เมียเช่าจำแลงรัก

ณ บ้านพินทุโยธิน 1 เดือนก่อนหน้านี้
“นี่!!!ยายน้ำ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงร้องเรียกที่แว่วยินทำให้ร่างระหงในชุดชุดนักศึกษาในมือเรียวถือชุดครุยเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ หญิงสาวเม้มริมฝีปากเบา ๆ พลางถอนใจก่อนจะชะงักกึก เจ้าของเสียงแหลมแสบหูของนั้นไม่ใช้ใคร คุณหญิงแสงศิริ พินทุโยธิน นั่นเองหญิงวัยเลยกลางคนแต่ยังคงสวยสง่า สมฐานะคุณหญิงของบ้าน ส่วนสายน้ำนั้น เป็นเด็กกำพร้าที่ท่านนายพลกวี รับมาเลี้ยงตั้งแต่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต พร้อมกับมรดกอีกมากมาย แต่ถึงอย่างไรนางก็มองว่าการเลี้ยงหลานคนนี้เป็นภาระ คุณหญิงแสงศิริจึงไม่ลงรอยกับสายน้ำสักเท่าไร สายตาของคุณหญิงแสงศิริ มองสายน้ำอย่างรังเกียจ แต่เธอก็ไม่แคร์ต่อสายตานั้นเพราะอย่างน้อยหญิงตรงหน้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของลุงอันเป็นที่รักของเธอ...คุณหญิงแสงศริตวัดตามองหลานสาวค้อนอย่างหมั่นไส้
 
“แกก็เรียนจบแล้ว ฉันจะให้แกแต่งงานกับลูก คุณหญิงเพ็ญศรีกับท่านนายพลบัญชา”คุณหญิงเชิดหน้า
 
“เป็นความต้องการของคุณลุงหรือค่ะ”หญิงสาวถามกลับอย่างสุภาพเธอได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เป็นความคิดของลุงเธอเลย
 
“จะเป็นความต้องการฉัน หรือว่าลุงแก แกก็ต้องแต่ง”สายน้ำหน้าเจื่อนๆเธอทำท่าจะปฎิเสธทันควัน แต่ยังไม่ทันพูด เสียงแหลมแสบหูของคุณหญิงแสงศิริก็ดังขึ้น
 
“ฉันจะให้แกแต่งงานใช้หนี้บุญคุณฉันและลุงของแกที่เลี้ยงแกมา!!! ได้ยินชัดยัง แกควรจะคิดเยอะๆนะยายน้ำ”
 
คุณหญิงแสงศิริเดินเชิดออกไป สายน้ำมองตามแล้วถอนใจด้วยความเครียด หญิงสาวไม่อยากเถียงกับคุณหญิงแสงศิริเพราะรู้ว่ายังไงผู้เป็นป้าก็คงไม่ฟังเหตุผลของเธออยู่ดี
 
สายน้ำนั่งกอดเข่าเหมือนใช้เป็นที่ยึดเกาะให้ตัวเองอบอุ่น ก่อนจะถอนหายใจออกมา .. เธอจะไม่มีวันแต่งงานเพื่อทดแทนบุญคุณบ้าๆนี้หรอกนะ แน่นอนเธอต้องทนแทนบุญคุณอยู่แล้วแต่ไม่ใช้วิธีนี้ หญิงสาวนึกสะท้อนอยู่ในใจ ..
 
หนี
 
หญิงสาวเรียงเสื้อตัวสุดท้ายวางลงในกล่องกระดาษเบื้องหน้า ... เรียงใส่กระเป๋าเดินทาง พร้อมออกเดินทาง ไปไหนหรอ เธอไม่รู้หรอก แต่สิ่งที่เธอรู้ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว เธอต้องหนี เฉกเช่น ริ้วเมฆบางๆ บนเวิ้งฟ้าล่องลอยอย่างไร้ทิศทางเช่นเดียวกับความคิดในหัวของสายน้ำ ..
 
ก้าว แรกที่เธอก้าวลงจากรถ บ.ข.ส. จึงเป็นรถด่วนสาย ก้าว ๆ เท่านั้นที่อาศัยมา จนถึงตรงนี้ หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเดิน ถึงแม้จะเมื่อยและหิวก็ต้องทน แต่เมื่อเดิน มาสักพักใหญ่ ...บ้าน ใช้แล้ว ที่นี้คือบ้าน ราชบุรี คือจุดหมายที่เธอเลือกมา พ่อของเธอเคยรับราชการทหารอยู่ที่ราชบุรี และเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข สายน้ำจึงตัดสินใจมาเริ่มชีวิตใหม่ที่นี้ เธอกะชับ กระเป๋าให้แน่นขึ้น และก้มหน้าก้มตาเดินจุดหมายคือท่ารถออกนอกเมือง เพื่อจะหาที่ซ่อนตัวอยู่เงียบๆๆเพราะคุณหญิงแสงศิริคงไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆๆเพราะไปคุยกับทางนู้นไว้แล้ว รถโดยสารพาเธอมาถึงที่หมาย หญิงสาวลุกขึ้นจัดแจงหยิบสัมภาระและตรวจสอบข้าวของต่างๆ สายน้ำสูดลมหายใจจนเต็มปอด ก่อนจะเริ่มก้าวออกจากรถ เพื่อรับอากาศใหม่ของที่นี้ พร้อมกับเตรียมตัว รับชีวิตใหม่ด้วย หญิงสาวก้าวลงมายืนอยู่ที่ประตูรถ กวาดสายตาไปรอบ ๆ ภาพที่เห็นทำให้รู้สึก หัวใจเต้นระทึกในใจคิดว่า นี่เราจะได้มาใช้ชีวิตในเมืองเล็กๆๆที่เต็มไปด้วยป่าไม้นี้แล้วหรือ ณ ตอนนี้สายลมเบื้องบนพัดเมฆให้เคลื่อนออกห่างจากกัน ..... มันถูกแรงลมดันให้สะบัดไปมาซ้ายทีขวาทีเหมือนอย่างจงใจ ทำให้พัดเอาเส้นผมของเธอปลิวไสวไปมา สายลมพัดอ่อนๆ ... อะไรสักอย่างที่ดูเหมือนกระดาษปลิวมาตกลงที่ปลายเท้าของเธอ สายน้ำหยิบมันขึ้นมาอ่าน หญิงสาว ฉีกยิ้มแทบไม่ทัน เพราะกระดาษแผ่นนั้น ใบประกาศรับสมัครงาน ของสนามกอล์ฟแห่งหนึ่ง ที่ต้องการพนังงานจำนานมาก หญิงสาวในตามุ่งมั่นก่อนจะเอ๋ยขึ้นอย่างหนักแน่น
 
“คนอย่างสายน้ำต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองได้โดยไม่ต้องเพิ่งใคร คอยดูนะ ฉันจะยืนด้วยลำแข้งของฉันเอง”
 
 
 
ณ สนามกอล์ฟ KOREA Country Club .
 
ฝ่ายบุคคลของสนามกอล์ฟ KOREA Country Club . กำลังนั่งอ่านประวัติของสายน้ำโดยที่สายน้ำนั่งลุ้นอยู่ใกล้ๆ
 
“นี่เพิ่งเรียนจบมานี่ครับ” พนักงานฝ่ายบุคคลถาม
 
“คะ ฉันเพิ่งรับปริญญา เมือเร็วๆๆนี้คะ”สายน้ำตอบ
 
“ขอโทษนะคับ ตำแหน่งที่คุณต้องการเต็มหมดแล้ว”พนักงานบุคคลหนุ่มกล่าว
 
“ตำแหน่งอื่นละค่ะ มีว่างบ้างไหม” สายน้ำรีบถามพนักงานบุคคลหนุ่มทำท่าฃครุ่นคิดก่อนจะตอบ
 
“พอมีนะคับ แต่อย่างคุณจะทำได้หรอ?”พนักงานบุคคลวางเอกสารลงแล้วนั่งมองหน้าสายน้ำ สายน้ำยิ้มเจื่อนๆ
 
“ได้สิคะ แม่บ้าน ยาม คนสวนก็ได้นะคะ ถึงตอนนี้ฉันไม่เลือกงานแล้ว” หญิงสาวบอก
 
“ที่นี้ ยังขาดแม่บ้านอยู่มาก ถ้าคุณสนใจ ผมยินดีรับคุณเข้าทำงานผมจะรับคุณเข้าทำงาน เพราะชอบที่คุณไม่เกี่ยงงาน ผมว่าคุณเข้มแข็งและสู้คน ผมเชื่อว่าคุณจะทำงานให้เราได้
 
”ถ้าคุณคิดว่าจะทำงานอยู่ที่สนามกอล์ฟ KOREA Country Club เงินเดือน9000บาท พร้อมอาหารทุกมื้อและที่พัก คุณว่ายังไงครับ”สายน้ำดีใจ
 
“ตกลงค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” สายน้ำกล่าวพลางยกมือไหว้
 
“คุณจะเริ่มงานกับเราอย่างเร็วที่สุดเมื่อไหร่ครับ” พนักงานบุคคลหนุ่มถาม
 
“พรุ่งนี้เลยก็ได้ค่ะ” พนักงานบุคคลหนุ่มหัวเราะชอบใจ
 
“นี่แหล่ะคนที่ผมต้องการ งันผมจะให้คนจัดการเรื่องที่พักให้คุณนะครับ”พนักงานบุคคลหนุ่มกับสายน้ำยิ้มให้กัน
 
ตอนนี้สายน้ำได้ใช้ชีวิตในฝันของเธอ แต่หญิงสาวก็รับรู้ถึงความท้าทายที่กำลังรออยู่ ..สายน้ำถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างน้อยเธอก็ได้ทั้งงานและที่อยู่ ต่อจากนี้ไปเธอต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองให้ได้หญิงสาวนึกใจ