยรอยยิ้มซึ่งไม่สามารถบอกได้ว่าเจ้าตัวรู้สึกอะไรอยู่
                “เธอจะบอกความลับของพี่...พี่ไม่ว่าหรอก” ชายหนุ่มพูด พร้อมกับเอื้อมมือซ้ายไปโอบตัวรินลดา ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก “แต่ถ้าเธอบอกใคร พี่จะบอกความลับของเธอเหมือนกัน”
                “นะ...หนูไม่ได้มีความลับอะไรนี่” เด็กสาวเสียงสั่น
                “เดี๋ยวก็มีจ้ะ”
                ไม่เพียงพูด มือหนาข้างขวายังเลื่อนมาจับใบหน้าสวยให้หันมาหาตน ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะก้มลงจูบคนที่เป็นน้องสาวแท้ๆ อย่างดูดดื่ม
                เด็กสาวสะดุ้งโหยงเมื่อพี่ชายกระทำแบบนี้กับตนเอง มือบางพยายามผลักเขาออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล แรงผู้หญิงหรือจะสู้ผู้ชายได้ รินดลาจึงต้องจำใจถูกทำแบบนั้นอยู่เนิ่นนาน
                จนกระทั่งปากบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ คนตัวเล็กหอบหายใจเฮือกฮากราวกับขาดอากาศ ในขณะที่อีกฝ่ายมองและแสยะยิ้ม และผลักเด็กสาวลงไปนอนกับโซฟาอย่างรุนแรง และตนเองก็นอนทับ
                “โอ๊ย! ”
                “เจ็บเหรอจ๊ะน้องรัก” รุจิรายังพูดจากวนประสาท
                “พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!” คนเป็นน้องตะโกนออกมาด้วยความกลัว น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
                “แค่จะหาเรื่องมาแบล็คเมล์เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
                เพียงบอกแค่นั้น รินลดานึกภาพได้ทันที ว่าถ้าพี่ชายของเธอได้ตนเองไปแล้ว เขาก็จะสามารถบงการตัวเธอได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องที่เขาเป็นฆาตกร เพราะไม่เช่นนั้นคนคนนี้จะพูดเรื่องน่าสะอิดสะเอียนกับทุกๆ คนจนเด็กสาวหมดอนาคต
                “ไม่...ไม่เอานะพี่รุจ!”
                “ก็พี่จะเอานิ”
                รุจิราไม่ปล่อยให้รินลดาพูดต่อไป เขาประกบริมฝีปากอย่างหนักหน่วงเหมือนเดิม แต่ต่างกันตรงที่มือหนาเปลี่ยนไปจับที่ปทุมถันน้อยๆ ก่อนจะบีบเคล้นเล่นอย่างสนุกสนาน
                “แบนจังนะเรา หรือเพราะเสื้อมันบังน้า~ ขอพี่ทดสอบดูหน่อยนะ”
                ไม่ทันที่เด็กสาวจะเอ่ยปากห้ามหรือดันตัวคนตัวสูงออกไป เสื้อนักเรียนก็ถูกฉีกออกเป็นสองชิ้น เผยให้เห็นผิวขาวเนียนบริเวณเนินอก
                เพี๊ยะ! เสียงตบหน้า
                “พอกันที! พี่จะบ้าไปถึงไหน การงานก็ดี หน้าตาก็โอ แต่...” เด็กสาวพูดแต่โดนขัด
                “พี่ก็เหมาะสมกับเธอดีนะ ทั้งหน้าตาทั้งการงาน แล้วยังจะไม่ให้พี่ทำอีกเหรอ” เขายิ้มดูเหมือนอ่อนโยน แต่ความจริงแล้ว...ข้างในมันกำลังบ้าคลั่งอยู่ต่างหาก
                “ไม่ ก็พี่มัน...อื้อ” เพื่อที่จะไม่ต้องฟังเสียงต่อต้าน รุจิราจึงจูบเด็กสาวอีกครั้ง
                แต่คราวนี้ มือข้างขวาถกเสื้อชั้นในขึ้นจนเห็นยอดอกสีชมพูอ่อน เขาขยี้มันทันที ส่วนข้างซ้ายเอื้อมไปใต้กระโปรงนักเรียน ก่อนจะควานหาอะไรบางอย่าง จนเจอตุ่มอะไรแข็งๆ อยู่ด้านใน ก่อนจะเขี่ยมันราวกับเป็นของเล่นชิ้นใหม่
                “อื้อ!!! อื้อ!!!” คนตัวเล็กร้องอู้อี้ออกมาราวกับจะบอกให้หยุด แต่ก็ไม่มีท่าทีจะเป็นดังที่ตนต้องการเลยสักนิด
                เมื่อได้ยินดังนั้น รุจิราจึงปล่อยให้ปากเล็กๆ เป็นอิสระ แต่มือก็ดึงอาภรณ์สีขาวออกมาจากใต้กระโปรงเช่นกัน ทำให้เด็กสาวสะดุ้งแรงกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น เหมือนรู้ว่าต่อไปจะต้องเจออะไร
                “ไม่นะ...ไม่เอานะพี่ หนูขอร้องล่ะ”
                เพี๊ยะ! เสียงตบหน้า
                ณ เวลานี้ ใบหน้าทางด้านขวาของรินลดามีรอยแดงที่เกิดจากฝ่ามือของพี่ชายแล้ว น้ำตาของเด็กสาวเริ่มรินไหลออกมาเพราะเจ็บทั้งกายทั้งใจ รุจิรามองภาพนั้นด้วยดวงตาลุกวาว ราวกับเป็นภาพที่สวยงาม
                ยิ่งเธอคนนี้ร้องไห้เท่าไหร่ ก็เหมือนความไร้เดียงสาจะยิ่งออกมาเท่านั้น...
“หน้าแดงแล้วนะเรา เขินใช่มั้ยล่ะ” รุจิราหัวเราะคิกคัก
                “ทำไมพี่ทำกับหนูแบบนี้ได้...ฮึก...” เด็กสาวเริ่มร้องไห้หลังจากที่ทนมานาน
                ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่จับมือข้างหนึ่งของรินลดา ส่วนอีกข้างปลดกางเกงของตน เผยให้เห็นแท่งใหญ่ที่โผล่ออกมา เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร และเสียบมันเข้ามาในร่างกายของน้องแท้ๆ ทันที
                “อ๊า!!!!! ” เสียงคนตัวเล็กแผดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่ร่างสูงรู้สึกดีแต่เพียงผู้เดียว
                “ซื้ด...อ่า...”
                ยังดีที่พี่ชายคนนี้รอให้เด็กสาวหายเจ็บได้สักนิดก่อน แล้วค่อยขยับมันเข้าๆ ออกๆ ไปมา ใบหน้าคมยิ้มกระตุกอย่างสะใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าเหยเก ก่อนจะก้มลงประทับรอยที่ปทุมถันอย่างดูดดื่มในขณะที่ช่วงล่างก็ยังทำงาน แค่นั้นไม่พอ รุจิรายังใช้ลิ้นตวัดไปมาบนยอดอกนั่นและบริเวณรอบๆ ด้วย
                “อ๊า! อ๊า! ” ถึงแม้จะเกลียดพี่ชาย แต่ตามสัญชาติญาณของเด็กสาว เมื่อถูกกระตุ้นแบบนี้ สมองจึงเป็นสีขาวโพลน ไม่มีอะไรเหลือนอกจากตัณหาที่กำลังเพิ่มมากขึ้น
                แต่เหมือนรุจิราจะเบื่อท่านี้ เขาจึงหยุดและพลิกตัวน้องสาวให้นอนคว่ำอย่างรวดเร็วโดยที่แก่นกายยังไม่ออก ก่อนจะกระทำแบบนั้นต่อไป และแค่นั้นก็ไม่พอ ร่างสูงยังประทับรอยที่หลังของเด็กสาวจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก เป็นเหตุให้พี่ชายเกิดอารมณ์ที่มากกว่าเดิมและเร่งความเร็วเข้าไปอีก
                “แอ๊! แอ๊!” รินลดาเริ่มร้องออกมาไม่เป็นภาษา
จนกระทั่งน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากแท่งนั่นเข้าสู่ตัวเด็กสาวอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ช่องมดลูกของรินลดาก็กระตุกเช่นเดียวกัน
                “แล้วแบบนี้ยังจะปฏิเสธพี่อยู่มั้ย น้องสาวของ...” รุจิราพูดพร้อมกับเอาแก่นกายของตนออก ก่อนจะสังเกตเห็นบางอย่างจึงหยุดชะงักไป
                รินลดาที่ถูกกระทำได้สลบไปแล้ว ใบหน้าของเธอดูไร้เดียงสายิ่งกว่าปกติ คราบน้ำตายังเกาะกันบนแพขนตา และยังมีรอยที่ถูกเขาตบอยู่บนนั้น ไหนจะสีแดงบนแผ่นหลังงามซึ่งเกิดจากปากของตนเองอีก
                ชายหนุ่มมองไปยังช่วงล่าง พบว่าน้ำสีขาวขุ่นยังคงไหลออกมาจากจุดซ่อนเร้นของคนตัวเล็ก มือหนาเอื้อมไปลูบไล้ราวกับเป็นผู้ครอบครอง ริมฝีปากหนากระตุกเหมือนคนที่ป่วยทางจิต
...น่ารักอะไรขนาดนี้...
                ...เธอต้องเป็นของฉัน...
                ...ของฉันคนเดียวเท่านั้น...
                ว่าแล้ว...คนที่หลับก็ถูกอุ้มไปยังห้องนอนของผู้เป็นพี่ รุจิราวางตัวรินลดาอย่างทะนุถนอม ดวงตาคมกริบมองเด็กสาวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งดีใจที่ตนได้เป็นเจ้าข้าวเจ้าของเด็กคนนี้ หรือมีความสุขที่จะไม่มีใครมาแย่งเธอไปอีกแล้ว แต่ก็แอบเสียใจอยู่นิดๆ ที่ทำให้เธอแปดเปื้อน
                แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อน้องสาวของตนคือยอดดวงใจ...ไม่ว่ายังไงรุจิราก็อยากครอบครองเธอเอาไว้เพียงแค่ผู้เดียวเท่านั้น
                ว่าแล้วก็ไปนอนข้างๆ รอให้พรุ่งนี้เช้ามาเยือน