Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)
เขียนโดย 
Kyoso12
วันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 21.56 น.
แก้ไขเมื่อ 15 เมษายน พ.ศ. 2560 21.23 น. โดย เจ้าของนิยาย
12) บทส่งท้าย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
(2 ปีต่อมา ณ ฐานทัพ Anti-Unit)
นี่ก็ผ่านมาได้ 2 ปีแล้วสินับจากเหตุการวันนั้น วันที่ฉันตัดสินใจไปบุกที่ G.Well Corp. เพื่อหวังจะจบเรื่องราวของพวกมัน แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่ฉันทำผิดพลาดมาก ฉันเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดจากที่นั่น แต่ก็ยังดีนะที่มีคนมาช่วยพวกเราเอาไว้
และก็หลังจากที่เรามาถึงที่นี่ครั้งแรกสเตฟานี่ก็จัดการเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันกับลุคฟัง เริ่มจากอดีตของฉันซึ่งเมื่อก่อน ฉันเป็นเด็กถูกเสนอเข้าโปรเจ็คสุดยอดอาวุธสังหารตั้งแต่อายุได้ 5 ชวบรวมถึงลุคที่ตอนนั้นอายุได้เพียง 7 ขวบ
ซึ่งเค้าเข้ามาก่อนฉันได้ 2 ปีและก็นั่นยังไม่นับเด็กคนอื่นๆที่ถูกส่งตัวมาเหมือนกัน และแน่นอนพ่อแม่ของพวกเราไม่มีเลยตั้งแต่แรก พวกเราถูกสร้างขึ้นจากหลอดแก้ว
ความทรงจำถูกใส่เข้าไปเพื่อให้เราสามารถดำรงชีวิตได้อย่างปกติ และในวันนี้ฉันนัดเดทกับลุค...สามีสุดที่รักของฉัน เนื่องจากที่เค้ากลับมาจากการทำภารกิจ ซึ่งนั่นทำให้เราไม่ได้เจอกันมาประมาณ 2 เดือนได้แล้ว
ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสสีขาวตัวเดิม ตัวเดียวกับที่ฉันใส่ในวันที่ลุคขอฉันแต่งงานเมื่อปีก่อน ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ฉันใช้เวลาครึ่งปีในการพักฟื้นตัว จากนั้นเค้าก็ขอฉันแต่งงาน....ที่นี่ บนด่าดฟ้าของร้านอาหารใน Anti-Unit
“รอนานมั้ยที่รัก” ลุคทักทายฉันหลังจากที่เดินมายืนอยู่ข้างๆฉันแล้ว ทำให้ฉันหันไปมองวิวทางอื่นเล็กน้อย
“ไม่เลย”
“นึกไงถึงได้นัดผมมาเดทที่นี่ละ”
“ก็...คุณขอฉันแต่งงานที่นี่ นี่นา”
“จริงด้วยสิ เราแต่งงานกันมานานเท่าไหร่แล้วละ”
“1 ปี เราแต่งงานกันมาแล้ว 1 ปีคะที่รักแล้วคุณจะถามฉันไปทำไมกัน”
“ก็ไม่รู้สิ ผมแค่คิดว่าคุณต้องมีอะไรเซอร์ไพร์ผมแน่ๆ”
“เฮ้อ อย่ารู้ทันฉันแบบนี้สิ”
“ก็แหม ผมเป็นสามีของคุณนี่นาจะรู้ก็ไม่แปลกหรอก”
“นั่นสินะ”
“แล้วคุณมีอะไรจะเซอร์ไพร์ผมงั้นหรอ”
“คือ....3 วันก่อนฉันไปหายูเดียมาและ...”
“และอะไร” ลุคขยับตัวเข้ามาใกล้ชิดฉันมากขึ้นพร้อมกับเชยคางของฉันขึ้นเพื่อให้ฉันสบตากับเค้า จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งโอบเอวของฉันเอาไว้
“เธอบอกว่าฉันท้องแล้ว”
“จริงดิ!!!!”
“อื้ม ทำไมหรอ” ฉันถามลุคไปแต่เค้าก็ไม่ตอบอะไร เค้าค่อยๆก้มหน้าซบลงที่ข้างไหล่ของฉันจากนั้นก็ปล่อยโฮออกมา เดี๋ยว!!! ลุค!! ทำไมเป็นแบบนี้ไปละ!!!
“ลุค! เดี๋ยวสิจะร้องไห้ทำไมละ”
“คือ...ผมคิดว่าคุณจะมีลูกให้ผมไม่ได้แล้วไง” ลุคพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
“โธ่ ไม่เอาน่าตอนนี้ฉันมีให้คุณได้แล้วไง ไม่ร้องนะ”
“รู้แล้วครับ ไม่ร้องก็ได้แต่ผมดีใจนี่นา”
“เก่งจังเลยสามีของฉัน”
แค่นี้แหละ ฟฟฟฟ ไว้เจอกันใหม่เรื่องต่อไปนะจ๊ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
