My First Love รักแรกของยัยใจร้อนกับคนซื่อบื้อ

หรือว่าเขาจะเป็น...โรคจิดดัดแปลง!(คำนี้คิดขึ้นมาเองนะ) ปกติคนโรคจิตจะชอบกางเกงในไรเงี้ยใช่ป่ะแต่นี่มันชอบโทรศัพย์ โรคจิตดัดแปลงชัวร์ป้าบล้านเปอร์! "นายเป็นโรคจิตเหรอ?" ฉันถามเขาไปเพราะว่าไม่อยากจะคิดเองเออเอง แล้วเขาก็ดูแปลกใจกับคำถามฉันไม่น้อยซะด้วย "เธอเข้าใจอะไรผิดไปแล้วล่ะ มันเป็น...ของดูต่างหน้าน่ะ" อ๋อ...งี้นี่เองเลยเอาไปแนบไว้ที่แก้ม มิน่าล่ะหวงชะมัด      "โทดทีนะพอดีเราไม่รู้มาก่อนน่ะ มันเป็นของดูต่างหน้าของแฟนนายเหรอ?" ฉันถามเขาไปเพราะว่าความสงสัยนะ ไม่ได้หึงบอกไว้ก่อน "เปล่าหรอกของน้องสาวน่ะ เธอจากไปเมื่อปีก่อนเอง" ฉันคงถามอะไรที่ไร้มารยาทไปแล้วสิ "ขอโทษนะ..." "ไม่เป็นไรหรอก ^^" นายนิยิ้มได้ตลอดเวลาเลยนะ เป็นฉันคงโกรธจัดไปแล้วทำอะไรเรื่องส่วนตัวหนักหนาก็ไม่รู้(แล้วตูจะด่าตัวเองทำไมฟระเนี่ย) " อ้อฉันมีอีกคำถามนึง" ฉันบอกเขาไปเพราะฉันมีจริงๆ "อะไรล่ะบอกมาสิ" "คือบ้านนายรวยไม่ใช่เหรอแล้วทำไมถึงต้องมาเรียนโรงเรียนถูกๆ แล้วมาอยู่ที่อะไรแบบนี้ด้วย?" "..." โชคไม่ได้ตอบฉัน "นายไม่ต้องตอบก็ได้นะถ้านายไม่อยาก"ฉันบอกเขาถึงันจะสงสัยขนาดไหน ฉันก็ไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจหรอก "ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังเอง" โชคบอกกับฉันพร้อมถอนหายใจ ถ้าไม่อยากขนาดนั้นก็ไม่ต้องก็ได้มั้งคุณพี่

10 ปีก่อน

"ทำไมคุณถึงนอกใจฉัน?" แม่ของโชคถามพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น "เป็นแกอย่างจะมีเมียแก่ๆหน้าเหี่ยวๆรึเปล่าล่ะ? ถามอะไรโง่ๆวะ" พ่อของโชคตอบพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย ทำให้แม่ของโชคนั้นโกรธมากแล้วทั้งสองก็ได้เลิกกันไป...

ปัจจุบัน

"แล้วพ่อก็ไม่เคยส่งเงินมาให้เราเลย แม่เลยตองทำงานหนักอยู่คนเดียว ทำให้ฉันต้องตั้งใจเรียนเพื่อที่จะโตขึ้นได้งานดีๆแล้วมาดูแลแม่" หลังจากโชคเล่าจบน้ำตาฉันก็ไหลเป็นทาง มันเริ่มไหลตอนไหนฉันยังไม่รู้เลย T^T