Ojamajo Doremi : ภาคเริ่มต้นใหม่ในร้อยปีข้างหน้า

ณ หน้าร้านหนังสือพิมพ์มิโซระ เวลา 5:30 AM.
"นี่ หนูจ้ะ จะไปส่งทั้งหมดนี้จริงๆเหรอ? เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอกนะ" เจ้าของร้านหนังสือพิมพ์มองหญิงสาวผมสีแดงทรงลูกชิ้นสองลูก ดวงตาสีชมพูสดใส สวมชุดวอร์มสีชมพูตัดขาว รองเท้าวอร์มสีชมพู กำลังวอร์มอัพร่างกายอยู่ด้วยความเป็นห่วง จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ก็เด็กคนนี้บอกว่าจะไปส่งหนังสือพิมพ์ทั้ง 150 ฉบับให้ทั้งหมดเชียวนะ แล้วดูจากเวลาแล้วดูยังไงก็ไม่น่าทั้งเข้าเรียนแน่ๆ
"ไม่ต้องห่วงคะ! หนูไปทันแน่นอน!!"
"แต่ว่า...." เจ้าของร้านพูดและแสดงสีหน้าลำบากใจแล้วหันมามองกระเป๋าหนัง 3 ใบที่ใส่หนังสือพิมพ์ใบละ 50 ฉบับไว้ด้วยสายตาเป็นห่วง 
"เอาละ!" หญิงสาวตบแก้มตัวเองทั้งสองข้างเบาๆแล้วเดินมาหยิบกระเป๋าทั้งสามใบขึ้นมาสะพายอย่างสบายๆโดยไม่มีท่าทีเหมือนจะหนักแต่อย่างใด
"เธอพึ่งมาทำงานวันนี้เองนะ ไม่ต้องฝืนก็ได้จ้ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกคะ" หญิงหันมาพูดอย่างร่าเริงแล้ววิ่งวิ่งเหยาะๆอยู่กับที่เพื่อวอร์มเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสีหน้าสดใส
"โอมมะลึกกึ๊กกึ๋ย มะลึกกึ๊กกึ๋ย ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีด้วยเถอะ" หญิงสาวพึมพำคาถาแปลกๆออกมาเบาๆ ทุกครั้งที่เธอจะทำอะไรสักอย่างที่สำคัญก็มักจะพึมพำคาถานี้แทบจะทุกครั้ง ถึงเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองไปจำคาถานี้มาจากไหนก็เถอะ เธอเริ่มร่ายคาถานี้ครั้งแรกก็ต้องเริ่มเข้าโรงเรียนประถมมิโซระแล้วมันทำเธอสมหวังกับสิ่งที่ขอแทบทุกครั้งด้วย และเธอมั่นใจว่าครั้งนี้ก็เช่นกัน
"ไปก่อนนะคะ!!" หญิงสาวพูดอย่างร่าเริงแล้ววิ่งเหยาะๆออกไปด้วยสีหน้าสดใสโดยที่เธอเชื่อมั่นว่าวันนี้ต้องเจอเรื่องดีๆแน่ๆ! เจ้าของร้านมองหญิงสาวที่วิ่งไปเรื่อยๆจนลับตาไปอย่างห่วงไม่หายแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านจากนั้นก็หยิบใบสมัครที่หญิงสาวคนเมื่อกี้พึ่งกรอกลงไปขึ้นมาอ่าน
"ฮารุคาเซะ โดเรมี อายุ 13 ปี นักเรียนม.ต้นมิโซระเหรอ...ยังเด็กอยู่แท้ๆ" เจ้าของร้านพึมพำเบาๆพร้อมยิ้มนิดๆให้กับความขยันของเด็กนี้ ถึงจะไม่รู้เหตุผลที่เด็กอายุแค่ 13 ปีอย่างเธอจะมาทำงานแบบนี้ก็เถอะ
'พ่อแม่ของเด็กคนนี้มัวทำอะไรกันอยู่นะ? ถึงได้ปล่อยให้เด็กแบบนี้มาทำงานแบบนี้คนเดียว?'
 
ตัดไปทางโดเรมี 30 นาทีหลังวิ่งออกมาจากร้านขาย
"ฮึบๆ!!" โดเรมีโยนหนังสือพิมพ์ที่ถืออยู่มือเข้าไปในตู้รับจดหมายของบ้านหลังหนึ่งอย่างแม่นยำ เธอทำแบบนี้มาตั้งแต่ออกจากร้านโดยไม่มีพลาดเลยแม้แต่น้อยราวกับจับคำนวณระยะไว้แล้ว ตลอดทางที่ผ่านมาเหงื่อของเธอไหลออกเพียงนิดเดียวเท่านั้น เธอหยุดวิ่งแล้วเช็คจำนวนหนังสือพิมพ์ในกระเป๋าทั้งสามใบว่าเหลืออีกเท่าไหร่
"ฟู่~ เหลืออีกแค่ฉบับเดียวแล้วสินะ" โดเรมีถอนหายใจเบาๆพร้อมยิ้มนิดๆอย่างโล่งใจที่งานใกล้เสร็จแถมยังเหลือเวลาอีกครั้งเยอะ เธอยกหลังมือขึ้นมาเช็คเหงื่ออกแล้ววิ่งเหยาะๆไปยังที่สุดท้ายด้วยท่าทางสบายๆ ถ้าให้เทียบกับงานขนของในร้านของโบารณแล้ว แค่นี้จิ๊บๆเลยแฮะ
ฟิ้ว~
"หืม?" โดเรมีหยุดชะงักเมื่อเธอรู้สึกเหมือนลมเมื่อกี้มีบ้างอย่างที่มองไม่เห็นมาโดนที่แก้ม เธอหันตามสายลมที่พัดผ่านหน้าไปอย่างสงสัยแต่ไม่มีอะไรเลย เธอยกมือเกาหัวอย่างสงสัยแล้วยักไหล่เหมือนบอกประมาณว่า ช่างมันเถอะ แลัวหันกลับไปเดินต่อ
'คิดไปเองสินะ' โดเรมีคิดในใจแล้วยิ้มขำๆกับสิ่งความรู้สึกคิดไปเองของตัวเองเมื่อกี้ จะมีอะไรมาโดนแก้มโดยที่เธอมองไม่เห็นเนี่ยนะ...ถ้ามีจริงคงเป็นเวทมนต์แล้วละ 
เธอวิ่งเหยาะๆไปเรื่อยๆพร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วสักพักเธอค่อยๆหยุดวิ่งช้าๆจนหยุด เธอหันมามองบ้านหลังนึงที่มีรูปร่างแปลกๆจนช่วงน่าสงสัยและบรรยากาศเหมือนบ้านผีสิงอย่างไม่มีผิดเพี้ยนด้วยความรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆเหมือนเธอเคยมาที่นี่มาก่อนยังไงไม่รู้
'โดเรมี....โดเรมี' 
"!!!" โดเรมีสะดุ้งแล้วเงยหน้ามองชั้นสองของบ้านอย่างตกใจ เธอยกมือกุมหน้าอกอย่างรู้สึกแย่แปลกๆ เธอมองไปที่ประตูบ้านด้วยความสงสัยสุดๆ
"มันอะไรกันนะ...ไอ้เสียงเมื่อกี้นี้?" โดเรมีพึมพำเบาๆอย่างสงสัยและไม่เข้าใจ เธอรีบเดินลงบรรไดหินลงมาแล้วตรงมายืนที่หน้าประตูไม้ที่ดูเหมือนใหม่ราวกับได้รับการดูแลมาอย่างดี เธอมองประตูนิ่งแล้วดันประตูเบาๆ แล้วประตูบ้านค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆจนสุด
โดเรมียื่นหน้าเข้ามาข้างในบ้านอย่างกล้าๆกลัวๆแล้วเห็นแต่พวกของโบราณที่ถูกฝุ่นและหยากไย่เกาะเต็มไปหมดอย่างกับไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็น 100 ปี ผิดหับข้างนอกบ้านที่ดูสะอาดอย่างกับมีคนมาทำแทบทุกวัน เธอเดินเข้ามาในร้านช้าๆและระวังตัวสุดๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรเข้า...ถึงจะแอบหวังวาาจะเจอแม่มดก็เถอะ
ซ่า~~ 
"!!!" โดเรมีสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินเสียงน้ำไหลดังมาจากหลังบ้าน สักพักเสียงก็เงียบไปแล้วมีเสียงเปิดประตูหลังดังตามมา เธอค่อยๆหันมามองทางไปหลังบ้านช้าๆแล้วเจอกับ ผู้หญิงตัวเล็กสูงเท่ามือคน ผมสีทองยาวถึงกลางหลัง ใส่หมวกทรงกรวยสูงสีขาว ชุดเหมือนชุดว่ายน้ำสีขาว กับ ผู้หญิงที่ดูเด็กกว่าคนแรกเยอะ ผมทรงลูกชิ้นสีแดงเหมือนโดเรมีเป๊ะ ใสหมวกทรงกรวยสีแดง สวมชุดคล้ายๆคนแรก กำลังบินแบกถังน้ำโดยใช้เชือกมัดไว้ทั้งสองข้าวมาอย่างลำบาก
'นั้นมัน...อะไรอ้ะ?' โดเรมีจ้องหญิงสาวตัวเล็กทั้งสองคนที่กำลังบินแบกถังน้ำขึ้นไปชั้นสองอย่างตกใจและสงสัย เมื่อกี้เป็นคนตัวเล็กสองคนกว่าคนปกติ แถมบินแบกถังน้ำไปชั้นสองต่อหน้าต่อตาด้วย...แต่มันดูคุ้นๆอยู่นะ โดเรมีกุมคางแล้วนึกย้อนกลับไปว่าเธอเคยเห็นอะไรสักที่คล้ายๆสองคนเมื่อกี้จากที่ไหนมาก่อน...สักพักสีหน้าเธอก็แสดงความตกใจออกมา เมื่อภาพๆนึงจากหนังสือแม่มดที่ชอบอ่านก็โผล่ขึ้นมาในหัว
'หรือว่าเมื่อกี้จะเป็น...ภูติ?' พอเธอคิดได้แบบนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วรีบตามภูติสองตนนั้นไปทันที
'จะได้เจอแม่มดตัวจริงแล้ว! ตื่นเต้นจังเลย!!'
ตัดไป ณ ป่าเมืองมิโซระ ไม่ห่างจากบ้านปริศนามากนัก
แม่มดหน้ากากสีม่วงยืนจ้องมองบบ้านที่โดเรมีเดินเข้าไปด้วยสายตานิ่งๆอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่สุดของป่า เธอยืนอยู่ตรงนี้ได้สักพักแล้วหลังจากสัมผัสงพลังเวทมนต์อ่อนๆของมาจอริก้าที่ไหลออกมาจากตัวบ้านเลยคิดว่ามาจอริก้าต้องหลบอยู่ที่นี่แน่ๆ 
เธออยากจะเข้าไปจับตัวมาจอริก้าซะตอนนี้เลยแต่มันติดตรงหญิงสาวชาวมนุษย์ที่ดันเข้าไปข้างในบ้านนะสิ ก็เลยทำให้เธอไม่สามารถเข้าไปเพราะได้รับคำสั่งห้ามเปิดเผยตัวต่อหน้ามนุษย์เด็ดขาดจาก "คนๆนั้น" ด้วย
"ยัยบ้านั้น ดันโผล่มาผิดเวลาซะได้" แม่มดหน้ากากสีม่วงพูดอย่างไม่พอใจที่มีมนุษย์เข้ามาขัดขวางการทำงานของเธอแบบนี้ เธอตบข้อมือตัวเองเบาๆแล้วจากนั้นก็มีลูกบอลแสงลูกเล็กๆลอยขึ้นมาแล้วค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นโปลอนประจำตัวของเธอ
"ฉันยิ่งไม่อยากเข้าเรียนสายตั้งแต่วันแรกด้วย......ไม่อยากใช้ลูกแก้วเวทมนต์จริงๆ แต่คงช่วยไม่ได้แล้ว"