My First Love รักแรกของยัยใจร้อนกับคนซื่อบื้อ
เขียนโดย 
NormalWriter
วันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2560 17.46 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ช่วยฉันด้วย...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความน้ำตาฉันไหลออกมาตอนไหนฉันยังไม่รู้เลย..."นี่เธอเป็นไรป่าว? อยู่ดีๆก็ร้องไห้เนี่ย" โชคถามฉันด้วยความเป็นห่วง "ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"
"จริงนะ?"
"จริง"
"แน่ใจ๋?"เออออออออออ ก็บอกว่าแน่ใจก็แน่ใจสิเป็รไรมากปะเนี่ย ฉันพยักหน้าตอบเพราะขี้
เกียจพูดแล้ว
"งั้นก็ดี... โอ้ว!แล้วก็อีกอย่างนะฉันขอเบอร์เธอหน่อยสิ" ว้อด? เอาไปเพื่อ?
"นายจะเอาไปทำอะไรเหรอ?"
"เปล่าหรอกก็แค่ขอไว้เฉยๆ จะได้ติดต่อกันได้" แล้วคุณพี่จะติดต่อตรูทามมายยยยยยยยยย
เออๆ ช่างมันเถอะ "อ่ะเอาเบอร์ไป 086-XXX-XXXX"
"Thank you!^^" อิจฉาสำเนียงมันจังเลยง่ะ T^TTT พูดชัดจัง อาทิตย์ก่อนฉันเพิ่งถูกครู
ลิตาดุไปเอง
"ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ติดต่อเบอร์นี้นะ"พร้อมกับยิงเบอร์ตังเองเข้าโทรศัพย์ฉัน
"อ้อถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วติดต่อไม่ได้ให้..."
หลังจากนั้นสักพัก
แหมคิดไปได้ไกลมาก ก็ดีเผื่อไว้ก่อน แต่คงไมมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันหรอก
"งั้นก็เข้าใจนะ?อีกอย่างเธอควรจะกลับบ้านได้แล้วนะ จะเที่ยงคืนแล้ว"
"ว้าย!"ฉันถึงกับอุทานออกมาเมื่อได้ยิน ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย? ต้องรีบกลับไปนอนแล้ว ไม่
งั้นพรุ่งนี้ได้ใส่เกียร์หมาอีกแน่ T_T
"งั้นฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ตื่น"
"เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวฉันไปส่ง" นายก็ระวังเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่ตื่นนะ จะไปส่งเนี่ย
"ไม่ต้องหรอก ^^"
"ไม่ต้องอะไรล่ะ เดี๋ยวนี้มีคนร้ายข่มขืนเยอะนะ ชิงทรัพย์ก็มี" อืมม....ที่เขาพูดก็ถูกเหมือน
กันแหะ ตอนนี้มีโจรฆ่าข่มขืนอยู่คนนึงเหมือนกันที่ฆ่าข่มขืนไปแล้วห้าหกคนแต่เราคงไม่โดน
หรอกมั้ง
"ไม่ต้องห่วงน่า ยังไงฉันก็มีวิธีที่นายบอกอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวไปหรอก"
"เธอนี่หัวดื้อจริงๆ" โชคพูดแล้วถอนหายใจ คนที่หัวดื้อน่ะนายตังหากย่ะ!
"ไปแล้วนะ บายยย"
"บายยย"
ระหว่างทางกลับบ้านในซอยที่ไม่มีคนและเงียบ(มาก)
บรรยากาศขนลุกจังแหะ จะมีผีออกมามั้ยเนี่ย ตัวฉันสั่นไปหมดแล้วเนี่ย บรื๋อ!
"ตุบ!" เผลอทำกระเป๋าตกแหะ =w= เดี๋ยวนี้ซุ่มซ่ามแหะเรา
"ฟึ่บ!" มันเสียงอะไรน่ะ...เสียงเหมือนพึ่งมีคนออกมาจากพุ่มไม้ข้างหน้าเลย
(-- ) ( --) ก็ไม่มีใครนี่หลังจากฉันมองซ้ายขวาและข้างหลัง คงคิดไปเองมั้ง
"อุ็บ!" อะไรเนี่ย!จู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้โผล่มาแล้วเอาเทปมาปิดปากซะงั้น ใครกันขอดูหน้าแปป
(' _') ตัวสูงชะมัด....... เห้ย!!!หลังจากฉันได้เห็นหน้าเขาฉันก็ดิ้นไม่หยุดและพยายามหนี
แต่ก็ไม่ได้เป็นผลเลยเพราะเขาจับมือฉันไว้แน่น "อื้อๆ!!!"การที่ฉันพยายามจะส่งสัญญาณขอ
ความช่วยเหลือก็ไม่เป็นผลเช่นกันเพราะว่าเสียงของฉันไม่สามาราถดังไปกว่าการกระซิบได้เลย
ฉันต้องรีบหนีไปจากหมอนี่แล้ว! หมอนี่มันคนร้ายฆ่าข่มขืนที่เห็นในทีวีตอนกินข้าวที่โรงอาหารนี่!
ปล. ทางผู้เขียนขอเปลี่ยนแบบหน่อยนะครับ จากที่เป็น Text ยาวๆติดกันขอแยกเป็นข้อความพูด
แบบนี้เป็นต้นไปครับ
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกคนครับ (^/\^)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
