Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 

 

......ไวโอเล็ต......

 

 

(2 อาทิตย์ต่อมา)

 

           ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวที่เต็มไปด้วยเครื่องมือและอุปกรณ์ทางการแพทย์มากมาย แขนและขาทั้งสองข้างของฉันถูกล็อคเอาไว้จนไม่สารถขยับไปไหนอีกทั้งเตียงที่ฉันนอนอยู่ในตอนนี้ก็เป็นลักษณะเหมือนกับเตียงทำคลอด! อะไรละ!! พวกมันคิดจะทำอะไรกันทำไมฉันถึงได้มาอยู่ในชุดคนไข้แบบนี้ ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก็คือลุคถูกเอลตันยิงให้สลบต่อหน้าฉัน

 

“เฮ้อ ตื่นแล้วงั้นหรอ” เสียงของเอลตันดังขึ้นจากทางประตู เค้าเดินเข้ามาในเสื้อสูทข้างในที่สวมทับด้วยเสื้อกาวในแบบที่คุ้นเคย

 

“ก็ตื่นแล้วนี่ไงเห็นว่าฉันหลับอยู่งั้นหรอ...”

 

“มาถึงก็ปากดีเลยนะ....แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ปากดีไม่ได้อีกแล้ว” เอลตันพูดไปเรื่อยพร้อมลากโต๊ะเข็นที่มีมีดและอุปกรณ์ผ่าตัดอยู่เต็มไปหมด มาใกล้ฉัน

 

“แกจะทำอะไร...”

 

“งั้นก็ต้องขออธิบายก่อนละกันสาวน้อย” เอลตันลากเก้าอี้มานั่งลงตรงข้างๆฉันพร้อมกับถอดแว่นตาของเค้าออก

 

“...”

 

“ในช่วงที่เธอสลบไปเราเอาเธอไปตรวจสอบแล้วก็พบว่ารังไข่ของเธอได้ผสมกับตัวอ่อนเรียบร้อยแล้ว ซึ่งนั่นก็เป็นข่าวดีสำหรับเธอแล้วกันนะว่าเธอจะได้ตั้งท้องแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด ที่ผมมาในตอนนี้ก็เพื่อ.....มาเอารังไข่ที่ผสมแล้วของเธอ เอาไปเพาะข้างนอก ให้ตัวอ่อนเจริญเติบโตในหลอดแก้ว”

 

“ไม่....แกจะเอาลูกของฉันไปไม่ได้....”

 

“ทำได้สิ อย่าลืมไปสิว่าองค์กรของเราก้าวล้ำทางด้านการแพทย์แค่ไหน”

 

“จะล้ำแค่ไหนฉันก็ไม่สน!!! แต่แกไม่มีสิทธิ์มาเอาลูกของฉันไปแบบนี้!!!!!” สติของฉันเริ่มหลุดด้วยความโมโหและตะโกนออกไปอย่างสุดเสียงจนทำให้รู้สึกเจ็บคอ ไม่...นี่ลูกของฉันกับลุค....นี่ลูกของฉัน....

 

“โวยวายไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกไวโอเล็ต...ดูเธอตอนนี้สิ ทำได้แค่เป็นตุ๊กตาแค่นั้นแหละ”

    เอลตันใช้มือของมันล้วงผ่านเสื้อเพื่อที่จะขย้ำหน้าอกของฉันจากนั้นก็เลียไปที่ข้างแก้มของฉันอย่างวิตถาร โรคจิตชัดๆ!!! แถมยังไม่พอยัง มันยังเลื่อนมือไปลวนลามส่วนของล่างนั่นอีก

 

“หยุด!!!”

 

“เฮ้อ เสียดายเธอจังเลย แต่ไม่เป็นไรเรามาเริ่มกันดีกว่า...พอเสร็จจากตรงนี้แล้วผมจะเอาเธอไปไว้ที่ห้องพิเศษ ที่เอาไว้รองรับแขกของคุณสตีเฟนคงจะรู้นะว่าหมายถึงอะไร” เอลตันพูดไปพร้อมเลื่อนไปที่ตรงระหว่างขาของฉันเพื่อจะเอา....ลูกของฉันออก ไม่...อย่าทำไม่เอานะ!!!

 

“เอลตันได้โปรด!!!!”

 

“มาขอร้องตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วละ....เอาเป็นว่าเธออาจจะเจ็บหน่อย...แบบว่าเจ็บจนสติของเธอหลุดไปชั่วครู่”

 

“ไม่.....”

 

“ไม่ต้องห่วงไปหรอก”

 

“ไม่เอา!!”

 

“ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย......”

 

“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

(เวลาเดียวกันทางด้านของลุค ณ ห้องกุมขัง 408)

 

               เจ็บ....เจ็บเป็นบ้าเลยที่นี่ที่ไหนกันแน่.....แล้วไวของผมอยู่ไหน....ทำไมผมถึงได้รู้สึกใจคอไม่ดีแบบนี้เลย มันต้องเกิดอะไรขึ้นกับไวแน่ๆ แต่ว่า...ผมจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง ผมตื่นขึ้นมาในห้องขังห้องหนึ่งที่ซึ่งลูกกรงถูกเคลือบไปด้วยไฟฟ้า แค่คิดจะแตะมันก็สามารถทำให้คุณถูกช็อตจนสลบได้

 

“ตื่นแล้วหรอ พ่อรูปหล่อ....” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากทางเดิน เธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของผม พร้อมกับถือแท็บเล็ตสั่งการอยู่ในมือ ใบหน้าของเธอยิ้มอย่างมีความสุข ความสุขราวกับว่าเธอได้ชนะแล้ว...

 

“ใช่ ผมตื่นแล้ว”

 

“ขอแนะนำตัวหน่อยนะสุดหล่อ ฉันชื่อว่าลูซี่”

 

“ไวโอเล็ตเคยเล่าเรื่องของคุณอยู่บ่อยๆไม่เคยคิดว่าตัวจริงจะสวยขนาดนี้”

 

“แหม เมื่อก่อนก็ไม่สวยขนาดนี้หรอกแต่จะว่าไป คงกำลังมองหาสุดที่รักของนายอยู่ใช่มั้ย”

 

“ถ้าใช่แล้วจะทำไมงั้นหรอ”

 

“ก็.....ฉันภาพสดจากห้องที่ไวอยู่มาให้ดูด้วยอยากดูมั้ย” ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดสติของผมเหมือนจะหลุดไป ภาพของไวจากอีกห้องงั้นหรอ!!! ผมจึงค่อยๆเอื้อมมือผ่านช่องลูกกรงหมายที่จะขอดูภาพนั้น

 

“อยากสิ....”

 

“อ้ะๆ เอามือกลับเข้าไปนะ ทำตัวดีดี เดี๋ยวจะเปิดให้ดู”

 

     ลูซี่ตีมือของผม นั่นจึงทำให้ผมได้สติ ผมจึงค่อยๆเก็บมือกลับมาและยอมดูแต่โดยดี ลูซี่เปิดภาพจากห้องของไวผ่านแท็บเล็ตของเธอ และภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือไวโอเล็ตกำลังถูกไอ้คนที่ชื่อเอลตันนั่นลวนลามอยู่พักหนึ่งในสภาพที่เธอจับล็อคไว้ที่เตียง

 

    และจากนั้นมันก็เคลื่อนเก้าอี้ไปที่รหว่างขาของเธอและหยิบเอาเครื่องมือมาทำอะไรบางอย่างมาทำกับเธอสีหน้าของไวโอเล็ตเธอเจ็บมากปวดมาก ผมรู้สึกได้เลยว่าเธอกำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด จนแทบจะขาดใจ ผมรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็ต้องพยายามเก็บเอาไว้

 

   เก็บเอาไว้ลึกๆของใน ไม่แสดงสีหน้าไม่แสดงท่าทาง แต่ข้างในผมกับเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดที่ปล่อยให้เธอทรมานแบบนั้นโดยที่ผมทำได้แค่ยืนดูเธอเจ็บปวดอยู่แบบนั้น!!!

 

   ผม...ผมทนดูภาพเลวร้ายแบบนี้ไม่ไหวแล้ว.....ผมต้องออกไปช่วยเธอ......ผมต้องออกไป จริงสิถ้าผมได้แท็บเล็ตนี่มาอาจจะกดสั่งให้เปิดประตูห้องขังนี่ได้ เพราะไวโอเล็ตเคยบอกกับผมว่าลูซี่เป็นแฮ็คเกอร์เหมือนกันฉะนั้นถ้าเธอจะอยู่ห่างจากคอม

 

  เธอก็ต้องหาอุปกรณ์พกพาที่สามรถใช้งานทดแทนคอมของเธอได้ แถมไวโอเล็ตยังเคยเล่าอีกด้วยว่าเมื่อก่อนลูซี่หน้าตาไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่เพราะเธอเอาแต่นั่งอยู่หน้าคอมทั้งวัน ต้องแต่งหน้าถึงจะดูสวยแล้วก็ไม่เคยมีคนมาจีบเธอด้วยดังนั้น แค่คำหว่านล้อมเล็กๆน้อยๆจากผู้ชายหน้าตาดีดีอาจจะช่วยให้เธอคล้อยตาม

 

“ว่าแต่...คุณลูซี่ครับ”

 

“ว่าไงหรอ”

 

“พอจะมีเวลาว่างพอที่จะคุยกับผมบ้างมั้ยละ เพราะดูท่าทางคุณเองก็น่ารักใช่ย่อย”

 

“แหม ขอบคุณที่ชมคะ เขินจนตัวลอยเลยนะเนี่ย! คุณเองก็หล่อมากด้วยหล่อกว่าแม็ทอีก เสียดายที่ฉันถูกสั่งว่าไม่ให้ทำตัวสนิทสนมกับคุณมาก”

 

“ค่อยๆสิครับผมไม่รีบหรอก อีกอย่างหนึ่งมือของคุณก็สวยนะท่าทางจะใช้แรงนิ้วมือแค่กดคีย์บอร์ดใช่มั้ย”

 

    ผมพยายามพูดหว่านล้อมลูซี่เพื่อให้เธอรู้สึกคล้อยตามผม ซึ่งแน่นอนยิ่งชมเธอ เธอก็ยิ่งทำให้ผมจัดการเธอง่ายมากขึ้นเท่านั้น เธอปล่อยตัวถึงขึ้นยื่นมือเข้ามาใกล้ลูกกรง จนทำให้ผมสามารถคว้าฝ่ามือของเธอเอาไว้ได้

 

“อุ๊ย....นี่คุณ...”

 

“มือของคุณเนียนและนิ่มมากเลยรู้มั้ย” ผมพูดหว่านล้อมเธอต่อไปเรื่องและดูตอนนี้สิเธอหน้าแดงแถมยังทำท่าทางสะดีดสะดิ้งนี่อีก อยากจะบอกว่ามือของเธอสากมากครับไม่ได้เนียนอะไรเลย ที่รู้สึกเนียนขึ้นมาเล็กน้อยก็เพราะรองพื้นที่เธอทาเอาไว้นี่แหละ

 

“อย่าชมมากสิฉันเขินนะ”

 

“คุณลูซี่ครับ...”

 

“คะ?”

 

     เมื่อได้จังหวะที่เธอเผลอตัวผมจึงกระชากตัวของเธอให้มาติดลูกกรงแล้วปล่อยมือ!!! แน่นอนเธอถูกไฟฟ้าช็อตจนสลบไป แท็บเล็ตที่ถือเอาก็ร่วงลงไป แต่โชคดีที่ผมไวพอที่จะรับมันไว้ได้ทันที่จะตกถึงพื้น

 

    เอาละทีนี้ก็จัดการใช้แท็บเล็ตนี่เปิดประตูทุกบานในห้องขังและติดต่อไปหาคูเปอร์เพื่อนของไวโอเล็ต และไม่ลืมที่จะดึงหูฟังตัวจิ๋วของลูซี่มาใส่เอาไว้ด้วย ขอยืมหน่อยละกัน

 

[ฮัลโหล....นั่นลูซี่หรอแกต้องการอะไร!!!]

 

“นี่ผมเอง ลุค” ผมพูดคุยกับคูเปอร์ผ่านแท็บเล็ตของลูซี่พร้อมกับเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินซึ่งแน่นอนที่นี่มียามเฝ้าเต็มไปหมดซึ่งนั่นก็ไม่เท่าไหร่เลย ผมจัดการกับพวกมันได้สบาย ถือว่าเป็นการออกกำลังกายหลังจากที่หลับไปนานละกัน

 

[อ้าวนั่นลุคหรอ!! ขอบคุณพระเจ้า!! รู้มั้ยว่ายัยลูซี่ตัดสัญญาณของเราออก]

 

“ก็พอจะรู้อยู่”

 

[ยัยนี่มันร้ายไม่ใช่เล่น จับไต๋เราได้หมดเลย]

 

“ไม่ต้องห่วงยัยนั้นนอนพักไปแล้ว พอจะแฮ็คเข้ามาอีกรอบได้มั้ย”

 

[กะ...ก็ได้อยู่แต่คงต้องให้นายช่วยเปิดระบบให้หน่อย]

 

“งั้นก็ช่วยสอนกันหน่อยสิ”

 

[อ่า....ลืมไปนายไม่ใช่แฮ็คเกอร์นี่นา...]

 

“ใช่!!!”

 

[ถ้างั้น.....เดี๋ยวจัดการให้เองละกันระหว่างนี้นายหาทางไปที่ห้องควบคุมไฟฟ้าและเอาสายUSBต่อระหว่างคอมพิวเตอร์กับแท็บเล็ตเครื่องนี้ให้หน่อย]

 

“แบบนี้ค่อยง่ายหน่อย”

 

[งั้นเดี๋ยวจะบอกทางให้ละกัน เพราะโหลดแผนที่ของที่นี่เอาไว้ตอนแฮ็คครั้งที่แล้ว]

 

“เยี่ยม!” พวกเจ้าหน้าที่ติดอาวุธวิ่งกรูกันเข้ามา แต่นั่นก็ไม่อาจจะสู้ผมคนเดียวที่มีแค่มือเปล่าได้เลยสักนิด ผมจัดการต่อยและเตะมัน เอาแค่ให้สลบก็พอ แต่ถ้าจำเป็นก็คงต้องเล่นถึงตาย

 

[ว่าแต่ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับพวกนายงั้นหรอ]

 

“อื้ม จะว่ายังไงพวกเราถูกจับและ...โดนวางยาให้หลับไปเป็นอาทิตย์”

 

[โอ้โหแหะ ไปโดนอีท่าไหนถึงโดนจับได้ละนั่น]

 

“ก็ใครจะไปรู้ละว่ามันจะซ่อนกับดักเอาไว้ตรงสวิตส์ไฟ”

 

[ล้ำดีจังสงสัยคงต้องเอาไปใช้ที่บ้านละ]

 

      เมื่อคูเปอร์พูดจบก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งถือถีดสั้นวิ่งตรงเข้ามาหมายที่จะแทงผมแตกโชคไม่ดีหน่อย ที่ชุดของมันค่อนข้างหนักและกับที่ทั้งตัวมีแค่เสื้อผ้ากับแท็บเล็ตจึงจัดการกระชากคอของมันมาล็อคในอ้อมแขนได้อย่างสบายมาก รู้งี้ตอนบุกเข้ามาถอดเสื้อผ้าท่อนบนก็ดี

 

“ใช่ ล้ำมาก” ผมพูดไปด้วยพร้อมกับหักคอของเจ้าหน้าที่คนที่อยู่ในแขนของผมไปด้วย

 

[เสียงอะไรดังกร็อบ! อ่ะนาย]

 

“ก็แค่หักคอเฉยๆไม่มีอะไรมากหรอก”

 

[ว้าว นายนี่มันสุดยอดจริงๆเลย สงสัยคงต้องหมักให้พิเศษซะแล้ว]

 

“อื้ม ขอบใจขอเยอะๆเลยละกัน” ผมยิ้มเล็กน้อยเมื่อห้องที่อยู่ตรงหน้าของผมคือห้องควบคุมไฟฟ้าหลังจากที่เดินลุยกับพวกการ์ดและพวกเจ้าหน้าที่ขององค์กรนี้มาเยอะ เฮ้อ ไม่ต้องมีตัวช่วยก็หาเจอได้เหมือนกันแหละ

 

[เดี๋ยวจะหมักให้อย่างดีเลย เอาแบบดื่มเข้าไปทีนี่ขึ้นสวรรค์เลย]

 

“ขอบใจ แต่ว่าตอนนี้เหมือนผมจะเจอห้องควบคุมไฟฟ้าแล้วละ”

 

[เยี่ยม!!!!]

 

     ผมกดวางสายคูเปอร์จากนั้นก็ค่อยเปิดประตูเข้าไปยังห้องควบคุมไฟฟ้า ซึ่งในห้องนี้มีทั้งแผงวงจรตู้ควบคุมไฟฟ้า รวมไปถึงกล้องวงจรปิดอีกด้วย คงเอาไว้จัดการกับระบบไฟทันทีเมื่อมีปัญหาสินะ

 

    เอาเป็นว่ารีบจัดการตรงนี้ให้เสร็จแล้วรีบไปช่วยไวโอเล็ตดีกว่า เพราะแค่นี้เองก็เสียเวลามากพอแล้ว ส่วนเรื่องความหลังนั่นค่อยไปสืบเอาทีหลังก็ได้....รอผมก่อนนะ.....ไวโอเล็ต....