mad brother พี่ชายโรคจิต

                “ดูนี่สิแก” เสียงนักเรียนหญิงคนหนึ่งเรียกเพื่อนในห้องทุกคนให้มาดูข่าวออนไลน์ในโทรศัพท์ “โคตรน่ากลัวเลยว่ามั้ย”

                ภาพในข่าวนั้น คือศพโสเภณีถูกชำแหละเพื่อเอามดลูกออกมา เหตุเกิดบริเวณหลังโรงเรียนแห่งนี้ ราวกับคดีแจ็คเดอะริปเปอร์ในกรุงลอนดอนได้มาปรากฏ ณ ประเทศไทย

                “ต๊าย!!!” เสียงนักเรียนหนุ่มใจสาวคนหนึ่งร้องออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น “โหดร้ายที่สุดเลย”

                “แล้วเที่ยงนี้กูจะแดกอะไรลงมั้ยวะ ชวนอ้วกสุดๆ ว่ะ” เด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ตรงนั้นบ่นพึมพำ

                ในขณะที่เด็กหนุ่ม เด็กสาว และเด็กกึ่งหนุ่มกึ่งสาวกำลังตกใจกับข่าวนั้น กลับมีสาวน้อยนางหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าห้องนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าสุดของตัวเองด้วยสีหน้านิ่งเฉย มือบางกำลังเขียนตัวหนังสือในสมุดการบ้านวิชาเลขอย่างตั้งใจ

                เหตุที่ต้องมาตามงานเอาตอนเช้า ก็เพราะเมื่อคืนนั้น เธอได้เห็นภาพสยดสยองเกินกว่าที่เด็กใสซื่อจะรับได้ ทำให้ไม่มีสมาธิทำการบ้าน...มันคือภาพการชำแหละศพหญิงสาว!!!

                ภาพที่พี่ชายถือเลื่อยขนาดใหญ่ เฉือนเนื้อคนเป็นๆ ยังคงติดตาไม่หาย แถมเธอยังจำเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงกลัวเมื่อร่างที่ถูกหั่นเสียชีวิตลง กับรอยยิ้มแสนอุบาทว์ราวกับคนเสียสติได้ดี

                “เอ้า! นั่งทำอะไรอยู่ มาช่วยกูเก็บกวาดสิวะ อีริน” คำพูดของผู้ชายคนนั้นก้องอยู่ในหัว ไม่สามารถลบออกจากสมองได้

                “นั่งที่ได้แล้วนักเรียน!!! ” เสียงหนึ่งดังมาจากหน้าห้อง เรียกให้รินลดาและเด็กคนอื่นๆ หันไปมอง

                พบว่าคนพูดคืออาจารย์วิชาคณิตศาสตร์และเป็นอาจารย์ประจำชั้น ทำให้นักเรียนต้องรีบกลับไปยังที่ของตนก่อนที่จะถูกดุ แต่รินหรือรินลดาที่อยู่ที่เดิมอยู่แล้วก็ไม่ต้องรีบเหมือนคนอื่น

                ร่างบางหยิบหนังสือขึ้นมา มองไปยังผู้สอน พบว่าเขายิ้มอย่างเอ็นดูเธอ แต่รินลดารู้...คนคนนี้กำลังบอกว่า มึงบอกเรื่องนั้นกับใคร มึงตาย

                “นะ...นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ” สาวน้อยพูดตะกุกตะกัก แต่ก็ไม่มีใครสังเกต ยกเว้นอาจารย์กับเพื่อนคนสาวที่นั่งข้างๆ

                “สวัสดีค่ะ/ครับอาจารย์”

                “เอาล่ะ เราจะมาต่อจากเรื่องเมื่อวานนะ” อาจารย์ยิ้ม

                ในขณะที่รินลดากำลังเรียน  เพื่อนสาวด้านข้างก็สะกิด เหมือนกับเป็นห่วงตัวเธอเอง ว่าทำไมเมื่อกี้พูดตะกุกตะกัก

                “ยัยริน เมื่อกี้เป็นไรอ่ะ เห็นสีหน้าไม่ค่อยดีเลย แถมยังติดอ่างอีก”

                “อ๋อเปล่าๆ ”  รินลดารีบตอบ แต่...

โป๊ก! โป๊ก! อยู่ๆ ชอล์กสีขาวก็ลอยมาโดนหัวสาวน้อยทั้งสอง

                “ฟังฉันด้วย ตรงนี้สำคัญมาก โดยเฉพาะเธอ...ริน เพราะเธอเป็นน้องสาวฉัน ถ้าเธอสอบตกวิชานี้อีกรอบล่ะก็...” พูดยังไม่ทันจบ คนที่กำลังสอนก็หันกลับไปก่อน ปล่อยให้บุคคลที่ตนเรียกว่าน้องสาวนั่งหน้าซีดตัวสั่น

                ถ้าเป็นเมื่อก่อน รินลดาก็อาจไม่ขวัญเสียขนาดนี้ แต่ ณ เวลานั้น เธอไม่ได้กุมความลับของพี่ชาย ไม่ได้เป็นน้องของฆาตกร แล้วตอนนี้ล่ะ...สิ่งที่ตัวสาวน้อยไม่ต้องการได้ปรากฏต่อหน้าเสียแล้ว

                เมื่อกี้ความลับก็เกือบจะแตก กลับบ้านไปจะเจออะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้...

                เมื่อยามเย็นมาเยือน เด็กนักเรียนต่างกลับบ้านกัน เหลือเพียงเด็กสาวสองคนที่กำลังทำความสะอาดห้องเรียน หนึ่งคือรินลดา และอีกคนคือมินตรา เพื่อนสาวที่นั่งข้างๆ เป็นประจำ

                “นี่ๆ ยัยริน วันนี้แกเป็นไรอ่ะ” เสียงมินตราถามเพื่อนสนิทขณะที่กำลังกวาดพื้น

                “ทำไมเหรอ...” รินลดาที่กำลังถูพื้นทำหน้าตางงๆ

                “ก็หน้าแกดูซีดๆ ผิดปกติ ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนแก เราก็ไม่สังเกตหรอก”

                คำพูดนั้นทำให้คนถูกถามแทบสิ้นสติ เธออุตส่าห์พยายามไม่ถึงคิดเรื่องนั้นแล้ว แต่กลับต้องมานึกภาพชวนอ้วกออกมา จนตัวเธอแทบจะอาเจียนออกมาจริงๆ

                “แหวะ! ” รินทำท่าอยากคายอะไรออกมา

                “เฮ้ยแก เป็นไรเนี่ย อาจารย์รุจเขาทำอะไรเธอ” คนขี้สงสัยยังคงถามต่อไป

                ความจริง อาจารย์รุจิราซึ่งเป็นพี่ชายของรินลดา ไม่ได้ทำร้ายร่างกายน้องสาวเลยแม้แต่นิดเดียว แต่หากทำให้เด็กสาวเสียขวัญมากกว่า ทว่าเธอก็บอกใครไม่ได้ เพราะคนคนนั้นเป็นผู้ปกครองเพียงคนเดียว หากทำอะไรไม่ถูกใจ ตนเองก็มีแต่จะได้ผลเสียทั้งนั้น

                แต่เมื่อลองคิดๆ ไป หากบอกมินตราเกี่ยวกับเรื่องนั้น เธอเองก็อาจจะไม่เป็นผู้ให้ความร่วมมือในคดีฆาตกรรมนี้ก็ได้ เพราะงั้น ต้องรีบบอก ก่อนที่พี่ชายจอมโหดจะมา

                “คือพี่ชายฉัน...เป็น...”

                “เป็นไรเหรอจ๊ะ น้องสาวของพี่” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้รินลดาสะดุ้งโหยง

                เมื่อหันไป พบว่ารุจิรากำลังยืนอยู่บริเวณประตูเข้าห้อง รอยยิ้มของชายหนุ่มดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูให้น้องสาว หากความเป็นจริง มันสื่อความหมายตรงข้ามด้วยซ้ำ

                ...มึงกล้ามากนะ...ความคิดของอาจารย์หนุ่ม

                ...ไม่จริงน่า ชีวิตฉันต้องจบแบบนี้เหรอ...ความคิดของรินลดา

                “พี่รุจ...หนูขอบอกยัยมินเรื่องที่พี่เป็นเกย์ได้มั้ยอ่ะ” เด็กสาวบอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

                “ห้ะ!” มินตราร้องออกมา “จริงดิ?”

                “จริง...” คราวนี้คนพูดคือรุจิราที่ทำท่าเหมือนภูมิใจยังไงไม่รู้ เพราะหากปฏิเสธไป ตนอาจถูกสงสัยเรื่องอื่นก็ได้

                “กรี๊ด!!! ว้าว!!!” อยู่ๆ เด็กสาวปล่อยไม้กวาดของต้นลง ก่อนจะกรีดร้องเหมือนดีใจ “หนูชอบค่ะ อาจารย์รีบๆ มีแฟนเร็วๆ นะคะ หนูจะได้จิ้น ฮ่าๆๆ”

                “เอิ่ม...” สีหน้าของผู้ฟังทั้งสองบ่งบอกถึงความเงิบ

                “ริน...ทำเวรให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านล่ะ” รุจิราบอกน้องสาว ก่อนจะเดินไปที่ห้องพักครู เพื่อเก็บของ

                คืนนั้นเวลาหนึ่งทุ่ม ชายหนุ่มกำลังขับรถสีดำ มีเด็กสาวในชุดนักเรียนนั่งข้างๆ ทั้งคู่ไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งรุจิราถามอะไรบางอย่าง

                “เมื่อกี้รินจะบอกอะไรกับมินเหรอจ๊ะ”

                “...”

                “ตอบหน่อยสิจ๊ะ” อาจารย์หนุ่มยิ้ม

                “บอกว่าพี่เป็นเกย์ไง พี่รุจก็ได้ยินแล้วนี่นา”

                “รินจ๊ะ...” ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะตะคอกออกมาเสียงดัง “กูรู้นะว่ามึงคิดอะไร”

                “หนูแค่ไม่อยากให้พี่เป็นฆาตกร”

                “หึ! มึงคิดว่าถ้ากูติดคุกไป มึงจะสบายเหรอ...เปล่าเล๊ย! มึงได้หมดอนาคตแน่...เพราะคงไม่มีใครบ้าขนาดเอาครอบครัวฆาตกรมาทำงานหรอก”

                “หนู...หนูขอโทษ” รินลดาก้มหน้าสำนึกผิด

                “เดี๋ยวถึงบ้านแล้วช่วยพี่ทำอะไรบางอย่างด้วยนะจ๊ะ แล้วพี่จะยกโทษให้” น้ำเสียงของพี่ชายกลับมาอ่อนนุ่มเหมือนเดิม

                ...งาน?...

                ณ วินาทีนั้น เด็กสาวไม่รู้เลย ว่างานของพี่ชายมันคืออะไร แต่มันต้องเป็นเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน เพียงแต่เธอไม่รู้ว่ามันไม่ดีทางไหนก็เท่านั้น

                แต่รินลดาไม่ได้คิดเลย ว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตของเธอเองไปตลอดกาล