Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 

 

(เวลาต่อมา ทางด้านของไวโอเล็ต ณ ห้องขังพิเศษ 105)

 

               เจ็บ.....เจ็บไม่ไหวแล้ว......แล้วไหนจะ...กลิ่นยาเหม็นๆนี่อีก ให้ตายสิ...กลิ่นของมันซะจนฉันรู้สึกเวียนหัวไปหมด และตอนนี้แค่จะคิดขยับร่างกายก็ยังยากเลย.....หิว....หิวน้ำจังเลย...พยายามที่จะลืมตาขึ้นเล็กน้อยก็ยังยากเกินไปแล้วสำหรับในตอนนี้ทั้งเจ็บ ทั้งทรมานแถมยังจะไม่มีแรงอีก นี่มัน....ไม่ใช่ฉันเลย

 

“เฮ้! เธอโอเครึเปล่า”

 

   เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากตรงหน้าของฉัน.....เสียงของเธอ..ทำไมฉันถึงไม่รู้จักกันนะ...เธอคือใคร....

 

“แย่ๆๆๆ อาการของเธอแย่มาก งั้นฉันจะฉีดยาช่วยหน่อยละกัน”

 

    ฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเธอเข้ามาใกล้จากนั้นฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บเล็กๆ เหมือนจะเป็นเข็มฉีดยาทิ่มมาที่หัวไหล่ของฉัน ยาถูกฉีดเข้ามาและจากนั้น

   ฤทธิ์ของมันก็ถูกกระตุ้นร่างกายของฉันเริ่มมีแรงขึ้นมาเล็กน้อยทำให้พอจะลืมตาขึ้นได้ ผู้หญิงคนนี้แต่งตัวแบบเจ้าหน้าที่ของที่นี่อีกทั้งยังไว้ผมสั้นเหมือนกับผู้ชายอีกด้วยและไหนจะผมสีทองที่ดูคล้ายกับของสตีเฟนอีก.....

 

เอี๊ยด.......

 

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดูหนักแน่น ที่กำลังก้าวเข้ามายังที่นี่......

 

“นี่แกเป็นใคร!!!!”

 

“โว้วๆๆๆ!!! ใจเย็นก่อนนะพวก!!!”

 

“แล้วแกทำอะไรกับไวโอเล็ต!!!!”

 

“ทีละคำถามสิเว้ย!!!!! อีกอย่างฉันมาช่วยแฟนของแกจบได้รึยัง!!!!”

   อ่า.....นั่นเสียงของลุคกำลังทะเลาะกับผู้หญิงคนที่ช่วยฉันเอาไว้.....ไม่นะ....ฉันต้องห้ามพวกเค้า ฉันพยายามลืมตาขึ้นเพื่อมองทั้งสองคนที่กำลังทะเลาะกันอยู่แบบเอาเรื่องดูท่าทางลุคจะไม่จบง่ายๆด้วย

 

“ลุค......” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นเทา....และเบา....ทำให้ทางผู้หญิงคนนั้นต้องหันมามองฉันและพยายามกระชากตัวของลุคให้มาดูฉัน

 

“ไว......”

 

“เฮ้อ ก็บอกแล้วว่าฉันมาช่วย”

      สิ้นประโยคของผู้หญิงคนนั้นลุคก็รีบเข้ามาสวมกอดฉันเอาไว้ราวกับว่าฉันจะละลายหายไปอย่างนั้นแหละ อีกทั้งเค้ายังเอาแต่กระซิบเบาๆที่ข้างหูของฉันว่า ‘ขอโทษ’ ขอโทษแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบจน ผู้หญิงคนนั้นต้องเดินกระชากที่ไหล่ของลุคเพื่อเป็นการบอกให้เค้าหยุด

 

“เฮ้อ อย่าพึ่งมาดราม่าอะไรกันตอนนี้ รีบอุ้มแฟนของนายซะ แล้วหนีกันไปได้แล้ว”

 

“หนีไปไหน.....”

 

“ยังจะมาถามอีก!!! เอาเป็นว่าเธอคงพอจะพูดรู้เรื่องแล้วใช่ม๊ะ ถ้าอย่างั้นฟังใหม่อีกรอบนะ เธอ! ต้อง! หนี!”

 

“แต่เรามาที่นี่เพื่อ...”

 

“ฉันรู้และอีกอย่างหนึ่งคือตอนนี้สภาพของพวกเธอ 2 คนไม่พร้อมที่จะบุกที่นี่หรอกนะ มีอีกหลายอย่างที่เธอยังไม่รู้เกี่ยวกับที่อีกเยอะโดยเฉพาะกับคนที่โดนรีโปรแกรมความทรงจำอ่ะนะ เอาเป็นว่าฉันจะให้พวกเธอไปอยู่ในที่ที่ฉันเตรียมเอาไว้ให้ก่อน ที่นั่นเรามีทุกอย่างทั้งทหาร แพทย์ และทุกๆอย่างที่เธอต้องการ”

 

“แล้วจะเชื่อเธอได้ยังไง” ลุคพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันรู้แน่ว่ายังไงเค้าก็ไม่มีทางเชื่อคนแปลกหน้าที่เจอกันได้ไม่กี่นาทีแน่

 

“ฉันว่ามีอยู่คนหนึ่งที่รู้จักฉันดีนะ เพื่อนของเธอที่คอยซัพพอร์ตอยู่ที่ฟลอริด้านั่นก็คนของฉันเองเพราะฉะนั้นวางใจได้”

 

“เธอชื่ออะไร.....” ฉันพยายามพูดเพื่อถามชื่อของเธอ

 

“ฉันชื่อสเตฟานี่รู้แค่นี้พอ มีฮอร์มารอรับพวกเธออยู่ที่ด่าดฟ้าของตึกด้านหน้า พวกเธอรีบไปกันเถอะเดี๋ยวฉันจะจัดการซึ่งที่มันเอาไปจากเธอเอง ดังนั้นการบุกเข้ามาในครั้งนี้พวกมันจะต้องเสียใจ....แล้วเจอกัน”

 

     นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของสเตฟานี่หญิงสาวที่ช่วยชีวิตของฉันเอาไว้ ก่อนที่เธอจะวิ่งออกจากห้องนี้ไปโดยปล่อยให้ลุคจัดการพาฉันไปตามที่เธอบอก ไปที่ฮอร์ซึ่งรอรับพวกเราอยู่ที่ด่าดฟ้าของตึกแรก ตึกที่ซึ่งเป็นเหมือนกับฉากบังหน้า

 

    ปกปิดความเลวร้ายที่อยู่ข้างในเอาไว้ ตลอดเส้นทางที่ลุคพาฉันไปนั้นไม่มีปัญหาอะไรเลยรอบๆทางเดินถูกเคลียร์ไปจนหมดอาจจะเป็นฝีมือของสเตฟานีละมั้ง ไว้เจอเธออีกคราวหน้าคงจะต้องขอบคุณเธอสักหน่อย และก็อาจจะมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวเลยละ

 

   และก็ตอนนี้ลุคพาฉันออกมาถึงยังตึกแรกเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศเงียบและมืดมาก เข้ามาตอนกลางคืนกลับออกไปก็เป็นตอนกลางคืนสินะ

 

“เป็นไงบ้าง” ลุคพูดขึ้นหลังจากที่เรามาอยู่ในลิฟต์แก้วของตึกแรกเรียบรอบแล้ว

 

“ก็ดีขึ้นหน่อยแล้วละ แต่ขอฉันเดินหน่อยได้มั้ย”

 

“ไม่ได้หรอก ให้ผมอุ้มอยู่แบบนี้นี่แหละดีแล้ว”

 

“ลุค......”

 

     ฉันสบตากับลุคที่กำลังจ้องมองมาทางฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน และนั่นทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมาก ไม่มีอะไรจะผ่อนคลายเท่านี้มาก่อน ฉันรักเค้าแบบปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ

 

     และก่อนที่เวลาจะล่วงเลยไปมากกว่านี้ประตูลิฟต์ก็เปิดออกเผยให้เห็น ฮอร์ที่กำลังจอดรอพวกเราอยู่อย่างที่สเตฟานี่บอกกับพวกเราเอาไว้ ลุคจึงรีบวิ่งพาฉันไปยังฮอร์ลำนั้น ซึ่งเจ้าหน้าที่ ที่อยู่บนฮอร์ลำนี้บริการพวกเราอย่างดีเมื่อเรามาถึง

 

“คนเจ็บมีแค่คนเดียวใช่มั้ย!” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่พวกเค้ากำลังพาร่างของฉันขึ้นไปไว้ยังเตียงสำหรับคนเจ็บ

 

“ใช่...มีแค่แฟนผมคนเดียวนี่แหละ”

 

“โอเค ถ้างั้นเรารีบไปกันเถอะ! ไปๆ! เอาเครื่องขึ้นได้!”

 

“เดี๋ยว....แล้วสเตฟานี่ละ...” ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเค้าทำท่าว่าจะนำฮอร์ออกจากที่นี่

 

“ไม่ต้องห่วงไปหรอก คอยดูละกัน”

 

      เจ้าหน้าที่คนนี้ถอดแว่นตาออกจากนั้นก็ยักคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงล้อ บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงงั้นหรอ? ซึ่งนั่นทำให้ฉันกับลุคต้องหันมามองหน้ากันด้วยความมึนงง

      เอ่อ......ในจังหวะที่ฮอร์เคลื่อนตัวออกห่างจากตึกในระยะหนึ่งแล้ว คนขับก็จัดการลดระดับฮอร์ให้ต่ำลงไปจนถึง ชั้นถัดจากชั้นด่าดฟ้าแห่งนี้ และที่นั่นภาพของสเตฟานี่กำลังวิ่งหลบกระสุนของเอลตันที่กำลังยิงกระหน่ำมาทางเธอ!

 

“นี่แหละที่บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง”

      เจ้าหน้าที่คนนี้ยิ้มและมองไปทางสเตฟานี่อย่างสบายใจ ในขณะที่สเตฟานี่ไล่จัดการกับเจ้าหน้าของ G.Well อย่างรวดเร็วและไวมากอีกทั้งยังหลบการโจมตีของพวกนั้นได้ทุกรูปแบบ

 

     เธอหันมามองทางพวกเราจากนั้นจึงรีบวิ่งมาทางฮอร์ของพวกเรา เธอยิงปืนจำนวน 3 นัดด้วยปืนสั้นเพื่อให้กระจกร้าวจากนั้นจึงกระแทกตัวออกมาทำกระจกแตกออก  เธอหันไปโชว์นิ้วกลางใส่เอลตันจากนั้นก็จัดการยิงไปที่ขาของเอลตันจนทำให้เค้าล้มลงไปกับพื้น จากนั้นเธอก็พุ่งเข้ามาที่ฮอร์ที่จอดรอเธออยู่อย่างสวยงาม

 

“ไง สนุกใหญ่เลยสิท่า” เจ้าหน้าที่คนนี้กล่าวทักทายสเตฟานี่

 

“ใช่ ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายแบบนี้มานานละ”

 

“ทีหลังก็ระวังหน่อยสิคนขับมันเหนื่อยนะเฮ้ย!!” คนขับหันมาตะโกนใส่สเตฟานี่ในขณะที่กำลังเคลื่อนตัวฮอร์ออกจากที่นี่

 

“โทษที เผอิญว่าอยากโชว์ฟอร์มหล่อๆให้สาวแถวนี้ดูแต่ก็ช่างเถอะ” สเตฟานี่หันมายิ้มให้กับฉัน

 

“โธ่ แค่นี้สาวๆที่นั่นก็หลงเธอจะแย่อยู่แล้วนะ กะจะไม่เหลือให้พวกเราบ้างเลยรึไง”

 

“ใจเย็นๆสิพวก ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงนะ”

 

“เออนั่นแหละ!”

 

“เออคือ....ตกลงพวกเธอเป็นใครกันแน่..” ฉันเอ่ยถามขึ้นเพื่อขัดการสนทนาของสเตฟานี่กับเจ้าหน้ที่อีกคน

 

“อ๋อ....โทษทีฉันลืมบอกพวกเธอทั้ง 2 คนไปเลยพวกเราคือ Anti-Unit และพวกมีหน้าที่ช่วยเหลือคนอย่างพวกเธอ และจากสิ่งที่ฉันรู้ที่ฉันเห็น ฉันจึงอยากยื่นข้อเสนอให้กับพวกเธอ”

 

“ข้อเสนออะไร” ลุคถามขึ้น

 

“ก็...มาอยู่กับทีมเราไม่ต้องห่วงนะ พวกเราไม่ใช่แบบพวก G.Well หรอก ตรงกันข้ามเลยด้วยซ้ำอีกอย่าง ทีมของเราขึ้นตรงกับผู้นำหลายประเทศดังนั้นไม่ต้องห่วง พวกเราเป็นคนดี เชื่อใจฉันเถอะ”

 

“น่าสนใจดีนี่”

 

“ใช่ ถ้านายได้เข้าร่วมกับพวกเรานายจะต้องสนุกแน่ และก็ไม่ต้องห่วงเรื่องที่อยู่กับเงินเดือนด้วย ที่นั่น ที่ Anti-Unit เรามีพร้อมทุกอย่าง อยู่แค่ว่าพวกเธอจะยอมเข้าร่วมกับเรารึเปล่าแค่นั้นเอง แต่...เอาเป็นว่าให้พวกเธอไปเห็นด้วยตาตัวเองดีกว่า” สเตฟานี่ฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับฉัน

 

“ขอบคุณ”

 

“ด้วยความยินดี”

 

               จากอดีตของสาวสวยนักฆ่าที่หลงตัวเองว่าเก่งที่สุด แต่แล้วความคิดนั้นก็ถูกเปลี่ยนเมื่อฉันได้เผอิญกับความจริงที่ปิดซ่อนเอาไว้ เหมือนกับโลกที่ฉันเคยอยู่นั้นเป็นแค่โลกเล็กๆ แต่ตอนนี้มันเปิดกว้างออก กว้างมาก มีหลายสิ่งที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับอดีตที่แท้จริงของฉัน รวมถึงตัวลุคเองที่เป็นเหมือนกับฉัน แต่ฉันคิดว่ายังไงสักวันความจริงเกี่ยวกับตัวฉันและลุคก็ต้องถูกเปิดเผยออกสักวันหนึ่ง.....

 

 

จบจ้า!!!

 

 

 ปล.มีตอนพิเศษอีกนะ เดี๋ยวจะอัพตามมาทีหลัง