Ojamajo Doremi : ภาคเริ่มต้นใหม่ในร้อยปีข้างหน้า

8.0

เขียนโดย Ormsin2541

วันที่ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 18.20 น.

4 ตอน

2 วิจารณ์

6,677 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 18.47 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) โดนจับและร้านเวทมนต์ที่ตกเป็นเป้า!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

โดเรมีค่อยๆก้าวขึ้นบันไดช้าๆและเงียบที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ขณะเดียวกันเธอก็พยายามจิตนาการหน้าตาแม่มดที่เธอกำลังจะได้เจอไปต่างๆนาๆเท่าที่นึกออกแล้วยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้นสุดๆ เธอหวังไว้ตั้งแต่อยู่อนุบาลมิโซระแล้วว่าอย่างจะเจอแม่มดตัวจริงสักครั้งนึงเจากนั้น...ก็ขอให้เขาทำให้เธอเป็นแม่ไปเลย!

'ฮิๆ คงดูเยี่ยมไปเลยแฮะ!' โดเรมีคิดในใจแล้วยกมือปิดปากจากนั้นก็หัวเราะเบาๆอย่างมีความสุขเมื่อจิตนาการว่าตัวเองได้ใส่ชุดแม่มดแสนเท่และน่ารักกำลังขี่ไม้กวาดบินไปมาอยู่บนท้องฟ้า เธอจิตนาการไปเรื่อยๆพอรู้ตัวอีกทีเธอก็ก้าวขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายมาแล้ว เธอมองรอบๆชั้นสองอย่างสงสัยแล้วเจอแต่กล่องไม้เก่าๆวางเรียงกันเป็นระเบียบไม่มีวี่แววของภูติสีแดงและขาวเมื่อกี้เลย แถมยังมืดมากจนแทบมองไม่เห็นแต่สำหรับโดเรมียังพอมองเห็นรางๆอยู่นิดๆ

"หายไปไหนแล้วนะ?" โดเรมีพึมพำเบาๆอย่างสงสัยแล้วเดินหาภูติสองตนนั้นตามกลอ่งไม้ต่างๆ นอกจากตรงบันไดแล้วก็ไม่น่าจะมีทางอื่นให้ไปแล้วนี้น่า ในขณะที่เธอกำลังหาภูติสองตนนั้นตามกล่องต่างๆนั้นเอง ก็มีเงาเล็กๆสี่เงาโผล่มาด้านหลังโดยที่เธอไม่รู้ตัวพร้อมถือเชือกไว้ในมือคนละเส้นแล้วจ้องมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ

"เอาเล้ย!!!" หนึ่งในเงาทั้งสามตะโกนขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาโดเรมีแล้วบินวนไปรอบตัวเธอจนโดนมัดทั้งตัวยกเว้นหัว,มือและเท้าที่ยังไม่โดนมัด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอมองไม่ทันและไม่รู้สึกตัว

"อะ เอ๊ะ!? นะ นี่มันอะไรเนี่ย!?!" โดเรมีก้มมองตัวเองอย่างตกใจสุดๆแล้วล้มลงไปนอนกับพื้นในสภาพนอนหงายหน้าขึ้น เธอทำหน้าสงสัยและไม่เข้าใจว่าเชือกพวกนี้มามัดเธอได้ยังไงและตอนไหน

โดเรมีพยายามองไปรอบๆเพื่อหาอะไรมาทำให้เชือกหลุดคน แต่เธอต้องชะงักเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมาอยู่บนตัว เธอก้มมองแล้วเจอหญิงสาวสี่คนยืนอยู่บนตัวพร้อมจ้องมองเธอด้วยสายตาแตกต่างกันไป

ภูติทางซ้ายเป็นหญิงสาวผมสีส้มผมยาวถึงกลางหลัง มีผมอีกสองเส้นที่ยาวออกมาแล้วม้วนกลมจนเหมือนเปือกหอยสีส้ม สวมแว่นตาใสจนทะลุเห็นดวงตาส้มเข้ม หมวกทรงกรวยและชุดเหมือนภูติสองตนนั้น ดูท่าทางแล้วเธอจะเป็นภูติที่ฉลาดและไปทางลูกคุณหนูแน่ๆ ยืนกุมมือมองโดเรมีด้วยสายตาและสีหน้าอ่อนโยน

ภูติตนที่สองถัดมาเป็นหญิงสาวผมสั้นสีฟ้า มีผมสองเส้นยาวเหมือนภูติก่อนหน้านี้แต่เป็นสีฟ้า ดูท่าทางออกไปทางทอมบอยแน่ๆไม่ต้องสงสัย ยืนกอดอกมองโดเรมีด้วยสายตาและสีหน้าไม่ไว้ใจ

ภูติตนที่สามเป็นหญิงสาวผมสีม่วงเข้มมัดจุก ดวงตาสีม่วงสดใส มีผมสองเส้นสีม่วงยาวเหมือนภูติสองก่อนหน้านี้ ดูท่าทางน่าจะเป็นยิ่งๆและเอาแต่ใจสุดๆ ยืนเท้าเอวมองโดเรมีด้วยสายตาไม่ต่างจากภูติสีฟ้าเท่าไรนัก

และภูติตนสุดท้ายเป็นหญิงสาวผมสีเหลืองเข้มทรงม้วนผมจนเหมือนโดนัส มีกิ๊บติดผมรูปดาวติดอยู่ที่หน้าผม มีผมสองเส้นสีเหลืองยาวเหมือนภูติสามก่อนหน้านี้ ดูท่าทางน่าจะเป็นคนร่าเริงและสดใสพอควร ยืนมองเธอด้วยสายตาร่าเริงพร้อมยิ้มสดใสให้อีก

เท่าที่โดเรมีดูจากชุดและหมวกที่พวกเธอใส่แล้วน่าจะเป็นภูติเหมือนสองตนก่อนหน้านี้แน่ๆ แต่ทำไมต้องมาจับเธอไว้ด้วยละ? เธอยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ

"พะ พวกเธอมัดฉันทำไมเหรอ?" โดเรมีมองภูติทั้งสี่อย่างสงสัยพร้อมพยายามยิ้มให้เป้นมิตรที่สุด เพราะกลัวว่าพวกเธอจะมีเวทมนต์แล้วสาปให้เธอกลายเป็นอะไรสักอย่าง...ซึ่งคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ

"ก็เธอแอบเข้ามาใรบ้านเราน้าซิ! เราถึงต้องมัดเธอแบบนี๊น่า!! ไม่โยนของใส่ก็บุญแค่ไหนแล่ว!!!" ภูติสีฟ้ามองโดเรมีด้วยสายตาไม่พอใจแล้วกระทืบเชือกที่มัดเธออยู่เบาๆเป็นการระบายอารมณ์นิดๆที่ถูกบุกรุกเข้ามาในสถานที่สำคัญสำหรับพวกเธอแบบนี้ ถ้าเป็นไปได้...เธอละอยากโยนแจกันใส่ยัยนี้ให้หัวแตกไปเลย!

โดเรมีมองภูติสีฟ้าตนด้วยสายตาอย่างแปลกใจที่สำเนียงของเธอเป็นสำเนียงคนโอซาก้า ตอนแรกเธอก็นึกว่าพวกภูติจะไม่พูดแล้วใช้โทรจิตคุยกันหรือไม่ก็พูดภาษาประหลาดๆซะอีกแต่กลับพูดภาษามนุษย์ได้คล่องสุดๆเลย

"เอาน่าๆ ใจเย็นก่อนนะจ้ะ มีมีจัง" ภูติสีส้มพูดอย่างอ่อนโยนแล้วเดินเข้าลูบไหล่ภูติสีฟ้าหรือมีมีเบาๆเพื่อให้เธอใจเย็นลง ที่จริงเธอเองก็ไม่พอใจที่มีคนมาบุกรุกที่นี่เหมือนกันแต่เท่าที่ดูเด็กคนนี้ก็ไม่น่าใช่ขโมยแน่ๆ

"ว่าแต่เธอเข้ามาในนี่ได้ยังไง? มาจอริก้าน่าจะกางอาณาเขตที่ทำให้พวกมนุษย์อย่างเธอน่าจะมองไม่เห็นร้านนี้แล้วสิ?" ภูติสีม่วงพูดเสียงเรียบพร้อมมองโดเรมีด้วยสายตาคมกริบราวกับใบมีด เธอล่วงมือไปข้างหลังทำท่าเหมือนจะหยิบอะไรบ้างอย่างออกมาเพื่อบอกเป็นนัยๆว่า 'ไม่ตอบ เจอดีแน่'

"คือ...ฉัน...ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉันนะ...ก็เลยเข้ามาดู...เท่านั้นเอง" โดเรมีพูดอย่างไม่มั่นใจและกลัวนิดๆ เพราะตัวเธอเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะได้ยินเสียงนั้นจริงๆหรือเป็นแค่เสียงที่เธอคิดไปเองเท่านั้น พวกมีมีมองโดเรมีอย่างสงสัยและไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของหญิงสาวตรงหน้าเท่าไร

"ชื่อ? แล้วยูชื่ออะไรละ?" ภูติสีเหลืองเอียงคอมองโดเรมีอย่างสงสัย ถามไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไร...จะได้ตามหาตัวถูก

"เอ่อ...คือว่า..." โดเรมีมองภูติทั้งสี่อย่างลังเล เธอควรบอกชื่อดีไหม? ถ้าบอกไปก็ไม่มีอะไรบอกว่าเธอจะปลอดภัยหรือดีไม่ดีพอบอกชื่อไปก็อาจถูกสาปก็ได้! แต่ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้จะโดนสี่ตนนี้ทำอะไรบ้าง.....เราจะทำไงดีเนี่ย!?

"เอ๊า! มัวเงียบอะไรอยู้! รีบๆบอกมาซิ!!!" มีมีตะโกนขึ้นมาอย่างหงุดหงิดที่โดเรมีเงียบนานเกินไปแล้วผมเธอก็ลอยขึ้นชี้ฟ้าพร้อมปล่อยออร่าสีดำออกมาแสดงถึงความอดทนที่ใกล้หมดเต็มทีแล้ว

"ชะ ชื่อฮะ ฮารุคาเซะ โดเรมีค่ะ!!!!!" โดเรมีที่เห็นผมและออร่าของมีมีแล้วถึงกับสะดุ้งแล้วรีบตะโกนชื่อตัวเองออกมาสุดเสียงเท่าที่มี พวกมีมีที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าตกใจสุดขีดพร้อมอ้าปากค้างนิดๆก่อนจะตะโกนออกมาพร้อมกัน

"อะไรนะ!!!!"

ขณะเดียวกัน ตัดไป ณ ป่าเมืองมิโซระ ไม่ห่างจากร้านมากนัก

แม่มดหน้ากากสีม่วงกระโดดลงมาบนพื้นอย่างนุ่มนวลแล้วหลับตาพร้อมยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาไขว้จากนั้นวงเวทย์รูปตัวโน๊ตดนรีและมีอักษรแปลกๆอยู่ตรงขอบขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมาใต้เท้าเธอ เธอยกโปลอนขึ้นเหนือหัวแล้วหัวโปลอนที่เป็นรูปดาวสามแฉกก็เรืองแสงสีม่วงสว่างจ้าไปทั่วป่า วงเวทย์ใต้เท้าก็เรืองแสงเช่นกันแต่จะสว่างกว่าแสงโปลอนเล็กน้อย

แม่มดหน้ากากสีม่วงลืมตาขึ้นช้าๆจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นลูกนกตัวนึงกำลังบินผ่านป่า เธอยิ้มุมปากนิดๆจากนั้นหมุนช้าๆแล้วขณะที่เธอกำลังหมุนตัวอยู่ก็ปรากฏโซ่แสงสีดำจำนวนึงโผล่ออกมาจากวงเวทย์จากนั้นก็พุ่งไปพันลูกนกตัวนั้นไว้จนมันไปไหนไม่ได้

"โอมมะล๊อกก๊อกแก๊ก มะล๊อกก๊อกแก๊ก มะล๊อกก๊อกแก๊ก นกน้อยเอ๋ย จงกลายเป็นอสูรที่เชื่อฟังคำสั่งฉันซะ" แม่มดหน้ากากหยุดหมุนแล้วชี้โปลอนไปที่ลูกน้อยที่พยายามดิ้นออกจากโซ่อย่างเอาเป็นเอาตาย วงเวทย์ใต้เท้าเธอก็เรืองแสงสว่างจ้าขึ้นแล้วลำแสงสีม่วงเส้นพุ่งออกมาจากตรงกลางวงเวทย์ขึ้นฟ้า จากนั้นมันก็เปลี่ยนทิศทางพุ่งลงมาหาลูกนกแล้วปกคลุมทั้งตัวจนกลายเป็นลูกบอลแสงสีม่วงลอยอยู่กับที่

"ไปได้สวย" แม่มดหน้ากากสีม่วงมองลูกบอลแสงด้วยสายตาพอใจ เธอยกมือถอดหน้ากากออกแล้วชุดคลุมและตัวเธอก็แตกสลายกลายเป็นแสงลูกเล็กๆจากนั้นแสงลูกเล็กๆทั้งก็กลับมาร่วมกันที่เธอใหม่ เธอกลายเป็นผู้หญิงผมสีม่วงเข้มมัดจุก ดวงตาสีม่วงสดใส สวมชุดนักเรียนสีขาวทับด้วยเสื้อสูทสีน้ำตาล ผูกโบว์สีชมพู กระโปรงสีดำยาวถึงเข่า รองเท้านักเรียนสีน้ำตาล ยืนถือกระเป๋านักเรียนสีน้ำตาลแล้วก้มมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เวลา 6:50 AM.

"ยังเหลือเวลาอยู่นิดหน่อย...ฝากจัดการต่อด้วยละ" แม่มดหน้ากากในคราบนักเรียนพูดกับบอลแสงด้วยสายตาพอใจ บอลแสงเรืองแสงกระพริบช้าๆเป็นการตอบรับ เธอเห็นแบบนั้นก็ยิ้มนิดไแล้วหันหลังเดินตรงเข้าไปในเมืองทันที ปล่อยให้บอลแสงลอยอยู่ตรงนั้น

'แค่แม่มดแก่ๆใกล้ตายคนเดียว...ให้อสูรจัดการให้เสร็จก็ได้' เธอคิดในใจแล้วยิ้มมุมปากนิดๆอย่างพอใจ ทีนี้เธอก็จะได้มีเวลาเดินดูเมืองนี้ก่อนจะเข้าเรียนสักที

ตัดกลับมาทางโดเรมี

หลังจากที่โดเรมีตะโกนชื่อตัวเองออกไปจนเกือบทำกระจกร้านแตกก็โดนพวกมีมีก็จ้องโดเรมีไม่กระพริบตาด้วยสายตาจับผิดแล้วพวกเธอก็หันมาสุ้มหัวกระซิบคุยกัน โดเรมีมองอย่างสงสัยว่าพวกมีมีกำลังคุยอะไรกัน สักพักพวกมีมีกันหันมามองเธอแล้วบินขึ้นจากตัวโดเรมีจากนั้นภูติสีส้มก็ดีดนิ้วหนึ่งครั้ง

โดเรมีมองอย่างสงสัยแล้วสักพักเธอรู้สึกเหมือนเชือกมันหลวมๆจากนั้นลองขยับดู ปรากฏว่าเธอหลุดออกมาจากเชือกได้อย่างง่ายดาย

"ตามมาซิ้" มีมีผ่านหน้าโดเรมีไปด้วยสีหน้าไม่พอใจนิดๆที่้ต้องมานำทางให้คนแบบนี้ อีกสามคนก็บินตามมีมีไปติดๆ เหลือแต่โดเรมีที่ยังนั่งอยู่เดิมเพราะสงสัยว่าทำไมพวกมีมีถึงปล่อยเธอง่ายๆแบบนี้ ทั้งๆที่บอกแค่ชื่อเฉยๆเท่านั้นเอง

"เฮ้ย ยู! ตามสิ!!" ภูติสีเหลืองหันมามองเรียกเมื่อยังเห็นโดเรมีนั่งอยู่กับที่ "ถ้าช้าจะไม่รอแล้วนะ!"

"ระ รอด้วย!!" โดเรมีรีบลุกขึ้นแล้วรีบเดินตามภูติทั้งสี่ไปทันที

ตอน 1

สารบัญ

ตอน 3