Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 

จะเป็นเมื่อนักฆ่าสาวแสนสวยอย่างฉัน

 

ต้องมาเก็บงำความลับนี้เอาไว้ไม่ให้คนรักของฉันรู้!!!

 

 

(ณ อพาทเมนต์แห่งหนึ่งในย่านไชน่าทาวน์)

 

“เฮ้! ตกลงเหยื่อมากี่โมงฉันมีธุระต้องไปต่อนะ!!!”

 

[ธุระอะไรของเธอมิทราบ ไวโอเล็ต!!]

 

“ก็พอดีว่าฉันนัดเดทกับผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้ตอน 2 ทุ่มและนี่ก็ปาไป 1 ทุ่มแล้วด้วย!”

 

[ใจเย็นๆ ฉันกำลังใช้GPSติดตามตำแหน่งของเค้าอยู่!!!]

 

“ให้ไวเลยนะ!!!”

 

[โอเค....จอร์จ รัซซานี่ย์กำลังมุ่งหน้าไปทางโรงแรมที่อยู่ทางด้านตะวันตกของชาน่าทาวน์และกำลังจะเดินผ่านไปทางอพาทเมนต์ของเธอในอีก 2 นาที]

 

“เยี่ยม!! รู้มั้ยว่าฉันเหลือเวลาหนีกับแต่งตัวเพื่อไปเดทอีกกี่นาที!!!”

 

[รู้แล้วๆ!!! ฉันรู้ว่าทำเธอเสียเวลาที่ฉันระบุเวลาไม่ชัดเจนตั้งแต่แรก!!]

 

“รู้ตัวนี่!!! ถ้าเธอไม่นัดเวลาผิดฉันก็คงเลื่อนเดทไปเป็น 3 ทุ่มแล้ว!!!”

 

[แล้วทำไมเธอไม่โทรไปเลื่อนนัดเค้าละ!!!!]

 

“บังเอิญว่าฉันเป็นคนรักษาเวลานะยะ!!! และอีกอย่างเดทนี้สำคัญมากด้วย!!!”

 

[เออๆ ขอโทษละกัน!]

 

“ฉันเห็นเหยื่อแล้ว และฉันจะยิงเค้าในอีก...3...2...1!”

 

 

ปั๊ง!!!!!

 

    วิถีกระสุนจากปืนสไนเปอร์ของฉันพุ่งตรงไปและเจาะเข้าที่สมองของเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าฉันเรียบร้อย และจากนั้นฉันจึงรีบเก็บปืนเข้าไปในกระเป๋าสะพายของฉันโดยเร็วเพื่อที่จะหนีออกไปจากบริเวณนี้ทันที!!!

 

      ฉันเจาะฝาช่องแอร์ มุดเข้าไป ปิดฝาช่องแอร์และคลานไปเรื่อยๆตามทางในช่องแอร์ที่แสนจะคับแคบบอกตามตรงฉันไม่ชอบที่แคบๆอะไรแบบนี้เลยแต่มันก็เป็นทางหนีทางเดียวที่ไม่ให้คนจับได้ เฮ้อ...เอาละฉันคลานไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงยังปลายทางซึ่งเป็นด้านหลังของตึกอพาทเมนต์แห่งนี้พอและไม่ลืมที่จะโทรกลับไปหาคู่หูของฉันที่อยู่ศูนย์บัญชาการของฉันอ่ะนะ เธอมีชื่อว่าลูซี่ เป็นผู้ช่วยของฉันเอง

 

“เสร็จงานแล้ว อย่าลืมโอนค่าจ้างมาให้ฉันด้วยละ”

 

[ฉันโอนให้อยู่แล้วน่าไม่ต้องห่วง!!]

 

“ค่อยคุยง่ายหน่อยแล้วเจอกัน”

 

[เดี๋ยวสิ!!!]

 

“เดี๋ยวทำไมละ”

 

[ฉันเตือนเธอหลายรอบแล้วนะถ้ามีคนภายนอกรู้เรื่องงานของเธอละก็...]

 

“ฉันต้องลบความจำของเค้าไม่ก็ฆ่าเค้าทิ้ง ไม่ต้องห่วงหรอกน่าเค้าไม่มีทางรู้หรอก”

      ว่าแล้วฉันก็กดวางสายจากลูซี่ไป อื้ม....เอาละได้เวลาเปลี่ยนชุด!!! ฉันจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่เป็นชุดเดรสสีชมพูอ่อน ภายในรถเก๊งสีดำของฉันที่จอดอยู่ริมฟุตบาทข้างทางซึ่งอยู่ถัดจากร้านอาหารจีนไปนิดหน่อย

 

    เอาละเซ็ทผมสีน้ำตาลเข้มของฉันให้ดูยุ่งๆนิดหน่อย ทาลิปกลอสสีชมพูไข่มุกอีกหน่อย แต้มสีเปลือกตาเล็กน้อย กรีดอายไลน์เนอร์ให้ตาดูเฉี่ยวคม ทาแป้งให้ดูหน้าใสอีกนิด เพอร์เฟ็ค!!! เอาละใส่รองเท้าส้นสูงสีชมพูอ่อนนี่ให้เรียบร้อยและเดินออกไป!

   

  อู้ว! เกือบลืมกระเป๋าสะพายใบโปรดไปเลยขอหยิบหน่อยนะ ฉันก้าวขางามๆของฉันออกไปนอกรถ ลุกขึ้น ล็อครถให้เรียบร้อยจากนั้นจึงเดินตรงไปยังร้านอาหารจีนที่อยู่ใกล้ๆ ที่ซึ่งฉันนัดกับชายหนุ่มคนหนึ่งเอาไว้ และตอนนี้ฉันกำลังยืนรอเค้าอยู่ทางด้านหน้าของร้าน เฮ้อ....หวังว่าเดทครั้งนี้คงจะเป็นไปด้วยดีนะ

 

“ไง!!!” ชายหนุ่มคนหนึ่งทักฉันขึ้น!! เค้ามีผมบลอนด์สีทองเป็นประกายอีกทั้งยังหน้าตาหวานมาก จนเป็นดาราได้เลยก็ว่าได้แล้วไหนจะดวงตาสีเขียวอ่อนนั่นอีก!

 

“สวัสดีคะ! คุณคือ....”

 

“ผมแม็ท คาร์ลวิน”

 

“อ๋อ!! คุณคือคนที่นัดเดทกับฉันเอาไว้ใช่มั้ยคะ!!”

 

“คงใช่ละมั้ง แล้วคุณคือ....”

 

“ฉันไวโอเล็ต แบล็คคะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

“ผมก็เช่นกัน ผมว่าคุณดูสวยกว่าในรูปเยอะเลย”

 

“ก็...ไม่ขนาดนั้นหรอกคะ ตัวคุณเองก็ดูดีกว่าในรูปเยอะเลย”

 

“ขอบคุณ....เอาเป็นว่าเราเข้าไปทานอาหารกันเถอะผมหิวแล้ว”

 

“นั่นสินะ” ฉันยักไหล่น้อยก่อนที่จะเดินนำแม็ทเข้าไปยังข้างในร้านอาหารแห่งนี้ ฉันเดินตรงไปยังโต๊ะที่ยังว่างอยู่นั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับแม็ทและหยิบเมนูขึ้นมาเพื่อจะสั่งอาหาร

 

“ว่าแต่คุณชอบทานอาหารจีนมั้ยไวโอเล็ต”

 

“ก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่นานๆจะมาทานสักทีก็ไม่ได้เสียหายอะไร”

 

“ผมก็เหมือนกัน แล้วคุณอายุเท่าไหร่หรอไวโอเล็ต”

 

“26คะ แล้วคุณละ”

 

“อายุแค่24เองครับ”

 

“ว้าว! นี่ฉันเดทกับผู้ชายอายุน้อยกว่าหรอเนี่ย!”

 

“เฮ้ๆ ถึงผมจะอายุน้อยกว่าแต่ผมก็มีเงินมากพอที่จะขอผู้หญิงสวยๆอย่างคุณแต่งงานได้นะ”

 

“แหม แล้วคุณทำงานอะไรละ”

 

“อื้ม....จะพูดยังไงดี คือ...ผมดูแลกิจการของครอบครัวอยู่”

 

“กิจการของครับครัว?”

 

“ใช่ๆ คือแบบธุรกิจบ่อน้ำมันอะไรประมาณนี้”

 

“อื้ม....อ่าห๊ะฉันพอจะเข้าใจ”

 

“แล้วคุณละทำงานอะไร”

 

“ฉันทำงานฟรีแลนซ์”

 

“ว้าว! ดีจังเลยสาวฟรีแลนซ์กับหนุ่มเจ้าของธุรกิจบ่อน้ำมัน”

 

“ฟังดูพิลึกดีนะ”

 

“ใช่ แต่ถ้าเราลองคบกันมันอาจจะเข้ากันได้ดีนะว่ามั้ย”

 

“ไม่รู้สิ....แล้วคุณว่ายังไงละ...”