ทำไมต้องเธอ?

     @Say'day
     มีดอกไม้ส่งมาที่ร้านบ่อยนะแต่ผมก็ไม่สงสัยอะไร ไม่รู้จะสงสัยทำไม 
     "พี่เซย์ ไม่สงสัยบ้างหรอว่าใครส่งดอกไม้มาให้พี่ ทั้งที่ร้านที่บ้านด้วย พวกโรคจิตป่ะเนี่ย " บีพูด
     "อาจจะมีใครแอบชอบพี่ก็ได้นะ"โยพูดขึ้นบ้าง
     "ถ้าชอบจริงก็แสดงตัวเลยดีกว่าไหม ทำลับๆล่อๆ อารมณ์เสีย"บีพูดแล้วสบัดผม ผมหัวเราะเบาๆ
     "แต่จะว่าไป ลิลลี่สีขาวกับฟอร์เก็ตมีน็อท มันก็มีความหมายของมันนะ บางทีเขาอาจจะอยากให้พี่เซย์รู้เองก็ได้ว่าเขาเป็นใคร บางทีพี่อาจรู้จักอยู่แล้วก็ได้" โยบอกผม คิดสิครับทำไมผมจะไม่คิด แต่แค่ผมคิดว่าจะเป็นไปได้หรอก็เท่านั้น
     "พี่เซย์เคยบีถามอะไรหน่อยซิ" บีเอียงคอถามผม
     "พี่เคยมีแฟนไหม"ผมมองหน้าบีแล้วยิ้มบางๆก่อนตอบ
     "เคยสิ แต่เลิกกันแล้ว3ปีได้แล้วมั้ง"  
     "แล้วไม่เคยเจอกันอีกเลยหรอ" ผมส่ายหน้า
     "ไม่แน่นะ อาจจะเป็นแฟนเก่าพี่ก็ได้"โยพูด ผมยกยิ้มแล้วบอก "คงไม่หรอกตอนนี้เขาอยู่ไหนพี่ยังไม่รู้เลย"
     "พรหมลิขิตมักชอบเล่นตลกกับเราเสมอแหละพี่ บางทีสิ่งที่เราคิดว่าไม่อาจมาอยู่ตรงหน้าเราก็ได้"โยบอก
     "แกแต่งนิยายมากไปป่ะเนี่ย"บีแซวโยพร้อมหัวเราะ
 
     3 ปี ที่แล้ว วันรับปริญญา
     "โอ้ย... จบสักทีนึกว่าจะไม่รอด"เสียงเพื่อนในกลุ่มของเซย์ดังขึ้น บางกลุ่มรวมตัวกันถ่ายรูปบ้าง พูดคุยกันบ้าง 
     "พี่เซย์"เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมหันไป ไวน์เดินมาพร้อมช่อดอกไม้
     "ยินดีด้วยนะครับ"ผมยิ้มแล้วรับช่อดอกไม้
     "ตัวจริงเขามาแล้วโว้ย งั้นพวกกูไปก่อนแล้วเย็นนี้เจอกัน"เพื่อนๆบอกผม
     "เหนื่อยมั๊ย ป่ะกลับบ้านกัน"ไวน์บอกผมพร้อมกับซับเหงื่อที่หน้าผากให้ ผมยิ้มให้แล้วเดินไปพร้อมกัน     
     "พี่เซย์หิวมั้ย "     
     "ก็นิดนึง"
     "งั้นแวะหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับ"ผมพยักหน้า
     หลังจากทานอาหารเสร็จไวน์มาส่งผมที่หอ
     "ไวน์ค้างที่นี่ไหม พี่ว่าจะชวนไปผับด้วยนัดไอ้พวกนั้นเอาไว้" ผมบอกไวน์
     "พี่เซย์ พี่ว่าเราจะคบกันได้นานไหม"อยู่ๆไวน์ก็ถามผม ผมชงักนิดนึงก่อนหันไป
     "มีอะไรหรือเปล่าไวน์ "ผมถาม
     "ผมแค่ไม่มั่นใจนิดหน่อย สับสนด้วย"ไวน์ก้มหน้าตอบผม "ทำไมอ่ะไวน์ มันเกิดอะไรขึ้น"เสียงผมเริ่มสั่น ไวน์ไม่มองหน้าผม "พี่ว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันจะยั่งยืนไหม แล้วต่อไปเราจะเป็นยังไง คนในครอบครัวจะรับได้ไหม ผมสับสนพี่" สิ่งที่ผมกลัวมันกำลังจะเกิดขึ้นใช่ไหม กลัวตั้งแต่แรกที่ไวน์ขอคบกับผมแต่เขาทำให้ผมมั่นใจ แต่วันนี้เขาเองกลับบอกว่าไม่มั่นใจ สับสน มันคืออะไร ผมหลับตาลง
     "พี่เซย์ เราเลิกกันเถอะ"ไวน์บอกผมพร้อมเดินเปิดประตูห้องออกไปเลย ผมอึ้งไป ก่อนหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาผมนั่งปิดหน้าตัวเองอยู่พกนึง เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น "ว่าไง อืม เดี๋ยวกูตามไป"ผมบอกกับเพื่อน ก่อนตัดทุกอย่างออกจากสมองผมไม่อยากคิดอะไรอีก ถ้ามันจะจบง่ายๆแบบนี้ก็ต้องยอมรับ เพราะผมถือว่าถ้าไม่มีใจทำอะไรไปก็เท่านั้น ชีวิติก็ต้องเดินต่อไปจริงมั๊ย
 
     "เฮ้ย...เซย์ทางนี้"ผมมองเพื่อนแล้วเดินเข้าไปหา 
     "อ้าว นึกว่าไวน์จะมาด้วย"เพื่อนผมถาม ผมส่ายหน้า
     "เลิกกันแล้ว"ผมบอกหน้านิ่งๆ แล้วยกแก้วดื่ม เพื่อนๆผมพร้อมใจกันหน้าเหว่อ "มึงพูดเล่น" เพื่อนผมถาม "แล้วหน้ากูเล่นมั๊ย"ผมตอบ คราวนี้พวกมันเงียบหมด "พี่ค่ะ โต๊ะโน้นให้เอามาให้ค่ะ ให้พี่คนนี้"น้องเขายื่นแก้วพร้อมกระดาษส่งให้ผม เพื่อนผมรีบคว้ากระดาษจากมือผม
" อยากรู้จัก 089 345xxxx" "โอ้โห ของเขาแน่ว่ะแค่บอกว่าเลิกกับแฟนแม่งมีคนจีบต่อเลย" เพื่อนแซวผม ผมหันไปมองนิ่งๆ ผมส่ายหัวเป็นเชิงปฏิเสธส่งไปให้แล้วหันกลับมาดื่มต่อ "แล้วมึงเลิกกันเพราะอะไร"เพื่อนผมถาม "เขาบอกว่าสับสนไม่แน่ใจ"ผมตอบ "แค่นั้น ช่างเถอะมึงก็ยังเป็นมึงเป็นเพื่อนพวกกูนี่แหละถ้ามันสับสนก็ปล่อยให้แม่งสับสนไป"พวกมันบอก พวกผมนั่งกันอยู่สักพักก่อนแยกย้ายกันกลับ ผมกลับมาถึงห้องล้มตัวลงนอนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่าง เร็วนะเร็วจริงๆ และตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เจอไวน์อีกเลย
__________________________________________________
     หมั้นไส้นังไวน์มากสับสนหรือคะคุณน้องตอนจีบเขาไม่สับสนเน๊อะ เอ..... แล้วไวน์จะกลับมาง้อพี่เซย์ยังงัย จะง้อได้ไหม ความจริงก็หมั้นไส้แต่ก็อยากเอาใจช่วย เดี๋ยวตอนหน้าเราไปช่วยนังไวน์ปลูกอ้อยกัน อิอิ