เสน่หาตาน้ำข้าว

กว่าเพียงขวัญจะกลับมาถึงหอพักราวๆบ่ายสองเธอสุดแสนจะเหนื่อยล้ากับการเดินทางลำพังแค่ฝ่าดงรถติดก็ร่วมๆชั่วโมงแล้วไหนจะบรรดาคนขับรถแบบไร้สามัญสำนึกอีก
"ในที่สุด"
เพียงขวัญพ่นลมหายใจยาวก่อนทิ้งร่างลงบนเตียง ห้องพักนี้เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้เพียง 2 อาทิตย์หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าอพาร์เม้นเดิมนั้นทำให้เธอเห็นภาพของ ธนา ตามหลอกหลอนจนไม่เป็นอันทำงานจึงย้ายที่อยู่ใหม่หอพักแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่เธอทำงานอยู่มากนักขี่มอเตอร์ไซค์ราวๆ10นาทีก็ถึง เธอชอบใจตรงที่ถ้ามีใครจะมาหาคนที่พักอยู่หอนี้จะต้องแลกบัตรประชาชนและลงชื่อเยี่ยมไว้ทุกครั้งดังนั้นเธอจึงแจ้งให้ชื่อของ ธนา ถูกขึ้นบัญชีดำไว้เผื่อเขาอาจตามหาเธอ(ซึ่งก็คงไม่แต่กันไว้ก่อน)
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดึงเพีงขวัญขึ้นจากเตียงมาเปิดประตูและทันทีที่มันเปิดออก บ๊อบบี้ กับ ตาต้า ก็กระโดดกอดเธอทันที
"มาให้กอดหน่อยยยย"
บ๊อบบี้ลากเสียงยาว
"โอ๊ยพอแล้วหายใจไม่ออก"
เพียงขวัญดิ้นขลุกขลักจนคนทั้งสองคลายอ้อมกอดออกบ๊อบบี้รีบลากมือเพียงขวัญมานั่งที่โซฟายาวรับแขกมุมห้องจากนั้นก็มานั่งข้างๆเพียงขวัญโดยที่ตาต้าเดินตามหลังมาติดๆ
"ไหนเล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
บ๊อบบี้ถามอย่างกระตือรือร้น
"อย่างละเอียด"
ตาต้าเสริมขณะนั่งลงขนาบอีกข้างของเพื่อนสาวเพียงขวัญมองหน้าคนทั้งสองสลับกันไปมา
"หนูควรจะได้ระบายออกมาบ้างนะถึงเจ๊กับต้าจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่อย่างน้อยมันจะทำให้หนูสบายใจขึ้น"
บ๊อบบี้พูดพลางบีบมือเพียงขวัญอย่างให้กำลังใจเธอมองเพื่อนทั้งสองอย่างซาบซึ้ง บ๊อบบี้รีเซฟชั่นหนุ่มผู้ซึ่งให้คำนิยามตัวเองไว้ว่าเป็นผู้ชายอ่อนโยนในทุ่งดอกลาเวนเดอร์ไม่นิยมความรุนแรงทุกประเภทยกเว้นบนเตียง รักผู้หญิงทุกคนแต่อยากกินผู้ชายมากกว่า(และแน่นอนว่ามีสามีแล้ว)ส่วนตาต้าก็เป็นบัญชีสาวผู้อ่อนหวานและรักษาศีล5ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง(ไม่ต้องกังวลว่าจะเอาความลับไปแฉ)
"คือ....."เพียงขวัญสูดหายใจยาวก่อนจะเล่าเรื่องราวตั้งแต่เลิกกับธนาจนไปถึงเรื่องราวบนเกาะพะงันบ๊อบบี้ยกมือทาบอกขณะที่ตาต้าหน้าแดงสลับซีดเป็นระยะ
"ขวัญของเจ๊"
เมื่อเพียงขวัญเล่าจบบ๊อบบี้ก็ดึงเธอไปกอดตาต้าตบไหล่เพื่อนเบาๆ
"ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์แต่ถ้าแกอยากร้องก็ร้องให้พอนะขวัญแล้วก็เริ่มต้นใหม่"
ตาต้าพูดเสียงสั่นๆเธอสงสารและเห็นใจเพื่อนมากเพียงขวัญที่เธอรู้จักนั้นร่าเริงสดใสแม้ว่าจะมีฝรั่งมาจีบเธอก็ไม่เคยสนใจยังคงมั่นคงกับธนาที่ตาต้ามองว่าเป็นแค่ตัวเหลือบที่คอยสูบเงินจากเพื่อนเท่านั้น
"ทำไมขวัญถึงไม่ฟังเจ๊กับต้าเลย"
เพียงขวัญสะอื้นนึกแค้นใจตัวเองที่โง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ว่าธนาจะพูดหรือให้เธอทำอะไรเธอก็เชื่อหมดแม้บางครั้งเพียงขวัญก็รู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นทำให้เธอเสียความรู้สึกแต่เธอก็ยังคงอดทนโดยหวังว่าสักวันเขาคงเห็นแก่ความดีและจริงใจของเธอแต่ก็ดูเหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นครั้งสุดท้ายเขายืมเงินเธอบอกว่าจะซื้อรถตู้มาขับรับนักท่องเที่ยวเธอก็ให้ไปอย่างไม่ลังเลโดยแอบหวังว่าเขาคงคิดจะสร้างเนื้อสร้างตัวและมีครอบครัวกับเธอแต่กลายเป็นว่าเขาเอาเงินทั้งหมดไปละลายในวงไพ่งานศพญาติเมื่อเพียงขวัญขอเงินคืนเขาก็โมโหทำลายข้าวของก่อนจะหายหน้าไปเป็นอาทิตย์และโทรมาบอกเลิกเธอโดยให้เหตุผลว่า "เราเข้ากันไม่ได้"
"ทำใจเถอะขวัญแกเป็นคนดีเดี๋ยวสวรรค์ก็จะส่งผู้ชายดีๆมาให้แกอย่าจมปลักอยู่กับอดีตแย่ๆเลยนะ"
ตาต้าตบไหล่เพื่อนเบาๆ
"ฉันผิดเองแหละที่ด่วนตัดสินใจคบกับธนาโดยไม่คิดอะไรให้รอบคอบ"
เพียงขวัญปาดน้ำตา
"คนเรามันพลาดกันได้"บ๊อบบี้ลูบหัวน้องรักอย่างเอ็นดู
"แต่ขวัญไม่อยากขึ้นชื่อว่ามีหลายผัว"เพียงขวัญงึมงำตอบบ๊อบบี้กลอกตาพลางถอนหายใจ
"โถ่คุณน้องขาอย่าโบราณไปหน่อยเลยค่ะแค่ธนามันเป็นผู้ชายคนแรกของหนูพอเลิกกันแล้วก็ใช่ว่าหนูจะด้อยค่าหรือต้องอยู่คนเดียวไปจนแก่ตายนะคะ"
ตาต้าพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย
"จริงแกเดี๋ยวนี้ไอ้ประเภทที่ว่าเสียตัวให้ผู้ชายคนแรกแล้วอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเปอร์เซ็นต์มันน้อยมากแกอย่าโทษตัวเองเลยที่ผ่านมาถือซะว่าแกใช้กรรมให้มันไปไม่ต้องติดค้างกันไปชาติหน้า"
เพียงขวัญมองหน้าพี่และเพื่อนสลับกันไปมาก่อนถอนหายใจ
"ใช่ขวัญต้องเดินต่อไปอดีตมันผ่านมาแล้วให้มันผ่านไปเป็นบทเรียนขวัญจะไม่ร้องอีก"
บ๊อบบี้ยิ้มกว้างอย่างพอใจ
"เรื่องไอ้ธนาถือว่าจบเราจะไม่พูดถึงมันอีกทีนี้เรามาพูดเรื่องเจ้าของรอยดูดที่คอหนูดีกว่า"
เพียงขวัญหน้าแดงขณะที่คนฟังทั้งสองจ้องเขม็ง(มันน่าอายนะเนี่ย)

ขอบคุณที่แวะเข้ามาให้กำลังใจนะคะ จะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ