Ojamajo Doremi : ภาคเริ่มต้นใหม่ในร้อยปีข้างหน้า

8.0

เขียนโดย Ormsin2541

วันที่ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 18.20 น.

4 ตอน

2 วิจารณ์

6,509 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 18.47 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) พบกันอีกครั้งและแม่มดจอมยุ่งคืนชีพ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"เอ่อ...พาฉันมาที่ห้องนี้ทำไมเหรอ?" โดเรมีมองประตูห้องที่มีป้ายเขียนว่า "ไม่ใช่พนักงานห้ามเข้า" ด้วยสายตาสงสัย พวกมีมีที่บินอยู่ข้างๆไม่ตอบอะไรแล้วบินไปเคาะประตูเบาๆ

"นั้นใคร?"

"นี่พวกเราคะ ลาล่า" มีมีตะโกนเบาๆแล้วสักพักประตูก็เปิดออก โดเรมีมองข้างในห้องแล้วเห็นห้องกล่องไม้เก็บของมากมายอย่างไม่เป็นระเบียบ เธอมองรอบๆห้องแล้วสายตาไปสะดุดกับภูติสีขาวที่เจอก่อนหน้านี่กำลังดูแลวัตถุสีเขียวที่ดูคล้ายๆกบและที่คอมีลูกแก้วคริสตัลสีม่วงที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลที่กลางห้องด้วยท่าทางเป็นห่วง โดเรมีจ้องมองสิ่งที่คล้ายๆกบนั้นด้วยสายตาตกใจและรู้สึกเจ็บปวดนิดๆ

'ทำไมเรา...ถึงรู้สึกเจ็บแบบนี่นะ?'

"พวกเธอหายไปไหนกันมา! ปล่อยให้ฉันกับลาล่าดูแลมาจอริก้าแค่สองคนได้ไง!!" ภูติสีแดงบินมาจากหลังประตูแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกมีมีด้วยสีหน้าไม่พอใจนิดๆที่พวกมีมีทิ้งเธอและภูติสีขาวหรือลาล่าให้ดูแลมาจอริก้าแค่สองคน

"แหะๆ ก็นิดหน่อยนะ" พวกมีมีพูดพร้อมกันแล้วยิ้มแห้งๆจากนั่นก็ยกมือขึ้นมาลูบหลังหัวอย่างกลบเกลื่อน ขืนบอกไปว่าไปดูร้านหลังจากไม่ได้เห็นมา 100 ปี โดยทิ้งมาจอริก้าไว้แบบนี้ก็คงยิ่งทำให้เธอโกธรแน่ๆ

"ไม่ต้องมา "แหะๆ" เลยนะ! พวกเธอก็รู้ว่ามาจอริก้าบาดเจ็บอยู่แท้ๆ แล้วยังจะออกไป...บลาๆ...บลาๆ...บลาๆ" ภูติสีแดงที่เห็นท่าทางแบบนั้นของเพื่อนๆก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีกจากนั่นก็เริ่มบ่นใส่พวกมีมีเป็นชุดโดยไม่เป็นช่องว่างให้แทรกเลยสักนิด ขณะที่ภูติสีแดงกำลังบ่นใส่พวกมีมีโดยไม่ทันสังเกตโดเรมีที่กำลังยืนจ้องกบสีเขียวด้วยสายตาตกใจแล้วเดินตรงไปหาราวกับถูกบ้างอย่างดึงไป

"อ้ะ เดี๋ยวสิ! เธอห้ามเข้ามานะ!!" ภูติสีแดงที่เห็นโดเรมีกำลังเดินไปหามาจอริก้าก็หยุดบ่นใส่พวกมีมีแล้วรีบบินมาดักหน้าโดเรมีจากนั่นก็กางแขนขว้างเหมือนจะขว้างทางเธอไว้ แต่การกระทำของเธอกลับไม่อยู่ในสายตาของโดเรมีเลย เธอเอาแต่จ้องกบสีเขียวอย่างไม่ว่างตาแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

"มะ มาจอริก้า......" โดเรมีพูดออกมาอย่างเป็นห่วงโดยไม่รู้ตัวแล้วปล่อยกระเป๋าหนังทั้งสามใบลงพื้นจากนั่นก็เดินผ่านภูติสีแดงไปหากบสีเขียวหรือมาจอริก้าอย่างไม่สนใจ ลาล่าเงยหน้าขึ้นแล้วแสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นหน้าโดเรมชัดๆอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

เธอไม่อยากเชื่อว่าจะได้เห็นใบหน้านั่นอีกครั้งหลังจากผ่านไป 100 ปี ใบหน้าของเด็กสาวที่เคยเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างในโลกเวทมนต์ไปจนหมด เด็กสาวผู้เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของอดีตองค์ราชินีและเป็นแม่ขององค์ราชินีองค์ปัจจุบัน ลาล่าจ้องมองโดเรมีที่กำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าดีใจพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้ม

'ไม่นึกเลยจะได้พบเธออีก...ไม่นึกเลยจริงๆ' ลาล่าคิดในใจแล้วยกมือขึ้นมาปิดปากกันเสียงสะอืนไม่ให้หลุดออกมา "..." โดเรมีหยุดเดินแล้วย่อตัวลงนั่งคุกเข่าแล้วอุ้มมาจอริก้าขึ้นมากอดแน่นๆด้วยความรู้สึกสองอย่าง อยากแรกคือความดีใจที่ได้เจอกันทั้งๆที่นี่เป็นครั้งแรกที่พบกันแท้ๆแต่กลับดีใจจนเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ และความเสียใจที่เห็นสภาพของมาจอริก้าที่กลายเป็นแบบนี่ เธอไม่เข้าใจทำไมถึงรู้สึกแบบนี้...อยากกับว่ากบที่ชื่อมาจอริก้านี่มีบ้างอย่างสำคัญกับเธอสักอย่างแต่เธอกลับจำไม่ได้...ทั้งๆที่ต้องเป็นเรื่องสำคัญมากแท้ๆแต่กลับจำอะไรเกี่ยวกับมาจอริก้าไม่ได้เลยสักอย่าง

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแนะ-"

ตูม!!!!!

"โดเรมี!! อันตราย!!"

"!!!!"

ขณะเดียวกัน ณ หน้าโรงเรียนมัธยมต้นมิโซระ

"โดเรมีจังมาช้าจัง? ปกติน่าจะมาถึงหน้าโรงเรียนแล้วนี่น่า?" หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลผูกโบว์สีผม สวมแว่นใสจนมองทะลุผ่านเห็นดวงตาสีส้มอ่อนโยน สวมชุดนักเรียนสีขาวทับด้วยเสื้อสูทสีน้ำตาล ผูกโบว์สีชมพู กระโปรงสีดำยาวถึงเข่า รองเท้านักเรียนสีน้ำตาล ยืนอยู่หน้าโรงเรียนแล้วมองรอบๆหาเพื่อนสนิทที่ไม่รู้ตอนนี้หายไปไหนด้วยสีหน้ากังวล

'การปฐมนิเทศใกล้เริ่มแล้วแท้ๆ ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ?' หญิงสาวผูกโบว์คิดในใจแล้วก้มมองนาฬิกาที่ตอนนี้เวลา 7 : 20 นาทีแล้ว การปฐมนิเทศจะเริ่มตอนประมาณ 8 : 00 โมงตรง เธอมองรอบๆอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ยิ่งกังวลยิ่งกว่าเก่าและตอนนั้นเอง

ตูม!!!!!

"!!!?" หญิงสาวผูกโบว์สะดุ้งอย่างตกใจจากนั่นก็หันไปตามเสียงแล้วเห็นกลุ่มควันสีขาวลอยขึ้นมาจากมุมนึงของเมือง เธอมองจุดที่ควันลอยขึ้นมาอย่างตกใจแล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์หาเจ้าหน้าที่ดับเพลิงทันที

'หวังว่าจะไม่มีใครเป็นอะไรนะ...โดเรมีจังคงไม่ไปอยู่แถวนั้นหรอกนะ' หญิงสาวผูกโบว์คิดในใจอย่างกังวลว่าเพื่อนของเธอจะโดนลูกหลงหรือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอันตรายอะไรสักอย่าง ซึ่งเธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลยจริงๆ แต่จู่ๆก็มีมือเล็กๆมากุมมือถือไว้ก่อนที่เธอจะกดโทรออก

"เอ๊ะ?" หญิงสาวผูกโบว์ทำหน้าแปลกใจเมื่อจู่ๆมีคนมากุมมือถือเธอ เธอหันไปมองเจ้าของมือแล้วเจอเด็กสาวผมทรินเทลสีเหลืองมัดด้วยหนังยางรูปปีกสีขาว ดวงตาสีส้มอ่อน เสื้อแขนสั้นสีขาวมีลายดอกไม้สีส้มบักอยู่บนอกซ้ายสองดอก กางเกงยีนสั้นเหนือเข่าสีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบสีส้มตัดขอบสีขาว ยืนกุมมือถือของเธออยู่พอเด็กคนนั้นเห็นเธอหันมามองก็ยิ้มกว้างอย่างสดใสมาให้อย่างเป็นมิตร

'ดูจากรูปร่างและขนาดตัวแล้ว...น่าจะยังอยู่ป.6 อยู่แฮะ แล้วทำไมถึงมาอยู่แถวนี้ได้ละ?' หญิงสาวผูกโบว์คิดในใจอย่างแปลกใจนิดๆ เด็กสาวคนนั้นก็ปล่อยมือเธอจากนั้นก็เดินถอยหลังไปสองก้าว

"ไม่ต้องโทรตามเจ้าหน้าที่ดับเพลิงหรอก อีกเดี๋ยวก็มีคนมาจัดการให้แล้ว" เด็กสาวพูดอย่างห้วนๆพร้อมยิ้มกว้างสดใส หญิงสาวผู้โบว์มองเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างสงสัยและแปลกใจกับคำพูดของเด็กคนนี้

"เธอหมายความว่าไงจ้ะ?"

"ฮิ อีกไม่นานคุณก็รู้เองแหละคะ...คุณแม่ฮาสึกิ" เด็กสาวพูดด้วยสีหน้าสนุกสนานพร้อมยิ้มขำๆ หญิงสาวผูกโบว์หรือฮาสึกิแสดงสีหน้าตกใจนิดๆที่เด็กคนนี้รู้ชื่อของเธอแถมยังเรียกเธอว่าแม่ด้วย...มันหมายความว่าไงเนี่ย!? แต่ยังไม่ทันได้เอ๋ยปากถามอะไรจู่ๆก็มีลมพัดมาอย่างแรงจนกระโปรงเธอเปิดนิดๆ

"ว้าย!!!!" ฮาสึกิก้มมองแล้วร้องออกมาอย่างตกใจจากนั่นรีบใช้มือทั้งสองข้างกดประโปรงลงพร้อมหน้าแดงนิดๆอด้วยความอาย ผ่านสักพักลมก็หายไปอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอแสดงสีหน้าโล่งใจออกมานิดๆแล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ปรากฏว่าเด็กสาวคนนั้นหายไปแล้ว

"เด็กคนนั้น...เป็นใครกัน?" ฮาสึกิพึมพำเบาๆอย่างสงสัยและไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นสุดๆ...จู่ๆเด็กคนนั้นก็โผล่มาพูดเรื่องแปลกๆ และยังเรียกเธอว่าแม่อีก...มีแต่เรื่องไม่เข้าใจทั้งนั้นเลย! ขณะที่ฮาสึกิกำลังพยายามคิดเรื่องที่เจอเมื่อกี้อยู่นั้น เด็กสาวที่หายไปคนนั้นกำลังนั่งจ้องมองเธออยู่บนไม้กวาดไม่ห่างจากพื้นมากเท่าไร

"ห้ามคุณแม่ฮาสึกิเรียบร้อยแล้ว" เธอยิ้มนิดๆอย่างพอใจแล้วหันไปมองทางที่เกิดระเบิดจากนั้นไม้กวาดที่นั่งอยู่ก็พุ่งไปทางโดเรมีทันทีโดยที่เธอไม่ต้องเอ๋ยปากสั่งเลยสักคำ

"ต่อไปก็...ไปสังเกตการณ์ดีกว่า! ว่าจะเป็นยังไงต่อน่า!!"

ตัดกลับมาทางโดเรมี หลังจากร้านระเบิด

"โดเรมี! โดเรมี!! ตื่นสิ!!! โดเรมี!!!!"

"อะ อืม" โดเรมีค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆอย่างมึนๆแล้วเห็นลาล่ากำลังมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง พอลาล่าเห็นโดเรมีลืมตาก็แสดงสีหน้าดีใจออกมาแล้วกอดหน้าโดเรมีอย่างดีใจที่ฟื้นขึ้นมา โดเรมีมองรอบๆตัวแล้วเห็นว่าตัวเองอยู่ข้างในโดมสีขาวที่ปกคลุมบริเวณที่เธอนอนอยู่ นี่น่าจะเป็นเวทย์ของลาล่าที่ช่วยชีวิตเธอไว้ เธอก้มมองข้างตัวแล้วเห็นมาจอริก้าที่ยังหมดสตินอนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน

"เกิดอะไรขึ้นคะ? แล้วพวกโดโดไปไหน?" โดเรมีหันมาพูดกับลาล่าอย่างสงสัยจากนั่นค่อยๆขึ้นนั่งช้าๆ ลาล่ามองโดเรมีด้วยสายตาเศร้าๆแล้วบินถอยออกมาเล็กน้อยจากนั่นก็หันไปมองทางซ้ายพร้อมแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา เธอมองลาล่าแล้วหันตามไปอย่างสงสัยจากนั้นเธอก็แสดงสีหน้าตกใจออกมาเมื่อเห็นสภาพร้านที่เธอเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้...ถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดี!!

นอกจากนั้นก็เห็นประกายแสงเล็กๆห้าสีที่น่าจะเป็นพวกโดโด กำลังบินไปมาอยู่รอบตัว...นกใหญ่สีม่วงหน้าตาเหมือนปีศาจร้าย จะงอยปากที่ควรจะไร้เขี้ยวแต่กลับมีเขี้ยวที่แสนน่ากลัว ปีกกว้างจนเกือบบังแสงอาทิตย์ได้และมีกรงเล็บที่ดูคมกริบยิ่งกว่ามีด กำลังพยายามงับและข่วนพวกโดโดด้วยท่าทางโกรธจัด

"จะ เจ้านั้นมันตัวอะไรนะคะ!?" โดเรมีมองนกประหลาดด้วยสายตาตกใจและหวาดกลัว ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเจอสัตว์น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย ลาล่ามองนกประหลาดด้วยสายตานิ่งๆแล้วบินลงไปยืนกลับพื้นจากนั้นก็เงยหน้ามองโดเรมีด้วยสีหน้าจริงจัง 'คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ...นอกจากวิธีนี้เท่านั้น'

"นั้นก็คือลูกนกธรรมดาที่ถูกเวทมนต์เปลี่ยนแปลงให้กลายเป็นแบบนั้นและน่าจะถูกสั่งให้มาจัดการพวกเราทุกคนที่อยู่ในร้านไม่ผิดแน่" ลาล่าพูดอย่างจริงจังแล้วชี้ไปที่นกประหลาด โดเรมีมองลาล่าด้วยสีหน้าตกใจแล้วหันมามองนกประหลาดที่กำลังโดนพวกโดโดปาของและยิงบอลเวทย์ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ลูกนกธรรมดา? ตัวใหญ่อย่างงั้นเนี่ยนะ!?

"ละ แล้วเราจะทำยังไงดีคะ! "

"มีอยู่วิธีนึงที่จะจัดการเจ้านั้นได้...และมีแต่เธอเท่านั้นที่ทำได้" ลาล่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เธอดีดนิ้วหนึ่งครั้งจากนั้นซากกำแพงข้างๆโดเรมีก็แตกออกแล้วหีบใบเล็กๆก็ลอยขึ้นมา โดเรมีมองหีบที่ลอยอยู่ข้างตัวด้วยสายตาสงสัยแล้วจับหีบใบนั้นไว้

"เปิดหีบสิ แล้วหยิบที่อยู่ข้างในไปอันนึง"

"ค่ะ" โดเรมีพยักหน้าอย่างงงๆแล้วเปิดหีบออก ข้างในหีบเป็นแหวนเพชร 6 วง มีสัญลักษณ์ตัวโน๊ตอยู่ข้างในเพชรสีแตกต่างกันไป เช่น สีม่วง , สีฟ้า , สีชมพู , สีเหลือง , สีส้มและสีแดง เธอมองแหวนเพชรอย่างสงสัยแล้วหยิบแหวนสีชมพูขึ้นมา จากนั้นลาล่าก็บินขึ้นมาปิดหีบลงแล้วยืนบนหีบพร้อมมองโดเรมีด้วยสายตาจริงจัง

"เอาละ ทีนี่เธอก็ต้องสวมแหวนแล้วตบมือตามจังหวะดนตรีก่อนเพลงจะจบนะ"

"เพลงเหรอคะ?"

"ใช่จ้ะ เอาละ เริ่มเลยเถอะจ้ะ" ลาล่ายิ้มมุมปากนิดๆพร้อมงชี้มาที่หัวใจของโดเรมีจากนั้นเธอก็บินไปหาพวกโดโดเพื่อถ่วงเวลาเพิ่มให้โดเรมี โดเรมีมองตามลาล่าด้วยสายตาสงสัยแล้วก้มมองแหวนที่อยู่ในมือ

"เอาเถอะ ลองไปก็รุ้เอง" โดเรมีพึมพำเบาๆแล้วสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางซ้ายจากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เธอก็หลับตาลงแล้วยกมือขึ้นจากนั้นตบมือตามจังหวะเพลงที่ดังขึ้นมาในหัว เป็นเพลงที่เธอคุ้นเคยมาก...มากจนชวนคิดถึง แล้วเพชรบนแหวนก็เรืองแสงสีชมพูออกมาพร้อมใต้เท้าก็ปรากฏวงเวทย์แบบเดียวกับแม่มดหน้ากากขึ้นมา

แปะๆ โดเรมีก็ตบข้อมือทั้งสองข้างเบาๆแล้วปรากฏแสงรูปร่างคล้ายถุงมือขึ้นคลุมตั้งแต่มือจนถึงข้อมือจากนั้นตบอีกครั้งแสงก็แตกออกกลายเป็นถุงมือสีชมพูที่มีลูกปัดพันอยู่ที่ข้อมือ เธอตอบแบบนี้ไปตามตัวจนตัวของเธอเรืองแสงสีชมพูจากนั้นก็ยกมือขึ้นเหนือหัวแล้วตบมืออีกครั้ง

แปะ! โดเรมีตบมือครั้งสุดท้ายแล้วแสงทั้งหมดบนตัวก็แตกออกกลายเป็นชุดแม่มดสีชมพูตัดสีขาวไร้แขนเสื้อ หมวกทรงแหล่มที่ผมทรงลูกชิ้นทะลุหมวกออกมา กระโปรงยาวเกือบถึงหัวเข่า รองเท้าบูทสีชมพูตัดสีขาว เธอหมุนตัวหนึ่งครั้งแล้วพูดคำพูดนึงออกมาพร้อมโพสต์ท่าแสนคุ้นเคยโดยไม่รู้ตัว

"แม่มดน้อยน่ารัก โดเรมี!"

ตอน 2

สารบัญ

ตอน 4