Love story สะดุดรักยัยเลือดหวาน

     -อึนยอน-

  ซ่าา ซ่าา ครืนน ~ 

          อ่าา ฝนตกหรอเนี่ย อากาศดีจริงๆเลย ผม ชอบอากาศแบบนี้ จะว่าไปนี่ก็ใกล้จะเช้าแล้วนี่นะผมควรลงจากดาดฟ้า ไปอาบน้ำแต่งตัวสักที เฮ้อ~ แสงจากพระอาทิตย์ กำลังจะทำให้ผมเซ็ง

     คุณอาจจะคิดว่าผมกลัวแดด ป่าวเลย ผมแค่ไม่อยากผิวไหม้ก็แค่นั้น.. 

               ผม อึนยอน เป็นแวมไพร์ แต่.. ผมไม่ได้อยากใช้ชีวิตแบบแวมไพร์ตัวอื่น

      ดูดเลือดมนุษย์หรอ หึ สมัยไหนแล้ว... เดี๋ยวนี้เขามี เลือดใส่กล่องเหมือนน้ำผลไม้ขายแล้วครับ

แวมไพร์สมัยใหม่ไม่จำเป็นต้องไล่ดูดเลือดคนนู้นคนนี้แล้ว

     เพราะเผ่าพันธ์เรา ถูกสังคมมนุษย์ ต่อต้าน เพราะมนุษย์กลัวพวกเรา กลัวจนต้องทำสัญญากันระหว่างมนุษย์และแวมไพร์ เหอะ น่าขำสิ้นดี 

       แวมไพร์ที่ละเมิดสัญญา จะถูกจับตัวไปทรมานโดยองค์กร Blood เป็นองค์กรที่ดูแลความประพฤติของแวมไพร์ไม่ให้สร้างเรื่องให้แก่มนุษย์ 

     'ตัวประหลาด'

     'ปีศาจ'

    ผมถูกเรียกอย่างนี้ทุกทีที่มนุษย์จับได้ ผมไม่มีเพื่อน ตั้งแต่เด็ก ร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง บางที่ก็เหงา

              ผมต้องเริ่มใหม่แล้วสินะ การเข้าเรียนที่โรงเรียนชีชอล ถือเป็นการเริ่มใหม่ของผมเลยหล่ะ

 คราวนี้..จะไม่มีใครรู้ จะไม่ให้ใครจับได้ 

       อ่า พล่าม มาเยอะแล้ว ผมควรไปอาบน้ำสักที 

             ฟิ้ว~ 

       " อึนยอนนน ลูกรักกก วันนี้เปิดเทอมวันแรก สู้ๆนะลูก ตั้งใจเรียน >3< " แม่ดึงผมไปกอดก่อนจะหอมที่แก้มทีนึง เป็นแม่ที่น่ารักจริงๆเลยนะ :  ]

              " อึนยอนย๊าาาา  อย่าลืม ทาครีมกันแดด " ... แม่ก็อย่างเงี้ยแหละครับ ค่อยดูแลทุกอย่าง

          " เสื้อไม่เรียบเลย.. ถอดออก "แค่เสื้อไม่เรียบเนี่ย เฮ้อออออ เมื่อไหร่จะได้ไป

          "ค้าบ" ช่วยไม่ได้  T^T 

   หลังจากนั้นแม่ก็จัดการรีดทั้งเสื้อทั้งชุด ทุกอย่างก็ว่าได้ คุณแม่ก็วางชุดไว้ แล้วน่าจะเข้าครัวไปเอาเลือดกระป๋อง ที่ องค์กร Blood ผลิต มาให้ผม เอาไปกินที่โรงเรียน..

      ย่อง ย่อง 

        หมับ ~ หลังจากคว้าชุดนักเรียนได้ทั้งชุด ต้องพยายามย่องเบาที่สุด เพื่อไม่ให้แม่ที่อยู่ในห้องครัวได้ยิน

         อ่าาาา กว่าจะหนีคุณแม่ออกมาได้ ฟู่~ เล่นห่วงนู่ห่วงนี้ไม่ได้ไปกันพอดี  ช่างเถอะผมไม่รีบ ผมชอบการเดินทางแบบมนุษย์มากกว่า ถึงแม้จะถึงช้ากว่าก็เหอะ แต่มันทำให้ผม เหมือนมนุษย์ธรรมดา 

    09:25 

    ติ้ง!กว่าจะมาอีก รถไฟฟ้าเนี่ยยย คิดผิด หรือ คิดถูกที่ทำตัวเหมือนมนุษย์ -.-*

  ก้าวเข้ามาบนรถไฟก็เจออะไรสนุกเลยแฮะ^^ 

    แวมไพร์วัยกลางคนกำลังลูบไล้ไปที่ขาอ่อนของยัยผู้หญิงคนนึง ยัยนี่ -.- ไม่ขัดขืนบางรึไง

    ผมเดินไปหยุดตรงแหละยืนตรงที่เธอนั่งพอดี เฮ้อ..

     "นี่ เธอหน่ะ" -_- ผู้หญิงสมัยนี่มันเป็นแบบนี้หมดเลยรึป่าวเนี่ย

     "เลิกนั่งเฉยๆให้หมอนั้นลวมลามได้ป่ะ"

     'ช่วยฉันด้วยน๊าา พลีส' เธอขอให้ผมช่วยหรอ

     "หือ '_' "  ไอ้แก่นี่นิ! ยังไม่หยุดแถมมองมาที่ผมอีก ไม่ไหวละ

     ผล่ะ! ปึง!! 

        เป็นไงถีบยอดหน้าเข้าให้ ^.^* 

       ' อะไรดลใจให้ช่วยฉันเนี่ย งง '

      คิดในใจซะดังเชียวนะ "เลิกบ่นฉันในใจได้แล้ว.." อ้ะ เผลอพูดอะไรแปลกออกไปซะได้

         " •~• ขอบคุณนะ " ไม่เป็นไรหรอกน่าา ฉันก็หมันไส้ไอ้แก่นี่เหมือนกัน

       " อืม " ไม่อยากให้เธอมาสุงสิงกับฉัน ตอบไปแค่เนี่ยแหละดีสุด

       ตึบ! แผล่ะ

                    อือหือ กระเด็นเข้าปากมานิดนึง-.-^ อ่าาาา กลิ่นเลือดนี่มัน ยั่วน้ำลายจริงๆ ซี้ดดดด

          "เอ่อ นายย" ยัยตัวเล็กพยายาม เรียกผม พลางใช้นิ้วจิ้มจิกๆ •_•เห็นผมเป็นตัวอะไรห๋าาา

   อืออ กลิ่นเลือดทำให้ผมคุมสติแทบไม่ไหวแล้ว เลือด..

     "นาย เป็นอะไรมั่ย.."กลิ่นหวานๆจากตัวยัยนี่มันคืออะไรกัน!

      "มะ ไ ม่เป็นไร" ==ยัยนี่เอาแต่จ้องหน้าอยู่นั้นแหละ

    'อยากถามชื่อจัง'

    "อึนยอน"ยัยบ๋องนี่จะทำหน้างงทำไม หงุดหงิด

    "ชื่อฉัน โอ อึนยอน"

   บอกขนาดนี้ถ้างงอีกพ่อจะจับกัดคอให้-w-

    ปิ้งป่อง!อ่าาถึงสักที

   ยัยนี่มาทางเดียวกันด้วยแฮะ อืมมม ไปล้างหน้าก่อนดีกว่า

  ฟิ้ว~

เป็นงายยยย ฝั่งพระเอกบ้าง ฮ่าๆ วันนี้ว่างเป็นพิเศษเอาไป2ตอนเลยยย คิคิ 

โหวตให้เค้าด้วยน๊าาา