เมียเช่าจำแลงรัก

แสงแดดอ่อนจาง ต้อนรับรุ่งอรุณของฤดูหนาว ทว่าอากาศกลับอบอุ่นกำลังดีไม่หนาวจนเกินไป อากาศดีสำหรับใครหลายๆ คน เช่นเดียวกับลีชีฮุน ชายหนุ่มกำลังล้างฟองสบู่ตามตัว ก็มีสายโทรเข้ามา เจ้าตัวเลยรีบล้างตัวให้สะอาด แล้ววิ่งออกไปรับโทรศัพท์ พอเห็นชื่อเป็นเพื่อนรักก็กระตุกยิ้ม

"ไอ้เพื่อนยาก!!!! อย่างลืมมารับฉันที่สนามบินด้วยละ”น้ำเสียงจากปลายสายบอกด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงแล้ววางสายไปทำเอาชายหนุ่มนั้นขมวดคิ้วแปลกใจ แหม รับปุ๊บน่าจะถามสารทุกข์สุกดิบกันบ้าง รีบพูดธุระจำเป็นแล้วก็รีบว่างตามนิสัยความขี้เหนียว ชายหนุ่มจึงเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อลงมาข้างล่างเดินตรงยังโรงรถในทันที

สายหมอกคลอเคลียตามไหล่เขากลมกลืนกับไปกับต้นไม้และผืนป่าเสียงสายลมพัดกระทบต้นไม้ ธรรมชาติและเสน่ห์ของภูเขา ทิวทัศน์อันสวยสดงดงาม รอบทะเลสาบและป่าไม้ สายลมแรงพัดโบกราวกับจะพัดเอาร่างบางของหญิงสาวไปด้วยสายน้ำปั่นจักรยานที่ตะกร้าด้านหน้ามีปิ่นโตอาหารใส่อยู่เลียบไปตามถนนพร้อมกับสูดบรรยากาศยามเช้าที่แสนสดชื่นไปพลาง ... สายน้ำปั่นมาจนถึงส่วนที่เชื่อมต่อกับลานจอดรถของคลับเฮาส์ รถยนต์คันใหญ่แล่นผ่านมาแลเห็นชายชาวเกาหลี รูปร่างสันทัด ผมดำสั้นเปิดข้างรองทรง จมูกโด่งคมสัน เรียวปากหยักหนาได้รูป รับกับใบหน้าหล่อเหลา สวมแว่นสีดำ อำพรางดวงตาที่คมกริบ ...รถญี่ปุ่นคันหรู มุ่งหน้าจากราชบุรีตรงไปจุดหมายปลายทางที่สนามบินสุวรรณภูมิ โดยใช้เวลาพอสมควร



ลีชีฮุนก็มาถึง สู่อาคารผู้โดยสารขาเข้า ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีอีกคน แม้จะไม่หล่อเหลาเท่าชีฮุน เดินออกมาจากช่องผู้โดยสารขาเข้า คิมซอน-บีเพื่อนหนุ่มคนสนิทเป็นวิศวกรหนุ่มหน้าใหม่ที่เก่งที่สุดในเกาหลี ชีฮุนโบกไม้โบกมือให้เพื่อนที่เดินออกมาช่องผู้โดยสารขาเข้า

“เป็นไงบ้าง ฉันคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอนายอีกแล้ว ผู้มาเยือนถามชีฮุนอีกครั้ง ... แล้วทั้งสองก็โผเข้ากอดกันด้วย ความรัก ความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันนานหลายเดือน

“สบายดี ไม่ตายง่ายๆหรอกนะครับ คุณคิมซอน-บี “ลีชีอุนพูดพลางยักษ์คิ้วอย่างยียวน

“ว่าแต่ว่าแก จะไม่คิดกลับเกาหลีบ้างหรอวะเพื่อน”ซอนบีโอบไหล่เพื่อนสนิทพลางถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เมื่อภาพในอดีตตีหวนกลับมาความเศร้าที่ถั่งโถมมาพร้อมกลับภาพแห่งความทรงจำจากการหย่าร้างครั้งแรกของเขา ชายหนุ่มถูกศาลสั่งล้มละลายแต่ได้จียอนยืนมือเข้ามาช่วยใช้หนี้เพื่อไม่ให้เขาต้องติดคุก แต่ต้องแลกกับใบหย่าและชีวิตทั้งหมดของเขา ในตาเศร้าของชายหนุ่มทำให้คิมซอนบีเปลี่ยนเรื่องโดยทันที

“ไม่ต้องคิดมากน่า” คิมซอนบีปลอบโยนเพื่อนสนิทด้วยเสียงสดใสมือหนาเงื้อขึ้นก่อนที่จะตบไปบนบ่าเพื่อนเบาๆ



ณ ศูนย์มะเร็งจังหวัดราชบุรี

หญิงสาวร่างเพรียวระหงอยู่ในชุดกาวน์ขาวสะอาดตาร่างเล็กยืนบ่นพรึมพรำกับตัวเอง หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากุมไว้ในมือ แล้วเดินวนไปวนมาสีหน้าครุ่นคิดเมือเพื่อนรักของเธอหายไปนานเกือบเดือนแล้ว ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา นิสราเห็นเบอร์แปลกๆ ก็รีบรับสาย

“ไง นิดฉันคิดถึงแกวะ “เสียงใสที่กรอกมาตามสายทำให้นิสราแพทย์หญิงจบใหม่ ไฟแรง มีอุดมการณ์แรงกล้าสาวสวยนักเรียนนอก ความรู้ดี ทันสมัย ถึงฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจว่าเจ้าของหมายเลขแปลกนั้นคือเพื่อนสนิทที่ขาดการติดต่อกันนับเดือน

“น้ำแกเองหรอ ฉันสบายดี แล้วแกละตอนนี้อยู่ไหนเป็นอย่างไรบ้าง ฉันเป็นห่วงแกมากนะ”

“ฉันสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง น้ำจำเป็นต้องหนีแล้ววันหลังน้ำจะเล่าให้นิดฟังแล้วกันนะ”เสียงสั่นเครือจากปลายสาย สิ้นคำก็ปล่อยโฮออกมา แสดงถึงความรู้สึกทุกๆอย่าง ทั้งกลัวและเหงาแม้กระทั้งปลื้มใจดีใจที่อย่างน้อยเวลานี้เธอยังมีนิสราที่อยู่ข้างๆเธอในยามที่เธอไม่เหลือใคร นิสราเงียบอยู่ครู่อย่างพยายามรวบรวมสติก่อนกรองเสียงตามสายลงไปอย่างมีสติและหนักแน่น

“แกใจเย็นก่อนน้ำ ใครจะทำอะไรแก ตั้งสติแล้วเล่าให้ฉันฟังสิ”

“ทางโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวก ฉันจะไปเจอแกที่กรุงเทพ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรสบายดีแกไม่ต้องเป็นห่วง”หญิงสาวเช็ดน้ำตาที่ไหลออกจากตาและแก้มของเธอพูดและฝืนยิ้มอย่างยากเย็นเพราะในใจของไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงไปมากว่านี้

“แต่ตอนนี้ฉันไม่อยู่กรุงเทพนะ ฉันมาประจำที่ศูนย์มะเร็งจังหวัดราชบุรีแล้วสิ อีกนานฉันถึงจะได้กลับ แกอยากให้ฉันไปหาใหม”นิสรากล่าวด้วยความเป็นห่วงสีหน้าและแวดตาของเธอฉายแสดงความวิตกกังวลออกมา คำพูดของนิสราทำให้ปลายสายหัวใจพองโตเมือได้ยินว่าตอนนี้นิสราอยู่ใกล้แค่เอือมจนทำให้เธออดถามอีกครั้งไม่ได้

“จริงหรอนิด แกอยู่ราชบุรี จริงๆหรอ ฉันดีใจจริงๆๆเลย?”

“ก็จริงนะสิ แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน แกรู้ไหมว่าลุงแกตามหาตัวแกอยู่ แล้วท่านก็เสียใจมากด้วย“นิสราเอ๋ยเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ฉันกลับไปไม่ได้จริงๆนิด ตอนนี้ฉันอยู่กลางบุกเขาในจังหวัดราชบุรีนี้ละแล้วฉันจะไปเจอแกนิด เราจะเจอกัน มีอะไรโทรหาฉันได้เบอร์นี้นะ ฉันไปก่อนละ”สายถูกตัดไปแต่มันก็ทำให้นิสราโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกอย่างน้อยเธอเธอก็สบายใจไปได้ระดับหนึ่งสายน้ำยังปลอดภัยดีอยู่