หลุมพรางเหล่าตัวร้าย

 

ผมโยนเจ้าลิงขมวดคิ้วตัวราวๆ2ฟุตเข้ากับกำแพงลิฟ ด้วยความมั่นใจว่ากล่องลิฟเสียไปตั้งแต่ผมเดินเข้ามาในลิฟแล้ว

ผมจ้องมองหน้าของเจ้าตุ๊กตาลิงเหมือนรออะไรจากมันแต่ก็นะ นั้นตุ๊กตาหนิ

 

 ติ๊งงงงง

 

จากชั้น3ถึงชั้น1 ไว่จริงๆ  ผมก้มลงอุ้มเอาเจ้าตุ๊กตาลิงพร้อมเสียงเป๊าะแป๊ะของไฟฟ้าสถิตก่อนจะหันมาเห็นจินฮวานในชุดลัพๆล่อๆของเขาเหมือนเดิม

 

"หวัดดี" เขาทักผม ก่อนจะถอดแว่นดำ ผมมองแล้วเดินผ่านประตูลิฟพร้อมจะเดินไปแบบไม่ทักตอบจินฮวาน แต่ก็ต้องหยุดเพราะเขาเอื้อมแขนที่มือถือแว่นมาขวางผม

"หวัดดี" ผมพูดไม่หันไปมอง

"ทำมัย?" หันไปมองหน้าเขาแล้วถาม

"ตาของนายกลายเป็นสีแดงนะ" เขาตอบพร้อมเอาสองนิ้วของมืออีกข้างชี้ที่ตาเขา "มีเรื่องอะไรเหรอ?"

"ปล่าว" ผมกอดตุ๊กตามือขวา มือซ้ายรับแว่นตาดำจากจินฮวาน

"ถึงกับตาเปลี่ยนสีเลยนะ" ผมสวมแว่นปกปิดดวงตาสีแดงไว้ พวกผู้ใช้พลังเวลาอารมณ์แปรปรวนหรือใช้พลังมากๆสีของม่านตาจะเปลี่ยนไปตามความสามารถครับ

"หวังว่าจะไม่มีเครื่องติดตามนะ นายคงไม่ได้มาทำอะไรไม่ดี  ใช่ไหม?" ผมถามไปงั้นแหละครับเขาดูไม่เหมือนผู้ร้ายหรอก

 

ต้องการความช่วยเหลือ?  แต่ช่างเถอะตอนนี้ไม่ใช่อารมณ์ที่ผมอยากจะรู้อะไรหรือคุยกับใคร

 

"หวังว่าจะไม่มีปันหานะ" ผมขู่จินฮวานพร้อมแสดงไฟฟ้าสีแดงที่มุมขวาของแว่นเป็นสัญญาณเตือนว่าผมพร้อมบวก

"ไม่มีแน่นอน ฉันไม่ได้ประสงค์ร้ายอะไรเลยนะ" เขาตอบพร้อมกับจับโทรศัพท์ขึ้นมา "ฉันของเบอร์ติดต่อนายได้ไหม?"

 

นั้นแหละครับคำตอบของผม ผมเดินจ้ำๆออกมาจากจินฮวานตรงออกมานอกตึกหวังว่าเขาจะเข้าใจอารมณ์ผมนะ

....ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าผมโกรธ?  ผมเป็นอะไร? ผมแค่หงุดหงิด?  ทำมัยนะ? ผมเฝ้าถามตัวเองระหว่างทางเดิน

 

 

 

ปรี๊กๆ

 

 

 

เสียงแตรรถของบับเบิล ผมหันไปมอง ดีเหมือนกัน ไปส่งกรูที ผมเดินไปยังประตูเบาะหลังเปิดมันออกก็ต้องพบว่าไม่มีใคร ในรถมีแค่น็อคคนเดียวที่ขับออกมา ผมซุกเจ้าลิงแล้วซุกตัวตามเข้าไปนั่งเบาะหลังพร้อมปิดประตูรถ

 

"หิวไหม?"น็อคถาม ผมมองกระจกมองหลังเห็นสายตาเกรงๆของมัน

"ไม่ อยากกอาบน้ำ เหนื่อย" ผมตอบก่อนจะถอดแว่นดำที่รับมาจากจินฮวานออก

"นายไม่ควรรับของจากคนแปลกหน้านะ"  น็อคบอก เขาน่าจะเห็นนจินฮวาน ? คงงั้น

"แค่แว่น" ผมพูดพรางพลิกแว่นไปมาสำรวจ "แล้วคนอื่นหละ"

"ฉัน ..หิวอะ ว่าแต่นายยังโกรธฉันอยู่เหรอ?" น็อคถามผม สงสัยจะคิดว่าผมยังโกรธที่เจอกันครั้งแรก แต่พอภาพมันไซร้คอแวบมาก็ชวนหงุดหงิดใจอยู่ครับ

"ฉันขอโทษๆ" ดูมันพูด ผมดุมันเหรอ? "ฉันนึกว่านายแอบกิ๊กสาวในค่ายแล้วจะเอาตุ๊กตามาให้เขาซะอีก" ขอบใจคำถามนะ ประชต

 

 

 

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย คุยไม่รู้เรื่อง พวกเมาสารเสพติดมักจะขี้ระแวงกลัวความผิดก็จริง แต่ผมคิดว่ากับน็อคนี้น่าจะเป็นมาจากนิสัยเลยหละครับ เพราะเท่าที่เจอไอ้สต็อปแรกๆมันก็ดูเมาๆ แต่ไม่เห็นมันจะแคร์อะไรเลย

 

 

"ไม่" ผมพยายามกลั่นเสียงให้เบา รู้สึกใกล้รำคาญ

"งั้น  นายก็เลิกทำเสียงแข็งแล้วคุยกับฉันดีๆบ่างได้ไหม?" นั้นเหรอที่มันต้องการ

 

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ประสาทจะเสีย

 

 

 

ผมนั่นรถที่น็อคขับ ระหว่างทางผมก็ตอบคำคำไป กับคำถามทั่วไปของน็อค เหมือนไม่รู้จะคุยอะไร แต่ไอ้คำขอโทษนี้คงนับไม่ไหวครับเป็นอยู่แบบนั้นจนมาถึงหน้าคอนโดผม จริงๆผมเดินได้นะ เวลาก็ไม่นานไปกว่าการวนรถตามทางรถเท่าไหร่หรอก แต่ก็มาถึงแล้วหนินะ

 

 

"ฉันไปนะ" ผมลาน็อค

"เจอกัน พน นะ" มันหันมายิ้มแห้งๆ ผมคงเอาอารมณ์มาลงที่ในรถมากไป เริ่มรู้สึกผิดยังไงไม่รู้

"ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายหรอกนะ" ผมบอกมันจากใจเลยครับ ผมคงใจเย็นลงแล้ว

"จริงๆนะ" มันหันมายิ้มเหมือนดีใจและโล่งใจ "พรุ่งนี้เจอกันนะ" 

ผมพงกหัวแล้วยิ้มส่งก่อนจะเอื้อมแขนลากตุ๊กตาลิงออกมากแล้วปิดประตูรถแล้วเดินตรงไปยังลิฟเพื่องขึ้นห้อง

 

 

ปิ๊กก!! เสียแตรรถเรียกให้ผมหันไป เป็นภาพรถบับเบิลที่น็อคขับมาส่งยังจอดที่เดิม กับรถอีกคันที่เหมือนเพิ่งบีบแตรขอทาง เหม่อใหญ่แล้วนะเหมือนน็อคจะอาการหนักพอควร ก็เอเย่นหนินะ 

 

 

 

 

คืนนี้ไม่มีของสดอะไรครับ ไม่ได้ซื้ออะไรมาเพิ่มในห้องก็เต็มไปด้วยของกิน เพียงแต่ว่าไอ้คนกินมันจะกลับมากินกับผมไหม ดูท่าคงจะเลิกดึก หรือไม่ก็อิ่มใจกับตุ๊กตาหมีตัวโต ผมมองไปยังหัวเตียงที่มีตุ๊กตาลิงของผมนอนหงายรับแอร์อยู่

ดูสิครับมันยังมีหน้านอนนิ่งเฉย.....ไอ้ตุ๊กตาโง่

 

 

ผมเดินถือบะหมี่ถ้วยใหญ่มาที่โตีธตาจ้องมองจอโทรศัพท์ที่แสดงข้อตวามของฮอนมิน

 

ฮอนมิน: ฮยองบอมครับ ผมตามหาฮยองสต็อปไม่เจอช่วยโทรตามทีนะครับ

 

ชิบหายจะเป็นเรื่องไหมเนี่ยมันทำอะไรของมัน ผมจับโทรศัพท์ขึ้นมากะจะโทรหาไอ้สต็อป แต่............โทรหาสตาฟดีกว่า

 

"อันจวองงงอาเจโย๊" การเล่นเสียงของบับเบิลเริ่มเปิดฉากทำลานเซลล์ประสาท

"อ่อออ อยู่นี้แหละ" บับเบิลตัดบทตอบ

"เขาแอบออกไปข้างนอก อืมมมม" บับเบิลเหมือนคิดคำตอบ "ไม่รู้ดิ เกือบจะมีเรื่องกับน็อค"

"ห๊!!"  ไปมีเรื่องกันได้ยังไง

 

 

หึง  ??

 

 

อะไรวะ

 

 

งงไปหมด

 

 

 

 

 

เฮ้ยย คือไร