Best friend เพื่อนของฉัน

   รถมินิสปอร์ตคันสีขาวคาดดำ จอดเทียบริมฟุตบาธข้างโรงเรียนชื่อดังของจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ 
สาวน้อยที่นั่งอยู่ในรถจ้องมองนักเรียนที่ทยอยเข้าไปในโรงเรียนอย่างไม่ว่างตา เธอยังคงนั่งมองอยู่อย่างนั้นราวกับกำลังจำผิดใครบางคนอยู่ แต่เปล่าหรอกเธอแค่ไม่อยากพบเจอผู้คน เธอไม่อยากรู้จักใคร และไม่อยากให้ใครรู้จักเธอ
   "เป็นอะไรไปมีนา" เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนข้างๆ เอาแต่นั่งเหม่อลอย
   "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร" เธอตอบออกไปแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เดิม 
   "หืม แน่ใจนะ" เขาขมวดคิ้วเป็นปมให้กับคำตอบของเธอ
   "เอ่อ คือว่า..." 
   "ว่า..." 
   "วันนี้มีนายังไม่พร้อมค่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ได้ไหมคะ" ผู้เป็นอาส่ายหัวเป็นคำตอบทันทีที่เธอพูดจบ ทำให้เธอถอนหายใจยืดยาวออกมา
   "ที่นี่คือโรงเรียนใหม่ ไม่มีใครรู้จักเธอ และ ไม่มีใครรู้เรื่อง...ของเธอ" เขาสูดเอาออกซิเจนที่มีอยู่น้อยนิดภายในรถเข้าปอดให้ได้มากที่สุดเท่าจะทำได้เผื่อสงบอารมณ์ของตัวเอง ก่อนที่จะเอ่ยประโยคหลัง 
   "แล้วอาเล็กแน่ใจได้ยังไงคะ..."
   "แต่เราคุยกันแล้วนะมีนา" ยังไม่ทันที่สาวน้อยจะพูดจนจบประโยคเขาก็พูดสวนขึ้นมาทันที ใช่ เขาคุยกับเธอเรื่องการเข้าโรงเรียนแล้วเมื่อสามวันก่อน เมื่อวานตอนทานข้าวเย็น และวันนี้ระหว่างขับรถมาโรงเรียน 
   "สรุปว่า เธอไม่เข้าใจที่อาพูดใช่ไหม" เขาพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด แต่ทว่าเสียงของเขาก็ยังมีความดุดันแฝงอยู่ 
   "มีนาเข้าใจค่ะ แต่มีนาแค่ไม่พร้อมเฉยๆ" เด็กสาวก้มหน้าหงุดทันทีเมื่อผู้เป็นอามองเธออย่างไม่พอใจ 
   "เฮ้อ! เอาละ สรุปว่ายังไง วันนี้เธอจะกลับบ้านสินะ" แม้ว่าเขาจะพยายามยังไง สุดท้ายเมื่อเห็นหน้าหลานสาวของตัวเองรู้สึกผิดแบบนั้นก็อดสงสารเสียไม่ได้
   "...มีนาไปเรียนก็ได้ค่ะ" หลังจากที่นิ่งเงียบอยู่สักพักเธอก็ตอบมันออกมา
   "ไหนบอกยังไม่พร้อม หืม!" เขาพยายามที่จะเข้าใจเด็กผู้หญิงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขารู้ว่าเด็กผู้หญิงน่ะเรื่องมากแค่ไหน แต่อย่างน้อยเขาก็หาข้อมูลมามากพอก่อนที่จะรับมีนามาเลี้ยงแล้วละนะ
   "ต่อให้วันนี้มีนาไม่เข้าไปยังไงพรุ่งนี้มีนาก็ต้องเข้าไปอยู่ดี" เธอพูดพรางเหลือบมองผู้เป็นอาที่นั่งอมยิ้มอยู่ 
   "ขอให้ปรับตัวกับเพื่อนใหม่ได้เร็วๆ แล้วกันนะ" เธอพยักหน้าตอบรับผู้เป็นอาที่เอามือลูบหัวตนด้วยความเอ็นดู 
   "สวัสดีค่ะ อาเล็ก" เธอยกมือไหว้ผู้เป็นอาก่อนที่จะลงจากรถ เขาเลื่อนกระจกลงเพื่อคุยกับเธออีกครั้ง
   "ตั้งใจเรียนล่ะ ถ้าเธอมัวจมอยู่กับอดีต เธอก็จะไม่ได้อะไรเลยนอกเสียจากอดีตที่แสนเจ็บปวด" มีนาอมยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก ก่อนที่กระจกรถค่อยๆเลื่อนขึ้นจนปิดสนิทและมินิสปอร์ตคันจิ๋วก็เคลื่อนตัวออกไป เธอยืนทำใจอยู่ตรงนั้นสักพัก จึงตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงเรียน 
 
   "สวัสดีค่ะ" เธอยกมือทำความเคารพคุณครูเวรที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าของโรงเรียน 
   "สวัสดีจ้ะ" คุณครูเวรรับไหว้เธอและส่งยิ้มหวานมาให้ 
  "เอ่อ ขอโทษนะคะ ชั้นมัธยมปีที่สามห้องสอง ไปทางไหนเหรอคะ" เธอยิ้มแห้งๆ ให้กับคำถามของตัวเอง
   "เด็กใหม่สินะเรา" 
   "ค่ะ" เธอพยักหน้า
   "ถ้าอย่างนั้นมายืนตรงนี้" ครูเวร จับมือของเธอให้มายืนอยู่ข้างๆ 
   "ครูชื่อครูนกนะ แล้วเธอล่ะ" 
   "ชื่อมีนาค่ะ" เธอยิ้มน้อยๆ ให้กับครูนก ก่อนที่จะมีเด็กทยอยกันเข้ามาทำความเคารพ อย่างไม่ขาดสาย และระหว่างนั้น หล่อนก็ไม่ลืมที่จะถามหาเด็กนักเรียนที่อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามห้องสองไปด้วย
   "สวัสดีค่ะคุณครู" 
   "สวัสดีจ้ะ นี่เธออยู่ชั้นมัธยมปีที่สามห้องสองหรือเปล่า" เสียงของครูนกเอ่ยถามหญิงสาวที่เข้ามาทำความเคารพ
   "ค่ะ" หล่อนเอียงหัวน้อยๆ ด้วยความสงสัย 
   "ถ้าอย่างนั้น ฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะจ้ะ เขาหาห้องไม่เจอ" มีนายิ้มเขิน ให้กับคำพูดของครูนก 
   "ขอบคุณค่ะครูนก" ครูพยักหน้าตอบรับ
 
   "เธอชื่ออะไรล่ะ" คนที่เดินมากับเธอเป็นคนเริ่มถามชื่อของเธอก่อน
   "เราชื่อมีนา" เธอบอก 
   "เราชื่อ น้ำค้างนะ ยินดีที่ได้รู้จัก" หล่อนหยุดเดินแล้วหันมายื่นมือให้กับเธอ 
   "เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน..ค่ะ" มีนาทำท่าทางเก้ๆ กังๆ ก่อนที่จะจับมือกับน้ำค้างตอบ 
   นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอไม่เคยรู้สึกอย่างนี้ ตั้งแต่แม่ของเธอเสียไป เธอก็กลายเป็นคนซึมเศร้าและไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร 
   หลายครั้งที่เธอคิดจะฆ่าตัวตายเพราะโดนเพื่อนๆ กลั่นแกล้งและกดดันแต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไม่ทำมันด้วยความกลัวที่เกิดขึ้นมาชั่วขณะ  ทำให้เธอเกลียดการมีเพื่อนขึ้นมา ก็แต่ละคนที่เขามาล้วนไม่ได้จริงใจกับเธอ แต่น้ำค้างกลับสามารถทำให้ความคิดของเธอนั้นเปลี่ยนไป แม้มันอาจจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม 
   สองสาวพากันเดินขึ้นไปยังอาคารสามซึ่งเป็นที่อยู่ของนักเรียนมัธยมต้นทุกคน โดยชั้นที่หนึ่งจะเป็นห้องพักครู และห้องสมุดสำหรับชั้นมัธยมต้น ชั้นสอง ชั้นสาม และชั้นสี่ จะเป็นส่วนของ นักเรียนชั้นมัธยมต้นแต่ละปีทั้งห้าห้อง และห้องเรียนวิชาต่างๆ ที่ถูกแยกออกมา 
   "ชั้นมัธยมปีที่สามจะอยู่ชั้นสอง ข้างๆบันไดที่เราขึ้นมานี่คือห้องวิทยาศาสตร์ ส่วนห้องที่ติดกำแพงตรงนู้น" น้ำค้างชี้นิ้วไปทางห้องที่อยู่หลังสุด "คือห้องคณิตศาสตร์" มีนาพยักหน้าเป็นคำตอบ เมื่อหล่อนอธิบายเกี่ยวกับอาคารมัธยมจนเสร็จ 
 
   ภายในห้องเรียน มีนักเรียนที่เข้ามาก่อนแล้วสี่ถึงห้าคน และทุกคนดูเหมือนจะสนใจสมาชิกใหม่ที่เข้ามากับน้ำค้างพอสมควร 
   "ใครเหรอน้ำค้าง นักเรียนใหม่เหรอ" เสียงใสๆ ของหญิงสาวตัวน้อยๆ วิ่งมากระซิบถามน้ำค้าง แต่ดูเหมือนว่ามันดังพอที่จะให้ใครอีกคนข้างๆ ได้ยิน 
   "อือ นักเรียนใหม่เขาหาห้องนี้ไม่เจอครูนกเลยให้ฉันพามาด้วย" น้ำค้างตอบ
   "เราชื่อหญิงนะ ยินดีที่ได้รู้จัก" หญิงฉีกยิ้มกว้างให้กับสมาชิกใหม่ของห้อง 
   "ยินดีที่ได้รู้จัก" มีนายิ้มตอบ
   "ถ้าอย่างนั้น มีนามานั่งใกล้ๆ เราก่อนนะ เดี๋ยวครูจัดโต๊ะใหม่ค่อยว่ากัน" น้ำค้างจับมือมีนามายังโต๊ะที่อยู่กลางห้อง ดูเหมือนว่าคนที่นี่อาจจะทำให้เธอลืมอดีตที่แสนเลวร้ายก็ได้...นะ 
 
   "เอาละค่ะ วันนี้ห้องของเรามีสมาชิกย้ายเข้ามาใหม่ เราจะให้นักเรียนของใหม่ของเรามาแนะนำตัวให้ทุกคนได้รู้จักกันนะคะ" เธอเดินออกไปทันทีเมื่อครูพูดจบแม้จะประหม่าอยู่เล็กน้อยก็ตาม 
   "สวัสดีค่ะคุณครูและเพื่อนๆ ทุกคน ดิฉันชื่อ 'มีนา พิมพ์ไชยสวัสดิ์' ชื่อเล่นชื่อ มีนาค่ะ" เธอฝืนยิ้มออกมาให้กับทุกคน ตอนนี้ใจของเธอสั่นเทาราวกับว่ามันจะกระเด็นออกมาจากอก 
   "ย้ายมาจากโรงเรียนอะไรเหรอคะ" สมาชิกหนึ่งในห้องถามขึ้น ทำเอาหัวใจของเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ให้มากที่สุด 
   เพียงแค่เธอได้ยินคำถามนี้ เรื่องราวต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นต่างก็ผุดขึ้นมา ความรู้สึก ความโกรธ กลิ่นของคาวเลือด สัมผัสที่เกิดจากบันดาลโทสะ เสียงกรีดร้องของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ เสียงร้องที่แสนเจ็บปวดของเก่ง ประดังเข้ามาในสมองของเธอ เหมือนกับว่า 'เก่ง' พยายามที่จะกลั้นแกล้งเธอเสียอย่างนั้น 
   "เอ่อ โรงเรียน..." 
   "หมดชั่วโมงโฮมรูมแล้ว มีนาเธอไปนั่งที่ได้" คุณครูพูดขัดขึ้นทันทีเมื่อเห็นมีนาทำท่าทางปั้นยากอยู่อย่างนั้น 
   เธอเหลือบมองครูประจำชั้นด้วยความสงสัยปนกับความโล่งใจก่อนจะรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆน้ำค้างตามเดิม
   "เอาเป็นว่า พรุ่งนี้เราค่อยจัดที่นั่งใหม่นะคะ เตรียมตัวไปเรียนคาบต่อไปเลยค่ะ" เมื่อครูพูดจบ ผู้ที่ทำหน้าที่เป็นหัวหน้าชั้น ก็สั่งทำความเคารพทันที  
   "เอ่อ ว่าแต่มีนามาจากโรงเรียนอะไรเหรอ" เป็นน้ำค้างที่ถามคำถามนี้อีกครั้งเมื่อครูออกจากห้อง 
   แม้ว่าอากาศวันนี้ค่อนข้างเย็นก็ตาม แต่เม็ดเหงื่อกับผุดขึ้นมาตามขมับทั้งสองข้างราวกับว่าวันนี้คือช่วงเวลาแห่งฤดูร้อนเสียอย่างนั้น ทำไมกัน ทั้งๆ ที่เธอกำลังจะมีเพื่อนใหม่ มีชีวิตใหม่ที่นี่ โดยไม่ต้องย้อนไปมองอดีตที่แสนเลวร้ายนั่นแล้ว แต่ทำไมต้องมีคำถามที่มีเรื่องเลวร้ายปะปนอยู่ด้วย 
   "เป็นอะไรหรือเปล่ามีนา ไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดเชียว" น้ำค้างถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเธอ 
   "ปะ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เมื่อกี้ถามว่าอะไรนะ" มีนาพูดเหมือนหลุดออกมาจากภวังค์ ก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆให้กับหล่อน 
   "ถามว่า ย้ายมาจากโรงเรียนอะไร" น้ำค้างทวนคำถามอีกครั้ง เธอกลอกตาไปมาก่อนที่จะตอบ
   "เอ่อ คือ เรามีความทรงจำแย่ๆ กับที่นั่นน่ะ ไม่ขอตอบได้ไหม" 
   "ความทรงจำแย่ๆ ไปฆ่าคนมาหรือไง" เสียงของคนที่ตัวเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงเอ่ยขึ้นอยู่ข้างหลัง ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกทันที 
   มีคนรู้เรื่องของเธอได้อย่างไร ทั้งๆที่อาของเธอย้ำนักย้ำหนาว่า ไม่มีใครรู้เรื่องของเธอ มีนาคิดก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับคนที่พูด
   "เอ่อ..." 
   "บาส แกกลับไปนั่งที่เลยนะ ถ้าตั้งใจเรียนให้เหมือนกับที่ตั้งใจกวนชาวบ้านได้จะดีมากเลยรู้ไหม" น้ำค้างพูดสวนขึ้นด้วยความรำคาญ เพราะเธอรู้ดีว่า บาสชอบแขวะคนอื่นไปทั่ว ซึ่งเธอไม่ชอบคนที่มีนิสัยแบบนี้ จึงทำให้ทั้งสองไม่ค่อยจะถูกคอกันเสียเท่าไหร่ 
   "ชั้นชื่อบราเซียย่ะ แล้วฉันจะเรียนเก่งหรือไม่มันก็เรื่องของฉันยัยน้ำเน่า" กระเทยเด็กสะบัดหน้าแรงแล้วเดินจากไป เขาก็แค่ไม่ค่อยถูกละตากับเด็กใหม่อย่างมีนาก็เท่านั้น 
   "ขอบใจนะน้ำค้าง" เธอพูดขึ้นเมื่อน้ำค้างทำท่าทางจะเอาเรื่องกับกับบาส
   "ไม่เป็นไรหรอก ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกไว้พร้อมแล้วค่อยบอกก็ได้" เธอพยักหน้าตอบ 
   "แล้วถ้าเป็นไปได้ก็พยายามอย่าไปโต้ตอบกับยัยกระเทยบ้านั่นนะ ถ้าเธอยังไม่อยากปวดหัว" น้ำค้างเตือนเธอด้วยความเป็นห่วง
   ถ้าเป็นคนอื่น คงเค้นคำตอบจากเธอไม่เลิกเป็นแน่ แต่น้ำค้างไม่ใช่เขากลับไม่สนใจมันด้วยซ้ำ แต่ก็เลือกที่นะเข้าใจ เธอหวังแค่ว่า เธอกับหล่อนคงได้เป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป...แม้ว่าหล่อนจะรู้อดีตของเธอก็ตาม