Ojamajo Doremi : ภาคเริ่มต้นใหม่ในร้อยปีข้างหน้า

หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดแม่มดแล้ววงเวทย์ที่อยู่ใต้เท้าก็สลายหายไป โดเรมีก้มมองชุดที่ใส่อยู่อย่างไม่อยากเชื่อใจสายตาตัวเอง เธอกลายเป็นแม่มดแล้วงั้นเหรอ? กลายเป็นแม่มดของจริงเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลย!!
"ไชโย!! กลายเป็นแม่มดแล้ว!!! ไชโยๆๆๆ!!!!" โดเรมียิ้มกว้างแล้วกระโดดไปมาอย่างดีใจที่สุดในชีวิตที่ความฝันของเธอกลายเป็นจริง ทีนี่เธอจะเสกอะไรออกมาก่อนดีน้า? เงินดีไหม! เธอจะได้ไม่ต้องทำงานหาเงินอีกแล้ว หรือจะเป็นสเต็กชิ้นโตๆดีละ! ไม่ได้กินมานานแล้วด้วยสิ เสกออกเยอะแล้วกินให้หน่ำใจไปเลย!!!
โป๊ก!
"โอ๊ย!!!" แต่โดเรต้องหยุดกระโดดเมื่อโดนโดโดที่มาตอนไหนไม่รู้มาถีบหัวเธอเต็มแรงจนเกือบน้ำตาไหล โดโดลอยอยู่ตรงหน้าโดเรมีด้วยสีหน้าไม่พอใจพร้อมกอดอกราวกับผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนเด็กยังไงอย่างไง
"หยุดดีใจแล้วมาช่วยกันก่อนสิยะ!!!" โดโดตะโกนใส่โดเรมีด้วยความไม่พอใจแล้วชี้ไปทางนกปละหลาดที่กำลังไล่จิกพวกลาล่าด้วยท่าทางโกรธกว่าเก่า โดเรมีมองพวกลาล่าแล้วทำหน้าเหมือนพึ่งนึกจากนั้นก็ยกมือลูบหลังหัวช้าๆ
"แหะๆ ลืมสนิทเลยแฮะ" โดเรมีพูดพร้อมยิ้มแห้งๆอย่างรู้สึผิด เธอมัวแต่ดีใจจนลืมนกประหลาดกับพวกลาล่าไปซะสนิทเลย โดโดได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งฉุนขึ้นไปอีกแล้วถีบหน้าผากโดเรมีไปแบบเต็มแรงอีกหนึ่งที
"โอ๊ย!!!! เจ็บนะ!!!"
"ทีหลังก็อย่าลืมสิยะ!!!" โดโดพูดและมองโดเรมีอย่างหงุดหงิด ให้ตายสิ! ถ้าให้เทียบกันแล้ว...โดเรมีคนก่อนยังดีกว่าเยอะเลย! ถึงรายนั้นจะงี่เง่าและเอาแต่ใจไป(มาก)นิดหน่อยก็เถอะ
"เอาละ ฉันมาเพื่อบอกวิธีใช้เวทย์ให้กับเธอ" โดโดพูดพร้อมกอดอกแล้วบินมานั่งไขว่ห้างบนไหล่โดเรมีจากนั้นก็หันมามองด้วยสีหน้าจริงจัง "ตั้งใจฟังให้ดีละ"
"อืม ว่ามาเลยต้องทำไง โดโด" โดเรมีพยักหน้าพร้อมยิ้มกว้างอย่างสดใส จากนั้นโดโดก็ต้องตกใจนิดเมื่อภาพของโดเรมีที่กำลังยิ้มอย่างสดใสเมื่อ 100 ปีก่อนมาซ้อนทับกัน สักพักภาพนั้นก็หายไป โดโดนิ่งไปสักพักแล้วยิ้มมุมปากนิดๆพร้อมส่ายหน้าช้าๆก่อนจะหันมามองโดเรมีด้วยสีหน้าจริงจังอีกครั้ง
"ก่อนอื่นเลย เธอต้องจูบเพชรบนแหวนจากนั้นก็ตบมือสองครั้งเพื่อเรียกโปลอนกายสิทธิ์ออกมา"
"โปลอนกายสิทธิ์?"
"เรียกๆออกมาเถอะน่า! เห็นแล้วก็รู้เองแหละ!!" โดโดพูดพร้อมตีไหล่โดเรมีอย่างรำคาญนิดๆ โดเรมีพยักหน้าช้าๆโดยเก็บความสงสัยไว้แล้วก้มมองแหวนที่นิ้วนางซ้ายจากนั้นก็จูบเพชรเบาๆพร้อมตบมือสองครั้งตามที่โดโดบอก
แว้บบบบบ
หลังจากนั้นก็มีแสงสีชมพูพุ่งออกมาจากแหวนมาลอยอยู่ตรงหน้าโดเรมีแล้วแสงค่อยๆเปลี่ยนเป็นรูปร่างเหมือนไม้คฑา ปิ้ง! แสงสีชมพูแตกออกแล้วเหลือเพียงคฑาขนาดพอดีมือ โดเรมีมองคฑาที่ลอยอยู่ตรงหน้าแล้วคว้ามาถือไว้ในมือขวา เธอก้มมองคฑาที่มีด้ามจับชมพูมีคีย์เปียโนสีขาวสามและดำสองคีย์ ตัวคฑาเป็นกระจกใสมีเส้นสายรุ้งหลากสีอยู่ข้างในจำนวนมาก บนหัวคฑามีผลึกทรงแหล่มสีแดงใสและตรงกลางมีสัญญาณรูปโน๊ตโด ด้วยสายตาแปลกใจแล้วพลิกไปมาจากนั้นสะบัดเบาๆด้วยความรู้สึกคุ้นเคย
"นี่นะเหรอ...โปลอนกายสิทธิ์?"
"ถูกต้องแล้ว...ทีนี่เธอลองคิดถึงลูกบอลเล็กๆแต่พอโดนประแทกแล้วจะระเบิดสิ" โดโดพูดพร้อมลุกขึ้นแล้วบินออกมาจากไหล่โดเรมี เธอมองโปลอนในมือโดเรมีด้วยสายตาคิดถึงแล้วยิ้มนิดๆอย่างมีความสุข 'โปลอนอันแรกของโดเรมี...น่าคิดถึงจริงๆแฮะ'
"ลูกบอลลูกเล็กๆ..."โดเรมีพึมพำเบาๆแล้วหลับตาลงพร้อมจินตนาการบอลตามที่โดโดบอกจากนั้นก็ยกโปลอนตั้งขึ้นระหว่างอกแล้วกดคีย์สีขาวอันแรกเบาๆโดยสัญชาตญาณ ผลึกบนหัวโปลอนเรืองแสงอ่อนๆจากนั้นวงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นมาเหนือหัวเธอแล้วลูกบอลค่อยๆออกมาจากวงเวทย์จำนวนมากลอยอยู่รอบตัวและยังออกมาจากวงเวทย์ไม่มีหยุด โดโดมองบอลเวทย์จำนวนมากที่อยู่รอบตัวโดเรมีด้วยสีหน้าตกใจสุดๆ
'บะ บอลเวทย์พวกนี้มันอะไรกันเนี่ย!?' โดโดคิดในใจอย่างตกตะลึงกับบอลเวทย์ของโดเรมีที่ยังออกมาจากวงเวทย์ไม่หยุดแถมเธอยังรู้สึกได้เลยว่าบอลแต่ละลูกยังทรงพลังมากอีกต่างหาก โดเรมีลืมตาขึ้นแล้วชี้โปลอนไปที่นกประหลาดจากนั้นบอลเวทย์ก็หยุดนิ่งแล้วลอยมาเรียงกันเป็นระเบียบอยู่ข้างซ้ายและขวา
"เมจิกบอล!! ชู้ต!!!" โดเรมีตะโกนชื่อเวทย์ที่เธอพึ่งคิดสดๆเมื่อกี้ออกมาสุดเสียงจากนั้นบอลที่อยู่รอบตัวเธอก็พุ่งไปหานกประหลาดด้วยความเร็วสูง พวกลาล่าหันมามองตามเสียงแล้วต้องตกใจกับบอลจำนวนมากที่กำลังพุ่งมาจากนั้นก็หลบกันอย่างจ้าละหวั่นสุดๆ นกประหลาดหันมามองตามเสียงอย่างสงสัยจากนั้น...มันเห็นแสงชมพูสว่างจ้าพุ่งมาเป็นจำนวนมากเป็นภาพสุดท้ายก่อนจะถูกแสงกลืนหายไป
ตูมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!
เสียงระเบิดดังสนั่นและควันจำนวนมากฟุ่งกระจายไปทั่วพื้นที่ พวกลาล่ามองจุดที่นกประหลาดเคยอยู่ด้วยสายตาตกใจสุดๆแล้วค่อยๆบินกลับมาหาโดเรมีช้าๆ พวกเธอแทบไม่คิดเลยว่าโดเรมีในยุคนี้จะมีพลังเวทย์เยอะขนาดนี้...เยอะจนน่ากลัวสุดๆ ส่วนก็โดเรมีค่อยๆลดโปลอนลงแนบข้างลำตัวแล้วมองตรงที่นกประหลาดเคยอยู่ด้วยสายตาตกใจไม่แพ้กัน
"ชะ ชนะแล้วเหรอ?" โดเรมีพูดอย่างไม่อยากเชื่อแล้วทิ้งตัวนั่งลงอย่างหมดแรงแล้วเธอก็หันมามองพวกลาล่าที่กำลังมองด้วยสีหน้าดีใจและภูมิใจนิดๆอยู่ โดเรมีเห็นสีหน้าของทุกคนแล้วรู้สึกหายเหนื่อยจากนั้นก็ยิ้มสดใสให้อย่างดีใจกับชัยชนะที่ได้มา
ตูม! ตูม!!
แต่ขณะที่พวกเธอกำลังยิ้มให้กันอยู่กันก็มีเสียงเหมือนมีอะไรใหญ่ๆตกลงมาบนพื้นไม่ห่างจากพวกเธอมานักอยู่สองเสียง โดเรมีและพวกลาล่าที่กำลังจะไปดูมาจอริก้าหันมามองแล้วต้องตกใจ เมื่อสิ่งที่ตกลงมาก็คือ...นกประหลาดยักษ์ 2 ตัว!! แต่สีต่างกับตัวก่อนหน้านี้ ตัวทางซ้ายสีเหลืองและตัวทางขวาสีแดงกำลังยืนจ้องมองพวกเธอด้วยสายตาหิวกระหายสุดๆ
"ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย!!!!?" โดเรมีและพวกลาล่าตะโกนอย่างตกใจแล้ววิ่งหนีสุดชีวิตพร้อมคว้ามาจอริก้าขึ้นมาอุ้มพอดีกับนกประหลาดทั้งสองรุมกระหน่ำจิก,กระทืบและไล่งับพวกเธออย่างบ้าคลั่ง แบบไม่เปิดโอกาสให้พวกเธอร่ายเวทย์เลย
"ทะ ทำไมเจ้าพวกนี้ถึงมาอีกละ!? ไม่ใช่ว่ามีแค่ตัวเดียวหรอกเหรอคะ!! ลาล่า!!!"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน! แต่ที่แน่ๆเราต้องรีบหนีกันก่อนเถอะ!!!" ลาล่าพูดอย่างร้อนรนแล้วหันไปมองข้างหลังอย่างใช้ความคิด ถ้าให้โดเรมีใช้วีธีบอลเวทย์แบบเมื่อดีไหม? แต่นั้นจะเสียเวลาเกินไปแล้วอาจโดนเล่นงานได้ต่อให้พวกเธอถ่วงเวลาก็ตามเถอะ
"โธ้! มีเวทมนต์ไหนพอช่วยได้ไหมเนี่ย!!!" โดเรมีตะโกนอย่างขัดใจที่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง เธออยากได้เวทย์ที่มันแรงกว่านี้ จะได้จัดการไอ้นกบ้าสองตัวนี้ให้เรียบร้อยไปเลย!!!
'...สตาร์ดัส'
"!!!" โดเรมีแสดงสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินเสียงของใครบ้างคนดังขึ้นมาในหัว เธอหันซ้ายก็เห็นโดโด,มีมีและภูติสีเหลืองกำลังบินหนีอยู่ข้างๆ 'ไม่ใช่' เธอหันขวาก็เห็นภูติสีส้ม,ลาล่า,และภูติสีม่วงกำลังบินหนีไปต่างกัน 'ทางนี้ก็ไม่ใช่' เธอก้มมองมาจอริก้าที่นอนหมดสติในอ้อมแขนด้วยสายตาสงสัย แต่คงไม่ใช่เพราะเสียงมันฟังดู...คล้ายๆเธอ?
'ใช้เมจิกสตาร์ดัสสิ...โดเรมี'
"เมจิกสตาร์...ดัสเหรอ?" โดเรมีพึมพำเบาๆแล้วทำหน้าตัดสินใจอะไรบ้างอย่างจากนั้นก็กระโดดแยกไปอีกทาง แล้ววิ่งตรงออกห่างจากพวกลาล่ากับนกประหลาดทั้งสองไปราวๆ 20 เมตร
"ยัยนั้นจะทำอะไรหน่า?!" มีมีพูดและมองโดเรมีอย่างสงสัยขณะที่หลบเล็บเท้านกประหลาดสีเหลืองไปด้วย พวกโดโดก็มองโดเรมีด้วยสายตาไม่ต่างกัน แต่พวกเธอก็ไม่มีทางเลือกมากนักนอกจากเชื่อใจโดเรมีเท่านั้น พวกเธอหันมามองหน้าพร้อมกันแล้วพยักหน้าจากนั้นก็หันไปช่วยกันถ่วงเวลานกประหลาดทั้งสองทันที
ตัดไปทางโดเรมี
หลังจากวิ่งแยกตัวออกมาโดเรมีก็ตรงมาที่สวนหลังหลังร้านที่ยังพอเหลือสภาพเดิมเล็กน้อยจากนั้นก็ย่อตัวว่างมาจอริก้าลงบนพื้นหญ้าอย่างนุ่มนวล เธอหันไปทางพวกลาล่าด้วยสายตาเป็นห่วง
'ต้องรีบแล้วสิ' โดเรมีคิดในใจแล้วตั้งโปลอนระหว่างอกอีกครั้งจากนั้นก็กดคีย์ขาวและดำสุดท้ายพร้อมกัน เธอหลับตาลงพร้อมวงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าจากนั้นก็ยกโปลอนขึ้นเหนือหัวพร้อมกับเส้นใยข้างในโปลอนก็หมุนจนกลืนกันกลายเป็นสีรุ้ง
"โอมมะลึกกึ๊กกึ๋ย มะลึกกึ๊กกึ๋ย มะลึกกึ๊กกึ๋ย ด้วยความเรียบง่าย!" โดเรมีลืมตาขึ้นพร้อมยิ้มอย่างสดใสจากนั้นท้องฟ้าก็เปิดออกแล้วแสงสีรุ้งสาดลงมาไปทั่วบริเวณและบรรยากาศรอบๆก็กลายเป็นสีชมพู แล้วจากนั้นก็มีละอองแสงรูปร่างคล้ายดวงดาวสีชมพูล่วงลงมาลอยอยู่รอบตัวเธอราวกับเธอกำลังยืนอยู่ทามกลางหิ่งห้อยนับร้อย
"เมจิกสตาร์ดัส!!!!" โดเรมีตะโกนสุดเสียงจากนั้นก็สะบัดโปลอนและมือซ้ายไปข้างหน้าพร้อมกัน ละอองดาวมากมายอยู่รอบตัวเธอก็พุ่งไปข้างหน้าตามที่มือสะบัดแล้วกลายเป็นลำแสงเล็กๆจำนวนหลายเส้นเข้าหานกประหลาดทั้งสองจากนั้นมันก็หมุนไปรอบๆตัวนกประหลาดทั้งสองด้วยความเร็วสูงจนเกิดเป็นพายุแสงที่ส่องประกายระยิบระยับเหมือนดวงดาว พวกลาล่ามองพายุตรงหน้าอย่างตกใจและไม่อยากเชื่อสายตา พวกเธอไม่เคยเห็นเวทย์แบบนี้มาก่อนในชีวิตที่ผ่านมา...มันเป็นเวทย์ที่ทรงพลังจนเกือบเท่าเมจิกคอสเตจได้เลยนะเนี่ย!?
"แฮ่ก...แฮ่ก" โดเรมีมองพายุแสงตรงหน้าด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าแล้วก็สะบัดโปลอนขึ้นฟ้าเบาๆอย่างอ่อนแรง แล้วพายุแสงก็ยิ่งหมุนเร็วขึ้นจากนั้นก็พุ่งขึ้นไปข้างบนตามที่โปลอนชี้โดยไม่เปิดช่องให้นกประหลาดได้มีโอกาศหลุดออกมาได้และพุ่งขึ้นไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่นิด เธอหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัวพร้อมควงโปลอนหนึ่งครั้งแล้วสะบัดชี้ลงพื้นเบาๆ พายุแสงที่พุ่งขึ้นไปก็หยุดกึกที่ความสูงเหนือเมืองมิโซระประมาณ 1,000 เมตรจากนั้นก็ดิ่งลงพื้นด้วยความเร็วสูงสุด
ตูม!!!!!
นกประหลาดทั้งสองตัวกระแทกพื้นเต็มแรงขนฝุ่นฟุ่งไปทั่วบริเวณ พวกลาล่าบินเข้าไปในม่านฝุ่นอย่างระวังตัวแล้วเจอนกธรรมดาสองตัวนอนอยู่โดยมีโดมเวทย์สีชมพูคลุมป้องกันทั้งสองตัวจากแรงกระแทกมหาศาลไว้ 
"นี่มัน!?" ลาล่ามองโดมสีชมพูด้วยสีหน้าตกใจแล้วหันไปมองโดเรมีที่ยังยืนอยู่นิ่งๆด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ เธอไม่คิดเลยว่าโดเรมีจะทำได้ขนาดนี้ และยิ่งกว่านั้น! ในเสี้ยวนาทีก่อนที่พายุแสงที่คลุมทั้งนกทั้งสองไว้จะถึงพื้นมันกระจายออกกลายเป็นละอองอีกครั้งพร้อมดูดควันสีม่วงออกมาจากร่างของนกทั้งสองจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก ทั้งๆที่ไม่มีคนสอนหรือบอกวิธีทำให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยซ้ำ
'ทำได้ขนาดนี้ทั้งๆพึ่งใช้เวทย์ครั้งแรกเนี่ยนะ? ไม่อยากเชื่อจริงๆ' ลาล่าคิดในใจพร้อมมองโดเรมีนิ่ง พวกโดโดก็หันมามองโดเรมีด้วยสายตาไม่ต่างจากลาล่าเท่าไรนัก โดยเฉพาะโดโดที่ไม่อยากเชื่อที่สุด......ว่าโดเรมีจะเก่งขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อชาติก่อน...ออกจะห่วยขนาดนั้น
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" โดเรมียืนหอบเบาๆอย่างเหนื่อยล้าแล้วมองพวกลาล่าด้วยสายตาอ่อนล้าจากนั้นเธอก็ยิ้มนิดๆพร้อมยกนิ้วโป้งซ้ายขึ้นช้าๆ
"สะ สำเร็จแล้ว...นะ...คะ" 
ตุบ
"โดเรมี! / โดเรมีจัง!!"
โดเรมีพูดจบสติก็ดับวูบแล้วล้มหงายหลังลงไปนอนกับพื้นอย่างหมดสภาพพร้อมกับชุดแม่มดก็สลายไปพอดี พวกโดโดมองอย่างตกใจแล้วรีบเข้ามาดูโดเรมีอย่างเป็นห่วง ส่วนลาล่าก็บินไปดูมาจอริก้า(ภาระจริงๆ)อย่างเป็นห่วงนิดๆ
 
ณ บนท้องฟ้า เหนือร้านเวทมนต์
"ว้าว คุณแม่โดเรมีทำได้ไม่เลวเลยแฮะ" เด็กสาวทวิลเทลนั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดจากบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าร่าเริง ตอนแรกเธอก็เกือบเข้าไปช่วยแล้ว แต่เพราะยังเชื่อใจโดเรมีก็เลยอดทนรอดูจนจบได้ เธอหยิบลูกแก้วพยากรณ์ที่มีปุ่มเบอร์มือถือณ์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของใครบ้างคนลงไปจากนั้นรอสักพัก
คลิก!
"มีอะไรเหรอค่ะ? ท่านฮานะ" ภาพหญิงสาวหน้าตาดูเข้มงวด แต่งตัวเหมือนแม่มดองครักษ์ปรากฏขึ้นมาบนลูกแก้วพยากรณ์ 
"สวัสดีคะ! มาจอฮิด้าพอดีฉันอยากให้คุณส่งหน่วยพยาบาลมารักษาแม่มที่บ้านเวทมนต์สาขาญี่ปุ่นหน่อยนะคะ!!" เด็กสาวทวิลเวลหรือฮานะพูดอย่างร่าเริงพร้อมยิ้มสดใส 
"ทราบแล้วค่ะ จะรีบเตรียมการณ์ให้เดี๋ยวนี้ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าแล้วภาพก็ตัดไป ฮานะเก็บลูกแก้วแล้วก้มมองข้างล่างด้วยสีหน้าจริงจังนิดๆ
"ได้มาแล้วคน 1 นึง ฝ่ายโน้นได้ไป 3 คน......เหลืออีก 2 คน ต้องรีบแล้วสิ"
 
ณ สวนสาธารณะมิโซระ
หญิงสาวผมม่วงนั่งมองกระจกทรงกลมที่ฉายภาพร้านเวทมนต์ตตั้งแต่ต้นจนจบ เธอยิ้มมุมปากนิดๆอย่างพอใจจากนั้นเธอก็บัดกระจกเบาๆแล้วภาพของแม่มดหน้ากากสองคนที่เหลือก็โผล่ขึ้นมาแทน
"ขอบคุณทั้งสองคนนะ ที่ทำตามคำขอของฉัน" หญิงสาวผมม่วงพูดอย่างร่าเริงพร้อมยิ้มนิดๆ จากนั้นหยิบขนมที่พึ่งซื้อมาเมื่อกี้ขึ้นมากิน
"No Problem(ไม่มีปัญหา) แถมยังได้เห็นอะไรสนุกๆด้วย"แม่มดหน้ากากเหลืองพูดอย่างร่งเริงพร้อมยิ้มสดใส ตอนแรกเธอก็สงสัยอยู่หรอก ว่าทำไมคนที่ชอบทำงานคนเดียวและไม่เคยขออะไรอย่างเธอคนนี้ถึงมาขอร้องให้ช่วย ที่แท้ก็จะทดสอบความสามารถของแม่มดใหม่ว่ามีฝีมือแค่ไหน แถมยัยนั้นยังฝีมือดีพอตัว...น่าจะเล่นฆ่าเวลาได้สักพักละนะ
"แล้วพี่จะทำอะไรต่อไปคะ? หนูไปจัดการยัยแม่มดนั้นเลยไหม?" แม่มดหน้ากากแดงมองหญิงสาวผมม่วงด้วยสีหน้าสงสัย เธอก็ไม่อยากขัดความสนุกของพวกพี่ๆหรอกนะ...แต่"คนคนนั้น"สั่งภารกิจมาแล้ว จะมัวมาเสียเวลาเล่นอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก
"ยังจ๊ะ จับตาดูเขาไปสักพักก่อน...ถ้ามีประโยชน์ก็จะพามาเป็นพวก...แต่ถ้าไม่...ก็กำจัดทิ้ง" หญิงสาวผมม่วงยิ้มนิดๆแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือ
"จะไปแล้วเหรอ?"
"อืม นี่สายมากแล้ว...เดี๋ยวไปเข้าปฐมนิเทศไม่ทัน" หญิงสาวผมม่วงพยักหน้าช้าๆแล้วเก็บกระจกเข้ากระเป๋ากระโปรงแล้ววิ่งไปทางโรงเรียนทันทีด้วยสีหน้าสดใส
'แม่มดสีชมพูคนนั้น...มีพลังที่น่าสนใจดีไม่เลวเลย'