หลุมพรางเหล่าตัวร้าย

ผมเปิดประตูบานสีแดงเลือดหมูที่มีป้ายเขียน กลาง-สูง 6 เป็นห้องที่เก็บสร้อยคอที่ผมตามหาไปให้บับเบิลอยู่ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่า 

....ทำมัยต้องทำเพื่อคนพวกนี้?

 นี้เป็นครั้งแรกที่ผมใช้พลังของผมขู่เข็นจะเอาชีวิตใครสักคน เพื่อให้เขาบอกทางและเปิดห้องๆนี้ให้ ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่ได้ฆ่าใครสักคนเดียว แต่ผมก็ทำให้ร่างกายคนอื่นๆบาดเจ็บไปหลายคน รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก ผมคิดว่าผมฆ่าคนไม่ได้แน่ๆ

 

 

นึกๆดู ผมรู้สึกว่าไอ้สต็อปก็ดูเข้ากับทีมของไบท ถ้าคนที่ยืนตรงนี้เป็นมันไม่ใช้ผม งานแค่นี้คงสบายมากๆ สต็อปเป็นคนที่ฆ่าคนอื่นได้ด้วยท่าทางนิ่งเฉย... แต่น่าแปลกที่ผมกลับมองว่ามันเป็นคนดี ผมเองถึงแม้จะยังไม่เคยฆ่าใคร แต่กลับไม่กล้าคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ดีแล้วจริงๆ? ตอนนี้ผมอยากจะช่วยบับเบิลครับ มันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้ บับเบิลน่าสงสารเกินไป ถ้าช่วยได้สักนิดก็คงจะดี

 

 

ผมเดินไปมาในห้องที่มีสมบัติเต็มไปหมด สร้อยหลายเส้นในตู้กระจก กำไลแขน และอีกมากมาย ผมยังหาไม่เจอ 

 

"หาเซฟไฟทสีฟ้าอยู่รึปล่าว" เสียงใครสักคนอยู่ในห้อง เขตที่ผมมองไม่เห็นเพราะไฟดับไปแล้ว (เพราะใครวะ?)
"ให้ฉันช่วยหามั๊ย?" ร่างกายของชายในชุดสูทวัยเท่าๆผมที่ยื่นอยู่อีกฝั่งของห้อง ผมสปาคไฟฟ้าขู่ทันที แสงสีแดงของไฟฟ้ารอบตัวผมสะท้องให้เห็นใบมีดที่ลอยอยู่รอบตัวชายคนนั้นก่อนที่มันจะพุ่งเข้ามาที่ไหล่ขวาของผม

 

ปิ๊งงงงงงงงงงงงง

 

........ ผมยืนนิ่งๆ อีกฝ่ายก็ยืนนิ่งๆ ตัวของผมกายเป็นเหล็กตามสัญชาตยาณการป้องกันตัว มีดทำอะไรผมไม่ได้
"เอ๋ นี้ฉันเสียเปรียบนายแบบสุดๆเลยหนิ!!!!" มันเพิ่งตกใจครับ
"นี้นาย จะช่วยหาสร้อยให้ฉันได้มะ" (ทำหน้าขู่)
"เอิ่มมมมมม" มันทำท่าทางคิด "นี้นายมาช่วยบับเบิลเหรอ?"
"ก็ใช่มั้ง" จะตอบยังไงดีวะเหมือนจำใจมามากกว่า
"จะเล่าอะไรให้ฟังนะ ไอ้บับเบิลอะ ไม่ใช่คนที่จะมีคนช่วยเหลือ หรือพัคพวกหรอกนะ หมอนั่นฆ่าคนใช้ในบ้านตั้งแต่5ขาว มันไว้ใจได้ที่ไหน ก็แค่ไอ้คนโรคจิตที่ร้องห้ายไม่เป็นเท่านั้นเอง นายจะมาช่วยมันทำมัย?"

 

มันทำท่าทางเหมือนเรื่องที่เลามาเป็นเรื่องขำๆ ผมรับรู้มาแล้วว่าบับเบิลต้องรู้สึกยังไง

 

"ฉันเรียนห้องเดียวกับหมอนั่นมาตั้งแต่เด็กๆเลยนะ พ่อของฉันให้ฉันไปคอยติดตามหมอนั่นมาหละ"

 

...... พูดอะไรของมันอยู่ได้
"นาย.... พูดจบยัง?"
"อะไรกันเล่า ฉันว่านายน่าจะเก่งดีนะ มาอยู่กับพวกฉันไหมละ ตัวของนายเป็นเหล็กหนิ โดยยิงก็ไม่เป็นไร ดีกว่าอยู่กับหมอนั่นนะ หมอนั่นตัวคนเดียวตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วคิดว่าคนแบบนั้นจะช่วยอะไรนายได้เหรอ?"
"เอ่อ.... ฉันไม่เห็นเข้าใจอะไรที่นายพูดเลยนะ หมอนั่นจะยังไงก็เรื่องของมันสิ ฉันจะหาสร้อย ไม่ช่วยก็อย่ามาขวาง"
"เฮ่ๆๆ ที่นี้เป็นคลังสมบัติของนายท่านนะ นายบุกเข้ามา แล้วจะเอาออกไปง่ายๆเลยรึไง"

 

หลังจากชายคนนั้นพูดจบผมก็รับรู้ได้ว่าตัวของผมค่อยๆลอยขึ้นบนอากาส 

 

"ฉันควบคุมพวกโลหะได้นะ" มันบอก

ตัวผมก็เป็นโลหะ แต่มีอีกอย่างนึงที่ผมเป็นครับ ไอ้สต้อปเคยบอกว่าผมคือ เรทปิคกาจู(ภาพตอนไอ้หนูตัวเหลืองช็อตไฟฟ้าก็ลอยมาเลยครับ)

 

เปรี๊ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

จบ

ผมช็อตไฟฟ้าแสนโวลเรียนแบบปิกาจูไส่มัน

ไอ้บ้าเอ้ยทำผมเสียเวลา
ตัวผมหล่นลงกับพื้น  ผมตั้งหลักลุกขึ้นแล้วมองซากชายคนนั้นที่นอนกองกับพื้น สลบไปแล้วมั้ง ไฟฟ้าที่ใช้แรงกว่าการใช้กับคนปกติ เพราะพวกผู้มีพลังมักจะแข็งแรงกว่า

"โหดจริงๆเลยอะ แค๊กๆ" 

มันยังไม่ตายครับ แต่คงลุกไม่ไหวแล้วหละสังเกตจากท่าทางพยายามจะลูกแต่แขนก็ยังหล่นแบบนั้น

"หึหึ เมื่อก่อนหมอนั้นปฏิเศธการมีเพื่อนตลอด ฉันเลยแกล้งมันเอง 555 แค๊กๆ"

 

......... เหมือนมันพยายามจะพูดอะไรต่อครับ น่ารำคานชิบหาย ผมเดินไปมาจนพบว่าสุดห้องแล้วแต่ยังหาสร้อยไม่เจอ

"นี้ สร้อยหละ" ผมถามชายคนนั้น
"555 นายจะบ้าเหรอ แค๊กๆ ไม่มีใครโง่ขนาดนั้นหรอก สร้อยอะอยู่กับนายท่านแล้วรอให้ไอ้หมอนั่นไปแย่ง คนของนายท่านก็คงฆ่ามันตรงนั้นแหละ ฉันว่านายทิ้งหมอนั่นไวแล้วกลับไปดีกว่านะ เดี๋ยวได้ตายไปกับมันหรอก 555 แค๊กๆ"
"ถ้านายไม่บอกทางไปห้องนายท่านนายตอนนี้ ฉันจะฆ่านาย"
"นายไม่ทำหรอก แค๊กๆ ตอนนี้ฉันลุกไม่ได้แล้วถ้าจะทำ นายทำไปแล้ว ฉันดูออกว่านายยังไม่เคยฆ่าคน"

 

 

"แต่ฉันเคยฆ่าคนนะ สนมะ"

 

เสียงไบทจากประตูทางเข้าห้อง 

 

 

 

 

 

 

หลังจากนั้น

 

 

ท่ามกลางห้องกว้าง พรมที่ถูกสีแดงของเลือดย้อม ผมกำลังยืนอึ้งกับภาพที่เห็น ไม่รู้ว่าบับเบิลต่อสู้กับคนในห้องนี้มานานแค่ไหน สภาพของบับเบิลดูหนักอยู่

 

"นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก"

 

 

บับเบิลพูดแล้วหันมาทางผมกับไบทที่มีซากชายคนนึงพาดบ่าอยู่

 

 

"นี้ๆ ฉันบอกไปกี่ครั้งแล้วว่าฉันจะไม่ทิ้งนาย ฉันเป็นพี่ใหญ่มาตลอดนะ จะทิ้งน้องชายที่น่ารักไปได้ยังไง เรื่องตอนนั้นฉันขัดขืนไม่ได้จริงๆ ฉันขอโทษนะ"

 

ผมไม่เข้าใจหรอกครับว่าไบทกับบับเบิลเคยมีเรื่องราวกันยังไง แต่รู้สึกได้ถึงความจริงจัง บางที...ไบทอาจจะมีคุณสมบัติของผู้นำทีมที่ดีจริงๆก็ได้..?

 

"นี้ๆ ไอ้หนูคุยกันจบรึยัง ฉันไม่ได้ใจดีหรอกนะ ฆ่าพวกนายได้ พวก IN ก็ไม่เอาผิดฉันหรอก พร้อมตายกันรึยัง"

 

เสียงชายที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องพูด ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้มีพลังพิเศษ และด้านในสุดตรงเก้าอี้ มีชายที่ผมเดาว่าเป็นหัวหน้าแก๊ง เหมือนในหนังเลยครับ ลองนึกภาพตอนพระเอกไปต่อลองขอนางเอกแบบในหนังมาเฟีย ที่หัวหน้าไส่แว้นดำ เสื้อคอปก มีไฝตรงแก้ม หน้าตาเหี้ยมๆ...เอ่อ... อารมณ์ตอนนี้ขำได้มะ?

 

"บอม ฉันฝากไอ้นี้หน่อย"

ไบทโยนซากชายผู้ควบคุมโลหะมาทางผม ..ผมไม่ได้รับหรอกผมหลบตอนนี้มันก็นอนกองกับพื้น น่าสงสารนะ

"บับบี้ นายไม่มีแรงพอใช้พลังแล้ว นายไปรอที่รถกับบอม ฉันจะจัดการมันให้เอง ทั้งหมด"

 

ไบทบอกบับเบิล ดีใจจัง ผมจะได้ออกไปรอข้างนอกในนี้ร้อนจะตาย หายใจก็ลำบาก ผมพยายามส่งสายตาไปให้บับเบิล ส่งข้อความจากใจว่า ไปกันเถอะนะ ถ้าไบทไม่ออกมาค่อยตามมาดูก็ได้

 

"นี้มันเรื่องของฉัน ฉันมาเอาของของฉันนายหนะกลับไปเลยก็ได้ แค่นี้พอละ" บับเบิลบอก
"ไม่ได้หรอก ฉันเป็นพี่นายนะ แม่นายก็แม่ฉันเหมือนกัน"
"แม่ฉันจะไปเป็นแม่นายได้ยังไง"

 

ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

"มัวแต่คุยกันฉันเบื่อแล้วนะ"

เสียชายจากกลางห้องยิงลูกเหล็กขนาดเท่าๆกับโอ่งมา ไบทใช้มือปล่าวปัดออก ...สตรองเหลือเกิน

 

"ฉันเป็นพี่นายนะ นายต้องฟังฉันสิ นายเป็นน้องชายคนเดียวที่อยู่ในไทปของคุณหนูที่ต้องเอาอกเอาใจ นายหนะ ออกไปรอข้างนอกได้ละ อีกอย่าง ฉันจะทำเพื่อไถ่โทษที่เคยทิ้งนายไป  เลิกงอแงได้แล้ว"

 

ไบทบอกบับเบิล ต่อมความอยากรู้อยากเห็นผมเริ่มทำงาน ไบทเคยทิ้งบับเบิล หมายความว่าไงว้าาาาา

 

 

"เฮ๊อะ ตามใจแล้วกัน ฉันก็ขี้เกรียจแล้วหละ" บับเบิลพูดแบบไม่สนอะไร แต่ผมรู้สึกว่าบับเบิลดีใจอยู่ ก่อนบับเบิลจะเดินมาหยิบขาของซากชายผู้ควบคุมโลหะ แล้วลากเดินออกไป

 

"...เอ่อ ผมไปนะ" บอกลาไบทหน่อย ยังไงไบทก็ดูสตรองมาก ผมไม่ห่วงเลย ในนั้นเหลือแค่ ผู้มีพลัง1คนกับหัวหน้าแก๊งและกาดที่น่าจะเป็นคนธรรมดาอีก2

 

"ฝากน้องของฉัน และพี่ของนายคนนั้นด้วยนะ"

 

ทุกอยางดูเรียบง่ายผมเดินตามบับเบิลมาถึงรถ ใจก็เริ่มห่วงไบทหน่อยๆครับ...คงไม่เป็นไรมั้ง .....

 

"นี้ ไบทหนะ จะไม่เป็นอะไรเหรอ?" ผมถามบับเบิลที่เพิ่งปล่อยขาของชายที่เขาลากออกมา
"ไบท?" หันมาทำหน้างงไส่ผม อะไรวะนั้น "เป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ เรากลับกันได้ละ"
"เฮ้ยยยยยยยย จะบ้าเหรอ?"
"เอ๊า ถ้านายจะรอก็รอไปคนเดียวละกัน"

 

ผมมองบับเบิลที่กำลังเดินไปเปิดรถ รู้สึกโมโหเป็นบ้าคนอะไรวะ เห็นแก่ตัวนะแบบนี้ จะรอหน่อยก็ไม่ได้ 

ผมเดินไปดึงแขนบับเบิลไว้

 

"อะไร นายเองก็อยากออกมาไม่ใช่เหรอ?"
"ก็ใช่ แต่ ไอ้ดำนั่นเอาแต่พูดว่านายเป็นน้องๆ มาตลอดเวลา นายจะปล่อยให้เค้าเดินกลับรึไง"
"ถ้าไม่ตายในนั้นแล้วเดินกลับออกมาได้ก็ดีไปสิ จริงๆแล้วฉันได้ของที่ต้องการมาแล้วด้วย"
"เอ๋ สร้อยยังอยู่ข้างในไม่ใช่เหรอ ฉันนึกว่านายไว้ใจไบทให้จัดการแล้วก็จะรอให้ไบทเอาสิ่งนั้นมาให้ซะอีก นายจะทิ้งไบทไว้จริงๆเหรอ?"

 

ไอ้บ้านี้ สีหน้าของมันดูไม่สนใจความเป็นไปของใครเลยจริงๆ 

 

"จะเล่าให้ฟังนะ ในสร้อยหนะ มันมีลูกแก้วที่ฉันชอบมากๆอยู่ อันนี้ไง ตอนต่อสู้ก็มีเวลาพอได้แตะต้องสร้อง แล้วแกล้งทำเป็นเสียท่าหลังเอาลูกแก้วมา ตอนแรกก็กะจะแกล้งยอมแพ้แล้วกลับบ้านเลยนะ พวกนายดันเข้าไปกันเองหนิ"

 

ผมรู้สึกเหมือนโลกรอบตัวผมเป็นสีดำ หน้าของไอ้บับเบิลเด่นชัด รู้สึกโมโหจนมองเห็นหน้าของมันเป็นจุดโฟกัสเดียวที่ผมต้องต่อยในตอนนี้เลยครับ

 

 

"นี้นาย ... ไบทหนะจริงจังมากกว่าที่เห็นนะ นายมันจะเห็นแก่ตัวเกินไปแล้วนะ"
"พูดจบยัง?"

 

ความโมโหของผมเริ่มเดือดขึ้นเลื่อยๆ ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าผมกำอะไรสักอย่างในมือ ที่เมื่อ10นาทีก่อนไบทฝากให้บับเบิล ผมหันไปมองมัน มันเหมือนเอทานอลไดทสีดำธรรมดา

ปั๊ป!!

เสียงบับเบิลปิดประตูรถ ผมยิ่งรู้สึกโมโหคูนไปอีก ผมตัดสินใจโยนของที่ไบทฝากมาให้บับเบิล ผ่านเข้าช่อนกระจกลอยไปกระทบหัวบับเบิล 

บับเบิลหยิบมันขึ้นมาก่อนจะหันมาทางผมอีกครั้ง สีหน้าบับเบิลเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนเพิ่งได้ยินข้อเสนอดีๆอะไรสักอย่าง บับเบิลเปิดประตูรถออกมาอีกครั้ง

"ของไบทฝากมาอ่อ"
"เออ"

ผมกระแทกเสียงไส่อารมณ์ แต่ได้รับรอยยิ้มกลับมาบับเบิลเดินวนไปอีกข้างของรถแล้วนั่งลงข้างๆซากชายที่เขาลากออกมา

"อะไรหนะ?"

ผมถามอย่างสงสัย

"รู้มั๊ย นี้อะไร?" บับเบิลถามซากชายที่นอนกับพื้น หมอนั้นสู้กับผมจนขยับตัวไม่ไหว แต่เขายังมีสติและพอพูดได้
"อะไรของแก ไอ้เด็กปีศาจ!!" เสียชายคนนั้นเหมือนกลัวสุดขีด
"เอ๋โอวววว มันก็คือปุ่มกดระเบิดยังไงหละ ไอ้ดำตัวโตนั้นมักจะให้ของขวัญฉันตอนเด็กๆ ทุกกล่องจะต้องกดปุ่มกล่องถึงจะเปิดออก นอกจากนายก็ไม่มีอะไรน่าจะเป็นกล่องอีกแล้ว แต่นายเป็นคนนี้หน่า ถ้ากดแล้ว ต้องระเบิดแน่ๆ บูมๆ"

 

เอ๋????? ปุ่มกดระเบิด ภาพย้อนมาเลยครับ ผมเห็นไบททำอะไรกับช่วงหน้าท้องของชายคนนั้นด้วย ก่อนจะฝาก สิ่งที่บับเบิลเพิ่งบอกว่า เป็นปุ่มกดระเบิดมากับผม
ไอ้คนพวกนี้มันอะไรกันวะเนี่ย แล้วไอ้ท่าทีโรคจิตของไอ้คนที่มีน่าตาน่ารักๆแบบนั้นมันคืออะไร ผมดูอะไรอยู่??????

 

"นายรู้มะ ตั้งแต่ตอนที่แก๊งพวกนายฆ่าแม่ฉันต่อหน้าฉัน หลังจากนั้นฉันก็เริ่มฆ่าคน ฉันอยากเห็นพวกแก๊งของนาย ทุกๆคนที่ทำให้แม่ฉันต้องตาย ทุกๆคน ฉันอยากเห็นพวกมันขาดอากาศหายใจดิ้นตายตรงหน้า แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงพอใช้พลังแล้วหละสิ กดระเบิดคงไม่มีเวลาให้นายได้ดิ้น จริงมะ"
"เฮ้ยๆๆ หยุดนะ อย่ากดมันนะ ฉันยอมแล้ว ยอมทุกอย่างแล้ว ยังไงเราก็เคยเรียนห้องเดียวกันนะ นายลากฉันออกมาตรงนี้เพราะไม่อยากให้เพื่อนร่วมชั้นตายข้างในไม่ใช่เหรอ? อย่ากดมันเลยนะ"
"งั้นนายก็ลองเล่าเรื่องที่ฉันควรรู้มาซิ ไบทคงรู้ว่านายทำอะไรไว้โดยที่ฉันไม่รู้ เรื่องในอดีตเป็นของขวัญที่อยู่ในตัวนาย แต่ถ้าของขวัญมันเสีย ก็ระเบิดทิ้งมันเลยดีมะ"
"ได้ๆ ฉันจะเล่าทุกอย่าง แต่นายห้ามกดมันนะ นะนะ"
"อึ้มมมม แต่ถ้าจับได้ว่าโกหกฉันจะถือว่าของขวัญมันเสียแล้วกดระเบิดมันทิ้งนะ"
"ไม่นะๆ ฉันจะไม่โกหก แต่นายฟังแล้วถึงโกธก็ห้ามกดมันนะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว"
"อึ้มมม ก็ได้นะ เล่ามาซิ"

"ฉันเป็นลูกของคนในแก๊งนี้ ฉันถูกส่งให้ไปเรียนโรงเรียนเดียวกับนายตั้งแต่อนุบาล หลังนายเสียแม่ ฉันคอยรายงานว่านายเป็นยังไง นายไม่เคยร้องห้าย นายไม่มีเพื่อน ฉันเคยเห็นนายฆ่าคนใช้ของนายที่ไส่สูทนายเกียจมาเฟีย ฉันเริ่มรู้ว่านายมีเพื่อนเป็นพวกเด็กที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันรายงานบอกทางแก๊ง ตอนนั้นฉันมีสิทขออะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันสะดวกต่อการสังเกตการนาย ฉันขอให้คนในแก๊งทำลายบ้านเด็กกำพร้าจนพวกไบทต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นเอง"

 

ปุ๊ปปปป

 

เสียงบับเบิลต่อยหน้าชายคนนั้น ผมเริ่มเข้าใจเหตุการแล้วว่าไบทกับบับเบิลคงเคยเป็นเพื่อนที่จะไม่ทิ้งกัน แต่ไอ้บ้านี้ทำให้บ้านเด็กกำพร้าพังแล้วต้องไปหาที่อยู่ใหม่ บับเบิลเลยรู้สึกว่าไบททิ้งไปแล้วเก็บมาโกรธ

"นายอย่ากดมันนะ"
"เล่าต่อ!!"
"แล้วหลังจากที่นายเริ่มเป็นเด็กฝึกในค่ายเพลง เวลาก็ผ่านไปหลายปี ทางแก๊งเคยคิดว่านายที่ใช้พลังพิเศษได้จะเป็นกำลังให้กับพ่อนาย แต่ปล่าว นายฆ่าได้ทุกฝั่งทั้งคนของพ่อนาย และมาเฟียคนอื่นๆ เราเคยวางแผนให้นายเป็นตัวทำลายแก๊งของพ่อนาย แต่นายก็แยกตัวออกห่างจากพ่อ การเข้าถึงตัวนายเป็นเรื่องเสี่ยง IN ก็ต้องการตัวนายและมาหานายบ่อยๆ ทางแก๊งมองว่านายหลุดออกจากความจำเป็นเลยปล่อยนายไปมีชีวิตตามปกติ ฉันก็ไม่ได้ติดตามดูนายอีก แต่ที่ไบทอยากให้ฉันบอกนายคือ ฉันทำให้ไบทกับซอลต้องไปอยู่ที่อื่น ไบทกับซอลเป็นเพื่อนเพียง2คนของนาย นายคิดว่าพวกเขาทิ้งนาย แต่จริงๆฉันทำเองฉันทำให้พวกนั้นต้องย้ายที่อยู่เพื่อไม่ให้นายเข้าไปในบ้านเด็กกำพร้า ฉันจะได้ไม่ต้องตามไปสังเกตดูนายที่อื่นนอกจากที่โรงเรียน ฉันผิดไปแล้วฉันขอโทษนายอย่ากดระเบิดนะ ฉันไหว้หละ"

 

ตุ๊ปๆ ตุ๊ปๆๆๆ

 

 

ผมยืนฟังบับเบิลกระทืบชายคนนั้นอยู่จนบับเบิลเดินมาทางผม

"จะไปมะ?"บับเบิลถาม
"ไปไหน?"
"ไปช่วยพี่ของเราไง"

 

ผมรู้สึกได้ถึงทาทีที่เปลี่ยนไปเม็ดผนเม็ดเล็กๆตกลงบนแขนของผม บับเบิลกำลังร้องห้ายเป็นสายฝน ท่าทางเหมือนกำลังดีใจอยู่ ผมเข้าใจความรู้สึกของเขาครับ

 

ผมมีแค่แม่ที่เอาแต่ทำงาน กับพ่อที่ผมเคยร่วมงาน  จากนั้นไม่มีใคร เพื่อนคือสิ่งเดียวที่เด็กอย่าผมและบับเบิลจะหันหน้าเข้าหาได้ เพียงแค่คำสัญญาของเด็กๆว่าจะไม่ทิ้งกัน มันก็จะยิ่งมีค่ากับคนแบบผมและบับเบิล ผมเข้าใจในท่าทางของบับเบิลที่ผ่านมา หายโกรธเลยครับ

 

"นี้ .....ฉันก็ตัวคนเดียวเหมือนกัน ฉันเข้าใจนายนะ"

ผมบอกบับเบิลที่ไม่ได้มองมาทางผม

"ฉันหนะ นึกว่าไอ้บ้านั้นทิ้งฉัน ...ให้ฉันอยู่คนเดียว ....นายดูเป็นคนดีมากๆเลยนะ ไอ้บ้านั้นต้องมองออกแน่ ถึงอยากได้นายมาเข้าทีม ถึงจะเพิ่งรู้จักแต่นายก็ไม่อยากปล่อยให้ไบทตายใช่ไหม? ฉันจะช่วยไบทเอง ฉันจะทำอย่างที่มันต้องการ ฉันจะพาสต็อปและนายมาเข้าทีมให้ได้ ถึงเมื่อกี้นายจะเพิ่งโยนไอ้นี้ไส่หัวฉันก็เถอะ"

 

.... เอ่อ ก็คนมันโมโห

 

"นายไม่ชอบฉันสิท่า เกรียจนิสัยของฉันไหม?"
"ก็ ไม่ชอบ"
"แต่ต่อไปฉันก็จะเป็นพี่ของนายแล้วนะเมื่อเราอยู่ทีมเดียวกัน ฉันจะพยายามปรับตัวแล้วกัน"
"งั้นช่วยปรับอะไรสักอย่างได้ไหม ตอนนี้"
"อะไร?"

 

ผมมองตาของบับเบิลด้วยความรู้สึกหลากหลาย บับเบิลมีสิ่งที่ขาดเหมือนๆกับผม มันคือ

 

*ความอบอุ่น*

 

 

บับเบิลโตมาแบบโดดเดี่ยวเหมือนผม สิ่งที่ผมต้องการมาตลอดคือใครก็ได้ที่ผมระบายความเศร้าความรู้สึกต่างๆได้ทั้งหมด เหมือนเทมันทิ้งไป ผมหวังว่าสิ่งที่ผมต้องการเหมือนบับเบิลจะช่วยให้บับเบิลรู้สึกดีขึ้นบ้าง มันคือสิ่งที่ผมเคยต้องการมาตลอด และผมจะให้มันกับบับเบิล

 

"นายคิดนานแล้วนะจะให้ฉันทำอะไรหละ" ผมมองหน้าบับเบิลแล้วยิ้ม

 

"ฉันอยากให้นายร้องห้ายจริงๆ ระบายมันมาสิ ร้องห้ายมาสิ ร้องห้ายจากตาของนาย ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไง ฉันเป็นน้องให้นายได้นะ ถึงจะไม่มีพ่อแม่ เพราะเราไม่มีเหมือนกัน ฉันจะอยู่กับนายได้นะ ในความรู้สึกเหงาเหมือนกัน ร้องออกมาสิ ร้องให้โชคชะตาแบบเดียวกัน ฉันเหมือนกับนาย เราเหมือนกัน เพราะเราเหมือนกันในตรงนี้ที่นี่ตอนนี้ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว"

*ไม่ได้ตัวคนเดียว*

ผมพูดออกมาจากใจ ผมเองก็เหมือนเด็กกำพร้า ผมไม่อยากตัวคนเดียวเหมือนกัน ผมมองตาของบับเบิลอย่างจริงใจกลางฝนที่โปรเบาๆ ดวงตาคู่นั้นเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาแล้ว แต่ใบหน้านั้นยิ้ม แล้วร่างนั้นก็พุ่งเข้ามากอดผม
"ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ ฉันจะเอานายมาเข้าทีมให้ได้"
นั่นคือสิ่งที่บับเบิลบอกผม

 

 

หลังจากนั้นผมกับบับเบิลก็เข้ามาในโกดังใต้ดินอีกครั้งเพื่อตามหาไบทที่ห้องด้านในสุด แต่มาได้เพียงครึ่งทางเท่านั้นก็เห็นร่างของไบทนอนกองอยู่กับพื้น ผมรีบวิ่งเข้าไปทันที จะตายไหมหนะ
"เฮ้ๆ ไหวไหม"
"ฉันหมดแรงแล้วนะ" ไบทพูดในมือของไบทมีสร้อยที่บับเบิลตามหาอยู่
"นายควรจะนอนบนที่นอนนะ ไม่ใช่พื้น" นั้นคือคำพูดที่บับเบิลพูดกับไบท ก่อนที่จะมาช่วยผมประคองร่างอันกำยำ มหึมา ของไบทขึ้น ผมเห็นไบทกระตุกมือเบาๆข้างที่บับเบิลประคอง เพื่อให้บับเบิลรับเอาสร้อย
"ถือไว้เถอะ"

เพียงไม่นายเราก็มาถึงรถทิ้งร่างของไบทไว้เบาะหลัง บับเบิลนั่งลงที่เบาะคนขับ ผมนั่งเบาะข้างๆ
"เห็นไหม ฉันเอาสร้อยมาให้นายได้แล้วนะ" ไบทพูด
"นายเก็บไว้เถอะ"
"อ่าว ทำมัยหละ"
"ก็ฉันไม่อยากได้มันแล้ว"
"อ่าวววว แล้วนายพาฉันมาแกล้งให้เจ็บตัวเล่นๆรึไงไอ้เด็กบ้านี้ ฉันจะเขกหัวนายหลังจากที่ขยับตัวได้คอยดู"
ผมเพิ่งเห็นบับเบิลหัวเราะเนี่ยแหละครับ 
"ฉันมาเอานี่ต่างหาก"

 

บับเบิลเหมือนกำลังหาลูกแก้วหลากสีลูกนั้น ผมไม่เข้าใจเลยมันคือลูกแก้วอะไร ดูยังไงก็ลูกแก้วธรรมดาๆ
"ตามสัญญานะ ฉันจะทำให้สต็ฮปมาร่วมทีมเราให้ได้ คุณฮยองรอไม่นานหรอก" บับเบิลบอกไบท
"แปลว่านายตกลงแล้วนะ"
"ฉันจะใช้หน้าตาที่น่ารักของฉันเพื่อทีมของฮยองเอง อะนี้"

บับเบิลยื่นลูกแก้วให้ไบท ผมมองตาม ยังคงสงสัยในความพิเศษของลูกแก้วลูกนั้น แต่ไม่มีคำอธิบายใดๆ มีแค่น้ำตาของไบทที่ไหลออกมา
"ไอ้เด็กบ้าเอ้ย"

 

 

ช่างเป็นวันที่ยาวนาน ผมถูกส่งถึงหน้าคอนโด รู้สึกเหนื่อยโคตรๆ ผมเดินโซเซขึ้นลิฟ และเดินโซเซออกจากลิฟ มายังหน้าประตูแสนดีที่เปิดง่ายด้วยการแสกนลายนิ้วมือ อาบน้ำก่อนดีกว่าค่อยทิ้งตัว 
หลังอาบน้ำกะว่าจะล้มลงเตียงแล้วคิดว่าจะตื่นอีกทีช้าวเลยไม่กินมันละข้าวเย็น แต่ก็หิวนิดๆ กินนมสักแก้วแล้วกัน

ผมลุกมาเทนมกิน เมื่อมองไปมาในห้องที่ไม่มีไอ้สต็อปอยู่ เหงาแปลกๆแฮะ เงียบเกินไปนะ ทำไมรู้สึกแบบนี้ ในตู้เย็นก็มีของที่มันชอบเต็มไปหมด มันทำอะไรอยู่นะตอนนี้ จะได้กินของพวกนี้ที่โน่นรึปล่าวนะ แต่ความคิด(ถึง)ทั้งหมดของผมก็ถูกพังลงด้วยสัมผัสจากด้านหลัง แขนเรียวนั้นแซกระหว่างเอวกับแขนผม

"คิดถึงจัง"
"เฮ้ยยยยยยยยย มึงมาได้ไง"
"กรูเป็นสายโลเกียนะครับ แทบจะเรียกว่าหายตัวได้เลยมะ แค่นี้ทำมัยจะแอบออกมาไม่ได้"
"ไอ้บ้าถ้าเค้าตามหามึงหละ" ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากแขนมัน มันเอาหน้าเข้ามาวางบนไหล่ผม ผมพยายามเลี่ยงหน้าผมออกจากหน้ามัน
"ไม่เป็นไรหรอก ล็อกห้องน้ำไว้ห้องนึงแล้ว คนอื่นคงคิดว่ากรูท้องเสียหนะ ...วันนี้มีอะไรกินมั่ง"
"หาเองแล้วกันง่วงแล้ว ปล่อยยยยยย"
"กอดหน่อยก็ไม่ได้ กลัวถูกข่มขืนรึไง"

 

ในที่สุดก็ยอมปล่อยสักที ผมเดินตรงไปที่เตียงแล้วนอนทันที 

 

ผมต้องรู้สึกตัวกลางดึกว่า ไอ้สต็อปเผลอมากอดผมอีกแล้ว มันเป็นโรคติดหมอนครับ ต้องมีอะไรให้กอด ไม่งั้นนอนดิ้นหาจนกว่าจะมีอะไรให้กอด สุดๆแล้วมันจะตื่นมาหาหมอน ก็แทบทุกคืนที่มันเผลอถีบหมอนลงจากที่นอนแล้วหาที่กอดใหม่ ซึ่งก็มีแค่ผม ด้วยความง่วงแล้วขี้เกรียจไปเก็บหมอนให้มัน ผมก็กลายเป็นหมอนข้างมันทุกคืนจนชิน มีบางครั้งที่มันนอนละเมอร้องห้าย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจ ถามไปมันก็บอกว่าตัวเองหลับสบายดี ก่อนจะเจอมัน ผมนอนคนเดียวมาตลอด

 

....

ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าผมอาจจะชอบที่ถูกนอนกอดแบบนี้เข้าแล้วรึปล่าว แต่ไม่ว่าจะเป็นแขนของมัน หรือขาของมันที่พาดมา คืนไหนที่มันละเมอร้องห้าย ผมก็อยากจะกอดมันเผื่อมันจะรู้สึกดีบ้าง

 

 

 

 

ช้าววันนี้ก็เหมือนเดิมครับ ผมเป็นนาฬิกาปลุกให้ไอ้เด็กฝึกผู้เข้าแข่งในรายการดัง ทำอาหารช้าวให้มัน แล้วก็ไล่ให้มันกลับตึกด้วยพลังของมันที่จะไม่ทำให้ใครเห็น กล้องสักตัวก็จับภาพมันไม่ได้เมื่อมันกลายสภาพร่างกายของมันเป็นมวลอากาศ
หลังจากนั้นผมก็ออกมาที่ห้องฝึกสำหรับเด็กฝึกตามปกติ ที่โรงอาหาร ผมมาหาอะไรมากินเล่นๆตามปกติจนกระทั้ง...

"ฮัลโหลลลลลลลลล" เสียงแอ๊บแบ๊วปนตอแหลนี้มัน..... บับเบิล
"มาได้ไง มาทำมัย?"  ตกใจมากครับ
"ก็มาเริ่มแผนการชิงตัวสต็อปไง"
"เอ๋?????? จะทำยังไง ทำอะไร"

ผมได้คำตอบเป็นการยิ้มอ่อนของบับเบิลที่เอามือชี้ที่หน้าอกของมัน ป้ายสตาฟรายการที่ไอ้สต็อปเข้าแข่งห้อยอยู่

"นายคงจะไม่ได้มาพังรายการใช่ไหม?"

 

 

อายุ21 สัญชาติเกาหลี เกิดช่วงเดือนพฤศจิกากลางๆ เลือดกรุ๊ปB

โตในโซล พ่อเป็นมาเฟีย แม่เสียชีวิตตอน5ขวบ เป็นที่ต่องการของกลุ่ม IN

นิสัย จริงๆเป็นคนขี้เหงา เอาแต่ใจหน่อยๆ ชอบการสกินชิพ ชอบกินขนมหวาน รักคนยาก ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ

สีประจำตัว ฟ้า ชมพู

Skill น้ำ แสง

Ability รับรู้ความสามมารถพิเศษของผู้ใช้พลังที่อยู่ใกล้

ตำแหน่ง คิโยมิ ซัพพอตเสียงใส

ความสามารถ เปียโน ทำเค๊ก ทำไอซ์ครีม และขนมหวานน้ำหวานมากมาย

รูป youngjae B.A.P (กำลังวาดรูป Characterนี้)