mad brother พี่ชายโรคจิต

สายโลหิตนั้นคือสื่อโยงเชื่อม

หากแต่เอื้อมหยิบฉวยได้ไฉน

เราทั้งสองยังดูเหมือนห่างไกล

มีทางไหมที่พี่จะครอบครองน้อง

.

.

.

                เสียงหายใจหอบถี่ๆ ดังขึ้นมาอย่างไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าคมแดงก่ำได้ซุกลงบนหมอน ดวงตาหลับพริ้ม มือหนาของชายหนุ่มกำลังทำอะไรบางอย่างกับแก่นกายของตน ในใจนึกถึงหน้าน้องสาวสุดที่รัก

                “ริน...ริน...” เขาเพ้อ “ริน...พี่ใกล้จะ...เสร็จแล้ว...อ๊า!!!”

                ในที่สุด ของเหลวสีขาวขุ่นข้นก็ไหลออกมาจากแท่งนั้น สีหน้าของชายคนเดิมดีขึ้นนิดหน่อย ทว่า...ถึงแม้ร่างกายจะทำมันเสร็จ แต่จิตใจยังขาดอะไรไปอีกอย่าง

                ขาดคนร่วม!!!

                เมื่อคิดแบบนั้น ริมฝีปากบนใบหน้าคมก็เกิดอาการกระตุก เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลลุกวาวเหมือนคิดอะไรได้

                ...นั่นสินะ ขาดคนร่วมก็ต้องหาใครมาร่วม...