หลุมพรางเหล่าตัวร้าย

เป็นเวลาเกือบชั่วโมงที่ผมนั่งแท็คซี่ตาม แท็คซี่ของพวกบับเบิล จนกระทั่งถึงห้างใหญ่ชื่อ HoZone กลับกลายเป็นว่าแท็คซี่ของพวกบับเบิลเลี้ยวเข้าไป
 
 
แล้วที่ผมคิดว่าพวกมันตามคุณแฟรนี้ ผมคิดไปเองใช่ปะครับ หรือ พวกมันจงใจทำให้ผมคิดแบบนั้นกัน  ผมอยากจะไปช็อตพวกนั้นให้ดิ้นกันทุกคนเลย
 
 
 
ทันทีที่รถแท็คซี่ของผมจอดตรงทางเข้าห้างในชั้นใต้ดิน ผมจ่ายค่ารถแสนแพง แล้วออกมามองแรงไส่พวกต้นเหตุที่ยืนเรียงหน้ากระดานกอดอกไส่แว่นดำ  ....พวกเมิงเป็นบ้าอะไรรรรรรรรร
 
 
"อะไรกันเนี่ย?" ผมถามเหน็บๆเสียง
"มาจริงๆด้วย" น็อคเอียงตัวไปคุยกับบับเบิลที่ยืนตรงกลาง
"ใช่มะ" บับเบิลพูดมองตรง
"ใช่เลย มาจริงๆ" ซอลพูดต่อ
 
 
เล่นอะไรของพวกเมิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
 
 
"อะไรกันเนี่ย"
"ไปกินข้าวกัน เรามีเรื่องต้องเคลีย" บับเบิลพูดก่อนทั้งสามจะหันแล้วเดินเข้าไปในห้าง
 
 
ผมเดินตามพวกมันจนถึง หน้าร้านคาราโอเกะ ผมยืนมองบับเบิลคุยกับพนักงาน ก่อนจะมีพนักงานอีกคนเดินออกมาพาพวกเรามายังห้อง VIP หลังจากนั้นผมก็นั่งดูพวกมันกระโดดโลดเต้นร้องเพลงกัน โดยไม่มีใครคุยกับผมเลย
จนกระทั้งอาหารจานโตที่ราคาแพงกว่ากินในร้านข้าว 30% มาถึง พวกมันก็ปรี่กันเข้ามาที่โต๊ะ ผมจึงกำมือแล้วทุบโต๊ะเรียกร้องความสนใจ
 
"ยังไง?"
"ฉันแอบได้ยินว่าคุณแฟรจะเอานายเขาไปในรายการ FourID แล้วนายก็คงรู็เรื่องนี้แล้วสินะ" บับเบิลพูด
"ก็... ไอ้สต็อปบอกแล้ว แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง รายการยังไม่ออกอากาศด้วยซ้ำ คอนเซปรายการก็คือ 4ทีม ทีมละ4คน จะเพิ่มฉันเข้าไปได้ยังไง" ผมเถียง ทั้งที่รู้ดีว่ามีร้อยแปดวิธีที่จะเอาใครสักคนมาเพิ่มในช่วงกลางๆรายการ
"ชิ ทำมัยจะทำไม่ได้" บับเบิลพูด
"แล้วจะให้ฉันทำยังไงหละ ฉันเป็นเด็กฝึกนะ  ต้นสังกัตให้ทำอะไรก็คงต้องทำดิ"
"แล้วนายก็จะทิ้งพวกเราใช่ปะ" บับเบิลถาม น้ำเสียงดูจริงจัง
"ไม่ใช่แบบนั้น"
"เป้าหมายของนายคือแค่ได้อยู่กับสต็อปหนิ แค่คุณแฟรจะเอานายเข้าไปในรายการก็อ่านเกมออกแล้วว่าพวกเขาจะเลือกนายกับส็อปให้เป็นอีกสองคนที่จะได้เดบิวท์" บับเบิลพูด ผมไม่รู้จะเถียงยังไง
"นายจะให้ฉันทำยังไงหละ"
"นายแค่ตอบพวกฉันมา ว่าจะตกลงอยู่กับพวกเรา หรือจะทิ้งพวกเรา"  นั้นถามหรือขู่วะ รู้สึกไม่เหมือนเป็นคำถามนะ เหมือนบังคับให้พูดยังไงยังงั้น
"คือ..." จะพูดยังไงดีวะ
"หรือนายกลัวว่าถ้าออกมาจากBigHitแล้วมาอยู่ทีมกับพวกเรา พวกเราจะพานายเดบิวท์ไม่ได้"
"ไม่ใช่"
"งั้นตอบมาเลยสิ"
 
 
ผมเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังทะเลาะกันกับบับเบิล? 
 
"อะนี้" น็อคพูดแทรกขึ้นพร้อมเลื่อนแก้วเหล้าใบเล็กบนโต๊ะมาทางผม และอีกใบทางบับเบิลต่อด้วยซอล และหลังจากนั้นน็อคก็จุดไฟบนแก้วด้วยนิ้วชี้และยื่นหลอดเล็กๆให้พวกเรา
"ดื่มมมมมมมมมมมม" ซอลพูด 
 
 
ดื่มก็ดื่มหวะ
 
 
ไม่นานนัก  .....หรือว่านานแล้ววะ?? ผมก็พอจะสรุปใจผมได้ว่า ผมไม่กล้าจะบอกพวกบับเบิลว่า.. ผมก็รู้สึกว่าการอยู่ทีมกับพวกเขามันก็ไม่ได้แย่หรอก ถึงแม้พวกเขาจะไม่น่าไว้ใจ แต่ผมคิดว่า 
 
 
ผมทิ้งคนพวกนี้ไปไม่ได้
 
 
 
 
 
"สรุปยัง ฮ๊าาาาาาาาา" เสียงบับเบิลที่นั่งพิงโซฟาหน้าแหงนมองเพดาน แต่มือชี้มาทางผม
"เออออ ฉันจะร่วมทีมด้วย" ตอบไปแล้วครับ
"เย่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ซอลกระโดดขึ้นเต้น
"ฉันส่งของหมดแล้วนะ และแคนเซิลล็อตใหม่หมดแล้วด้วย" น็อคบอกผม เออดี เลิกซะทีการเป็นเอเย่นเนี่ย
"ขอบจายยยย"
"ฉันจะไม่ให้เขาข่มขืนนายได้ สันยาาาาา" บับเบิลพูดแล้วชี้นิ้วไปทางน็อค ก่อนจะหัวเราะลั่น
"อะชนนนนนนนนนน" ซอลยื่นแก้วขึ้นสูง พวกเราชนแก้วและยกกัน
 
 
 
 
หลังจากที่ผม... ก็...จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พวกเราก็หิ้วกันออกจากห้างแบบมึนๆ แล้วมาต่อที่ร้านแห่งนึง เป็นร้านคาราโอเกะนอกห้างครับห้อง VIP ไม่มีใครกวน ไม่มีกล้องคอยจับ และหลังจากนั้นไม่นาน .....ไม่นานหรอกมั้งครับ..
 
 
 
 
 ผมมองที่โทรศัพ 01.28
 
 
 
เอ๋!!!!!!!!!!!!!!
 
 
 
ผมเพ่งลงบนเลข 1 ที่มันอยู่ตรงหน้าจุดอย่างชัดเจน
 
"ตายห่า" ผมพูดเป็นภาษาไทยครับ ทำเอาทุกคนงงกันหมด
"อะไรเหรอ?" บับเบิลถาม
"ฉันต้องกลับแล้วหละ" ตายๆไอ้สต็อปจะถึงห้องยังเนี่น
"อ่อออออออออ คนมีคู่รออยู่ที่ห้องหนิเน้ออออ 5555555" บับเบิลพูด
"เฮ้ยย พี่บอมมิมแฟนแล้วเหรอออ" ซอลถาม
"ไม่ใช่"
"55555555555"
"ต้องกลับแล้วเหรอ ฉันไปส่งไหม?" น็อคถาม
"ไม่เป็นไรฉันกลับไหว" ผมตอบไป
 
 
แต่พอลุกขึ้นแล้วเท่านั้นแหละครับ เหมือนโลกมันกำลังเหวี่ยงผม ผมถูกฉุดประคองด้วยมือของน็อค
 
"ฉันไปส่งนายเอง" น็อคบอก
"ก็ได้ๆ"
 
 
 
 
แล้วทุกอย่าง.. ก็เลือนลาง.....
 
 
 
 
"เมิงงงงงง ช้าวแล้วนะ" 
 
เสียงไอ้สต็อปหนิ ...มันกำลังปลุกผมเหรอ? ฝันรึปล่าววะ?
 
"ไอ้บอม"
 
ผมค่อยๆลืมตารับแสงยามช้าวกับใบหน้าของไอ้สต็อปที่นั่งข้างๆ
 
"อึ้มม  ถ้าไม่ตื่นกูว่าจะข่มขืนมึงละ"
"กรู...?  กี่โมงแล้ววะ"
"7หน่อยๆ ไปเมามาจากไหนวะ"
"อ่า...."
 
 
จะตอบยังไงดีวะ?
 
 
"ตอบไม่ได้เหรอวะ?"
 
 
เอ้า นั้นเหมือนมันงอล คิดไปเองรึปล่าววะ
 
 
"กูจะไปตึกแล้วนะ"
 
 
พูดเสร็จก็ลุกไปเลยครับ มันวาปหายไปในอากาศ ปล่อยผมให้นั่งงงๆต่อไป มันต้องโกรธผมแน่ๆเลยครับ 
 
 
 
 วันนี้มันอุ่นอาหารไว้ให้ผมครับ และก็ปลุกผม ทั้งที่ปกติเรื่องพวกนี้ผมจะทำให้มัน รู้สึกดีแปลกๆ มันทำแบบนี้ แต่ก็ยังกังวลหน่อยๆ มันโกรธผมไหม มันเป็นพวกที่เวลาคาใจอะไรจะเก็บไปคิดอยู่เลื่อยๆ
 
 
ผมกินแล้วมองไปมาในห้อง เศษกระดาษกับรูปวาดแบบที่ ไม่มีความสวย 555 ที่เป็นฝีมือของไอ้สต็อปแน่ๆ ผมเดินไปหยิบมาดู สิ่งที่ผมได้เห็นคือ กระดาษกองนี้มีมากกว่ายี่สิบแผ่น เศษห่อขนมหลายห่อและเศษซองกาแฟในถังขยะ
 
 
 
ไอ้บ้าสต็อปยังไม่นอนตั้งแต่เมื่อคืน
 
 
 
ไอ้บ้าเอ้ยยยย แทนที่จะตั้งปลุก ...ผมเมาหนิหว่า แล้วมันคงรู้ว่าตัวเองคงไม่ยอมตื่นเพราะนาฬิกาปลุกแน่นๆ มันซ้อมเต้นจนดึกแล้วยังไม่ได้นอนข้ามคืนแบบนี้ น่าเป็นห่วงแล้วนะครับ แต่ยิ่งกว่าคือมันอาจจะค้างคาใจว่าผมไปไหนมาจนนอนไม่หลับก็ได้
 
 
หลังจากผมอาบน้ำแต่งตัวเก็บของจำเป็นเพื่อลงจากหอแล้วตรงไปเข้าตึก ก็มีรถปอร์เช่สีฟ้ามาตัดหน้าผม พร้อมกับกระจกด้านคนขับที่เลือนลงให้เห็นหน้าบับเบิลที่สวมแว่นดำ ...เล่นไรอีกละ
 
 
 
ผมเดินเข้าไปนั่งด้านหลังคนขับ เบาะหลังมีซอลนั่งอยู่ เบาะหน้าข้างคนขับคือน็อค ผมหละอยากถามจังว่ามันมาส่งผมยังไงวะ จำอะไรไม่ได้เลย
 
 
 
ผมนั่งหาวไปฟอดใหญ่กว่าจะสังเกตว่า ...นี้มันไม่ใช่ทางไปตึกนี้หว่า
"จะไปไหนกัน"
"Shopping"
"จะบ้ารไง"
"ไม่บ้าหรอก ฉันขอคุณจิมมี่ไปแล้วหละ"
 
 
 
เอ้อออ เอาเข้าไป นี้จะลากผมให้ติดตัวตลอดเวลาเลยรึไงวะพวกนี้ แต่ก็ดี อิสระแบบนี้ ชอบบบบบ แต่ผมรู้สึกร้อนใจแปลกๆ เหมือนต้องรีบไปหาไอ้สต็อปก่อน ....แต่ไม่รู้ไปเจอแล้วจะทำอะไร พูดอะไร...
 
 
 
3ชั่วโมงผ่านไป งื้มมมม นานกว่าที่คิดแฮะ 
 
ผมกับเหล่าสตาฟเก๊ทั้ง3ก็กำลังจะเดินกลับรถแล้วครับ แต่อยู่ๆฮยองบับ ..บับเบิลอะ ก็สดุดตากับตุ๊กตาแมวน้ำตาโต แล้วก็พ่วงกันเข้าไปเล่นตุ๊กตาในร้านกัน เอาจริงๆเท่าที่รู้จักพวกนี้ ไม่คิดว่าพวกนี้จะมาเล่นอะไรกันแบบนี้เลยนะจริงๆ
ผมมองไปมาในร้านก็เห็นตุ๊กตาแบบเดียวกันกับที่ไอ้สต็อปแย่งจุนแล้วเอาไปหนุนนอน อดขำมันไม่ได้ ป่านนี้คงแอบหลับอยู่มั้ง555
 
 เอาตัวนี้ไปให้มันดีไหม?
 
ไม่ดีๆ
 
อึม......
 
ผมเดินไปเดินมา ก็เจอกับตุ๊กตาลิงหน้าดุแต่น่ารัก ผมจับมันขึ้นมา ตัวมันใหญ่กว่าพัดลมตั้งพื้นตัวเล็กอีก หนุ่มนิ่มมากครับ 555 
"เอาตัวนี้ครับ"
ผมอุ้มตุ๊กตาราคาคิดเป็นเงินไทยสี่พันหน่อยๆด้วยความอิ่มใจแปลกๆ กับความรู้สึกว่าสายตาของพวกมัน...
"มองไร?"
"ปล่าวววว" ซอลตอบยิ้มๆ ผมมันไปหาน็อค น็อคก็มองนกมองไม้
"ก็.. คนที่ซื้อตุ๊กตามักจะมีไม่กี่เหตุผลหรอก"
"เรื่องของฉันปะ"
 
 
รีบตัดบท ผมเดาว่าบับเบิลจะพูดต่อว่าผมจะเอาตุ๊กตาไปให้คนที่ชอบ ซื้อให้เพื่อนก็ได้ปะ
 
 
 
12.45
ผมถูกบับเบิลไล่ลงจากรถก่อนถึงตึกเพราะไม่อยากให้ใครเห็นอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ผมต้องเดินอุ้มตุ๊กตาลิงนุ่มนิ่ม น่าแปลก ทำมัยตุ๊กตาทำให้ผมยิ้มตลอดที่มองมัน มันคือวัตถุที่มีพลังงานบางอย่างรึไง
 
 
"ฮยองงงงงงงงงงงงงงงงง" เสียงของเด็กฝึกคนนึงที่ผมคุ้นดังมาแต่ไกล
"ไงจุน"
"ว้าววววว ตุ๊กตา น่ารักจัง แฟนคลับซื้อให้เหรอครับ"
"ไม่อะ เอามาให้ไอ้สต็อปมัน"
"อุ๊ ดีเลย จะได้ไม่มาแย่งของผม 555"
 
จุนหัวเราะชอบใจมากเราเดินเข้าตึกด้วยกันอย่างไร้สาระ จนมาถึงชั้นของห้องฝึก
 
"เมื่อวานหนะฮยองสต็อปสุดยอดไปเลย พลิกทุกอย่างไปเลย" จุนชมมันให้ผมฟัง
"ก็งั้นๆแหละ"
"งั้นๆได้ไงฮยอง นั้นมันสุดยอดมากเลยนะ รึว่าฮยองสต็อปร้องให้ฟังตลอด ฮยองบอมไม่บอกพวกเราเลยนะ แล้วที่เทสๆเสียงของฮยองสต็อปทุกครั้งนี้เค้าไม่เคยเอาจริงเลยสินะ"
"ใช่"
"คิดไปก็น่าโมโหนะ ฮยองสต็อปมีความสามารถขนาดนั้นแต่ไม่แสดงออกมา คิดจะดูถูกพวกเด็กฝึกคนอื่นๆรึไง..แต่พลังเสียงขนาดนั้น..."
 
"ทำมัย? ฮะ ?? ฉันแค่ไม่ร้องให้ฟังมันทำมัย ???"
 
เสียงไอ้สต็อปจากในลิฟที่เปิดออก มันเพิ่งมาจากข้างนอกเหรอ?
"ฮยองบอมสวัสดีครับ  ฮยองงงงงง ไปได้แล้ว" ฮอนมินหันมาทักทายผมก่อนจะจูงแขนไอ้สต็อปไปอย่างรีบๆ
 
อะไรวะ รีบอยู่? ไม่มองหน้าไม่สนใจผม เหมือนไม่เห็นผมเลย อะไรวะ
 
 
เฮ้ยยย
 
 
มาเอาเจ้าลิงก่อน
 
 
.....
 
 
ไม่ทัน
 
 
 
 
17.30 ห้องซ้อม
อยู่ๆคุณแฟรก็เดินเข้ามา ทุกคนสวัสดีคุณแฟรตามมารยาท
 
"อ่าาา.. สวัสดีนะ ฉันมีข่าวดีมาบอก คือ.. เราคิดว่าจะเพิ่มเด็กฝึกลงรายการ 4ID ในตำแหน่งกลุ่มซัพพอทพิเศษ ใน2สัปดาห์เราจะเลือกคนที่โดดเด่นที่สุด4คน พยายามเข้านะเพราะเป็นโอกาสที่พวกนายจะได้เดบิวท์"
 
 
โกหกรึปล่าว ไหนไอ้สต็อปบอกว่าคุณแฟรจะเอาผมเข้าไปไง จริงสิ...เอาเข้าไป4คน อีก3.... 
แต่ยังไงก็ช่าง ผมมั่นใจว่าผมจะเป็น 1 ใน 4 ที่ได้เข้าไปในรายการ
 
 
"ฉันมาบอกแค่นี้แหละ พวกนายไปพักผ่อนและเตรียมตัวให้ดี พรุ่งนี้ทีมแผนจะเริ่มเผ้ามองพวกนาย ฉันไปละ"
 
 
ทุกคนขอบคุณคุณแฟร และเขาก็ออกไปพร้อมเสียงยุ๊งยิ๊งของฝูงลิงพวกนี้กำลังประชุมกัน ผมไปดีกว่า
 
 
 
 
ผมอุ้มตุ๊กตาลิงตัวโตออกจากห้องฝึกตรงมายังห้องฝึกซ้อมของพวกผู้เข้าแข่ง 4ID ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็ได้เจอกับ
 
ภาพพี่จินยื่นตุ๊กตาหมีตัวเท่าๆกันให้ไอ้สต็อป
 
...............
 
......
 
อะไรกันวะ
 
......
 
............
 
ผมยืนมองหน้าไอ้สต็อปยิ้มแย้มอย่างมีความสุขด้วยความรู้สึกหนักอกแปลกๆ ภาพพี่จินใช้มือสองข้างหยิกแก้มไอ้สต็อป ผมรู้สึกเหมือนหายใจออกแต่ไม่มีลมกลับเข้ามาเมื่อหายใจเข้า ก่อนที่พี่จินจะเดินออกมาทางประตู
 
"นายเป็นอะไรรึปล่าว"
"ปล่าวครับ" ผมดึงสติวับนึงกลับมาแล้วเดินเข้าไปไม่สนพี่จินที่เป็นถึงรุ่นพี่ในค่าย เขาดังมากๆ วง BTS ของพวกเขาดังมากๆ
 
 
พี่จินน่ารักมากๆด้วย 
 
 
 
ผมก้มมองตุ๊กตาลิงที่ผมซื้อมาด้วยความรู้สึกที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไอ้สต็อปที่มองหน้าผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย
 
 
 
ผมรู้สึกแค่ว่า... ตอนนี้ ....   
 
 
 
ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้้หวะ