Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 

(3 เดือนต่อมา)

               จากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ล่วงเลยมาประมาณ 3 เดือนแล้วและอีกอย่างหนึ่งก็คือแม็ทขยันโทรมาจีบฉันทุกวัน จนในที่สุดฉันก็ยอมตกลงเป็นแฟนกับเค้า และความลับเรื่องที่ฉันทำงานเป็นนักฆ่าและในวันนี้แม็ทได้โทรมาชวนฉันให้ไปงานเลี้ยงฉลองที่บ้านของเค้า แถมยังกำชับอีกด้วยว่าให้หาชุดยาวๆใส่ไปด้วยนะจะได้เห็นแก่แขกในงานที่พ่อของเค้าเชิญมา ก็ไม่รู้สินะ

 

ริ๊ง!!! ริ๊งๆ!!!

 

เฮ้อ ลูซี่โทรมาหาฉันอีกแล้วหวังว่าคราวนี้คงจะไม่มีงานอะไรให้ฉันอีกนะ ขอพักผ่อนอีกสักวันไม่ได้รึไง

“ว่าไง”

 

[ได้ข่าวว่าเธอจะไปงานเลี้ยงที่บ้านของแฟนเธอใช่ม๊ะ]

 

“อ่าห๊ะ”

 

[บอสสั่งงานให้เธอไปทำที่นั่นด้วยละ]

 

“เฮ้อ....งานอะไรว่ามา”

 

[คืองี้นะ จะมีนักการเมืองท้องถิ่นคนหนึ่งมาร่วมที่งานนี้ด้วย และเธอคนนี้เราสืบมาได้ว่าเธอทำการลักลอบขนยาเสพติดเข้ามาในประเทศ บอสเลยอยากให้เธอวางยาสลบใส่นางและจากนั้นบอสจะส่งคนเข้าไปเก็บผู้หญิงคนนี้เอง โอเคนะ]

 

“อื้ม ได้ดีใจที่ไม่ต้องฆ่าคนตายในงานเลี้ยงของพ่อแฟนฉัน”

 

[แต่ก็ใกล้เคียงนะ]

 

“เอาเป็นว่ารีบส่งไฟล์ข้อมูลมาเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง” ฉันพูดกับลูซี่ไปเรื่อยพรางเตรียมอุปกรณ์ที่จะใช้ในการทำงานครั้งนี้

 

[รับทราบ จริงสิระวังให้ดีละเห็นบอสบอกว่าบอดี้การ์ดสุดโหดอย่างลุคอยู่ที่นั่นด้วย]

 

“ลุคงั้นหรอ? ใช่บอกี้ดาร์ดที่มีชื่อเสียงคนนั้นรึเปล่า”

 

[ใช่ๆ ลุค อัสตินบอดี้การ์ดของประธาณาธิบดีที่มีฝีมือเก่งกาจที่สุดเท่าที่เคยมีมา ขอบอกเลยว่างานช้างแน่ๆเธอถูกเลือกให้ไปฆ่าประธาณาธิบดีนะ]

 

“อย่าพูดแบบนั้นสิมันทำให้ฉันยิ่งอยากทำนะรู้มั้ย”

 

[ถ้าเธออยากได้นักเดี๋ยวฉันจะไปขอบอสให้ละกัน]

 

“ด้วยความยินดีเธอก็รู้นี่ว่ายิ่งฉันได้งานใหญ่มากเท่าไหร่เงินที่จะได้ก็จะมากเท่านั้น”

 

[ก็จริงอ่ะนะ เอาเป็นว่าทำงานรอบนี้ให้เสร็จก่อนละกันแล้วฉันจะไปบอกบอสให้]

 

“ขอบใจ ฝากบอกบอสให้ด้วยว่าขอค่าจ้างเพิ่มอีกหน่อย”

 

[ยัยหน้าเลือดนี่!!!]

 

           ไม่ทันไรฉันก็รีบกดวางสายของลูซี่ไป และเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม ยาสลบงั้นหรอ อื้ม รอบนี้คงต้องเล่นในห้องน้ำซะแล้วเพราะดูจากบ้านของแม็ทที่ลูซี่ส่งมาให้ฉันมันจะเป็นอะไรที่ยากมากแน่ถ้าฉันจะเดินสุ่มสี่สุ่มห้าไปวางยาหล่อน แล้วไหนจะกล้องวงจรที่มีอยู่รอบๆห้องจัดการนี่อีก คงต้องห้ามใช้รองเท้าส้นสูงธรรมดาซะแล้วละงานนี้ และก็นาฬิกาข้อมือนี่อีก

 

      โอเคเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยและเตรียมตัวไปงานเลี้ยงสุดหรูของแม็ทกันดีกว่า เริ่มจากชุดเดรสสีดำสุดหรูนี่สิ ผ่าประโปรงด้านซ้ายยาวขึ้นมาถึงต้นขาและไหนช่วงแขนเสื้อที่ใช้ผ้าลูกไม้นี่อีก! งานนี้แม็ทมีตะลึงแน่ๆ แต่จะว่าไป.........ลุค อัสตินงั้นหรอ ขอดูฝีมือหน่อยละกันว่าจะแน่ขนาดไหน!! อยากเจอตัวเป็นๆมานานแล้วงานนี้แหละที่ฉันจะได้เจอตัวเค้าแบบตัวเป็นๆ!

 

 

(เวลาต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลคาร์ลวิน)

               ตอนนี้ฉันได้มาถึงยังคฤหาสน์ของแม็ทเรียบร้อยแล้วโดยฉันเลือกที่จะขับรถมาเอง และดูนั่นสิรถหรูจอดเต็มไปหมดเลย ท่าทางคงจะไม่ใช่งานเลี้ยงแบบธรรมดาซะแล้วสิ ฉันจอดรถลงที่ลานจอดรถและจากนั้นจึงเดินตรงไปยังประตูด้านหน้าของคฤหาสน์ซึ่งที่นั่นแม็ทยืนรอฉันอยู่

 

“ว้าว! ที่รักของผมดูสวยมากเลย!”

 

“ขอบคุณ! ฉันไม่อยากทำให้คุณเสียหน้านี่!” ฉันเดินตรงเข้าไปควงแขนแม็ทพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยในแบบท่าทางเขินอาย จากนั้นแม็ทจึงเดินนำฉันเข้าไปในงานเลี้ยงของเค้า

 

“คุณใส่อะไรก็สวยอยู่แล้วไวโอเล็ต”

 

“ไม่ต้องชมขนาดนั้นก็ได้นี่”

 

“ผมพูดเรื่องจริงนี่ เอาเป็นว่าผมรีบพาคุณไปเจอกับพ่อของผมดีกว่า พ่อของผมเค้าอยากพบกับคุณมากเลยรู้มั้ย”

 

“นี่แสดงว่าคุณพูดเรื่องของฉันอยู่บ่อยสิท่า”

 

“ก็แหม นานๆจะได้พาสาวเข้าบ้านทั้งที”

 

“เชื่อคุณเลยแม็ท”

 

“เฮ้!! อยู่นั่นไง!!!” แม็ทชี้ไปทางพ่อของเค้าที่ยืนอยู่ใจกลางห้องโถง และกำลังพูดคุยอยู่กับแขกของเค้าแต่ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆจังเลยนะ

 

“นั่นพ่อของคุณหรอ”

 

“ใช่แล้วที่รัก พ่อครับ!!!!” แม็ทกล่าวทักทายพ่อของเค้าทันทีเมื่อเราเดินไปถึง

“ไง แม็ทธิวพ่อกำลังคุยกับท่านฑูตอยู่เลย”

 

“คือผมจะขอแนะนำให้พ่อได้รู้จักกับหวานใจของผม...ไวโอเล็ต”

 

“สวัสดีคะ คุณคาร์ลวิน”

 

“อื้ม ยินดีที่เธอมาร่วมงานด้วยนะแม็ทธิวเล่าเรื่องของเธอให้ฟังทุกวันเลย”

 

“พ่อก็พูดไป จริงสิไวโอเล็ตจะขอแนะนำให้รู้จักกับพ่อของผมนะ เค้าคือว่าที่ประธาณาธิบดีคนใหม่ของสหรัฐอเมริกา!!”

 

“อย่าพึ่งสิแม็ทธิว ผลการเลือกตั้งมันยังไม่ออกเลยนะ”

 

“โธ่ ไม่เอาน่าพ่อ ใครๆเค้าก็โหวตเลือกพ่อกันทั้งนั้นแหละ”

 

“จะว่าอะไรก็ช่าง เอาเป็นว่าลูกมากับพ่อทางนี้ก่อน ส่วนหนูไวโอเล็ตเดินเล่นในงานได้ตามใจชอบเลยนะ”

 

“ขอบคุณคะ คุณคาร์ลวิน”

 

“แล้วเจอกันนะที่รัก ผมไปแค่แปปเดียวแค่นั้นแหละ”

 

“คะแล้วเจอกัน”

     ว่าแล้วแม็ทก็เดินออกไปกับพ่อของเค้าส่วนฉันเองก็เดินสอดส่องไปทั่วงานเพื่อจะหาเหยื่อคนสำคัญของฉันดูเหมือนว่าเธอจะยังมาไม่ถึงสินะ ไม่เป็นไรฉันควรจะหาอะไรดื่มก่อนละกัน ฉันเดินไปเรื่อยๆภายในห้องโถงแห่งนี้พร้อมกับหยิบแก้วแชมเปญเล็กขึ้นมาจิบไปพรางๆด้วย อื้ม....สะใภ้ประธาณาธิบดีงั้นหรอ...ก็ไม่เลวเหมือนกันแหะ ตราบใดที่ความลับของฉันไม่ถูกเปิดเผย.....

 

“เดินมองทางหน่อยสิคุณ!” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อฉันหันไปชนเข้ากับเค้าพอดี!! ผู้ชายคนนี้สูงประมาณ 185 เซนติเมตรแล้วไหนจะผมสีน้ำตาลเข้มนี่อีก กล้ามแขนที่เห็นได้ชัดถึงแม้ว่าเค้าจะใส่สูทอยู่ก็ตาม และไหนจะหน้าตาหล่อที่ดูดุดันนี่อีกช่างเข้ากับตาสำน้ำตาลอ่อนของเค้าจริงๆ โดยรวมแล้วมีเสน่ห์มากเลยนะ

 

“อุ๊บ! ต้องขอโทษด้วยจริงๆ คือฉันมองไม่เห็นคุณ!!!”

 

“แน่ใจนะว่ามองไม่เห็น!”

 

“แน่ใจสิ และอีกอย่างฉันก็กำลังมองหาอะไรทานอยู่แล้วจู่ๆ ฉันก็หันมาเจอคุณอยู่ข้างหลังแบบนี้ คนที่จะตกใจควรจะเป็นฉันมากกว่าไม่ใช่รึไง!”

 

“เฮ้อ....ก็ได้ผมยอมรับผิดเองก็ได้”

 

“ดีมากคะ ค่อยเข้ากับมาดเท่ๆของคุณหน่อย”

 

“ผมว่าเก็บคำพูดของคุณเอาไว้ใช้กับแฟนของคุณจะดีกว่า”

 

“ขอบคุณที่เตือนนะ คุณก็ควรจะรับคำชมเอาไว้บ้างนะ ฉันเห็นคุณหน้าเครียดๆแบบนี้แล้วมันชวนเครียดตามยังไงไม่รู้”

 

“หึ ผมว่าคุณไม่ได้เครียดหรอก” ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของฉันจ้องมองมาที่ตาของฉัน สายตานั่นทำให้ตาของฉันทำให้ฉันรู้สึกไม่อยากจะกระพริบตาไปทางอื่นเลย ราวกับว่าดวงตาคู่นั้นกำลังสะกดฉันเอาไว้.....

 

“แล้วจะอะไรละ” ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้น ฉันขอเดาว่าเค้ากำลังอ่านใจฉันอยู่แน่ๆ

 

“สายตาของผมมันฟ้องว่าคุณกำลังวางแผนอะไรไว้อยู่”

 

“หรอ...รู้ดีจังนะ...ชักน่าสนุกแล้วสิ”

 

“ใช่...ผมก็ว่าอย่างนั้น”

 

“เฮ้!!! ที่รักผมมาแล้ว!!”เสียงของแม็ทตะโกนขึ้นจากทางด้านหลังของฉันทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิด

 

“ไง ที่รักไปคุยธุระกับพ่อของคุณเสร็จแล้วหรอ”

 

“เสร็จแล้วครับ อ้าว! คุณกำลังคุยอยู่กับลุคหรอเนี่ย!!!”

 

“ห๊ะ! ฉันแค่หันไปชนเค้าเข้าก็เลยคุยกันนิดหน่อย ยังไม่ได้รู้จักชื่อของเค้าด้วยซ้ำ”

 

“งั้นก็พอดีเลย ขอแนะนำให้รู้จักนะที่รัก เค้าคนนี้มีชื่อว่าลุค อัสตินเค้าเป็นเหมือนกับพี่ชายของผมเอง” แม็ทพูดขึ้นพร้อมกับเดินกอดคอลุคอย่างสนิทสนม

 

“เฮ้อ.....บางทีก็ไม่อยากได้น้องชายนิสัยแบบนี้หรอกนะ” ลุคยืนกอดอกพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง พูดเข้าๆ ดูท่าทางลุคจะไม่ค่อยชอบแม็ทสักเท่าไหร่เลยนะ อ๊ะ! จริงสิ! เหยื่อของฉันมาแล้ว! ฉันจ้องมองไปที่เหยื่อของฉันที่กำลังเดินตรงไปยังห้องน้ำของที่นี่

 

“เอ่อ....ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

 

“ได้สิที่รักแล้วผมจะรอนะ”

 

“จ๊ะ”

 

      ฉันเดินแยกออกมาจากลุคและแม็ท เดินตรงไปยังห้องน้ำซึ่งเหยื่อของฉันเดินไป เอาละได้เวลาทำงานแล้ว ที่ซึ่งตรงหน้าของฉันมีแม่บ้านยืนอยู่และดูเหมือนว่าแม่บ้านคนนี้จะเป็นคนที่บอสของฉันมาเหมือนกันนะ

     เธอชี้ที่ต้นคอของเธอเผยให้เห็นรอยสักประจำองค์กรของเราเพื่อให้ฉันแน่ใจว่าเธออยู่ฝ่ายฉัน โอเคเมื่อได้ดังนั้น ฉันจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำทันทีทันใด ส่วนแม่บ้านคนนี้ก็จัดการเอาป้ายทำความสะอาด มาวางกั้นเอาไว้ด้านนอกของห้องน้ำ

 

     เอาละก่อนอื่นก็ต้องดูซะก่อนว่าเหยื่อของฉันนั่งอยู่ห้องไหน 1 2 3 4 ห้องที่ 3! ค่อยง่ายหน่อย ฉันไปยืนประจำตำแหน่งอยู่ด้านหน้ากระจกตรงอ่างล้างมือและหยิบปืนยาสลบออกมาจากกระเป๋าของฉัน ไม่ต้องห่วงนะเพราะปืนกระบอกนี้ทำมาจากพลาสติกหลบเซ็นเซอร์ตรวจจับได้สบายอยู่

  โอเค....เรามานั่งจับเวลากันดีกว่า ว่าเหยื่อของฉันจำธุระเสร็จเมื่อไหร่ในระหว่างนั้นฉันก็สวมถุงมือสีขาวเอาไว้ อีกทั้งแม่บ้านคนนั้นก็จัดการหยิบถุงใส่ศพออกมา ฉันชอบจังเวลามีผู้ช่วยอะไรแบบนี้ และอีกอย่างห้องน้ำแห่งนี้ก็ไม่มีใครอื่นอีกแล้วนอกจากฉัน แม่บ้านและก็เหยื่อของฉัน

 

เอี๊ยด!!

 

  ทันทีที่เสียงของประตูห้องน้ำนั้นเปิดออกฉันหันปืนยิงยาสลบไปทางเหยื่อของฉันทันทีทันใด และยังไม่ทันที่นางจะร้องออกมาฉันก็ลั่นไกใส่เธอไปเรียบร้อยแล้ว เพอร์เฟ็ค! กระสุนยาสลบนั่นเจาะเข้าไปที่เนินไหล่ของเหยื่อ จากนั้นฉันกับแม่บ้านเข้าไปช่วยกันประคองร่างของเหยื่อรายนี้และจัดการยัดร่างของเธอเข้าไปในกระเป๋าใส่ศพเป็นอันเสร็จงานเรียบร้อย

 

“งานเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณไปได้แล้วคะคุณแบล็ค”

 

“ยินดีที่ได้ร่วมงานเดี๋ยวฉันจะติดต่อกลับไปหาบอสให้เอง”

 

“ขอบคุณ”

 

     หลังจากพูดคุยกันเสร็จแล้วฉันจึงกลับไปจัดการถอดถุงมือและเก็บปืนยาสลบใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย ทำท่าทีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้แม่บ้านจัดการเก็บป้ายทำความสะอาดออกและจากนั้นจึงเดินออกไปจากห้องน้ำนั้นทันที จู่โจมอย่างรวดเร็วและให้ไวที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดการสงสัย ฉันเดินตรงกลับไปหาแม็ทที่ยังคงเดินคุยกับลุคอยู่ เฮ้อ.....ทำไมกันนะ ทำไมฉันถึงคิดว่าลุคดูมีเสน่ห์กว่าแม็ทเยอะเลย

 

“ไงที่รัก” ฉันเอ่ยทักขึ้น

 

“ไงที่รักของผม ผมกำลังคุยกับลุคอยู่เลย”

 

“คุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอ”

 

“ผมแค่บ่นๆว่าทำไมลุคถึงยังไม่มีแฟนสักที”

 

“อ๋อ...ฉันเดาว่าเค้าคงกำลังหาอยู่แหละ แต่แค่....ยังไม่เจอคนที่ใช่เท่านั้นแหละ...จริงมั้ย” ฉันพูดไปพลางจ้องมองไปยังดวงตาคู่นั้นของลุค และเค้าก็จ้องมองกลับมาที่ฉันเหมือนกัน

 

“ใช่....คุณพูดถูกผมแค่ยังไม่เจอ....คนที่ใช่”

 

    ดวงตาของเค้าที่จ้องมองมายังฉันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆไม่เหมือนกับดวงตาคู่อื่นๆที่เคยจ้องมองมายังฉัน ไม่ว่าจากใครก็ตาม แต่ลุคนั้นแตกต่างออกไป ฉันรู้สึกมันเหมือนมีแรงดึงดูดให้ฉันเข้าหาเค้า.....

 

“ว้าว! ถ้างั้นก็คงต้องรีบหาหน่อยนะ เพราะไม่งั้นผมคงจะได้แต่งงานก่อนแน่ๆเลย” แม็ทพูดขึ้นทำให้สติของฉันกลับมาจนฉันต้องรีบกระพริบตาถี่ๆ ลุคเองก็ด้วยเค้าเบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับกุมขมับเล็กน้อย

 

“แต่ฉันคิดว่าเราอาจจะยังไม่ได้แต่งงานเร็วๆนี้หรอกที่รักเราพึ่งจะคบกันเองนะ”

 

“จริงด้วย ขอโทษทีพอดีว่าผมหลงคุณมากเกินไปหน่อย”

 

“แม็ทธิว!!!” เสียงของคุณคาร์ลวินตะโกนขึ้นทำให้แม็ทต้องหันไปมองทันที

 

“ครับพ่อ!!! เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!! เดี๋ยวผมมานะที่รักพ่อของผมเรียกอีกแล้ว”

 

“คะที่รัก รีบไปรีบมานะ”

 

“จ๊ะที่รักของผม” จากนั้นจึงเดินออกไป ทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับลุคตามลำพังและดูจากสีหน้าของเค้าดูท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ จากนั้นเค้าจึงเดินออกไปที่ระเบียงที่อยู่ไม่ไกลนัก และฉันจะรออะไรอยู่ละเดินตามเค้าไปสิ

 

   ฉันเดินตามเค้าไปเรื่อยๆไปจนถึงระเบียงด้านนอก จากบริเวณนี้ลมเย็นๆได้พัดผ่านมาเรื่อยๆ ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นมากแถมยังดูโล่งอีกด้วยเพราะคนส่วนใหญ่มักจะอยู่ข้างในงานกัน

 

“คุณเดินตามผมมาทำไม...”

 

“บอกตามตรงนะฉันไม่ได้อยากเดินตามหรอก แต่ว่าข้างในนั้นมันอึดอัด...คือฉัน...เป็นคนไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆมากกว่า”

 

“ผมก็เหมือนกัน...”

 

“แล้ว....คุณไม่ชอบแม็ท”

 

“ถึงจะไม่ชอบแต่ก็เกลียดไม่ได้เพราะยังไงเค้าก็คือเจ้านาย”

 

“งั้นหรอ..”

 

“แล้วคุณละนึกยังไงถึงได้ตกลงคบกับเค้าละ ดูท่าทางเค้าก็ไม่น่าจะใช่สเป็คของคุณสักเท่าไหร่”

 

“คือฉันแค่ลองคบดูนะ ไม่ได้กะจะจริงจังถึงขั้นแต่งงานอะไรแบบนั้นหรอก เพราะนิสัยของเค้ากับฉันมันต่างกันเกินไป และอีกอย่างดูท่าทางเค้าก็เจ้าชู้ไม่เบา”

 

“อื้ม...คุณเองก็ทำการบ้านมาดีนี่”

 

“เฮ้อ ผู้ชายอย่างแม็ทมันดูง่ายยจะตายไป”

 

“งั้นหรอ...”

 

“แล้วคุณคิดว่าผู้หญิงอย่างฉันเป็นยังไง”

 

“งูพิษ เป็นงูพิษที่ภายนอกเกล็ดของมันดูออกจะสีสวยแต่ข้างในเองก็มีเขี้ยวอันแหลมคมและมีพิษร้ายที่สามารถทำให้เหยื่อถึงแก่ชีวิตได้....” ลุคหันมามองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาและเหยียดยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก บอกตามตรงนะผู้ชายอย่างเค้าทำให้ฉันรู้สึกสนุกเหลือเกินชักอยากจะปั่นหัวเค้าเล่นซะแล้วสิ

 

“ช่างน่าสนใจจริงๆ” ฉันเดินเข้าไปใกล้ลุคมากขึ้นในเมื่อเค้าอยากจะเล่นสงครามประสาทกับฉันก็ย่อมได้

 

“แล้วผมละ เหมือนกับอะไร”

 

“อย่างคุณ....ฉันว่าคุณเหมือนกับสิงโตหนุ่มที่กำลังซุ่มมองเหยื่อของคุณอย่างเงียบๆ และทันทีที่เหยื่อของคุณเผลอ....คุณก็จะจัดการกับเหยื่อของคุณทันทีเมื่อได้โอกาส”

    ฉันพูดกับลุคด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและดูยั่วยวน บอกตามตรงลุคเป็นคนที่น่าสนใจมาก มากจนฉันอยากจะรู้จักเค้าให้มากกว่านี้ แต่น่าเสียดายเพราะนี่ก็ใกล้เวลาที่ฉันควรจะกลับได้แล้ว

 

“แล้วคุณ...คิดว่าเหยื่อของผมคือใครกันละ....”

 

“ถ้าบอกตอนนี้มันก็ไม่สนุกสิ”

 

“หึ....นั่นสินะ”

 

“แล้วเจอกัน....”

   

    ฉันกระซิบที่ข้างหูของลุคก่อนที่จะเดินออกจากตรงนั้นเพื่อที่จะออกจากงานและกลับบ้าน วันนี้ฉันรู้สึกซู่ซ่ามากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ว่าที่ผ่านมาฉันจะเจอกับใครบ้างก็ตามแต่ลุคกลับทำให้ฉันรู้สึกแปลกออกไป ฉันอยากจะรู้จังว่าฉันจะสามารถทำให้เค้ามาติดกับหลุมรักฉันได้รึเปล่า สงสัยคงต้องมาลุ้นกันทีหลังแล้วละ